Frankrijk in de ban van Jodenhaat en islamitisch extremisme

Ze maken er geen geheim van over wat ze van plan zijn

(Door: Franklin ter Horst)

Opiniepeilingen in Frankrijk tonen aan dat meer dan 70% van de Fransen bang is dat Frankrijk zich aan de islam zal onderwerpen. Er wonen inmiddels meer dan 8 miljoen moslims in Frankrijk en dat aantal blijft gestaag toenemen. De Franse overheid publiceert al sinds 1996 een kaart waarop te zien is hoe honderden wijken in verschillende Franse steden door moslims zijn overgenomen en waar het Franse recht enkel nog op papier geldt, omdat verzekeraars de schade geleden in deze wijken niet meer vergoeden. Frankrijk kampt al vele jaren met moslimbendes die nauwelijks nog in de hand te houden zijn. In hun woonwijken zijn geweld en criminaliteit aan de orde van de dag. Ze proberen macht te verkrijgen door geweldpleging en angst te zaaien. De Franse politie durft nauwelijks nog tegen ze op te treden. Ze zijn bezig zichzelf totaal van de Franse maatschappij te isoleren. Hele wijken worden onder controle gehouden door islamitische predikers en kinderen bevinden zich steeds nadrukkelijker in een proces van radicalisering en terreur.

De Franse overheid kijkt de andere kant op alsof er niets aan de hand is. Overigens is dat in diverse andere Europese landen niet anders. Dat heeft alles te maken met het feit dat de leiders van diverse politieke partijen weten dat ze zonder de stem van moslims de verkiezingen niet kunnen winnen. De Franse overheid capituleert continu voor de druk vanuit islamitische hoek.

Robert Redeker, een Franse professor in de filosofie die in een artikel op de opiniepagina van de krant Le Figaro kritiek uitte op het moslimextremisme, werd prompt met de dood bedreigd. Op 19 september 2007 schreef hij: ,,Wat moet de vrije wereld doen tegen de intimidaties van de moslimextremisten?” Het was een vrij gematigd stuk, geschreven naar aanleiding van de ophef in de islamitische wereld over de citaten van de voormalige paus Benedictus XVI die op 12 september 2006 Paleologus citeerde die zei: ,,Toon me wat Mohammed aan vernieuwing heeft gebracht en alles wat u zult vinden zijn slechte en onmenselijke dingen, zoals zijn bevel zijn religie te verspreiden door het zwaard.” Redeker wees erop dat de islam, zeker in de begintijd, voornamelijk met het zwaard is verspreid. De dag na publicatie haalde een religieus commentator van de pro-Moslimbroederschap tv-zender Al Jazeera uit naar het artikel. In Tunesië werd de editie van Le Figaro in beslag genomen en verboden wegens ‘vooroordelen en beledigingen tegen de profeet, de islam en de moslims.’ Egypte volgde drie dagen later. Per e-mail en post werd Redeker met de dood bedreigd. Daarbij werden foto’s, adresgegevens en een routebeschrijving toegevoegd.

Niemand durft de toespraken van extremistische moslims te bekritiseren zoals die onder meer gehouden worden door Hani Ramadan. Tussen 18-21 april 2014 hield de Unie van Islamitische Organisaties van Frankrijk (UOIF), de Franse tak van de Europese Raad voor Fatwa en Onderzoek (onder voorzitterschap van Yusuf al Qaradawi), haar eenendertigste jaarlijkse conferentie in Le Bourget, ten noorden van Parijs. Zoals gebruikelijk werden jihadistische en antisemitische boeken aangeboden en deden haatpredikers hun uiterste best de aanwezigen te vermaken met vurige toespraken. In 2012 zou Qaradawi zelf de centrale gastspreker zijn, maar omdat Frankrijk geconfronteerd werd met protesten van de Joodse gemeenschap weigerde het land Qaradawi een visum. Hij werd vervangen door Tariq Ramadan, een Moslimbroederschap fanaat. Deze figuur wordt beschouwd als één van de gevaarlijkste islamitische leiders in het Westen. Hij geeft de indruk een ‘gematigde’ moslim te zijn, maar is verre van dat. Het gaat om een wolf in schaapskleren. Desondanks sjokken allerlei westerse hielenlikkers, en niet vergeten de media, achter hem aan alsof het om een soort heilige gaat.

Leugenaar Tariq Ramadan

Hij ontkent het bestaansrecht van Israël en rechtvaardigt het vermoorden van Israëlische burgers. Hij wordt beschouwd als een intellectueel, maar zodra hij met lastige vragen wordt geconfronteerd, vliegen de gefabriceerde leugens over tafel of ontvlucht hij de scene. Een van zijn leugens gaat over Mohammed toen deze in Medina arriveerde. Hier zou hij de Joodse inwoners hebben verwelkomd als onderdeel van de “Ummah” gemeenschap, maar daar klopt helemaal niets van. In werkelijkheid heeft hij alle mannen vermoord, hun bezittingen geroofd en vrouwen en kinderen tot slaven gemaakt. Ramadan verspreidde ook de leugen dat de moordpartij in Brussel op 24 mei 2014 zou zijn gepleegd door Joodse agenten. Maar de dader was Mehdi Nemmouche, een Frans staatsburger en lid van de Soennitische terreurbeweging ISIS. Bij deze aanslag werden vier mensen vermoord waaronder het Israëlisch echtpaar Mira (53) en Emmanuel Riva (54). De wapens die hij tijdens de aanslag had gebruikt, waren bij zijn arrestatie in Marseille zelfs in een ISIS-vlag gewikkeld.

Deze Tariq Ramadan kreeg in 2006 op hoge kosten van de Nederlandse gemeenschap, namelijk 200.000 euro per jaar voor één dag per week en 400.000 euro extra voor debatten en wijkbezoeken, een gasthoogleraarschap aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam en trad in dienst als adviseur integratie van de gemeente Rotterdam. Er bevinden zich tientallen boeken van deze haatprediker in alle grote boekhandels in Frankrijk.

Dit jaar (2014) maakte Tariq plaats voor zijn broer Hani Ramadan, de directeur van het Islamitische Centrum van Genève, dat in 1961 gesticht is door hun vader. Waar Tariq Ramadan weet hoe hij zijn extremisme moet verbergen, is zijn broer explicieter en direct. Zijn toespraak was gewijd aan ‘mondiale bedreigingen’ tegenover de islam; hij gaf aan dat die maar uit één bron voortkwamen: “het Joodse en zionistische barbarisme, een octopus die zich in de schaduw verbergt, een macht die de wereldwijde financiën en de media in bedwang houdt.” Hij riep de jonge Franse moslims op om ‘te vechten voor de islam’ en naar Syrië te gaan, waar enkele honderden Franse jongeren zich al hebben aangesloten bij Al-Qaida, al Nusra en de demonische barbaren van ISIS.

 Hani Ramadan roept islamitische jongeren op naar Syrië te vertrekken

De eerder genoemde UOIF is de toonaangevende Franse moslimorganisatie en de toespraak van Hani Ramadan, evenals die van Tariq Ramadan in 2012 en 2013, werd beluisterd door een publiek van 150.000 enthousiaste mensen en bekeken door honderdduizenden anderen op UOIF-TV. Op internet verspreiden ze rapmuziek, waarin jonge moslims worden opgeroepen zich aan te sluiten bij het Al-Qaida terreurnetwerk. De werving van nieuwe leden voor de terreurcellen vindt ondermeer plaats in moskeeën, islamitische culturele centra, migrantenbuurten en theehuizen. Parijs kent al een complete islamitische ‘vrijstaat’ waar de ronselaars ongestoord hun gang kunnen gaan. Iedere cel bestaat uit 30 tot 40 leden en de trainingen vinden plaats in zogenaamde ‘vakantiekampen’ in afgelegen gebieden ergens in Europa, o.a. in Bosnië, en in Pakistan onder het mom van sociale activiteiten. Vooral de goed opgeleide jonge moslims die de taal van Europa spreken en die extremistische opvattingen aanhangen, vormen het gevaar.

 In Parijs bezetten en blokkeren honderden moslims hele straten om er te gaan bidden, als een provocatieve demonstratie dat zij er nu de baas zijn. De Franse overheid heeft vanaf 23 september 2011 hier een verbod op ingesteld, maar daar blijken de moslims zich niets van aan te trekken. Zij worden zelfs door de gevestigde politiek -ook financieel- gesteund en grijpt de politie, ondanks het feit dat de Franse wet met voeten wordt getreden, niet in. Frankrijk heeft in 2011 een wet aangenomen dat vrouwen die op straat of in openbare gebouwen gezichtsverhullende kleding dragen een boete kunnen krijgen van 150 euro. Mannen riskeren een boete van maximaal 30.000 euro als zij een vrouw dwingen om een boerka of nikab te dragen. Een Franse moslima heeft het verbod aangevochten, omdat ze zich gediscrimineerd voelde maar het Europees Hof voor de Rechten van de Mens heeft het verbod gehandhaafd.

Het Antisemitisme neemt in Frankrijk extreme vormen aan

Het antisemitisch geweld wordt in Frankrijk met de dag brutaler. Zo werden er in 2013 maar liefst 116 geweldsdelicten tegen de Joodse gemeenschap gepleegd. Vooral na het begin van de “Tweede Intifada” in september 2000 wordt er een anti-Joodse hetze gevoerd die niet zonder gevolgen is gebleven voor de in Frankrijk wonende Joden. Ze worden voor “smerige Jood” uitgescholden, aangevallen in de bus en de metro, op weg naar school of in de trein. Behalve Joodse burgers moeten ook Joodse scholen, begraafplaatsen en synagogen het ontgelden. Op 25 september 2011 bestormden pro-PLO activisten op de Franse luchthaven Roissy de lobby van de Israëlische luchtvaartmaatschappij en schreeuwden luidkeels: ‘Dood aan Israël’ en ‘Dood aan de Joden’. Daarnaast werden passagiers lastig gevallen en bedreigd.

Op 19 maart 2012 opende de 23-jarige moslimextremist Mohamed Merah het vuur op een Joodse Ozar HaTorahschool school in de Zuid-Franse stad Toulouse, waarbij vier personen werden vermoord, waarvan drie kinderen. Onder de slachtoffers waren een 30-jarige docent en zijn twee zoons van drie en zes. Het vierde slachtoffer was een meisje van acht jaar oud. De moordenaar greep het meisje Miriam bij haar paardenstaart en schoot haar van dichtbij drie keer door haar hoofd. De zeventienjarig dochter van het schoolhoofd raakte bij de moordpartij ernstig gewond, maar overleed later op de dag van de aanslag in het ziekenhuis. De moordenaar reed op een gestolen scooter en had een videocamera om zijn buik gebonden om zijn beestachtige moordpartij te filmen. Hij werd gedood na een vuurgevecht met de politie tijdens een inval in zijn huis. Hierbij raakten verscheidene Franse politieagenten gewond. De Joodse slachtoffers zijn op 20 maart 2012 in Israël begraven.

De meeste scholen in Frankrijk hielden een minuut stilte voor de slachtoffers. Ook op de Gustave Flaubertschool in Rouen in Normandië verzocht Lorraine Collin, lerares Engels, de leerlingen van haar klas om een minuut stilte te houden voor de moordenaar. Diverse leerlingen besloten daarop uit protest de klas te verlaten. Anderen bleven zitten en gaven als commentaar dat de Joodse slachtoffers het hadden verdiend. Pakistaanse inlichtingendiensten melden op 24 maart 2012 dat tientallen Franse moslims in training zijn bij de Taliban in het noordwesten van Pakistan. Merah zou deel hebben uitgemaakt van een soortgelijke training. Hijzelf vertelde in 2011 naar Pakistan te zijn gereisd voor een training bij Al-Qaida in Waziristan. De broer van de Toulouse-moordenaar reageerde met: ‘Wij Arabieren worden geboren en getogen om Joden te haten.’

De moordenaar Mohammed Merah

Ariel Goldman, woordvoerder van de Joodse gemeenschap in Lyon, zei tegen Le Figaro dat het aantal antisemitische incidenten sterk is toegenomen na de terreurdaden van Mohammed Merah. Sinds de aanslag in Toulouse hebben er tientallen nieuwe aanslagen plaatsgevonden. In een geval werd een drieëntachtig jaar oude vrouw geslagen, verkracht en voor dood achtergelaten in een trappenhuis in Marseille. Joodse winkels en restaurants ontvangen regelmatig bedreigingen. Ramen worden ingegooid of beklad met beledigende graffiti. Het merendeel van de slachtoffers gaat niet eens naar de politie, omdat de kans groot is dat hun klacht niet zal worden gehonoreerd. Agenten zijn gefrustreerd, omdat gearresteerde moslims binnen de kortste keren door rechters worden vrijgelaten, zelfs als het aangedragen bewijs overweldigend is. Het gebeurt niet zelden dat het antisemitische boeventuig na hun vrijlating hun slachtoffers opzoeken om zich te wreken vanwege een ingediende aanklacht tegen hen. Ze weten dat de slachtoffers door niemand worden beschermd. Bij politici hoeven ze niet aan te kloppen, want die hebben zich onderworpen aan politieke correctheid. Zij noemen de schuldigen “slachtoffers van de samenleving.” Voor hen zijn moslims “slachtoffers van racisme”. Bijna niemand in Frankrijk durft daarom het woord “moslim” en “antisemiet” nog met elkaar in verband te brengen en diegenen die dat wel doen, lopen het risico beschuldigd te worden van “islamofobie” en mogelijk zelfs aangeklaagd.

Op 2 juni 2012 werden drie Joodse jongeren in Villeurbanne, een voorstad van de Franse stad Lyon, aangevallen door figuren van Noord-Afrikaanse afkomst. Eerst werden ze door drie onbekenden uitgescholden. Die kregen even later versterking van zo’n tien anderen, waarna de jongeren in de buurt van een Joodse school met een hamer en een ijzeren staaf werden geslagen. De jongens droegen een keppeltje. Een van hen liep een wond aan de schedel op, een meisje werd in haar hals geraakt. De derde jongen raakte lichtgewond aan zijn arm. Twee van de drie jongeren zijn korte tijd in het ziekenhuis opgenomen.

Op woensdag 4 juli 2012 werd een 17-jarige student van Ozar HaTorah school aangevallen in een station van Lyon en door twee Noord-Afrikaanse moslims bijna doodgeschopt, omdat hij een kettinkje met een Davidsster droeg. De politie nam echter niet eens de moeite de strafaangifte in behandeling te nemen. In maart 2013 overviel een bende van 15- tot 17-jarigen in Grigny, niet ver van Brétigny, een trein door aan de noodrem te trekken, waarna de reizigers onder bedreiging van geweld hun geld, smartphones en creditcards moesten afgeven. De rechtbank toonde echter vooral begrip voor de ‘sociale nood’ van de allochtonen en liet het bij enkel een waarschuwing. Toen op 28 april 2014, tijdens een ceremonie waarin eer werd betoond aan de Joden uit Frankrijk die naar Auschwitz waren gedeporteerd, Arno Klarsfeld, een lid van de Raad van State en de zoon van de nazi-jagers Serge en Beate Klarsfeld, zei dat “sommigen van de jeugd uit de voorsteden antisemitisch zijn”, werd hij onmiddellijk opgeroepen om voor een rechter te verschijnen.

Joodse kinderen staan stil bij de aanval op klasgenootjes

In Marseille ramde een ‘jongerenbende’ een Franse Jood in elkaar en verwoestte diens gezinswoning. Twee Joodse tieners van 14 en 15 jaar oud, diemet hun grootvader op weg waren naar de Lilac Synagoge in Parijs om er het Joodse feest van Tikkun Leil Shavuot bij te wonen, een traditie waarin de Joden de hele nacht Joodse geschriften studeren, beleefden de nachtmerrie van hun leven toen ze achterna werden gezeten door een met een bijl zwaaiende antisemitische gek van Arabische origine en drie kompanen. Ze konden ternauwernood ontkomen. De gebeurtenis deed zich voor op 4 juni 2014 in Romainville, een voorstad ten noordoosten van Parijs. Terwijl ze de markt in het stadje overstaken, merkten de twee jongens en hun grootvader, die allen keppeltjes droegen, dat ze gevolgd werden door een grote bebaarde man. In mei 2014 werden in de plaats Creteil, een voorstad van Parijs, twee Joden afgeranseld.

Op 12 juli 2013 beroofden circa 50 moslimjongeren treinreizigers nadat een Franse intercity met 140 kilometer per uur tegen een perron van het station Brétigny-sur-Orge, zo’n 40 kilometer ten zuiden van Parijs, was gebotst. Al snel waren er 300 brandweermannen en 20 artsen ter plekke om de slachtoffers te helpen. Eerst dacht men dat de moslimjongeren wilden helpen, maar tot verbijstering van de hulpverleners begonnen ze de tassen en bezittingen -zoals smartphones en portemonnees- van de verongelukte reizigers te roven. Toen de politie en brandweer de overvallers probeerden tegen te houden, werden ze met stenen bekogeld. Uiteindelijk moest de Mobiele Eenheid eraan te pas komen om de plunderaars te verjagen. Een woordvoerder van de politie noemde hun gedrag ‘ongehoord’ en ‘monsterlijk’. Zelfs de plaatselijke socialistische afgevaardigde noemde de plunderende jongeren ‘duistere, onmenselijke Kretins (gestoorden)’.Hoewel de socialistische minister van Verkeer, Frédéric Cuvillier, van een ”geïsoleerd incident’ sprak, zijn dit soort schokkende voorvallen beslist geen uitzondering meer.

Op 21 maart 2014 werd in Parijs een 59-jarige Joodse onderwijzer op zeer brute wijze door een groep moslims in elkaar geslagen. De aanvallers scholden hem uit voor “vuile jood” en “dood aan de Joden” en braken het slachtoffer vervolgens de neus en tekenden met een stift een hakenkruis op zijn borst na zijn shirt opengescheurd te hebben. Het slachtoffer vertelde de politie dat de mannen hem in het Arabisch en het Frans vervloekt hebben. Hij werd in een hinderlaag gelokt na het verlaten van een koosjer restaurant en hij droeg een keppeltje op het moment van de aanval. Ze riepen dat ze terug zouden komen om hun werk af te maken. Niemand werd gearresteerd. Wat er in Frankrijk gebeurt, vindt bijna overal in Europa plaats: Het jachtseizoen op Joden is kennelijk opnieuw geopend en dat niet alleen in Frankrijk.

De mishandelde joodse onderwijzer

En dan is daar nog de ongekende populariteit van de antisemitische en pro-islamitische Franse ‘grappenmaker’ Dieudonné M’bala M’bala in zijn shows ‘Le mur’. Uit de mond van deze antisemiet komen de meest gruwelijke uitlatingen ten aanzien van Joden. Niet dat de man echt geestig is, maar zijn haattirades over het Joodse volk werken op de lachspieren van zijn publiek. In zijn shows laat hij zien hoe wijdverbreid de anti-Joodse gevoelens in Frankrijk zijn. Zijn optredens zijn inmiddels verboden. Deze figuur is ook bekend van de ‘quenelles’ – de omgekeerde Hitlergroet.

Tijdens een interview met Alexandre Arcady, de regisseur van ‘Twenty Four Days’, een film over de moord op Ilan Halimi zeven jaar geleden -een jonge Franse Jood die werd gegijzeld en vermoord door jonge moslims uit de voorsteden van Parijs- probeerde tv-journalist Aymeric Caron uit te leggen dat de groei van de anti-Joodse haat in Frankrijk logisch is, omdat ‘Israëlische soldaten Palestijnse kinderen doden’. Een paar Joodse journalisten die hierop reageerden, werden vervolgens uit de bewerkte versie van de show geknipt.

Vanwege de toenemende Jodenhaat verkiezen steeds meer Franse Joden het land te verlaten en vertrekken overwegend naar Israël. Alleen al dit jaar (2014) zijn 5.000 Franse Joden naar Israël vertrokken, het hoogste aantal sinds het einde van de Zesdaagse Oorlog van juni 1967. Sinds 1990 emigreerden ruim 100.000 Joden uit het land. Zo is de helft van de Joodse families uit de Parijse voorstad Villepinte weggetrokken vanwege het groeiende antisemitisme en het feit dat ze worden lastig gevallen in het openbaar. Hetzelfde gebeurt in andere voorsteden van Noord-Parijs waar veel immigranten wonen. Steeds meer kinderen worden uit veiligheidsoverwegingen naar speciale Joodse scholen gestuurd. Uit een onderzoek onder 3833 Franse Joden van 17 april tot 16 mei 2014 is gebleken dat maar liefst 74,2% van de ondervraagden overwegen het land te verlaten. 95,2% noemt het alsmaar toenemende antisemitisme de oorzaak. 14,5% zegt persoonlijk met antisemitisme te maken hebben gekregen. 93% zegt dat de Franse staat niets onderneemt tegen dit fenomeen en ook niet tegen de pro-Palestijnse propaganda. Volgens 93,4% procent is de Franse media voor een belangrijk deel schuldig aan het antisemitische probleem. De Franse media zijn over het algemeen anti-Israël en duidelijk pro-Arabisch. De oorzaak ligt bij het Franse persbureau AFP, eigendom van de regering. Dit persbureau werkt ook voor de Arabische persorganen. Leugens, afkomstig uit de anti-Israëlische propagandamachines van het terreurbewind in Ramallah en uit landen uit het Midden Oosten, worden door het AFP klakkeloos overgenomen.

In 1999 zei een moslimleider tegen de katholieke aartsbisschop Giuseppe Bernardini dat ‘wij (de moslims) jullie dankzij jullie eigen democratische wetten zullen binnenvallen, en wij jullie dan dankzij onze religieuze wetten zullen overheersen.’ Sinds die belangrijke onthulling is de islam aan een enorme opmars bezig in Europa en zeker in Frankrijk. Het zijn echter niet alleen moslims die zich in Frankrijk schuldig maken aan antisemitisme, maar ook de Franse leiders doen er naar hartenlust aan mee. In het voorjaar van 2002 beweerde de voormalige Franse president ‘Jakkes’ Chirac nog in een interview met Olivier Guland, hoofdredacteur van Frankrijks belangrijkste Joodse krant “Tribune Juif”, dat er helemaal geen antisemitisme in Frankrijk bestaat. Later moest hij deze bewering intrekken, omdat het antisemitisme in Frankrijk is uitgegroeid tot het ergste in Europa.

De Franse geschiedenis kent trouwens een hele serie antisemieten, waaronder Voltaire. Deze schreef het volgende in één van zijn artikelen, “Tolerance”: ”Met spijt spreek ik over de Joden: dit volk is, in menig opzicht, het verwerpelijkste dat ooit de aarde heeft bevuild “. De Franse historicus Léon Poliakov noemt hem “de ergste Franse antisemiet van de 18de eeuw “. Praktisch alle Franse filosofen uit die tijd waren Jodenhaters. Bovendien maakt de Franse overheid zich al jaren schuldig aan het demoniseren van Israël. Het Franse Ministerie van Buitenlandse zaken zegt dat de Joodse dorpen in Samaria en Judea, het oostelijk deel van Jeruzalem en Golan hoogvlakte zijn gebouwd op door Israël bezet land, wat illegaal is volgens het internationaal recht. Mensen die dit soort bagger verspreiden, weten niets van de geschiedenis en niets van het internationaal recht in deze kwestie en doen ook geen enkele moeite zich hierin te verdiepen. De Franse regering waarschuwt haar inwoners niet te investeren in deze gebieden.

Van beste vriend van Israël in de beginjaren van het bestaan van Israël tot persoonlijke vriend van de voormalige terreurmiljardair Jasser Arafat. Een van de dieptepunten in de Frans-Israëlische betrekkingen werd bereikt toen Chirac in oktober 1996 (drie weken voor zijn bezoek aan Israël) Arafat belde en hem zijn steun aanbood nadat bekend was geworden dat de PLO-politie het vuur had geopend op Israëlische burgers en soldaten waarbij 16 Israëlische veiligheidsagenten werden gedood. Tijdens zijn bezoek aan Israël sprak Chirac wel met het terreurregime van Arafat, maar weigerde de Knesset te woord te staan. De Franse politiek is er altijd op gericht geweest haar oliebelangen en wapenmarkt veilig te stellen en te schitteren op het wereldtoneel. Om die idealen te bewerkstellingen, voert Frankrijk al meer dan dertig jaar een pro-PLO, pro-Arabische buitenlandse politiek. Een vriendelijke houding tegenover het PLO-bewind is immers een uitstekend visitekaartje bij de Arabische landen?

Chirac met zijn grote vriend Arafat

Arafat was ook al een persoonlijke vriend van de voormalige Franse president en 33° Vrijmetselaar (Grand Orient Lodge) Francois Mitterrand. Al in 1981 genoot het PLO-kantoor in Parijs officiële erkenning die grensde aan het niveau van een ambassade.

Diverse Franse hoogwaardigheidsbekleders behouden zich het recht voor antisemitische uitspraken te doen. Zo werd de voormalige Israëlische premier Ariel Sharon door de voormalige Franse ambassadeur in Tel Aviv, Gérard Araud, voor schoft uitgemaakt en kwam Israël weg met de kwalificatie “paranoïde”. De Franse ambassadeur in Londen, Daniël Bernard, noemde Israël al eens “een lullig klein schijtlandje dat de wereld naar het gevaar van een Derde Wereldoorlog voert.”

Na het overlijden van Arafat gaf de Franse regering een “politiek” overlijdenscertificaat van hem af met daarop Jeruzalem als de stad van zijn geboorte. Maar Arafat is op 4 augustus 1929 geboren en getogen in Cairo, Egypte. Zijn werkelijke naam is “Abd al Rachman abd al-Rauf Arafat al-Koed Al Hoesseini“. Chirac honoreerde deze crimineel door hem met een regeringsvliegtuig uit Amman op te halen om hem te laten behandelen door Franse artsen. Ze konden hem niet helpen in zijn eigen rijk waar slechts is gewerkt aan dood en vernietiging en waar kinderen worden gehersenspoeld om zelfmoordenaar te worden en zich op te blazen tussen onschuldige Israëlische burgers om vervolgens als helden te worden vereerd.

De voormalige Franse president Nicolas Paul Stéphane Sarközy de Nagy-Bosca (Nicolas Sarkozy) zei dat indien het ‘vredesproces’ mocht falen de verantwoordelijkheid daarvoor bij premier Benjamin Netanyahu gezocht moest worden. Hij beschuldigde de Israëlische regering ervan te weinig te doen aan het bevorderen van het ‘vredesproces’ door onder meer door te gaan met de uitbreiding van de woningbouw in wat hij volledig ten onrechte de ‘Palestijnse gebieden’ noemde. Er bestaan geen Palestijnse gebieden. Ook de huidige Franse regering onder leiding van François Hollande, een stroman van de Bilderberg kliek, handhaaft dit beleid en doet in de praktijk nauwelijks iets om de Joden tegen de groeiende discriminatie en haat te beschermen.

Ook Frankrijk zal gaan ervaren dat het niet ongestraft Israël kan demoniseren en meehelpen het Bijbelse land te verkwanselen aan het stel landrovers in Ramallah en de doodscultuur in Gaza. De Bijbel zegt duidelijk – en de geschiedenis heeft deze waarheid ontelbare keren bewezen – wanneer een volk zich tegen de Joden verheft dat ernstige gevolgen heeft en dat zal ook voor Frankrijk niet uitblijven. Hoe dichter de wereld de eindfase van het huidige wereldbestel nadert, des te sterker zal de haat tegen het Joodse volk en de staat Israël toenemen. Zo is dat door de Bijbelse profeten voorzegd. Maar de Jood en de huidige staat Israël zijn het levende bewijs van Gods plan met dit land en volk en daarmee het geweten van de mensheid.

Walgelijk: de zgn. “quenelle” in Auschwitz

Door:
Franklin ter Horst