Gelukkig: er is maar één islam

(Door: Ton Nijhof)

In tegenstelling wat de politiek correcte bovenlaag in Nederland ons wil doen laten geloven: er bestaat geen ‘slechte’ islam naast een ‘goede’ islam. Er bestaat alleen islam. Om de islam niet enkelvoudig te hoeven betichten van terreur en liederlijk geweld zijn we in Nederland gewend geraakt aan de opmerkingen dat ‘het geweld van ISIS niets met de islam heeft te maken’.  Een pijnlijke vergissing zo blijkt uit onderzoek door Motivaction, dat in opdracht van het NCRV- programma ‘Altijd wat’ in 2013 werd gehouden onder Marokkaanse en Turkse moslims.

Driekwart van de moslims ziet de Syrië-gangers niet als jihadi’s, maar eerder als strijders voor gerechtigheid. Slechts  een kwart spreekt van de jihad, zo bleek uit dat onderzoek. De moslims (81%) zijn ook veel meer bereid dan autochtonen (20%) om hun portemonnee te trekken voor Syrische vluchtelingen. De helft van de moslims vindt ook dat ISIS moet kunnen rekenen op wapenleveranties. Met de uitkomsten van dat onderzoek is een bres geslagen in het verlangen om de islam in twee delen op te splitsen: de ene is verlicht, open en uitermate tolerant. Deze islam zou zich laten vergelijken met het Christen- en Jodendom, waarin naastenliefde, de eigen verantwoordelijkheid en schuldbesef een grote rol spelen. De tweede islam, het ‘islamisme’ eigenlijk, is obscuur en in zichzelf gekeerd, fanatiek en oorlogszuchtig.  Een min of meer zieke islam dus, die zich onmogelijk laat vergelijken met de ‘goede’ islam, die immers niets van doen kan hebben met ISIS, Boko Haram of andere bedenkelijke clubs.

De uitvinding van deze ‘twee islams’ is eigenlijk heel praktisch, omdat het de niet-islamitische westerlingen volledig geruststelt over het eigenlijke karakter van de islam. Het stelt hen in staat om te geloven in een moeiteloze multi-culturaliteit in ons land. Overheden doorkruisen dat beeld van twee islams niet graag: zolang het rustig is in het land, kunnen zij blijven zitten en kan de boot naar beter oorden even aan de kade blijven liggen. Wanneer –onverhoopt- duidelijk zou worden dat ISIS en Hamas meer aanhang hebben onder allochtone moslims dan de politieke partijen in ons land leden tellen, dan zijn de rapen natuurlijk snel gaar. Daarom heeft het onderzoek van Motivaction geen chocoladeletters in de kranten kunnen veroorzaken. Het is echter dezelfde kraamkamer waar de beroemde spreuk ‘zachte heelmeesters maken stinkende wonden’ het licht zag.

Het gevaar van de islam zit in het totalitaire karakter ervan: het slokt het hele leven van de gelovige op, van de wieg tot het graf, en beheerst alle aspecten van het leven. Daarom is er geen scheiding tussen publiek en privé of politiek en religie. In de islam is er voor werkelijk alles een regel, of het nu gaat om juridische, politieke of intieme kwesties. De islam is tegelijk geloof, wet en recht. De sharia schrijft voor de ongelovigen te bestrijden of te onderdrukken, en kent voor moslims vaste straffen voor precies omschreven misdaden (overspel, geloofsafval, blasfemie, diefstal, moord en natuurlijk het drinken van alcohol).

Martine Gozlan schrijft in haar boek Pour comprendre l’intégrisme islamiste (’Het begrijpen van de radicale islam’) over de twee gezichten van Mohammed; de een gefascineerd door het voorbeeld van Jezus, aangetrokken tot tederheid en gebed. Er is ook een ‘andere’ Mohammed: die van Medina, de veroveraar die zich zo nu en dan van zijn wrede en  rancuneuze kant laat zien. “Deze dualiteit van de islam kan niemand verdonkeremanen’’, schrijft zij. Het slechte deel van de islam wordt door de politiek correcte bovenlaag vaak ’fundamentalisme’, ’islamisme’, ’salafisme’, ’wahabisme’ genoemd. Eigenlijk weet niemand wat deze termen precies betekenen, maar we zijn inmiddels tot ongeveer alles in staat gebleken om woorden te vinden die kunnen dienen als zondebok om deze ‘mooie godsdienst’ te ontlasten, “de godsdienst die ten onrechte wordt aangevallen, besmeurd en geminacht”. Kijk slechts tv of luister regelmatig naar de van dankbaarheid voor het stemgedrag overlopende politici. Walging en hevige jeuk aan de beheersingspapillen is het eerste wat opkomt.

Als de islam al is opgesplitst in twee gezichten, dan zijn het de gezichten van Mohammed in Mekka en Medina. In Mekka, waar Mohammed begint aan zijn openbaringen die hij van Allah zelf heeft ontvangen, is de toon uiterst mild. Dat geeft hem vooral de situatie in, omdat moslims dan de minderheid vormen. Wanneer zijn gezanik de Mekkaanse burgerij teveel wordt, jagen zij Mohammed weg uit de stad, waarna hij naar Medina moet vluchten. Daar krijgen moslims (met gepast geweld)  de overhand en worden de openbaringen meer kil en meedogenloos van toon. Het eerste, Mekkaanse, gezicht van Mohammed is het gezicht dat de ‘gematigde’ moslims ons voorhouden: een aaneenschakeling van vredige gedachten en gevoelens. Zij laten achterwege dat de latere, kille en ronduit moordzuchtige ‘openbaringen’ alle eerdere openbaringen vervangen. In soera 2, vers 106 immers vinden wij: “Wat Wij ook afschaffen van een vers of doen vergeten, Wij komen met iets beters dan haar of haar vergelijkbare”. Dat houdt in dat alle latere openbaringen die eerdere onderwerpen behandelen, de vorige ‘abrogeren’, dat wil zeggen ‘vervangen’. (Arabisch: An-naskh)

Was Allah of zijn personeelslid Gabriël nu zo’n sukkel dat hij alle eerdere openbaringen gewoon verkeerd heeft gespeld of zelf niet goed begrepen? Denkelijk niet, want een beetje god schiet als filosoof en als intellectueel van meet af aan natuurlijk met scherp. Het maakt in dit geval alleen maar extra duidelijk dat de koran, hoe bevallig ook geëxposeerd, een gevalletje volksverlakkerij is geweest (en gebleven). Niet meer dan een ‘handigheidje’ van een overigens voortreffelijk strateeg, evenals diens opvolgers in de Ottomaanse school, wier generaals zich graag als een soort van profeet presenteerden.

Iedere moslim echter is bij verplichting de broeder van de andere gelovige moslim. Maar hij voelt zich nimmer de broeder van Joden of Christenen, noch van atheïsten. Als het al verboden is aan moslims om te doden (zie Soera 5, vers 32), dan betreft dat uitsluitend gelovige moslims. Het opvolgende vers maakt het namelijk compleet helder. Soera 5, vers 33:

Doch de vergelding van hen die God en Zijn boodschapper bestrijden en zich beijveren verderf te brengen in het land is dat zij ter dood gebracht worden of gekruisigd of dat hun handen en voeten worden afgekapt van weerszijden of dat zij uit het land verbannen worden

En dat is de laatste ‘openbaring’ aan Mohammed. Zij kan dus niet worden geabrogeerd door een nieuwere openbaring. Deze openbaring kan niet vervangen worden door een betere en dat moet ons in het Westen toch verontrusten. De eerste de beste imam of gelovige namelijk die dit vers niet volledig en van harte onderschrijft, is een ketter binnen de islam en hangt een vogelvrijverklaring boven het hoofd met een onvermijdelijke dood tot gevolg.  Het vers ook dat aan hen die van de islam als religie niets moeten hebben duidelijk maakt wat hun lot is onder islamitische suprematie: de dood als een moslim de gelegenheid krijgt.

In onze Tweede Kamer der Staten Generaal staat de koran prominent naast de Bijbel. Onze volksvertegenwoordigers moeten compleet de weg kwijt zijn. Er is namelijk geen gematigde islam, er is alleen islam. Onze politici doen er wijs aan dit boek ver buiten de Staten Generaal te houden, evenals degenen die zich geïnspireerd voelen door dit boek. Wij doen er goed aan intolerantie te weren uit onze tolerante samenleving. Anders hebben we daar straks nog nazi’s zitten met een illegale kopie van ‘Mein Kampf’ voor de neus van de voorzitter. De islam zelf maakt het ons eigenlijk eenvoudig.

Door:
Ton Nijhof
(voor www.ejbron.wordpress.com)