Sigmar Gabriel wil tweederangs partijen in Europa invoeren

SPD-chef en minister van Economische Zaken van Duitsland Sigmar Gabriel op de dag na de Europese verkiezingen: Niet alle partijen moeten in Europa kunnen meebepalen.

(Vertaling: E.J. Bron)

SPD-chef Sigmar Gabriel heeft er na de Europese verkiezingen toe opgeroepen dat partijen zoals het Hongaarse Fidesz of het Italiaanse Forza Italia “geen invloed op de leiding van Europa mogen krijgen.” De ondemocratische uitspraak raakt onvrijwillig het zwakke punt van de EU: zij is geen democratie, omdat bij haar niet het volk het laatste woord heeft, maar de partijen.

Sigmar Gabriel staat bekend om zijn zeer eigenzinnige democratiebegrip. Op de dag na de Europese verkiezingen zei Gabriel: ”De politieke wils- en meerderheidsvorming in Europa mag niet afhankelijk worden van populisten en extremisten. Daarvoor dragen ook de CDU en de CSU verantwoordelijkheid.” Reuters meld dat Gabriel het gepast vindt “dat de Europese Volkspartij (EVP) beide partijen uitsluit.”

Voor de SPD is het duidelijk dat zij geen meerderheden tot stand wil brengen met diegenen die “populistische, anti-Europese campagnes” hebben gevoerd, zei Gabriel. Hij verwacht daarom ok van de CDU en de CSU dat zij in hun Europese partijfamilie voor duidelijkheid zorgen en dat deze zich losmaakt van links- en rechtsbuiten partijen. Uiteindelijk zal dan ook blijken wie werkelijk de sterkste kracht in Europa is – de conservatieve EVP of de Europese sociaaldemocraten. Het aanbod van de SPD tot eerlijke gesprekken over inhouden en personeel geldt ook in het geval de EVP kleiner wordt door buitensluiting van partijen.

De eis aan de CDU is uiteraard een puur tactische: de SPD hoopt nog steeds haar topkandidaat Martin Schulz tot voorzitter van de Europese Commissie te kunnen verheffen.

De onredelijke eis om een om een twee-klassen-samenleving in het Europese partijenlandschap in te voeren, werpt een duidelijk licht op het hoofdprobleem van de EU: ze is geen democratie, omdat het volk niet de soeverein is. De soeverein zijn in Europa de partijen, die op dat moment de desbetreffende regeringen vormen. Het europees Parlement kan weliswaar meewerken, wordt echter steeds onderworpen aan partijbelangen: de nationale partijen beslissen uiteindelijk welk personeel er in de Europese Commissie aan bod komt.

De Europese Commissie is geen regering – ook al wordt dat door onwetende eurofielen steeds opnieuw geëist. Een regering heeft een wettelijke basis nodig, maar de Europese Commissie is volgens de Verdragen van Maastricht een bestuursinstelling met een komische tweeslachtige functie: zij stelt wetten voor, waarvan ze de invoering dient te controleren, als het Europees Parlement er niets op tegen heeft. De centrale beslissingen liggen echter bij de Raad van staats- en regeringschefs – om de doodeenvoudige reden, omdat deze de enige werkelijk democratisch gelegitimeerde regeringen vertegenwoordigen.

En precies dit vacuüm hebben de partijen dankbaar opgevuld. Ze hebben de EU veroverd in een kille putsch. Want ze hebben herkend dat belangenpolitiek nergens beter gedijt dan in de grijze zone van een ondoorzichtige structuur. Daarom houden de partijen zich nu ook met niets anders bezig dan met de vraag wie welke functie in de Europese commissie zal krijgen.

Maar gezien de verkiezingsuitslagen in Frankrijk en Groot-Brittannië doet het schaakspel over Eurocommissarissen denken aan een ruzie om de laatst overgebleven soufflé in de eetzaal van de Titanic. Want in Frankrijk en Groot-Brittannië heeft het volk gesproken: het heeft in beide grote landen in meerderheid “Nee” tegen de EU gezegd. Dat kan de EU kapotscheuren.

Het initiatief van Sigmar Gabriel tot een twee-klassen-systeem bij de Europese partijen is daarom slechts in één opzicht van betekenis: het laat zien hoe betreurenswaardig politici zijn, die niets anders kennen behalve hun “systeem”.

Zij zijn de laatste die merken dat het gebouw instort.

Bron:
http://deutsche-wirtschafts-nachrichten.de

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)