Het uur der waarheid

(Door: Driek)

Niet langer sluipt zachtjes op kousenvoeten het uur der waarheid nader voor de Nederlandse burger, zij hoeven niet langer hun oren te spitsen om de horde onverdraagzame strijders van de profeet Mohammed te kunnen beluisteren. Het uur der waarheid, het grote  moment dat de bel geluid  wordt om het doek te laten zakken over het schouwtoneel der wereld en onze beschaving is nabij, en ook de tijd is voorbij om de vreselijke misdaden gepleegd door minderwaardige bevolkingsgroepen te verzwijgen en goed te praten. Het lang gevreesde moment is aangebroken dat een duivelse macht het volk van zwaardvechters gereedmaakt de strijd aan te binden met de ongelovigen. De vernietiging der Nederlandse volksaard is al lange tijd gaande, en allerlei zonderlinge barbaarse heidense leerstellingen hebben kans gezien zich hier als onkruid te verspreiden.

Eens, lang geleden, het was de tijd dat jongens nog avonturenboeken lazen over indianen, Bedoeïenen, exotische haremvrouwen, sluwe Arabieren, want sluw waren de Arabieren in die verhalen altijd. Het waren verhalen die de geest inspireerden tot avontuur. Doch al die sprookjesachtige vertellingen waren verre van ons, wij hadden toen, in onze naïeve rechtschapenheid, nog geen flauw vermoeden van de plotselinge onverwachte ontwikkelingen die ons nog te wachten stonden. Gelukkig maar. Tenslotte hadden wij een vreselijke oorlog doorstaan en de Nederlanders hechtten weer als vanouds aan de handhaving van een vreedzame levenswijze. Sluipenderwijs kwam daar een eind aan. Zonder dat wij daar erg in hadden.

Want, beste lezer, vandaag de dag worden onze vertrouwde straten bevolkt door bevolkingsgroepen in vreemde dracht, onze steden worden gedemoraliseerd door vreemdelingen die ons, gastvrije Nederlanders, vijandig gezind zijn. Buurten, waar wij onze jeugd onbevangen hebben beleefd, worden nu bewoond door afzichtelijke vrouwengestalten in wanstaltige kledij, mannen met priemende knevels in djellaba bespugen en bespotten onze beschaving, voortdurend wordt onze eeuwenlange verdraagzaamheid op de proef gesteld. Er daagt een moment dat de burger komt tot rebellie, dat wij niet langer het juk van het martelaarschap wensen te dragen  en wij plotsklaps kloekmoedig pal staan voor de oprukkende legioenen van Mohammed.

Wij, burgers van Nederland, missen de onontbeerlijke steun van krachtdadige regeringslieden, wij voelen ons overgeleverd aan de ziekelijke uitwassen van een  verderfelijk gedachtegoed, dat de grondslagen van onze Joods christelijke samenleving verkettert en besmeurt. Onze politici, die zijn gekozen door ons, burgers, hebben ons misleid, en een misleid volk zal, als de tijd daar is, de schakels zijner ketenen verbreken en in opstand komen. De boven ons gestelde lieden gedragen zich als de volgelingen van de god Bacchus, de god van de wijn en de luidruchtige feesten, zij hebben zich het verkwistende gedrag der goden eigen gemaakt, dat bestaat uit het verbrassen onzer belastinggelden en het verkwanselen van onze geboortegrond. Het zijn niet langer leiders van een volk, doch gewetenloze sujetten, lieden die de schaamte allang voorbij zijn, die het bovenste knoopje van hun boord, door het vele schransen, ternauwernood kunnen dichtknopen.

Lezers, ik wil in dit onbarmhartige betoog mijn pijlen niet alleen richten op onze bewindslieden, want zoals gezegd: het uur der waarheid nadert. Laten we een blik terugwerpen in de geschiedenis. En die geschiedenis overziend, vanaf die vreedzame tijd, de jaren vijftig, onschuldige jaren, toen iedereen zich nog het hompus werkte, die rustige vreedzame jaren vijftig, tot vandaag, het grauwgrijze heden, waarin voedselbanken floreren, huisuitzettingen en toenemende armoede algemeen goed beginnen te worden, de levensvreugde der burgers tot het minpunt is gedaald: vandaag komt mij die hele islamisering werkelijk onbegrijpelijk voor. Hoe hebben wij dat in hemelsnaam  ooit kunnen toelaten. Hebben we niet goed opgelet? Ja, we waren druk bezig Nederland groot te maken, dus veel tijd om ons met een duistere “godsdienst” bezig te houden, hadden we niet. Trouwens het interesseerde ons toen geen jota.

Wij hadden toen zeer betrouwbare ministers. Met iemand als Dr. Willem Drees (1886-1988), die in 1947 het oude liedenpensioen invoerde, veel deed voor de wederopbouw van Nederland, kon ons niets gebeuren. Dachten we. Maar vader Drees verdween in 1958 van het toneel. En toen kwamen de Turken. En de Marokkanen. Ook anderen. Maar die bleven niet. We hadden gastarbeiders. Niets vermoedend verleende menig Hollands huisgezin gastvrijheid aan een Turkse of Marokkaanse gastarbeider. “Want het waren toch ook mensen met heimwee naar huis”,  zei de goedgelovige Nederlander. Maar wat wist die Nederlander nu van die ziekelijke islamitische veroveringsdrang? Helemaal niks toch? Nul komma nul. Het waren in onze ogen vrij simpele vriendelijke lieden die geen vlieg kwaad deden.

Inmiddels zijn we een stuk wijzer. Dank zij internet. En de kritische websites. En dankzij intelligente journalisten. Want in 2002 verscheen van de Italiaanse schrijfster en journaliste Oriana Fallaci (1929 – 2006) haar boek “De woede en de trots”, een verschrikkelijke aanklacht tegen de islam. Het is een afgrijselijk boek. Het is absoluut geen boek voor een mooie zomerdag of een knusse winteravond bij het open haardvuur. Fallaci verwijt in haar boek dat de Westerse intellectuelen het gevaar van de islam schromelijk onderschatten en dat zij weigeren het gevaar van het moslimfundamentalisme onder ogen te zien. Zij beschrijft de aanslag op 11 september, die niet ver van haar huis in Manhattan plaatsvond.Wat de schrijfster vooral zeer verbijsterde waren de beelden van het gejuich in enkele Palestijnse kampen, beelden die de verontwaardigde wereld rondgingen. Achttien dagen na elf september schreef ze dit boek. Een journalistiek hoogstandje. Fallaci schrijft:

“Wakker worden, mensen. Wakker worden! Verlamd als jullie zijn door de angst om tegen de stroom in te gaan of racistisch te lijken.”

En verder schrijft zij: “Ze willen onze cultuur vernietigen, onze kunst, wetenschap, moraal en geneugten. En dat door mannen, die in plaats van bij te dragen aan de vooruitgang van de mensheid, altijd maar weer hun kont in de lucht steken, oftewel vijf keer per dag bidden!” Zij beschrijft gebeurtenissen die je doen walgen. Zoals de terechtstelling van twaalf mannen in Dacca, die voor het oog van twintigduizend gelovigen beestachtig worden afgemaakt onder het gejuich van “Allah Akbar,” waarna twintigduizend randdebielen een stoet vormen en over de lijken lopen en hun botten verbrijzelen.

Of de executie van drie vrouwen op een openbaar plein in Kaboel, die gehuld in een boerka als ‘dingen’ worden afgeslacht. En zoals de ‘infibulatie’, waarbij de clitoris bij jonge vrouwen wordt weggesneden en de grote schaamlippen dichtgenaaid om seksueel genot te verhinderen. “Kunnen wij dit blijven aanvaarden?”, schrijft Fallaci. “Waarom protesteren Westerse intellectuelen daar niet tegen?”

Ja , beste lezers, dat vraag ik mij ook steeds af.

Door:
Driek
(voor www.ejbron.wordpress.com)