Drama in Frankrijk: Het verval van de EU begint in Parijs

Opstand in Parijs: de regering zal, opgejaagd door Marine Le Pen, haar politiek wijzigen. Het wordt geen EU-vriendelijke koers.

(Vertaling: E.J. Bron)

De historische overwinning van het Front National kan de prikkel voor het verval van de EU zijn. De Franse regering vecht om te overleven. De EU kan alleen overleven wanneer Duitsland wordt gedwongen volledig garant te staan voor de schulden. Maar zelfs dat zal uiteindelijk niet voldoende zijn.

In Frankrijk speelt zich een drama af, dat al heel spoedig een Europese dimensie kan krijgen. De filosoof Bernard-Henry Lévy roept zelf al op tot een regering van nationale eenheid.

De reden voor de catastrofe is simpel: met het Front National heeft een partij de Europese verkiezingen gewonnen, die uitdrukkelijk een einde wil maken aan de EU in haar huidige vorm. In Frankrijk kan men – anders dan bij de AfD in Duitsland of de FPÖ in Oostenrijk – niet zeggen dat de tonen voor een verkiezing altijd scherper zijn dan erna. Frankrijk heeft enorme problemen, die de regeringen Sarkozy en Hollande nu al jarenlang voor zich uit schuiven:

Jeugdwerkloosheid, verpaupering, sterke immigratie en zeer sterke vreemdelingenhaat, bereidheid tot geweld. Dat alles speelt zich af in een economisch milieu, waarin de staat zich met alles bemoeit, creativiteit nauwelijks nog wordt gestimuleerd en in plaats daarvan nepotisme, grootheidswaanzin en dienstbewijzen het tempo bepalen. De Fransen zijn over een breed front gefrustreerd – en dat is echt niet hun schuld.

Het is de schuld van de diverse Franse regeringen, die, ingebonden in de EU, erop hebben vertrouwd dat vroeger of later anderen zullen instaan voor de mateloos opeengehoopte schulden. Kon voor de euro iedere regering zich nog voor het ergste redden met een kleine geldhervorming, nu hebben de Fransen ingezet op een gezamenlijke verdeling van hun schulden.

Marine Le Pen heeft er ook vast niets op tegen om de Franse staatsschulden in de EU te verdelen. Maar dat wordt voor haar pas interessant als ze aan de macht is. Om aan de macht te komen, zet Le Pen in op het gevoel van de Fransen uit de Eu te willen treden. Wie kan het hen kwalijk nemen? De Franse politici hebben – net zoals alle andere politici in Europa ook – altijd de schuld naar Brussel afgeschoven als iets niet gefunctioneerd heeft. Voor de partijen is de EU tot nu toe een comfortabele zaak geweest: ze hebben extra geïnd door uitgerangeerde en in ongenade gevallen politici niet meer zelf te hoeven betalen, maar konden afschuiven naar Brussel of het Europees Parlement. De betaling van de vroege pensioengerechtigden door de Europese belastingbetaler heeft de partijen in alle landen traag en lui gemaakt.

Echter altijd wanneer ondernemingen traag en lui worden, komen er nieuwe concurrenten. Deze zijn nog hongerig en willen aan de trog. De eurosceptici in heel Europa hebben hun product –  dus hun politiek – aangepast aan de behoefte van de klanten: de kiezers waren tegen de EU, dus hebben de partijen hen een anti-EU-politiek verkocht. Dat heeft in alle landen om verschillende redenen gefunctioneerd: In Griekenland is de Syriza de sterkste kracht, omdat de Grieken natuurlijk gemerkt hebben dat men de trojka naar hen toe stuurde om de banken te redden. In Groot-Brittannië heeft UKIP gewonnen, omdat Nigel Farage een briljant tacticus is: hij heeft haarscherp geregistreerd dat de dramatische splijting van de Britse samenleving in arm en rijk een reservoir aan woedende burgers voortbrengt. Maar Farage heeft de Britten niet verteld dat de banken, de EU en de grote ondernemingen schuldig zijn aan deze ontwikkeling p- daaruit kun je een “volksleger” formeren, zoals Farage zijn kiezers noemt. Farage heeft d eBritten verteld dat de buitenlanders hun arbeidsplaatsen inpikken. Omdat dit product goed overkomt bij de kiezers, bestaan er zelfs naast UKIP twee andere, nieuwe anti-EU-partijen.

In een partijendemocratie is niets belangrijker dan een aantrekkelijk nieuw product; als het de anti-EU-pil is – alsjeblieft! (lees hier meer over deze ontwikkeling).

En daarom zal minister-president David Cameron komende week een nieuw immigratieprogramma presenteren, dat letterlijk uit de pen van Nigel Farage zou kunnen komen. In Griekenland bedrijft de regering al lang een politiek die hen gedicteerd wordt door de rechts-radicalen, zoals werd beschreven door de econoom Yanis Varoufakis. Na de overwinning van Syriza zullen de gevestigde partijen nog minder van datgene doen waartoe ze zich in Brussel verplicht hebben.

De EU zal echter vermoedelijk het eerst op Frankrijk stuklopen

Frankrijk is van alle Europese landen het land, waarin het ´t snelst kan komen tot gewelddadige onlusten. Dat heeft het verleden aangetoond. Dat weten alle partijen in Parijs. En daarom zal de Franse regering overgaan naar de koers van Marine Le Pen – net zoals Cameron doet wat Farage wil; en net zoals de Grieken, die door linkse en rechtse EU-tegenstanders door de manege worden gedreven.

De socialisten van Hollande bevinden zich in een wanhopige situatie. Ze hebben de meest ondeskundige president aller tijden. Ze hebben zo enorm verloren, dat iedere afgevaardigde bang moet zijn voor zijn baan. De conservatieve UMP heeft zich nog niet geheel hersteld van het tijdperk Sarkozy. Zij heeft nog geen leider voortgebracht. Het Front National echter staat met Marine Le Pen aan het hoofd als een huis. Als er de binnen de komende maanden verkiezingen zouden worden gehouden, zou ze Marine Le Pen kans maken op de overwinning.

Frankrijk kan echter geen grote geschenken meer uitdelen: het land is failliet. Al maandenlang smeken de Fransen om eindelijk de Europese Centrale Bank onder curatele te stellen en dat de euro zo verzacht moet worden als de Franse franc in crisistijden.

De andere EU-landen zitten allemaal in een gelijksoortige situatie als Frankrijk, Groot-Brittannië en Griekenland. Ze hebben grote anti-EU-bewegingen en daarmee politieke producten die zich beter laten verkopen dan het eeuwige zelfde gezanik over het “vredesproject” Europa: Italië (met Grillo op de loer), Hongarije, Spanje (look hier kwam een nieuwe linkse partij vanuit het niets, die de socialisten bedreigt), Nederland (met de sterke Wilders), Oostenrijk (met een sterke anti-EU FPÖ en een miljardenfiasco van de Hypotheekbank Alpe Adria) – geen van deze landen zal zich er de komende maanden voor laten lenen om de “Verenigde Staten van Europa” te propageren. Iedereen vecht om zijn eigen hemd. Voor velen gaat het al om het laatste hemd.

In Parijs en Londen zullen we de komende maanden een wending in de politiek meemaken: De EU-vriendelijke tonen zullen zachter klinken, omdat de regeringen vechten om te overleven. De overwinningen van Le Pen en Farage zullen het “product politiek” in europa veranderen: Men zal de EU nog slechts het hoogst nodige geven. De immigratiewetten, die Cameron komende week wil voorstellen, zijn een hele duidelijke overtreding van alle EU-regels. Hij zal ze er desondanks doordrukken – en zich aan geen enkele bureaucraat à la Barrso, Van Rompuy of Juncker iets gelegen laten liggen.

Daartegenover staat een nieuwe Europese Commissie, waarin de volledig uitgeputte Kohl-vriend Jean-Claude Juncker de voorturner moet spelen. Vaak krijg je bij Juncker d eindruk dat het de man in werkelijkheid alleen nog maar om zijn pensioen gaat – en hij is zelfs te lui om te liegen. De Nederlander Dijsselbloem heeft Juncker zelfs een drinker genoemd (meer daarover hier).

Met deze laatste delegatie zullen Angela Merkel en Sigmar Gabriel proberen het verval zo lang mogelijk uit te stellen. Ook Merkel is overigens spoedig een “lame duck”: ze streeft naar iets hogers en wil de eeuwige nachtelijke vergaderingen betreffende de euroredding niet meer. Sigmar Gabriel kent Brussel weliswaar goed – hij was er immers met succes werkzaam als lobbyist voor VW, wat nu graag verzwegen wordt (meer hier). Maar juist deze soort van EU was het, die de EU-tegenstanders sterk heeft gemaakt. Gabriel zal daaruit nog – net zoals Schröder – het een of ander persoonlijk voordeel voor zichzelf halen. Maar zelfs de EU kan men niet politiek leiden met deze houding.

Mats Persson van Open Europe waarschuwt: “Brussel en de Europese hoofdsteden zullen hun best doen om de successen van de eurosceptici te beschouwen als het hoogtepunt van de EU-kritische stemming, die vervliegt wanneer de eurocrisis verflauwt en de economie aantrekt. Dat is spelen met vuur.”

Marine Le Pen zal Hollande de komende maanden voor zich uit jagen. Frankrijk zal de bezuinigingskoers overboord gooien, omdat de regering haar huid wil redden. Frankrijk zal zijn banken koste wat het kost ondersteunen.

Ook in de meeste andere landen zal de haat tegen de bezuinigingskoers toenemen. Maar omdat de schulden in de crisis niet werden afgebouwd, maar toegenomen zijn, zullen we een eurocrisis “reloaded” meemaken. De banken zullen nerveus worden. Het IMF zal opdraven en eisen wat het onlangs nog in een onderzoek geschreven heeft: de voormalige Franse minister van financiën Christine Lagarde gaf aan de regeringen in Europa de boodschap door harde maatregelen te nemen, zoals ze tot nu toe alleen in verband met ontwikkelingslanden werden gezien.”

Deze aanwijzing dienen de Duitse spaarders heel goed te lezen. Want als de Fransen niet kunnen betalen, zullen de schuldeisers bij anderen komen.

Een adviseur zei na het echec van de verkiezingszondag over François Hollande: “De keizer heeft geen kleren aan.”

Na lang aarzelen richtte de keizer maandag kort het woord tot zijn volk, onzeker en linksig.

Hij leek te beven.

Bron:
http://deutsche-wirtschafts-nachrichten.de

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)