Martien Pennings houdt op met schrijven voor E. J. Bron

Ik ben die schoonheid in het midden, rechts van mij Eddy Terstall en links van mij Hans Jansen

(Door: Martien Pennings)

Raar om in de derde persoon over jezelf te praten. Ik herinner mij uit mijn vroege kindertijd een jongetje dat zijn beurt op de wip aldus aankondigde: “Nou Hansje weer!” Dat was blijkbaar voor mij een onvergetelijke ervaring en misschien is daar wel de kiem gelegd voor mijn hekel aan het linkse narcistisch-hedonistische zelfmanifestantendom.

Enfin: Martien wil en kan niet meer.

Eerst het willen maar eens verklaren. Ik ben bij Bert begonnen toen er nog bijna uitsluitend door hem zelf vertaalde artikelen op de site verschenen. Ik vond en vind de keuze van de vertaalde artikelen op de site bijna altijd uitstekend. Dat geldt ook voor de doorgeplaatste stukken. Dat geldt ook voor de stukken van sommige andere auteurs dan ikzelf die speciaal voor de website van E. J. Bron werden geschreven. Maar er zijn de laatste tijd teveel stukken verschenen van auteurs die er meteen in hun eerste stuk blijk van gaven geen niveau te hebben en dat in hun vervolgstukken ook bleven bewijzen. Ik wil daar niet meer tussen staan.

Als je op de comments mag afgaan dan is E. J. Bron een bejaardensite. Dat is niet erg: ik ben zelf ook 68. Maar voor de comments geldt globaal genomen – uitzonderlijke commenters daargelaten – dat het niveau erg te wensen overlaat. Het zijn te vaak loze en botte kreten die zó vol typo’s zitten dat je kan zien dat ze zelfs niet één keer zijn doorgelezen voordat ze op de site geflikkerd werden.

En dan iets wat ik óók Bert verwijt: ik heb té vaak op een comment moeten wijzen dat echt niet door de beugel kon en dat Bert dan vervolgens ook weghaalde. Ik heb het dan niet over comments waarmee ik het ideologisch niet eens was of comments van duidelijke pesters en zuigers, zogenaamde “trollen” dus, maar comments waarvan zelfs ik vond dat een meldpunt discriminatie er nota van zou moeten nemen.

Degenen die mij kennen, weten hoezeer ik de vijand de tyfus pleeg te schelden en hoe ruim ik de grenzen trek. Maar als ik Lodewijk Asscher een “gedegenereerde Jood” noem dan blijkt uit het stuk waarin ik dat doe dat het een functie heeft in mijn strijd voor Israël en tegen het nieuwste en tegelijk oudste nazisme van de wereld dat het Westen aan het bedreigen is, namelijk de islam. Een comment echter waarin weer eens gesuggereerd werd dat die verrekte Joden toch echt wel nog steeds overal stiekem aan de financiële touwtjes trekken, heb ik door Bert doen schrappen. Als ik zeg dat op een morgen na mijn eerste koffie werd bevangen door een verlangen haatbaarden te mitrailleren, dan geef ik de video die dat verlangen in mij opwekte erbij en weet vervolgens duidelijk te maken dat aan degene die dat verlangen níét krijgt bij het bekijken van die video een moreel steekje los zit. En als ik bij een verraderlijke antisemitische rat als John Kerry het verlangen krijg om een ontpinde handgranaat in zijn liploze bek te stouwen, dan weet ik precies om elke reden dat is: omdat de ploert in opdracht van de antisemiet en moslimbroeder Obama bezig is het Midden Oosten definitief tot een fundamentalistische hel te maken ter voorbereiding van de nieuwe Holocaust. Maar als onder een stuk dat kritisch is over asielzoekers een éénregelig comment vind dat luidt “Geef ze maar een bord rattengif” dan vraag ik Bert dat te verwijderen en voeg daar dan de vraag richting Bert aan toe: “Lees jij nou zelfs de éénregelige comments niet eens meer?” Ik begrijp dat Bert het druk heeft met een volledige baan naast het beheer van de site, maar dan moet-ie misschien zijn prioriteiten anders gaan stellen: bijvoorbeeld een artikeltje minder publiceren, bij voorkeur van het soort volkskroegborreltafelfilosofen die de laatste tijd ruimte hebben gekregen op de site.

Nog een stukje niet meer willen: ik ben zo’n beetje uitgepraat over mijn voornaamste onderwerpen: Israël en de islam en ik merk dat ik té veel in herhaling begin te vallen. Ik heb sinds 2006 toen ik mijn internet-activiteit begon, minstens 500 stukken gepubliceerd. Als ik mijn eigen archiefwebsite mag geloven is dit nummertje 501. Ik zal opnieuw moeten gaan studeren als ik werkelijk iets nieuws wil zeggen. Wat ik concreet ga doen is dit: op het raakpunt van Israël en islam werken aan dat ene boekje van niet meer dan honderd pagina’s over de geschiedenis van Israël dat de antisemitische mainstream-leugenindustrie moet ondermijnen die in Nederland het onderwijs, de media en alle overheidsinstellingen beheerst. Dat wil eigenlijk zeggen: vooral op dit punt de strijd aangaan met het linkse leugenmonopolie dat bestaat dank zij het feit dat ze alle subsidiestromen beheersen en dus alle media en dus de hele meningsvorming.

Wat betreft het niet meer kunnen. Ik zal tijd moeten gaan steken in een vorm van ego-psycho-therapie, want ik heb de laatste 10 jaar in een soort constante razernij geleefd over het feit dat mijn hele cultuur is gekaapt door linkse krankzinnigen en wel zodanig – ik heb het vaker gezegd – dat, als ik een mainstream-krant opsla of de tv aanzet, ik door mijn eigen cultuur besprongen wordt als door een roofdier. Er komen alléén nog maar hersenverweekte idioten aan het woord. Ik móét een manier vinden, anders dan de regelmatige vlucht in een halve liter wodka, om te voorkomen dat ik binnen een paar jaar dood ga aan mijn cholesterolniveau, hoge bloeddruk en verdere vormen van hartfalen.

Voorts ben ik steeds meer geïsoleerd geraakt. Ik weet wel dat zulks het lot van genieën is, maar die onvermijdelijkheid maakt het niet lichter draagbaar. Op de meest Wilders-trouwe site (die van E. J. Bron dus) ben ik vaak aangevallen als ik het met tactiek en strategie van de Blonde Kamper niet eens was en zijn blunders kritiseerde. Anderzijds ben ik uitgekotst – en trots daarop – door de zogenaamde internetrebellen die toch eigenlijk wel erg graag bij de nette anti-Wildersmensen willen blijven horen. Dat geldt voor DDS en de PostOnline en op beide sites heb ik dan ook een ban. Ook op GeenStijl en POW-nieuws word ik geweerd. Ik breng nog even in herinnering hoe ik door POW-nieuws on neesjunwaid tievie als een ultieme racist en halve gare werd neergezet. Ook Joost Niemöller bleek op het cruciale moment door kleinburgerlijk quasi-fatsoen bevangen en liet me vallen als een baksteen. Enfin, zo zou ik nog wel een aantal namen kunnen noemen, maar dat zijn namen van mensen die hun subsidiemogelijkheden in de anti-Wilders-bovenwereld niet in gevaar willen brengen. Ik laat ze met rust, ook in het concrete (Amsterdamse) sociale leven, want tsja: met die Pennings wil je niet gezien worden.

De zaken liggen inderdaad heel gevoelig voor degenen die niet in de Wilders-Onderwereld terecht willen komen, dus achter het cordon sanitaire dat door de Goede anti-Wilders-Mensen is opgeworpen om de Slechte pro-Wilders-Mensen tegen te houden. Neem nou eens deze twittersite waarop Chris Rutenfrans,  een best wel multikulkritische opinieredacteur van de Volkskrant en Theodoor Holman, mainstream-Mokum-media-masseur, tezamen de lof zingen van een column van Nausicaa Marbe, óók best wel multikulkritische ex-columnist van de Volkskrant en tegenwoordig schrijvend in de Telegraaf. De column van Marbe staat afgedrukt bij de aanbeveling van de heren Rutenfrans en Holman. Dus ga nou eens lezen hoe nuffig en hoogneuzig vrouwtje Marbe afstand houdt van Wilders. Want ja: iemand die minder Marokkanen wil, kan natuurlijk niet deugen. Een mens met een normaal ontwikkeld zedelijk gevoel wil méér Marokkanen, dus die Wilders móét een Untermensch zijn.

En dan mag GeenStijl zich nog zo rebels voordoen, het Grote Wilders-taboe durft geen van de redacteuren aldaar aan te vallen, ook Annabel Nanninga niet. Kijk eens naar een kritiek van Van Rossem op het Geert Wilders-aangifte-annex-demoniseringsfeest. Dat stuk lijkt toch uit het goeie hout gesneden. Maar let op dit laffe zinnetje: “PVV bestrijd je in het stemhokje, door níet op ze te stemmen.”

Nee, ik ben nergens thuis. Gewoon niet van deze wereld. Net als Jezus. Het is het romantische lot van het Ueber-genie en van de eenzame Steppenwolf. Zoals Herman Hesse zei: “Manche Leute glauben, Durchhalten macht uns stark. Doch manchmal stärkt uns gerade das Loslassen.”

_____________________________________________

Door:
Martien Pennings
(voor www.ejbron.wordpress.com)