De grote plundering: Europa op weg naar de feodale heerschappij

De politiek in Europa – hier een Duits-Franse topontmoeting onder deelname van José Manuel Barroso – heeft afscheid genomen van de burgers. Dat geldt voor zowel de nationale staten als de EU. Er dreigt een bureaucratisch feodaal systeem te ontstaan.

(Vertaling: E.J. Bron)

De politiek van de voortgezette plundering van de burgers door de regeringen en de financiële elites heeft de democratie in Europa op unieke wijze uitgehold. We bevinden ons op de weg naar een nieuw feodaal systeem. Deze ontwikkeling is zeer gevaarlijk: Radicale politieke bewegingen worden namelijk dan sterk, wanneer democratisch gekozen regeringen de aan hen verleende macht ten koste van de burgers misbruiken.

De gigantische netwerken van globale betrekkingen en afhankelijkheden zijn nauwelijks meer te doorzien: Centrale Banken, IMF, G7, G20, Europese Commissie, Raad van Europa, Eurogroep. Geen enkele burger kan in principe meer beoordelen waar wetten gemaakt worden en wat er in de wetten staat.

De meeste parlementariërs gaat het niet veel beter.

Wij maken de verandering van de democratie in een bureaucratisch feodaal systeem mee.

Deze ontwikkeling verloopt niet toevallig. Kleine elites uit de politiek en de financiële economie hebben de staten gekaapt en regeren verregaand onder uitsluiting van het publiek. De democratie in Europa wordt bedreigd zoals al lange tijd niet meer.

Dat is het doel van de plunderaars: Ze willen geen democratie, geen transparantie, geen medewerking.

De burgers zijn voor hen een lastig aanhangsel.

Daarom wordt alles in het werk gesteld om politieke beslissingen, hun achtergronden en gevolgen, te camoufleren.

Dingen, die openbaar gecontroleerd zouden moeten worden, worden zo complex voorgesteld, dat een kritische beoordeling van overheidsaktes nog maar heel moeilijk mogelijk is. Staatkundig-bureaucratische systemen zijn sowieso natuurlijke vijanden van verduidelijking en transparantie. Als de staat niets anders zou doen dan competent en wetgetrouw een eerlijk raamakkoord voor alle burgers beheren – bijvoorbeeld op het terrein van de belastingheffing – dan zou niemand aanstoot nemen aan de “ambtsdiscretie”. Heel verrassend komen er steeds opnieuw details van belastingdelicten door privépersonen naar buiten. Doelbewust proberen autoriteiten en politici een ommekeer van de bewijslast af te dwingen. De burger dient het slechte geweten te hebben. Als het er echter om gaat de eigen missers te camoufleren, beroepen de regeringen zich bijna excessief op het recht van veelomvattende geheimhouding. In zo een klimaat degenereert iedere communicatie tot desinformatie, wordt het politieke statement een lege luchtbel.

De plunderaars willen dat hun plannen in het duister blijven. Zij beweren dat bepaalde informatie – mocht deze bekend worden – de vijanden van democratie en rechtsstaat – criminele hackers, datadieven, terroristen – in de kaart spelen. Daarom beleven propaganda, intimidatie en censuur een regelrechte Renaissance.

Over belangrijke verdragen wordt achter gesloten deuren onderhandeld. Het publiek komt niets te weten. Op 18 oktober 2013 verkondigden de voorzitter van de Europese Commissie José Manuel Barroso en de Canadese minister-president Stephen Harper plechtig de afsluiting van een uitgebreid vrijhandelsakkoord tussen de EU en Canada. In zo´n akkoord gaat het meestal om verstrekkende rechten, die landen elkaar toestaan. Het beperkt in de regel de rechten van de consumenten en begunstigt internationale ondernemingen. Zelfs een maand later wilde de Europese Commissie niet zeggen wat er nu eigenlijk was besloten. Tegelijkertijd kregen de grote advocatenkantoren, die de belangen van de ondernemingen vertegenwoordigen, tijd genoeg om de overeenkomsten tegen mogelijk verzet uit de bevolking af te schermen.

De onderhandelingen over het nog verder gaande vrijhandelsakkoord met de VS (TTIP) worden gevoerd onder strengste geheimhouding. De burgers dienen niet te weten te komen welke van hun waarden beschermd blijven en welke versjacherd worden. Een in november 2013 bekend geworden strategiedocument bewijst dat de EU de onderhandelingen geheim wil houden. Ze riep de lidstaten ertoe op om voor positieve berichtgeving in de media te zorgen. De EU wil critici “onderwerpen aan een monitoring om vroegtijdig en proactief op alle kanalen inclusief internet en sociale media te kunnen reageren.”

De plunderaars in het tijdperk van de hyperglobalisering werken zeer doelbewust aan de versluiering van hun bedoelingen. Ze doen de wereld zo complex lijken om de burgers te misleiden. Omdat de staat zich mengt in terreinen waarvan hij geen verstand heeft en die ook niet tot zijn kerntaken behoren, worden de politici afhankelijk van “deskundigen”. Maar die “deskundigen” zijn geen onafhankelijke vakmensen. Ze verdienen veel geld met hun adviezen. Hoe complexer een oplossing, des te beter voor de adviseurs. Ze brengen de politiek en het publiek allebei in de war met veel kunstmatige begrippen en vreemde woorden. Het is hun doel de politiek van hen afhankelijk te maken. Ze profiteren van de oppervlakkigheid van de politici, die denken zich over ieder onderwerp te moeten uitlaten – om het even of ze er verstand van hebben. Voor de stemming over het Europees Stabiliteitsmechanisme (ESM), waarbij de Duitse belastingbetaler bijna 200 miljard euro garanties moest afstaan, schetste een hoge vertegenwoordiger van het Duitse parlement het dilemma: “Wij moeten ons met zulke complexe ethische kwesties als de prenatale implantatiediagnostiek bezighouden – hoe moeten we dan nog tijd vinden om ons ook nog in te lezen in economische kwesties? Dat is per slot van rekening een zeer gecompliceerde materie.”

De materie is alleen daarom zo gecompliceerd, omdat de staten stropen op terreinen waar ze niets te zoeken hebben. Wie wel eens heeft geprobeerd om met een van de vele beroepspolitici over de gevolgen van beslissingen van Centrale Banken te discussiëren, weet: de onwetendheid wordt alleen nog overtroffen door de onwil om deskundigheid te verwerven. Zo nemen volledig onwetenden, die aangewezen zijn op de influisteringen van diegenen die eigenlijk  door de staat moeten worden gecontroleerd, maatschappelijke beslissingen met verstrekkende gevolgen. De medewerking van de bevolking wordt gereduceerd tot een formaliteit.

De burgers tasten in het donker, omdat veel media zich laten afschepen met tactische woorden, of de nieuwe technologieën gaan hen intellectueel boven de pet. Een goed voorbeeld hiervan zijn de beursberichten van de meeste tv- en radiozenders. Hoewel 80% van alle aandelen tegenwoordig via de computer worden verhandeld, houden de zenders de fictie van menselijke “handelaren” in stand. Ze wekken de indruk alsof er op de beurzen van New York en Frankfurt heel veel slimme jonge handelaren zitten, die op meldingen wachten – bijvoorbeeld de nieuwste conjunctuurcijfers – om deze te interpreteren en te beoordelen.

De realiteit is heel anders: vaak zijn het zorgvuldig bijgeschaafde algoritmen, die op abstracte formules reageren. Zoals we al gezien hebben, zijn het wiskundigen en informaticaspecialisten die de markten bewegen. Het zijn de “algo´s”, zoals de algoritmen genoemd worden, die “handelen”. Mensen spelen hier nog slechts in zoverre een rol dat zij de computers programmeren, die daarna het werk doen. Het gaat om duizendste delen van een seconde, waarin beslist wordt of men met de koop van aandelen winst of verlies maakt. Handelaren betalen veel geld aan de beurzen, zodat hun servers zo dicht mogelijk bij de beurs-servers kunnen staan. Ieder duizendste deel van een seconde telt.

De kleine belegger is verbaasd, dat hij zelfs met een goede vakkennis niet tot de winnaars behoort. Hij vraagt vermogensadviseurs en beleggingsdeskundigen om advies. Vaak is men geneigd om de deelname van de “gewone mensen” bij bepaalde beleggingsvormen, zoals het beruchte scheepsfonds, als pure hebzucht te interpreteren. De beleggers wordt verweten zelf schuldig te zijn hun vermogen in riskante producten te hebben gestopt. Dat is echter slechts de halve waarheid: vanwege de lage rentes zoeken de beleggers hulp bij deskundigen en worden rechtstreeks in de armen van de plunderaars gedreven. Daarvoor heeft de politiek van de financiële industrie de weg geëffend.

In werkelijkheid gaat het de gewone belegger niet anders dan de regeringen. Ze worden door diegenen “geadviseerd” die aan hen willen verdienen. Zelfs de kleine verkopers van de gevaarlijke producten weten niet wat ze hun klanten eigenlijk aansmeren. Wie kan zich ook iets voorstellen bij “tweevoudig beveiligde drievoudige hybride”?

Vanwege de volkomen geruïneerde staatsfinanciën werd de burgers verteld dat zij in het vervolg zelf voor een groot deel moeten zorgen voor hun pensioen: het zogenaamde Duitse Riester-pensioen werd een model, waarvan vooral de verzekeringsmaatschappijen en financiële dienstverleners profiteerden. Voor de meeste burgers is het geschenk aan de financiële economie, dat zelfs de naam draagt van een voormalig Duits minister van Arbeid, een flop. 15,6% van alle Duitsers heeft zich door een onheilige alliantie van politiek en financiële industrie in de val laten lokken. Maar op zeker moment komt het boze ontwaken. De vermogens en beleggingen zijn verdwenen of  geslonken. Met gebalde vuisten in de broekzak zoeken de teleurgestelde kleine beleggers naar een “simpele verklaring” voor het bedrog waarmee ze zitten opgezadeld. Beleggers, die het verlies van hun investering niet aan de eigen zorgeloosheid of zelfs gokkermentaliteit willen toeschrijven, zijn op zoek naar de schuldige. Niemand wil voor zichzelf toegeven dat hij bij het beleggen van zijn geld minder zorgvuldig is geweest dan bij het kopen van een nieuwe stofzuiger of een smartphone. Elke verliezer zoekt een zondebok.

Hier erodeert de democratie ook van onderaf. De beleggers zijn hun spaargeld kwijt, terwijl de regerenden met het geld van de belastingbetaler hebben gejongleerd. De dubbel bedrogen burgers komen in opstand.

En zo zien we de eerste politieke bewegingen, die op hun kans gewacht hebben.

De Italiaanse beweging “Forconi” (mestvorken) werd door Siciliaanse boeren opgericht om tegen de regering in Rome te protesteren. Toen de demonstraties in Italië in december 2013 hun hoogtepunt bereikten, zei een van de aanvoerders in een interview: “Italië moet weer vrij worden. We moeten ons van diegenen bevrijden die ons onderdrukken. Is het niet merkwaardig dat alle grote ondernemingen ter wereld zich in handen bevinden van enkele joodse families?” Toen de Turkse minister-president Recep Tayyip Erdoğan in de zomer van 2013 door de protesten in het Gezi-park onder druk kwam te staan en de Turkse Lira instortte, zei hij dat de economische turbulenties het werk waren van de internationale “rentemaffia”. De antisemitische clichés zijn duidelijk – en schrikbarend: in de 21^e eeuw beleven we in Europa een Renaissance van het antisemitisme.  

In Griekenland is een echte rechts-radicale partij, de “Gouden Dageraad”, actief. De partijleden dragen nazi-uniformen en tiranniseren migranten. In het Slowaakse Banská Bystrica won in november 2013 de uitgesproken Roma-hater Marian Kotleba met zijn “Volkspartij – Ons Slowakije”, waarvan het politieke programma in principe bestaat uit mensverachtende ideologie, de verkiezingen voor regiopresident. Bij de parlementsverkiezingen in Hongarije behaalde de antisemitische partij Jobbik begin april een spectaculair verkiezingsresultaat.

Ook de nazi´s lukte het door te breken in een tijd, waarin een economie door schulden en inflatie aan de rand van het geciviliseerde bestaan werd gedreven. Götz Aly heeft beschreven hoezeer de racistische nazi-elites en helpers in economie en samenleving ervan hebben geprofiteerd dat de Duitsers economisch geruïneerd waren en daarom maar al te graag bereid waren om op jacht te gaan naar een zondebok.

Deze gevaarlijke ontwikkeling wordt door de aanhangers van de hyperglobalisering niet herkend. Harold James heeft in een interessante vergelijking tussen de economische crisis van 1930 met het heden vastgesteld dat er geen alternatieven bestaan tegenover de globalisering: “Het ressentiment (tegen de globalisering, opm. van de schrijver) komt voort uit een coherent theoretisch ontwerp. De kritiek blijft incoherent lapwerk – kortom: postmodern.” Slechts in Maleisië is een model te herkennen, dat schijnbaar een derde weg vormt, “die gebaseerd is op sturing door de staat, kapitaalverkeerscontrole en anti-Amerikaanse retoriek. Maar anders dan Hitler en (vooral) Stalin in de jaren-30 stuit hij niet op globale resonantie.”

Het kan zijn dat Maleisië niet voor zoveel landen als voorbeeld dient. Maar de radicale methodes, die de nieuwe extremisten praktiseren, zijn het tegenovergestelde van “postmodern”: In de Oekraïne, waarvan het verval vanzelfsprekend ook door de schuldenpolitiek van alle regimes werd bespoedigd, riep een rabbi tijdens de onlusten in februari 2014 zijn gemeenteleden ertoe op Kiev en het land te verlaten. Hij vreesde een jacht op de Joden door de gevreesde “Pravi Sektor” en “Svoboda” – beide maken deel uit van de overgangsregering, die door de EU wordt gesteund.

Radicale politieke bewegingen worden namelijk dan sterk, wanneer democratisch gekozen regeringen de aan hen verleende macht ten koste van de burgers misbruiken.De situatie wordt kritiek, als de staten zichzelf niet meer zien als garantie voor vrijheid en rechtvaardigheid, maar via de ongeremde verdeling van loze beloftes de absolute heerschappij over de economie naar zich toe trekken. De regeringen worden steeds restrictiever in het verstrekken van cijfers, hoewel meer transparantie met behulp ban nieuwe technologieën mogelijk is. Zo wordt het in Noorwegen al zeer succesvolle concept van “Open Data” in Duitsland uiterst willekeurig ingevoerd. Weliswaar plaatsen de Berlijnse districten de lijst met meest populaire voornamen als origineel op internet. De publicatie van partijschenkingen onder € 50.000,- heeft het Duitse parlement echter afgewezen. De definitie van Max Weber van “ambtsgeheimen” als instrument van de machtsuitoefening functioneert in de complexe systemen, waaruit de plunderaars zich bedienen, perfect: “Het bureaucratische bestuur betekent: heerschappij op grond van kennis. Dit is zijn specifiek rationele basiskarakter.” Deze rationaliteit door geheimhouding drijft teleurgestelde burgers in de armen van de politieke extremisten.

Met idealisme alleen kan de plundering van de wereld niet gestopt worden: “Revolutie omgekeerd! Fantasie aan de macht! Laten we realistisch zijn, laten we het onmogelijke eisen!”, aldus de voorbereidend denker van de OWS-beweging David Graeber, en hij roept ertoe op om “begrippen als realisme, fantasie, ontvreemding, bureaucratie en ook revolutie zelf opnieuw te bedenken”, omdat “algemeen geaccepteerde definities hun geldigheid hebben verloren.”

Het idealisme van Graeber zal niet voldoende zijn. Het snelle einde van de Occupy Wall Street-beweging heeft getoond dat het systeem vastbesloten is zijn bolwerken te verdedigen.

De mens is meer dan een nummer in een schuldensysteem, dat door een feodale elite wordt gecontroleerd. De reductie van alle menselijke handelen tot het economische leidt tot de afschaffing van de mens. Teveel niet waargemaakte beloftes, uitgegeven als biljoenen aan vals geld, blazen ieder rechtssysteem op. Ze creëren de globale onrechtstaat en vernietigen de moraal en het geweten van het individu.

Maar op dit geweten komt het aan: het is de laatste instantie voor het functioneren van een vrije en rechtvaardige samenleving. Hayek was er van overtuigd “dat een vrije samenleving alleen daar goed functioneert waar vrij handelen geleid wordt door sterke morele instellingen.” Er moet voorkomen worden dat deze beslissingsmogelijkheden ervoor worden misbruikt “de vrijheid en met haar de basis van alle morele waarden” te vernietigen.

Op dit punt zijn we nu aangeland. Met het oog op de voortschrijdende uitbuiting van de wereld moeten vele enkelingen verzet leveren tegen een systeem, dat alles corrumpeert. Het overstroomt de wereld onophoudelijk met oceanen van krediet en loze beloftes – totdat de zwendel ontdekt wordt. Wat volgt, zijn revoluties, verdelingsgevechten, chaos. De posities zijn ingenomen. De plundering van de wereld neemt haar beloop.

Bron:
http://deutsche-wirtschafts-nachrichten.de
Auteur: Michael Maier

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)