De ontketende dwerg en de geketende reus

(Door: Henryk M. Broder – Vertaling: E.J. Bron)

Israël is militair superieur aan Hamas. Desondanks trekt Hamas aan de touwtjes, omdat zij bereid is haar eigen bevolking op te offeren. Dat bepaalt haar kracht.

De afgelopen dagen kwam het in veel Duitse steden tot demonstraties, waarvan de deelnemers gelukkig een einde maakten aan een lang onderhouden legende: De zogenaamde “Israël-kritiek” zou niets te maken hebben met antisemitisme, ze zou zich ook niet tegen Joden richten, maar alleen tegen zionisten, tegen diegenen dus die voor de Israëlische politiek verantwoordelijk zijn of deze ondersteunen.

In Berlijn scandeerden de demonstranten: “Jood, Jood, vuil zwijn, kom naar buiten en vecht alleen!”, in Essen riepen ze “Kut-Joden verbrand!” en hielden daarbij borden in de hoogte waarop te lezen stond: “Stop de Jodenterreur!” en “Zogenaamd vroeger slachtoffers. Nu zelf daders.”

In Gelsenkirchen was de kreet te horen: “Hamas, Hamas, Joden in het gas!”; later maakte de politie bekend dat de demonstratie “over het algemeen vreedzaam” was verlopen. In Frankfurt spande de politie zich in om de situatie te de-escaleren door de demonstranten een geluidsinstallatie ter beschikking te stellen, zodat zij hun “Israël-kritische” leuzen optimaal konden verbreiden.

Op internet en vooral in de sociale media wordt eveneens duidelijke taal gesproken. Op de Facebook-site van Gregor Gysi dacht een bezoeker er “stilletjes” over na “hoeveel vreedzamer het Midden-Oosten geweest zou zijn als de Holocaust succesvol zou zijn geweest?”

Hamas is onvervalst antisemitisch  

De sympathieën voor Hamas, zoals deze op dit moment opnieuw tot uitdrukking komen, hebben niets met de situatie van de Palestijnen te maken; ze zijn veelmeer een uitdrukking van de hoop dat Hamas in “Palestina” het karwei kan voltooien dat een andere grote antisemitische beweging in Europa onvoltooid moest afbreken.

Om eerlijk te zijn, moeten we vaststellen dat de meerderheid van diegenen die in het jaar 2014 “Joden in het gas!” wensen geen autochtone Duitsers zijn, maar mensen met een “migratieachtergrond”, wat door de media graag verzwegen wordt.

Hamas is een onvervalste antisemitische beweging. Het gaat haar er niet om een Palestijnse staat op te richten, maar om een einde te maken aan de joodse aanwezigheid op het grondgebied van Palestina. In artikel 7 van haar Handvest uit het jaar 1988 staat: “De dag des oordeels zal niet komen, totdat de Joden zich achter rotsen en bomen verstoppen, die zullen zeggen: ‘O moslims, o Abdullah, achter mij zit een Jood, kom hier en dood hem’.”

Niet eens de meest begaafde islamappeaser zou in staat zijn zulke zinnen anders te interpreteren dan ze bedoeld zijn: oproep tot volkerenmoord. Desondanks moeten we Hamas dankbaar zijn voor haar oprechtheid. Ze is niet uit op een politiek en/of territoriaal compromis. Ze spreekt niet alleen de “zionistische constructie” het bestaansrecht af, maar ook iedere “niet-religieuze Palestijnse bestuursinstantie.”

De vrienden van Hamas kunnen lezen, toch?

Onderhandelingen en vredesconferenties zijn volgens Hamas “tijdverspilling en vergeefse inspanningen” en “niets anders dan een middel om ongelovigen tot bemiddelaars in de islamitische landen te maken.”

Haar doel is en blijft om “de vlag van Allah boven iedere centimeter grond van Palestina” te laten wapperen. Ook dat zijn duidelijke woorden. En wie nu met Hamas sympathiseert, moet zich er later niet op beroepen haar Handvest niet gelezen te hebben.

De vrienden en begunstigers van Hamas zijn geen analfabeten, ze kunnen lezen en schrijven, ook al hapert het hier en daar aan de spellingbeheersing. De ziekte waar ze aan lijden heeft geen naam. Je zou haar een auto-immuun zwakte tegen de werkelijkheid kunnen noemen. Feiten zijn er vooral om ontkend te worden.

Israël heeft de Gazastrook in 2005 tot op de laatste vierkante meter ontruimd. Toch beweert Hamas dat Gaza nog steeds “bezet” wordt gehouden, omdat Israël de buitengrenzen controleert. Wat zou er echter gebeuren indien Israël de controle van de buitengrenzen zou opgeven?

Gaza is bezet, maar niet door Israël  

Zou Hamas in plaats van zelfmoordterroristen bloemboeketten en cadeaumandjes naar Israël sturen? Of zelfs eisen dat haar martelaren door de Israëlische politie naar de plaats van de misdaad geëscorteerd worden, opdat ze niet verdwalen?

Toch zit er wel een kern van waarheid in de bewering dat Gaza “bezet gebied” is. De bezettende macht is echter niet Israël, maar Hamas. De strijders voor een Allah-staat op aarde hebben de eigen bevolking als gijzelaar genomen en terroriseert haar naar behoeven.

Dat heeft ondertussen zelfs Ulrike Putz van “Spiegel Online” begrepen. Ook de geliefde aanwijzing dat Hamas “democratisch gekozen” werd, is inmiddels verjaard. Inderdaad heeft Hamas de verkiezingen in 2006 gewonnen en heeft zichzelf na twisten met de PLO respectievelijk Fatah een jaar later in Gaza door een staatsgreep aan de macht geholpen. Sindsdien houdt zij deze macht vast, zonder zich nogmaals aan een verkiezing bloot te stellen. Waarom zou ze ook?

Subsidies van de EU voor de comfortabele “openluchtgevangenis”

Hamas wordt door de EU en andere internationale lichamen gesubsidieerd, haar leiders leven in weelde, terwijl een groot deel van de bevolking door de VN wordt verzorgd. Als Gaza een “openluchtgevangenis” is, dan wel een heel comfortabele – evenwel op dit moment even niet.

De voortdurende beschieting van plaatsen in Israël is geen antwoord op de bezetting van Gaza, maar een tegenaanval op het bestaan van Israël, waarbij Hamas zich niet kan en niet zal neerleggen. Het is een goed doordachte strategie om met voortdurende speldenprikken te zorgen voor de Apocalyps, uit de ruïnes waarvan de islamitische Allah-staat dient te ontstaan.

Zulke eindtijdfantasieën zijn niet nieuw; de strijd van Gog en Magog, zoals deze wordt voorgesteld in de Openbaring van Johannes, heeft veel schrijvers geïnspireerd, van Nicolai Gogol (“De dode zielen”) tot Karl Kraus (“De laatste dagen van de mensheid”). Intussen vindt deze strijd allen nog plaats in Hollywood-producties zoals “Armageddon”.

Voor Hamas is het echter een programma, dat door velen verkeerd wordt begrepen als politiek. Aan de ene kant de meedogenloze bezetters, aan de andere kant diegenen die bezet worden, die vechten voor hun vrijheid. Uiteraard – als Israël alleen nog maar zou bestaan uit de strandpromenade van Tel Aviv zou Hamas verder vechten totdat de laatste bezetter gedood of gevlucht is. De overwinning moet een totale zijn.

Bijna zoals David en Goliath, maar alleen bijna

Daarom is de relatie tussen Israël en Hamas meer dan alleen maar asymmetrisch. Militair gezien heeft Hamas weinig in te brengen tegenover de supermacht Israël.

Desondanks trekt Hamas aan de touwtjes, omdat zij bereid is haar eigen bevolking op te offeren. Dat – en niet het aantal of de reikwijdte van haar raketten – bepaalt haar kracht. Israël zou binnen enkele uren een einde kunnen maken aan de strijd door te stoppen met de levering van levensmiddelen, stroom en brandstof aan Gaza en de telefoonleidingen door te snijden.

Het is waarschijnlijk de eerste keer in de geschiedenis van gewapende conflicten dat een staat voor het welzijn van diegene zorgt die aan hem de oorlog heeft verklaard en zich daarmee het verwijt op de hals haalt een “volkerenmoord” te plegen. Terwijl Hamas een kerncentrale in Ashkelon beschiet, die de stroom voor Gaza levert. Kan iemand zich iets dergelijks voorstellen, zouden Tsjetsjeense of Oeigoerse vrijheidsstrijders “zelfgemaakte” raketten op Russische of Chinese doelen afvuren?

De ontketende dwerg en de geketende reus. Dat klinkt als het verhaal van David en Goliath. Met dit verschil dat niemand deze keer kan voorspellen hoe het verhaal zal aflopen.

Bron:
www.welt.de
Auteur: Henryk M. Broder

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)