Medelijden met de Palestijnen? Zonder mij

(Door: Norman Podhoretz)

Duizenden Arabieren sterven in Syrië en Zuid-Soedan. Waar is de verontwaardiging ten gunste van diegenen die werkelijk lijden? Geprovoceerd door de voorspelbare ineenstorting van de belachelijke, door de Amerikaanse minister van buitenlandse Zaken John Kerry afgedwongen, onderhandelingen van de Palestijnen met de Israëli´s wil ik iets bekennen: Ik heb geen medelijden – helemaal geen – met de Palestijnen. Bovendien denk ik niet dat zij dit verdienen.

Dat plaatst mij uiteraard tegenover de dolken, die door de verlichte opinie getrokken worden, die door het bekende driemanschap van de universiteiten, de mainstream media en de amusementsindustrie getrokken worden. Want een ieder in die wereld is er zo mee bezig om te huilen over het zogenaamde onvergelijkbare lijden van de Palestijnen, dat er nauwelijks een traan overblijft voor de kwelling van andere volkeren. En de universele woede vanwege de Palestijnen aangedane zogenaamde monumentale onrechtvaardigheid is dusdanig alles verterend dat er praktisch geen verontrusting meer beschikbaar is voor een andere klager ten gevolge van onrechtvaardige mishandeling.

Volgens mijn verlichte mening is dit beeld van de erge toestand van de Palestijnen niet minder dan grotesk buitensporig. Laat me de Palestijnen buiten beschouwing laten die als Israëlisch staatsburger in Israël leven en die dezelfde politieke rechten genieten als Israëlische Joden (wat veel meer is dan men over Palestijnen kan zeggen die in welk Arabisch land dan ook leven) en laat me mezelf op diegenen concentreren die onder Israëlische bezetting van de “Westbank” leven.

Welnu, om het met de belangrijkste maat te beoordelen en deze op slechts op twee gevallen toe te passen van datgene wat daar precies plaatsvindt: In Syrië verhongeren duizenden Arabische broeders en zusters, terwijl volgens informatie van de VN-vertegenwoordiger ter plaatse in Zuid-Soedan 3,7 miljoen mensen – wat ongeveer overeenkomt met een derde deel van de bevolking – blootgesteld staan aan de directe hongerdood. Het klopt dat, wanneer zij van de “Westbank” naar Israël in engere zinnen willen reizen, zij gedwongen zijn te stoppen bij checkpoints en dat ze doorzocht worden op zelfmoordvesten of andere wapens uit het terroristische arsenaal. Toen zij minister van Buitenlandse Zaken was, klaagde Condoleezza Rice een keer over de grote onaangenaamheid en vernedering die door zulke dingen de arme Palestijnen worden aangedaan. Ze had echter niets over de Palestijnen te vertellen die verhongeren op de “Westbank”- om de doodeenvoudige reden dat deze niet te vinden waren.

Ook in de Gazastrook verhongerde niemand toen deze door Israël bezet was. En ondanks de tegenovergestelde propaganda is ook nu, ondanks de blokkade van de Israëli´s om de levering van verborgen wapens te verhinderen die tegen Joden gebruikt kunnen worden, niemand de dupe van hongersnood.

À propos Gaza: Het kan als case-studie dienen voor de mate de Palestijnen zich deze noodsituatie zelf hebben aangedaan. Zo verwachtten enkele gelukwensers, toen alle Israëli´s in 2005 uit de Gazastrook gehaald waren, dat de nu de volledige controle bezittende Palestijnen zich zouden bezighouden met het veranderen van de Gazastrook in een vrij en welvarend land. In plaats daarvan maakten ze er een toevluchtsoord voor terrorisme en een basis voor het afschieten van raketten naar Israël van.

Ondertussen ging er weinig tot niets van de in Gaza gekiepte miljarden aan hulp – het nodige daarvan afkomstig van rijke Amerikaans-joodse donateurs – naar de verbetering van de levensomstandigheden van de gewone bevolking. Wat de meerderheid van deze gewone Palestijnen er niet van weerhoudt Hamas te ondersteunen, onder leiding waarvan deze volgorde van prioriteiten trouwer werd opgevolgd dan onder de iets minder militante rivaal Fatah.

Wat betreft de Palestijnen zogenaamd aangedane monumentale onrechtvaardigheid bestaat deze er grotendeels in territorium in de oorlog verloren te hebben die zij in 1967 zelf provoceerden evenals het afwijzen van hun eis dat iedere centimeter daarvan wordt teruggegeven door de Israëlische winnaars van deze oorlog. Zulke eisen zijn altijd bekend als revisionisme of irredentisme en werden algemeen van de hand gewezen, onlangs nog wegens de Russische inname van de Krim. Maar als het om Israël gaat, wordt alles op de kop gezet, zodat Palestijns irredentisme algemeen ondersteund wordt.

De begeleidende en net zo grote onrechtvaardigheid die de Palestijnen zogenaamd leden, bestaat erin dat hen een eigen staat werd geweigerd. Maar dat is nauwelijks uniek te noemen, gezien de tientallen andere etnische groepen – waarvan de Koerden de bekendste zijn – die hetzelfde overkomt.

In ieder geval hebben ze deze “onrechtvaardigheid” eveneens aan zichzelf te wijten, omdat de Palestijnen de afgelopen 15 jaar het aanbod van een staat op het grootste deel van het in 1967 door Israël ingenomen territorium hebben afgewezen – met Jeruzalem als zijn hoofdstad. Ze hebben deze afwijzingen met de ene smoes na de andere gerechtvaardigd, maar zoals een ieder die daartoe bereid is, zien kan, willen ze in werkelijkheid geen eigen staat die zij aan zij met Israël leeft, maar een staat die Israël volledig vervangt.

Daarmee komen we volgens mij bij de belangrijkste reden dat de Palestijnen geen medelijden verdienen, om maar helemaal te zwijgen over de enorme mate waarin ze dit krijgen (en niet in de laatste plaats van veel van mijn mede-Joden). Het is zo, dat ze sinds de dag van het ontstaan van Israël in 1948 er niet mee opgehouden zijn het als hun doel te verklaren de staat van de kaart te vegen. In alle andere verbanden zou dit bij de verdiende naam “volkerenmoord” genoemd en door alle fatsoenlijke mensen veroordeeld worden. Maar het zijn – en hier wordt opnieuw alles op de kop gezet – bij iedere stap die Israël onderneemt om zich tegen zo´n schaamteloze en kwaadaardige bedoeling te verzetten, de Israëli´s die obsessief veroordeeld worden, zowel door de VN als door de in toenemende mate schrille verspreiders van datgene dat zichzelf “antizionisme” noemt, maar eveneens in toenemende mate niet van antisemitisme is te onderscheiden.

Ook zijn het helaas niet alleen de leiders van de Palestijnen die deze boze bedoeling aanhangen. Zoals blijkt uit alle peilingen en uit de verkiezingen, die voor Hamas de weg vrijmaakten naar de overname van de macht in de Gazastrook, doet dat ook een beslissende meerderheid van het Palestijnse volk. Dit is zonder twijfel het resultaat van niet nalatende indoctrinatie van bovenaf, maar de schade is aangericht en het resultaat is zoals het is.

In werkelijkheid is het beste wat men zowel over de Palestijnse leiders als het Palestijnse volk kan zeggen, dat veel van hen zich niet langer verbeelden – zoals dit de voormalige president van Egypte Gamal Abdel Nasser deed – de macht te hebben de Joden van Israël de zee in te drijven. Daarom zijn ze nu bereid het doel van de volkerenmoord op te geven en zich tevreden te stellen met een meer bescheiden doel – dat betekent de joodse staat kwijt te raken door hem, d.m.v. verschillende “vreedzame “ middelen zoals het “recht op terugkeer”, te veranderen in een staat met een Palestijnse meerderheid.

Ik bid dagelijks dat de dag zal komen dat de Palestijnen eindelijk hun kwaadaardige bedoeling tegenover Israël opgeven, dat mij afhoudt van ieder gevoel van medelijden met hen en dat zij innerlijk vrede sluiten met het bestaan van de joodse staat in hun directe omgeving. Maar totdat deze dag aanbreekt, zal het “vredesproces” net zo uitzichtloos zijn zoals het al lange tijd geweest is en zoals het dit onlangs weer eens heeft bewezen. Nog iets verandert nooit: Toen John Kerry dinsdag op Capitol Hill zei dat het de Israëli´s waren die hij verantwoordelijk hield voor dit jongste diplomatieke fiasco.

Bron:
http://haolam.de
Auteur: Norman Podhoretz

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)