Midden in de godsdienstoorlog

Bovenstaand plaatje komt van een islamitische website en verheerlijkt de eeuwige oorlog van de islam tegen alle niet-moslims

(Door: Thomas Böhm – Vertaling: E.J. Bron)

De islam is diep in de Europese samenleving en cultuur gedrongen. De islamisering van het dagelijks leven is niet alleen op straat, maar ook in de zwembaden, op de kleuterscholen en scholen te zien en dat niet alleen na het vrijdagsgebed, maar ook op zon- en feestdagen. Maar nu zitten de islamverenigingen, wier enige reden van bestaan en taak het is om de islam in Europa te verbreiden en met de mars door de instellingen salonfähig te maken, in het nauw.

Want hoewel de terreur naast de ondermijning en vermeerdering altijd al een belangrijk deel van de veroveringsstrategie van de islamleiders was en nog steeds is, moeten de buitenposten van deze zogenaamde wereldreligie de horror, die de IS-milities in naam van Allah in full HD verspreiden, officieel veroordelen, zich ervan distantiëren. Dat verlangt de opgeschrikte publieke opinie van hen, die langzaam begint na te denken of zulke perversiteiten misschien toch niet iets met de islam te maken hebben…?

En ze hebben heel snel hun standaardantwoord paraat: datgene, dat de islamterroristen in het Nabije Oosten en in Noord-Afrika doen, heeft niets met de koran te aken en al helemaal niet met Mohammed, de krijgsheer en veroveraar, het grote voorbeeld van de islamitische wereld.

Dat is ongeveer net zoiets als wanneer de paus zou beweren dat de katholieke kerk niets te maken heeft met de christelijke leer.

Belachelijk.

Maar ook Europa´s politici zitten in het nauw, want ze moeten , om de eigenlijke vraag en het antwoord uit de weg te gaan, snel één lijn trekken. En zo gaat er geen dag voorbij, waarop niet eentje van hen probeert te verklaren dat overeenkomsten tussen Mohammeds oorlogszuchtige opvolgers en de profeet eveneens als de koran, waarop de IS-terroristen zich beroepen, puur toeval zijn. Met voorop de staatshoofden Obama en Cameron, die als in een reflex op de wrede onthoofdingen van hun landgenoten verkondigen dat de islam een religie van de vrede zou zijn enz….

In plaats van de gelegenheid te gebruiken en zich meedogenloos met de religieus ingekleurde ideologie bezig te houden, worden de islamvertegenwoordigers naar de mond gepraat en worden er steeds grotere concessies gedaan. In plaats van eindelijk, uit noodzaak om te overleven, paal en perk te stellen aan de islamisering, worden islamcritici en alarmisten van het eerste uur zoals Michael Stürzenberger en Michael Mannheimer in het verderf gestort – gewoon als misdadigers behandeld.

Menig politicus vermoedt wat hij aanricht door deze ontkenningsstrategie te volgen, maar je krijgt de indruk dat ze niet anders kunnen, niet anders mogen. Want als ze het zouden wagen het onvermijdelijke uit te spreken, de islamverenigingen er consequent toe zouden oproepen om afstand te nemen van de gewelddadige passages in de koran en dit boek te herschrijven in het vreedzame boek waarover zij het altijd hebben, dan zou hier hoogstwaarschijnlijk in de letterlijke zin van het woord de hel losbarsten.

De islamvertegenwoordigers zouden uitleggen aan de publieke opinie in de wereld dat in Europa de moslims de Joden van nu zouden zijn (wat ze nu al doen, hoewel ze nog niet met een joodse terreuraanslag kunnen “pronken”), Europa zou aan de schandpaal genageld worden, de gematigde en echt geïntegreerde moslims zouden door hun leiders opgehitst worden en zich in gesloten gelederen achter hen scharen en de godsdienstoorlog zou op onze deur kloppen. Met een open resultaat en de terreurmilities zouden hun doel bereikt hebben.

Dus zullen onze politici gewoon blijven zwijgen en ingaan op de eeuwige en steeds driester wordende eisen van de islamverenigingen in de hoop dat de goedgelovige burger mee blijft doen en braaf het gelag betaalt.

Terwijl het de hoogste tijd is om de alles beslissende vraag te stellen, ook in het belang van al die moslims die onze vrije samenleving weten te waarderen en niet zouden willen missen: Aan welke kant zullen zij uiteindelijk staan?

Heel verhelderend is in dit verband de uitspraak van de aartsbisschop van de Irakese miljoenenstad Mosul, die verbijsterd berichtte dat het de islamitische buren waren, met wie men tientallen jaren vreedzaam en in goede verstandhouding had geleefd, die de eersten waren die de christenen plunderden toen de IS-terroristen de stad binnenkwamen.

Hoezeer enkele moslims zich in werkelijkheid van hun oorlogszuchtige geloofsbroeders distantiëren, kon ik op 11 september 2001 meemaken. Toen ik kort na de terreuraanslagen als verslaggever een stemmingsbeeld in de islamitische gemeenschap van Berlijn wilde vastleggen, waren de straten in Berlin-Kreuzberg gevuld met applaus en gejuich.

Deze indrukken, die me altijd zijn bij gebleven, kwamen destijds niet in de krant…

Bron:
http://journalistenwatch.com
Auteur: Thomas Böhmer

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)