De feminisering der Westerse cultuur

(Door: trias politica)

De feminisering van de westerse samenleving is in volle gang. Vele gehersenspoelden zullen deze ontwikkeling toejuichen, maar het is maar de vraag of deze ontwikkeling wel zo gunstig is.

Ik heb de opkomst van het feminisme, een uitvloeisel van de generatie ’68, heel bewust meegemaakt. In het Amsterdam van midden jaren zeventig bijvoorbeeld. Toen werd je soms geconfronteerd met feministes, die er ideeën op na hielden waarvan je je echt afvroeg of er geen steekje los zat in hun bovenkamer. Daar kwam vervolgens -gelukkig- niets van terecht, maar het leerde mij wel dat wat ‘de menselijke denkbeelden’ betreft alles mogelijk is. Typerend voor de manier van denken in die tijd was bijvoorbeeld de uitspraak van de (linkse) wetenschapsfilosoof Paul Feyerabend over de methoden van wetenschapsbeoefening: ‘Anything Goes‘, zo vond hij. Totale anarchie, ook in de wetenschap.

Nu, veertig jaar later, zie ik de gevolgen voor onze samenleving, die ik toen al voorspelde. Ons onderwijs speelt daarbij ook een grote rol. Dit onderwijs is eveneens volkomen ‘gefeminiseerd’. Die feminisering van de westerse cultuur krijgt intussen ook op politiek vlak concrete invulling. De Europese Commissie bijvoorbeeld, bepleit verplichte vrouwenquota. Niet alleen in haar eigen gremium, maar ook in de Raden van Bestuur van grote ondernemingen. Laat ik nu altijd geloofd hebben dat het niet de sekse is, die iemand geschikt maakt voor een bepaalde positie, maar diens kennis, vaardigheden en persoonlijke kwaliteiten. ‘De juiste persoon op de juiste plek, qualitate qua‘, heette het toch? In de Europese burelen is dat ingeruild voor een verplicht vrouwenquotum. Je zal maar zo’n vrouw zijn, die op die manier haar benoeming heeft verkregen. Dan hangt er toch altijd een zweem van ‘bevoordeling’ om je heen. ‘Positieve discriminatie‘ noemden wij dat vroeger, om de wenselijkheid van deze discriminatie te onderstrepen. Ik weet niet welk woord men er nu aan geeft, maar dat zal ongetwijfeld zonder de connotatie ‘discriminatie’ zijn, want daar zijn de erfgenamen van generatie ’68 natuurlijk fel tegen. Je discrimineert tegenwoordig -volgens sommigen- al als je Zwarte Piet oké vindt.

Maar we zien dit soort denken niet alleen terug in de Europese Commissie of het Europees Parlement, maar in vrijwel alle ontwikkelde westerse landen. Het belangrijkste EU-land, Duitsland, heeft een vrouwelijke bondskanselier, die als het haar electoraal uitkomt een draai van 180 graden maakt in haar energiepolitiek, daarmee bedrijfsleven én particuliere huishoudens opzadelend met een torenhoge rekening. We hebben een socialiste als premier van Denemarken, Helle Thorning-Schmidt, die geldt als de belangrijkste kandidate om Herman van Rompuy op te volgen als ‘baas van de EU’. We hebben vrouwelijke ministers van defensie in Nederland, Duitsland, Zweden en Noorwegen. En wie weet krijgen we binnenkort zelfs een eerste vrouwelijke president van de Verenigde Staten van Amerika (Hillary Clinton, red.).

Het is dus bepaald niet denkbeeldig dat we straks zowel een vrouw aan het hoofd van de EU (Europese Raad) hebben, als aan het hoofd van het sterkste land ter wereld, de VS. Daartegenover staan dan Rusland, met de uitgesproken masculiene Poetin; China, met een door mannen gedomineerde politiek; en de Arabische wereld, waar de vrouw niet eens het aanrecht als recht heeft, want daar heeft de vrouw geen enkel recht. Zelfs niet het recht om zelf auto te rijden. Echter, onze westerse feministen zullen niet rusten tot man en vrouw ‘gelijk’ zijn. En ondanks overweldigend wetenschappelijke bewijs van de evolutionaire, hormonale, psychologische én neurologische verschillen tussen man en vrouw blijven ze dit volhouden.  Het ’gelijkheidsstreven’ is een typisch vrouwelijk, idealistisch en in hoge mate irrationeel streven.

De natuur, ook de menselijke, wordt gekenmerkt door overlevingsdrang. ‘Survival of the fittest‘ noemde Darwin dat. Dat geldt ook voor samenlevingen. De respectievelijke rol van de man en vrouw zijn daarbij even belangrijk. Een teveel aan ‘vrouwelijke’ eigenschappen zoals ‘idealisme’ en ‘mededogen’ leidt tot bestuurlijke  inertie en besluiteloosheid. Thatcher vormde de bekende uitzondering op de regel. Maar kijk naar de hom noch kuit aanpak van bijvoorbeeld de eurocrisis door een Angela Merkel, dat is toch vlees noch vis? ‘Doormodderen’ is het devies. Intussen blijft een echte oplossing uit en verkeren grote delen van Europa in mensonterende omstandigheden.

In mijn waarneming is de westerse cultuur veel te veel doorgeslagen richting overwaardering van die ‘vrouwelijke’ eigenschappen. Ik spreek daarom van een feminisering van de westerse cultuur en bepleit een herwaardering van mannelijke eigenschappen als moed, vriendschap en daadkracht. Politieke moed is nodig om de onpopulaire, maar noodzakelijke, maatregelen te treffen op allerhande gebied (de euro, de volledig uit de hand gelopen immigratie, het democratisch tekort in onze moderne internetsamenleving, enzoverder); vriendschap is nodig om vruchtbaar samen te werken en zich aan afspraken te houden (‘een man een man, een woord een woord’, zie de EU-breuk met de no bail out clausule, om maar wat te noemen); en daadkracht is nodig om niet te blijven hangen in besluiteloosheid en eindeloos en oeverloos gezwam. Uiteindelijk gaat het om de balans tussen beide. Goed leiderschap kenmerkt zich door balans. Idealisme alleen leidt tot zwak leiderschap en het onvermogen prioriteiten te stellen. Rationele analyse is nodig om de problemen juist te definiëren en vervolgens op te lossen. Vaag gepraat over hoe de wereld er idealiter uit zou moeten zien schept geen welvaart en geen banen. Maar het broodnodige evenwicht is in de moderne westerse samenleving al decennialang verstoord, met alle (maatschappelijke) gevolgen van dien.

Om dat evenwicht te herstellen is er in mijn optiek wel degelijk behoefte aan een meer rationeel-analytische dan ideologische benadering van de grote politieke vraagstukken waar we momenteel in het westen mee geconfronteerd worden. De huidige westerse obsessie met ‘gelijkheid’ en ‘broederschap’ werkt contra-productief en verwart bovendien ‘gelijkheid’ met ‘gelijkwaardigheid’. Dat geldt niet alleen voor culturen an sich, maar ook ten aanzien van de verschillende sekses, terwijl juist de erkenning van de verschillen de meerwaarde vormt.  Om het generaliserend te stellen: man en vrouw zijn complementair aan elkaar. Elke verstoring van deze balans (en daarvan is sprake met positieve discriminatie) levert alleen maar nadelen op voor de samenleving als geheel. Het Westen heeft zich niet ontwikkeld door gepamper en vrijblijvend geklets, maar door met elkaar de concurrentie aan te gaan en vrijheid (in brede zin) als belangrijkste kernwaarde te beschouwen. We kunnen daarom heden ten dage wel wat meer gezond verstand en competitiedrang gebruiken en (heel) wat minder ‘ideologie’ en ‘medelijden’.

Door:
trias politica
(voor www.ejbron.wordpress.com)