9/11 – Dertien jaar later en niets geleerd

(Door: L.S. Gabriel – Vertaling: E.J. Bron)

Eergisteren 13 jaar geleden teisterde de ergste terreuraanslag in de geschiedenis van de islam tegen de rest van de wereld de mensen. Tot op de dag van vandaag lijken de VS het voorbeeld voor schijnbare onaantastbaarheid en macht te zijn. Mohammed Atta en zijn doodseskader lieten ons zien hoe kwetsbaar we zijn. Hebben we hiervan geleerd? Zijn we nu beter voorbereid? Hebben we het gevaar van de islam herkend? Nee! Dommer en naïever dan ooit wachten we op de volgende grote knal.

Wat is er sindsdien gebeurd?

Op 12 september 2001 veroordeelde de VN-veiligheidsraad de aanslagen als “bedreiging van de wereldvrede”. George W. Bush riep de oorlog tegen de terreur uit en begon met de invasie in Afghanistan op 7 oktober 2001 de operatie “Enduring Freedom”. Het doel was om Osama bin Laden, het brein achter de aanslagen van 11 september, uit te schakelen en een einde te maken aan de dictatuur van de Taliban.

Hoewel de toenmalige plaatsvervangend minister van Defensie van de VS, Paul Wolfowitz, er op 26 september vanaf zag om bij een ministeriële bijeenkomst in Brussel de NAVO om hulp te vragen – de VS zagen de noodzaak van een collectieve actie niet in en zou hier, indien nodig, om vragen – werd de alliantie op 4 oktober 2001, voor het eerst in de geschiedenis, besloten. George Robertson, de toenmalige secretaris-generaal van de NAVO, zei dat een gewapende aanval op een bondgenoot als aanval op allen werd beschouwd.

Europa was wakker geschrokken uit een Doornroosje slaap en het serieuze gevoel van bedreiging was plotseling niet meer weg te denken. Zo werden o.a. Groot-Brittannië, Italië, Spanje, Portugal, Denemarken en Noorwegen het in 2003 eens omtrent een “coalitie van bereidwilligen” om, samen met de VS, te zorgen voor de val van Saddam Hussein.

11 maart 2004

De tegenactie liet niet lang op zich wachten. In Madrid explodeerden op 11 maart 2004, drie dagen voor de parlementsverkiezingen, in meerdere volle forenzentreinen in de vroege ochtend in totaal tien springstofpakketten. Deze vreselijke terreuraanslag veroorzaakte 191 doden en circa 1400 tot 1800 gewonden. Wie goed had opgelet, kon toen al de wil van de politiek herkennen om de islamitische terreur te versluieren. De toenmalige Spaanse minister van Binnenlandse Zaken, Angel Acebes, voelde zich aangemoedigd om te benadrukken dat er geen aanwijzingen in die richting zouden bestaan en schoof de daad eerst in de schoenen van de Baskische afscheidingsbeweging ETA. De linkse Partido Socialista Obrero Espagñol (PSOE) maakte gebruik van de gunst van het moment en stelde, kort voor de verkiezingen, de verbinding tussen de aanslag en de Spaanse inzet in Irak vast. Dat volstond uiteindelijk om de conservatieven dusdanig te verzwakken, dat het tot een linkse minderheidsregering kwam, die daarna in 2004 ook onmiddellijk de Spaanse troepen uit Irak terugtrok.

7 juli 2005

In juli 2005 vond Londen zichzelf tegelijk tweemaal terug in het gezelschap van New York en Madrid. Op 6 juli sleepte de stad de organisatie van de Olympische Spelen 2012 binnen. De Londenaren verkeerden nog in feeststemming toen de volgende dag, in de ochtend van 7 juli 2005, midden in het werkverkeer bijna tegelijkertijd vier zelfmoordterroristen met rugzakbommen de martelaarsdood zochten. In drie metro´s en een bus vonden in totaal 56 mensen de dood en raakten meer dan 700 gewond.

Anders dan het jaar daarvoor, in Spanje, liet men hier geen twijfel bestaan over de daders. Het ging om vier jonge mannen met een Pakistaanse migratieachtergrond. Wat echter opviel, de Britse pers hechtte in haar verslaggeving waarde aan de benaming “home grown”. Dus in GB opgekomen terreur. Drie van de vier terroristen werden in Groot-Brittannië geboren, eentje in Jamaica, maar ook hij was in Groot-Brittannië opgegroeid.

De toenmalige minister-president Tony Blair verklaarde tijdens een persconferentie:

“Het is belangrijk dat de terroristen inzien dat onze vastberadenheid om onze waarden en onze levenswijze te verdedigen groter is dan hun vastberadenheid om dood en verderf onder onschuldige mensen te zaaien, in de wens het extremisme aan de wereld op te dringen.”

Tegelijkertijd haalde hij echter de islam ook weer binnenboord:

“Bovendien begroet ik de verklaring van de Muslim Council dat zij weten dat deze mensen in naam van de islam handelden, maar ook dat de grote en overweldigende meerderheid van de moslims hier en in het buitenland fatsoenlijke en eerzame mensen zijn, dat zij deze daad net zo verafschuwen als wij dat doen.”

De anders zo rustige metropool had zich al onmiddellijk na 9/11 voorbereid en knowhow uit landen gehaald die meer ervaring hadden met deze soort van terreur. Deze scholingen in het buitenland leidden bijvoorbeeld tot “Operatie Kratos”, een zogenaamde shoot-to-kill regel, die het de politie toestaat potentiële daders met een schot in het hoofd uit te schakelen.

Al op 22 juli 2005, nadat een dag daarvoor nog een aanslag op de Londense metro was mislukt, vond Operatie Kratos haar eerste slachtoffer. Jean Charles de Menezes, een jonge Braziliaan, werd in een metrostation in Londen, op grond van een foutieve inschatting van de situatie, doodgeschoten. Nu pas was de nervositeit, die plotseling heerste, zichtbaar.

Terwijl Europa vocht met de schokgolven van de 11^e september en niet goed wist hoe zij toekomstige bedreigingen effectief moest aanpakken, deden de VS, in het gebruikelijke unilateralisme, het al wereldwijd voor.

Sommige dingen daarvan zagen er m.b.t. het stoppen van de radicale islam in eerste instantie behoorlijk veelbelovend uit. Bij een nadere blik echter wordt duidelijk dat er, parallel aan de opkomst van het leger en de min of meer strijdvaardige polemiek van verschillende politici, een tweede niveau werd gevestigd. Ook dit werd aan de mensen verkocht als maatregel ter bestrijding van het terrorisme. Onder de streep echter beperkte het de rechten van de burgers in een mate, die de te verdedigen vrijheid in een gevangenis veranderde. In plaats van de krokodil te beteugelen, sloot men diens buit op in een kooi van veiligheidsmaatregelen.

Slag op slag bouwden de VS en Europa een nog nooit eerder vertoond controlesysteem op, waarvan de eigen burgers de eerste slachtoffers werden.

Slechts vijf weken na de aanslagen op het World Trade Center installeerde de Amerikaanse regering de “Patriot Act I” (Provide Appropriate Tools Required tot Intercept and Obstruct Terrorism), een antiterreurwet, die het de autoriteiten gemakkelijker maakte om bankrekeningen te openen, telefoongesprekken af te luisteren, het elektronische schriftverkeer te controleren tot aan inzicht in medische gegevens van de burgers. Tandenknarsend gaf Microsoft in 2011 toe, dat dit ook ging om de, door veel Europese ondernemingen gebruikte, Clouds ging.

Vanaf dat moment konden burgers van onbesproken gedrag alleen maar op grond van een vermoede verdachte woordkeuze in E-mails in het vizier van de onderzoekers terechtkomen.

Ook het vliegverkeer was rechtstreeks betrokken. De door Amerika bepaalde nieuwe veiligheidsstandaards hadden wereldwijde gevolgen. Beperking bij het meenemen van vloeistoffen, de naaktscanner en een in totaal minder ontspannen controlerend personeel waren slechts enkele gevolgen voor de passagiers.

In 2002 richtte de Amerikaanse regering het Amerikaanse Department of Homeland Security (DHS) op. Dit ministerie dient de veiligheid van de natie te bewaren voor zowel bedreigingen van binnenuit als van buitenaf.

Andere landen volgden: In Duitsland werd op 1 mei 2004 het “Rijksbureau voor de bescherming van de bevolking en catastrofehulp” (BBK) opgericht. Het Oostenrijkse Wetboek van Strafrecht werd met nieuwe antiterreur paragrafen uitgebreid en de systematische opsporing met behulp van de computer aan de hand van bepaalde (bevolkings)kenmerken werd wettelijk vastgelegd. Het Europees aanhoudingsbevel volgde. In 2008 kwam er, met het EU-verdrag van Lissabon, een Europese bijstandsplicht bij terreuraanvallen. Ook werd er een begin gemaakt met de omstreden dataopslag onder het voorwendsel van terreurbestrijding.

Terwijl in de westerse wereld de vrijheid van de burgers steeds meer werd beperkt, gingen er in de oorlog tegen het terrorisme compleet nieuwe tonelen plaats, want deze vond al lang niet meer ergens plaats in de woestijn. In werkelijkheid zijn de gevechtsgebieden al lang midden in Europa aangekomen. In de straten van Londen, Malmö, Berlijn, Wenen, Marseille, om slechts enkele te noemen. De autochtone bevolking wordt uitgescholden, bedreigd, beroofd, verkracht, doodgeslagen, doodgestoken, doodgeschoten. De plaatselijke politie is steeds vaker overbelast, en wordt in veel gevallen zelfs door een zwakke justitie niet allen gehinderd in haar taak, maar bijna gesaboteerd.

De ongebreidelde immigratie van mensen met een wilde culturele achtergrond zorgt voor een onevenwichtigheid in de samenleving, die door deze, bij gebrek aan geschikte ervaringswaarden, niet gelijkgetrokken kan worden. Ofwel, de mensen op straat in het dagelijks leven steeds meer tegenover een gedrag, waar hij niets tegenover kan zetten. De gebrekkige sociale en empathische competentie van de agressors maakt de bevolking hulpeloos. De enige strategie schijnt de terugtrekking te zijn.

Het is een oorlog op twee fronten waar de Europese bevolking zich tegenover geplaatst ziet. Aan de ene flank staat de tot geweld bereide islam. De soldaten van Allah trekken door de steden en demonstreren tegen de democratie en voor de invoering van het islamitisch recht, de sharia. Ze eisen luidkeels onze onderwerping aan het dictaat van de koran, het voor hen, en dus ook voor ons, enig geldige wetboek. Maar ook diegenen die zich gematigd voordoen, agiteren eigenlijk tegen de samenleving, waarin zij zich geenszins integreren, waartoe ze geen centimeter toenadering willen zoeken. Ze eisen nieuwe regels voor scholen, voor het in het openbaar vieren van niet/islamitische religieuze feesten en ook voor de omgang met levensmiddelen.

Het tweede front vormt de politiek, die haar burgers niet alleen al lang in de steek gelaten heeft, maar in veel gevallen ook met de agitatoren van het islamitisch front gezamenlijk druk uitoefent. Vaak worden eisen, in het kader van een zogenaamde integratie, ingewilligd nog voordat deze door de andere kant helder geformuleerd werden. Wie hiertegen is, wordt tot staatsvijand verklaard en moet tot zwijgen gebracht worden. Desnoods worden ook democratische middelen, zoals het recht op het houden van een burgerreferendum, als hetze aan de kaak gesteld en zo moeilijk mogelijk gemaakt. Met het argument van het waarborgen van de openbare orde wordt de democratie uitgehold.

In 2010 trad het “kaderbesluit betreffende de bestrijding van racisme en vreemdelingenhaat” in werking in alle EU-lidstaten. Racistische of buitenlandervijandige handelingen dienen in alle lidstaten te worden bestraft met gevangenisstraf. Deze richtlijn komt overeen met een spreekverbod over de islam.

Resolutie 16/18 van de VN-mensenrechtenraad

Deze ontwikkeling bleef niet onopgemerkt in de islamitische wereld. De regeringswisseling in de VS was daarbij zeer behulpzaam. De regering-Obama zou zich bijna naadloos schikken in de rij van zwakke Europese landen, wellicht niet openlijk, maar toch gedienstig geneigd het project onderwerping in ieder geval toe te staan.

De OIC (de Organisatie van de Islamitische Samenwerking) is een aaneensluiting van 57 landen. Zij probeert al lange tijd de VN tot een verklaring te bewegen die islamofobie gelijkstelt aan racisme. Nu moest dit plan op initiatief van de OIC bespoedig worden. Het Istanbul Proces wil een, in het internationaal recht verankerd, globaal verbod op iedere kritiek op de islam of op de sharia.

In maart 2011 werd resolutie 16/18 van de VN-mensenrechtenraad in Genève aangenomen. Voor de OIC was dat een volgende stap om het internationale juridische concept van belastering van de islam te bespoedigen. Daarin worden de landen ertoe opgeroepen “intolerantie, negatieve stereotypen en stigmatisering van religies te bestrijden.”

Van 12 tot 14 december 2011 was Wahington gastheer van een conferentie over het Istanbul Proces. Daarmee garandeerde de OIC zich de legitimering van de VS om de kritiek op de islam wereldwijd te laten verbieden.

Al vele moedige mensen hebben al te maken gekregen met de uitwassen van de ontwikkelingen:

Geert Wilders (NL
Lars Hedegaard (DK)
Michel Houllebecq (F)
Elisabeth Sabaditsch-Wolff (A)
Susanne Winter (A)
Jasper Langballe (DK)
Jussi Kristian Halla-aho (FIN)

Deze schandalige lijst wordt steeds langer. Ons zwaar bevochten recht op vrije meningsuiting loopt het gevaar geofferd te worden op het altaar van de politieke correctheid. Tegelijkertijd wordt zo een openlijke strijd met de grootste bedreiging sinds de Tweede Wereldoorlog verhinderd.

Ondertussen baart de islam met Boko Haram en IS nieuwe duivelse uitwassen die hun gelijke niet kennen. In Egypte, Syrië, Irak worden de “ongelovigen” vervolgd, gruwelijk afgemaakt en afgeslacht. De islam woedt erger dan ooit tevoren en het Westen kan schijnbaar niets tegenover dit soort van onmenselijkheid zetten.

Conclusie: Vandaag, 13 jaar na 9/11 en vele doden en zelfs bij ons per wet vervolgden verder, staan we aan de rand van de veiligheidspolitieke instorting. Europese steden worden door de politie als “aan de islam verloren” opgegeven, islamitische verminkingrituelen komen ook bij ons voor, mensen worden in Europa open en bloot op straat islamconform onthoofd, christenen en andere kafirs worden openlijk met de dood bedreigd, islamitische Jodenhaat in onze straten, onze “onislamitische” kinderen worden op school al bedreigd, we hebben shariazones in veel steden midden in Europa.

9/11 zou het Westen wakker hebben moeten doen schrikken en niet zijn burgers moeten knevelen, maar de islam een halt toeroepen. In plaats daarvan houden onze volksverradersvertegenwoordigers zich niet alleen gedeisd voor de steeds machtiger wordende islamverenigingen, ze verklaren deze haat en geweld verheerlijkende en met haat en geweld doorspekte ideologie zelfs tot deel van onze samenleving. In het gunstigste geval is er sprake van halfslachtig aangekondigde tegenmaatregelen, maar ook daar slechts tegen de op dit moment ergst woedende islamitische moordenaarsbendes. Tegelijkertijd importeren we de islam dagelijks via invasieluchtbruggen en “reddingsacties” van zogenaamde “vluchtelingen” in het land.  Er zullen geen enorme aanslagen meer nodig zijn. De zich hier bij ons uitbreidende “alledaagse islam” zal ons, onze waarden en onze vrijheid vroeg of laat van binnenuit vernietigen.

Op Ground Zero mag het dan lijken alsof de wereld nu mooier is (foto boven het artikel), maar in werkelijkheid is het de camouflage van een 13-jarig falen. Dertien verloren jaren, waarin het onheil zich kon uitbreiden en zich als ondergrondse paddenstoelen in onze wereld kon nestelen. Wie al eens geprobeerd heeft om een zwamvlok volledig te verwijderen, weet dat dit nauwelijks mogelijk is.

 

Bron:
www.pi-news.net
Auteur: L.S. Gabriel

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)