Gedachten over de Zweedse verkiezingen

(Door: Fjordman – Vertaling: vederso)

Zweden hield z’n nationale verkiezingen op 14 september 2014. Zoals op voorhand werd verwacht, kondigde de regerende coalitieregering van minister-president Fredrik Reinfeldt haar nederlaag aan en zal aftreden nadat het sinds 2006 aan de macht is geweest. De waarschijnlijke nieuwe minister-president van Zweden is de sociaaldemocraat Stefan Löfven. De Zweden-Democraten zijn echter de enige belangrijke politieke partij die zich verzet tegen de voortdurende massa-immigratie en door dit te doen alom gedemoniseerd wordt door de mainstream media. Zij werd ‘s lands derde grootste partij met bijna 13% van de stemmen. Ze kwam voor het eerst in 2010 in het parlement. Aangezien de andere partijen beloofd hebben om de Zweden-Democraten (SD) te isoleren, kan dit de vorming van een nieuwe regering bemoeilijken.

De verkiezingscampagne in 2014 was de eerste keer dat gevestigde politici van andere partijen toegaven dat de massa-immigratie eigenlijk veel geld kost. Het is helemaal niet “goed voor de economie”, het is een leugen die systematisch gedurende decennia is herhaald. Het is waarschijnlijk dat de aanwezigheid van de Zweden Democraten eindelijk de andere partijen heeft gedwongen om ten minste aan te duiden dat er problemen met betrekking tot de massa-immigratie zouden kunnen zijn.

Het establishment geeft nog steeds geen volledige verantwoording voor hoeveel het kost, dat wel. Zelfs zeer lage schattingen geven aan dat de huidige massa-immigratie uit de Derde Wereld het land elk jaar tientallen miljarden kronen kost. Een hogere schatting geeft aan dat de immigratie de Zweedse belastingbetaler jaarlijks een paar honderden miljarden kronen zou kunnen kosten, nadat de kosten van de stijgende criminaliteit en andere factoren worden meegenomen in de berekeningen. De autochtone Zweden zijn daardoor hun eigen kolonisatie en geleidelijke vervanging aan het financieren. Deze rekening blijft jaar na jaar stijgen.

In de loop der jaren heb ik waarschijnlijk minstens zoveel over Zweden als over Noorwegen geschreven, ondanks het feit dat ik zelf een Noor ben. Zweden is het grootste land in de Scandinavische regio. Als mensen uit andere delen van de wereld verwijzen naar het model van de Scandinavische verzorgingsstaat noemen ze het soms het Noordse model of het Scandinavische model. Vaak verwijzen ze er echter gewoon naar het als het Zweedse model.

Misschien is dat wel een van de belangrijkste redenen waarom Zweden op dit moment in een snel tempo uiteenvalt. Zweden hebben zelf het beeld gecreëerd dat hun land geen heel groot land is, maar wel een zeer belangrijk land is. Een model van een maatschappij voor de hele mensheid, een soort humanitaire supermacht.

Zweden Democraten tijdens de verkiezingscampagne

De Europese landen waar de etnische vervanging van de inheemse bevolking het verst is gegaan, zijn Frankrijk en Groot-Brittannië, met name Engeland. Maar tenminste deze naties keken eens aan tegen grote koloniale rijken in andere delen van de wereld. Zweden heeft nooit een uitgebreide koloniale geschiedenis buiten Europa gehad noch ligt het geografisch gezien dichtbij Afrika of het Midden-Oosten op de manier waarop Spanje, Italië en Griekenland dat liggen. Het Middellandse Zeegebied wordt nu getroffen door een continu stijgende golf van illegale immigranten uit Afrika, het Midden-Oosten en delen van Azië.

De geleidelijke desintegratie van Zweden is in de eerste plaats te wijten aan ideologie. Zelfs sommige illegalen die in Zuid-Europese landen als Griekenland een voet aan de grond kregen,willen snel doorstromen naar het noorden van Europa. Deze landen hebben meer genereuze welvaartsstaten, met Zweden als een van de meest genereuze van alle.

De Zweden-Democraten zijn tussen 2010 en 2014 in omvang meer dan verdubbeld, is dit goed nieuws? Ja, dat is het zeker. Zal dat de neergang van Zweden stoppen? Waarschijnlijk niet. Het kan deze neergang zelfs veel vertragen, maar alle andere partijen staan volledig achter de massale immigratie, waaronder de zogenaamde Conservatieve Partij. Immers stemde 87% van de Zweedse kiezers in 2014 voor nog meer massa-immigratie.

De demografische veranderingen in Zweden die in gang zijn gezet gaan verbazingwekkend snel. Het per jaar absorberen van 100.000 immigranten of meer is veel voor een klein Scandinavische land. Veel van deze nieuwkomers zullen familieleden of echtgenoten van hun oorspronkelijke thuisland meebrengen. Tenzij er niet snel een aantal serieuze veranderingen plaatsvinden, zullen jonge etnische Zweden die vandaag de dag leven een minderheid in hun eigen land worden. Een paar kleine cosmetische wijzigingen in het immigratiebeleid is niet meer genoeg. Die tijd is nu voorbij. Natuurlijk kan noch Zweden en kunnen noch andere Europese landen een effectieve controle over hun grenzen en wetgeving terugkrijgen totdat ze de EU verlaten.

Ik zeg nu al een decennium lang dat dit suïcidale immigratiebeleid van Zweden zo slecht is dat het moet worden gezien als een potentiële bedreiging voor de economie, de stabiliteit en de veiligheid van de buurlanden. Ik blijf bij deze inschatting.

Het duurt slechts een korte rit met de auto over een brug om van Zuid-Zweden naar de hoofdstad van Denemarken stad, Kopenhagen, te reizen. Ook Finland deelt een land- en zeegrens met Zweden. Het land dat het grootste risico op het importeren van Zweden’s diversiteitsproblemen loopt, bovenop zijn eigen, is echter Noorwegen. Noorwegen deelt een landgrens van meer dan 1.600 kilometer met Zweden. Door zijn aanzienlijke rijkdom aan olie is het ook de rijkste van de Scandinavische landen.

Zweden vroeger en nu

Zweden heeft nog steeds geld en is niet failliet. Nog niet. De autoriteiten hebben veel productieve burgers die ze voor de belastingen kunnen uitknijpen om de rekeningen te betalen. Dit zal echter niet eeuwig duren. Niet met deze stijgende lasten van de kosten met betrekking tot immigratie en de mate van vervanging.

Ondanks dit is er aarzeling in Noorwegen om openlijk te praten over de problemen van Zweden en hoe deze problemen anderen kunnen beïnvloeden. Symptomatisch is, dat toen de Zweedse kunstenaar Dan Park in de zomer van 2014 werd veroordeeld tot zes maanden gevangenisstraf, omdat de autoriteiten zijn kunst niet beviel, dit veel kritische artikelen in kranten in Denemarken tot gevolg had. In Noorwegen werd de zaak grotendeels met stilte begroet.

Ik noemde Zweden “soft-totalitair” in een aantal van de essays die ik jaren geleden publiceerde. Eerlijk gezegd ben ik niet meer zo zeker over het zachte gedeelte in het woord. Als een staat een kunstenaar tot zes maanden in de gevangenis veroordeelt gewoon omdat het zijn kunst niet goedkeurt, dan is hij totalitair, zo simpel is dat.

Ik heb Zweedse vrienden die geschokt zijn over wat er gaande is en hun best doen om de neerwaartse spiraal te stoppen. Dit is geen gemakkelijke taak in een samenleving waarin je het risico loopt te worden ontslagen en misschien fysiek door linkse extremisten in eigen huis te worden aangevallen, gewoon omdat je tegen de vernietiging van je eigen land bent. Ik zal doorgaan Zweden die goed werk doen te steunen. Voor buitenstaanders is Zweden niet langer een voorbeeld. Het is inmiddels een “case study” in nationale zelfvernietiging en een waarschuwend verhaal van hoe het niet moet.

Het is niet zeker of zelfs stemmen op de Zweden-Democraten nu genoeg is om de dingen in Zweden te laten veranderen. Dat gezegd zijnde, de Zweedse kiezers hebben tenminste een belangrijke partij in het parlement die serieus is over de kwestie om de immigratiestroom aanzienlijk te verminderen. Het is niet duidelijk of dit in Noorwegen ook zo is.

Slachtoffer van de culturele “verrijking”

Tussen 2013 en 2014 kwam de rechtse Vooruitgangspartij voor het eerst in Noorwegen in de regering. Het moet worden toegegeven dat premier Erna Solberg van de Conservatieve Partij is. Dit is ook een minderheidsregering die steun van andere partijen nodig heeft. Als de kleinste partner in een minderheidsregering kan men niet verwachten dat de Vooruitgangspartij wonderen zal verrichten. Toch zouden ze tenminste iets kunnen doen. Zo niet, dan moeten ze dit erkennen en aftreden. Tot nu toe hebben ze bijna niets aan een vermindering van de massa-immigratie gedaan die Oslo tot een van de snelst groeiende steden in Europa heeft gemaakt. De Deense Volkspartij in Denemarken heeft een grotere invloed op het immigratiebeleid van het land buiten de overheid dan de Vooruitgangspartij in Noorwegen binnen de overheid heeft gehad.

Na het gedeeltelijk falen van de Vooruitgangspartij vragen veel Noren zich af of er sprake is van een partij die vertegenwoordigd is in het parlement die serieus is over het verminderen van de massa-immigratie. In dit verband zou Noorwegen er eigenlijk slechter aan toe zijn dan Zweden.

Bron:
http://gatesofvienna.net
Auteur: Fjordman

Vertaald uit het Engels door:
Vederso
(voor www.ejbron.wordpress.com)