OPENHARTIG SCHRIJVEN AAN KONING WILLEM-ALEXANDER

(Door: Driek)

Majesteit,

Zelden zullen er gedurende uw koningschap momenten zijn dat u diep terneergeslagen bent. Immers, U, die door de goden zo rijk bedeeld is met vele schatten welke U slechts dienen ter verstrooiing, zal nimmer tijd hebben te verzinken in diepzinnig gepeins. Daar lijkt U mij trouwens ook geen type voor. Doch ik, Uw onderdaan, kan onmogelijk raden hoe rijk Uw innerlijk leven is. Maar misschien liggen er diepe gedachten te sluimeren achter Uw robuuste uiterlijk. Diepzinnige, originele gedachten die slechts nog korte tijd van node hebben om plotsklaps te ontwaken. Ik veroorloof mij op te merken, en ik hoop dat u mij dit niet euvel duidt: dat zal dan eens tijd worden.

Doch, eerbiedwaardige koning Willem, een brandende vraag die mij zo dikwijls kwelt, en ik ben zo vrij die na veel innerlijke twijfel voor uw voeten te werpen: waarom hebt U, zo geliefd bij uw onderdanen, een gepantserde limousine aangeschaft van € 600.000,-? Want behalve dat lullige waxinelichtje hoeft U, onverschrokken drager van velerlei militaire uniformen en goudbronzen eretekens, toch niet bevreesd te zijn voor een aanslag van een onverlaat uit het klootjesvolk? Zo’n edel figuur als U, Hoogheid, hoeft toch geen vrees te koesteren? U schrijdt altijd zonder enige schuwheid, met een gracieuze tred en opgeheven hoofd, uw onderdanen voorbij. Voorwaar, een verheven schouwspel, een koning waardig.

Uwe Hoogheid is onder een gunstig gesternte geboren. Want ten tijde van uw geboorte, toen U het levenslicht aanschouwde, op dat gewichtige moment,  want tenslotte is de komst van een koning  niet niks, stond de zon in het teken van de Stier. En zoals u vast wel weet zijn dat de lieden die met beide benen stevig geplant op de aarde staan. Dus lieden zoals U. Dat ‘aardse’ verklaart wellicht uw verspilling van ons belastinggeld aan nutteloze aardse zaken waar u geen slag werk voor hoeft te verrichten. Ik denk hierbij aan uw talloze luxueuze vakantieverblijven in zonnige werelddelen. ‘Toe maar, het kan niet op’, denk ik wel eens.

Maar Hoogheid, en als ik mij die vrijheid mag veroorloven, beste koning Willem: er zijn velen onder uw onderdanen – en als koning dient U daar eens bij stil te staan – die in donkere smalle huizen wonen, armoewoningen met tochtige portieken en krocht smalle trapportalen. Dat  zijn de schuchtere moegewerkte lieden met gebogen rug en neerwaarts gerichte blik, die niet de kracht meer hebben om met opgeheven hoofd hun erbarmelijk bestaan te camoufleren. Magere vrouwfiguren en grauwe manspersonen die na noeste arbeid niet rusten in fluwelen zetels, doch die zich spoeden naar weer een nieuw karwei om hun troosteloos armoebestaan wat langer te kunnen rekken.

En, zoals de gaarkeukens in de jaren-30, toen het hongerspook de drempel van vele woningen overschreed, zijn ook nu vele burgers in uw koninkrijk nooddruftig en hongerig, afhankelijk van voedselbanken die hun nood moeten lenigen. Staat u daar wel eens bij stil? Neen, eerder liggen uw mooie gedachten neer gevleid op een zonnig Grieks eiland.

Beste koning Willem, het zijn uw onderdanen, burgers van Nederland, die nog altijd bereid zijn uw afkeurenswaardig gedrag van geld over de balk smijten met de mantel der liefde te bedekken. Maar aan alles komt een eind. Bedenk dat U zich nimmer op iemand kunt verlaten. Dat al Uw rijkdommen, die nu als zonnestralen alle  duistere kloven en diepe afgronden van Uw leven verlichten, na Uw afsterven, of U dat nu wilt of niet, tot stof vergaan. Of met andere woorden: U kunt niks mee nemen. U verlaat deze wereld met lege handen.

Maar men kan niet alles hebben. Ik zoude, net als de apostel Jacobus willen zeggen: ‘Wat is uw leven? Een nevel die een ogenblik verschijnt om weldra te verdwijnen’.

U bent, als ik mij die bijzondere vergelijking mag veroorloven, evenals de god Zeus – in de Griekse mythologie de koning der goden en mensen die op de hoge berg de Olympus zetelt –   ver boven ons, gewone burgers, verheven. Maar, zoals de geschiedenis ons heeft geleerd, kan er op het gebied van verdraagzaamheid en loyaliteit een onverwachtse ontwikkeling plaats vinden. De geschiedenis kent hier tal van voorbeelden van.

Werd niet koning Lodewijk XVI van zijn troon gestoten door het oproerig gepeupel? Het volk, steeds maar dom gehouden door leugens en bedrog, ademde plotseling een  heerlijk frisse  lucht in. En met de snelheid waarmee slechte berichten zich verspreiden kwam het volk in opstand. Plotsklaps, zomaar ineens, en dat kan ieder moment gebeuren, is het uur der waarheid aangebroken. Het beslissende uur waarin een groep ontevreden geprikkelde burgers het hartverscheurend onrecht van die ijdele hofkliek  niet langer door de vingers ziet, en in een onuitblusbare woede zijn ketenen verbreekt.

Dan gaan de knarsende ijzeren deuren der zwak verlichte gevangeniscellen open, voor U en uw gevolg. Daar is geen ontkomen aan. Dan zal ook uw gemalin Máxima afstand dienen te doen van haar gouden opsmuk en fleurige japonnen. Niks koopmiddagen in Parijs of Londen. Dan is het eten wat de pot schaft.

Ik ben er van overtuigd, Hoogheid, dat velen van onze burgers de lijdensbeker tot op de bodem hebben geledigd. Want de aanhoudende rottigheid die ons, burgers, de laatste jaren het leven verpest, het etterende gespuis uit islamitische contreien dat de straten onzer steden onveilig maakt, die zogenaamde cultuur verrijkende lieden,  maakt ons allemaal  terneergeslagen en depressief. Wij willen geen moslims. Waarom zegt U daar nooit iets van? U bent toch niet immuun voor het leed uwer onderdanen? Tenslotte staan ze ieder jaar weer met vlaggetjes te zwaaien. U mag best iets terug doen. U wordt er goed voor betaald.

Denkt U, beste koning Willem, wel eens aan al die bejaarde mensen, die gekneusd en verward hun vertrouwde omgeving moeten verlaten, en hun laatste levensdagen in een oude liedenhuis of verpleeginrichting, als daar tenminste plaats is, moeten doorbrengen? Dat alles zal U toch niet zijn ontgaan? Het zoude een balsem op de wonde van deze verworpenen zijn indien u zich eens wat meer om hen bekommerde.

Maar misschien doet U in alle stilte, zonder dat wij het weten, zoals het schrijven met onzichtbare inkt, een heleboel goeds. Maar ik vind nog altijd dat men U wel erg veel onverdiende lof toezwaait.

Met Hoogachting,

Driek

Door:
Driek
(voor www.ejbron.wordpress.com)