Wat er voor nodig is om een progressieve gegijzelde zijn illusies over de islam te laten verliezen

(Door: Daniel Greenfield – Vertaling: Vederso)

Het verslag van Theo Padnos van zijn tijd als gegijzelde is eerlijk verteld. Dit is een man die studeerde in een “religieuze academie”, die verzen uit de koran kon citeren, die in een nachtmerrie terechtkwam, waarin hij ontdekte wat de islam werkelijk was.

“Ik begon mijn studie in een buurtmoskee, vervolgens schreef ik me op een religieuze school in die populair was onder degenen die dromen van een “terug naar de dagen van de profeet” versie van de islam. Later verhuisde ik naar Syrië om te studeren aan een religieuze academie in Damascus”.

Op de één of andere manier alarmeerde hem niets om het verschil te zien tussen wat moslims geloven en wat progressievelingen (“liberals”) denken dat ze geloven.

Padnos geloofde dat het Vrije Syrische Leger (FSA) een soort verzetsgroep was in plaats van een andere naam voor een aantal islamistische milities met banden met Al Qaida. Hij leerde zijn fout op de slechtst mogelijke manier.

“Op een middag in ontmoette ik drie jonge Syriërs in Antakya. Ze leken een beetje onbetrouwbaar, maar niet, voor zover ik kon beoordelen, meer militant islamitisch dan anderen.” “Het is onze taak het om spullen van hier naar het Vrije Syrische Leger te brengen”, vertelden ze me. Ze boden aan om me mee te nemen. Denkend in een paar dagen terug te zijn, vertelde ik niemand, zelfs niet mijn Tunesische kamergenoot, waar ik heen ging.

… Toen we klaar waren, glimlachte de cameraman, liep door de kamer en schopte me in het gezicht. Zijn vrienden hielden me neer. Abu Osama stampte op mijn borst, riep toen om handboeien. Iemand anders bond mijn voeten vast. De cameraman hield een pistool op mijn hoofd gericht.

“We zijn van Al Tanzeem Al Qaida,” zei Abu Osama grijnzend. “Wist je dat niet?” Hij vertelde me dat ik binnen een week zou worden gedood als mijn familie niet het equivalent van een kwart kilo goud betaalde – de ontvoerders dachten dat het ongeveer  400.000 dollar was, maar het was eigenlijk dichter bij $ 10.000 – het bedrag waarop hij recht had, zei hij, in de wetten van de islam”.

… Let op dat de “wetten van de islam” er deel van uitmaken.

Op dit punt had hij misschien hebben kunnen ontsnappen en zou hij veilig zijn geweest, maar hij geloofde nog steeds de onzin over de islam en het Vrije Syrische Leger.

“Die nacht gleed ik uit de handboeien die me verbonden aan een van de slapende mannen. In het zachte zonlicht van de Syrische dageraad sprintte ik langs muren bedekt met graffiti, door een begraafplaats en over een middenberm en hield toen een passerende minibus aan. “Breng me meteen naar het Vrije Syrische Leger”, zei ik. “Dit is een noodgeval”.

“Toen ik aankwam bij het hoofdkwartier van de FSA sprak ik tot de officieren in de meest wanhopige termen. Zij overlegden een beetje onder elkaar en namen me daarna mee naar een islamitische rechtbank waar een rechter mij ondervroeg en me terugstuurde naar een cel die was omgebouwd van een Turks toilet. Er waren gevangenen in de cellen aan weerszijden van me. Ik stak mijn hoofd door een doorgeefluik. Een 10-jarige jongen deed hetzelfde. “Wat heb je gedaan?” zei ik. Hij trok zich terug en een man van middelbare leeftijd, zijn vader vermoed ik, stak zijn hoofd naar buiten. “Wat heb je gedaan?”, herhaalde ik.

Een hulpeloze grijns verscheen op zijn gezicht. “We zijn Sjiieten”, zei hij.

“Ik begrijp het”, zei ik.

“Tien minuten later keerden de FSA-officieren terug, vergezeld door mijn ontvoerders en ik werd ik in een auto gestopt en meegenomen naar een safehouse van de FSA. Daar werd ik in een gat in de grond gestopt. Ik was een meter onder de oppervlakte of slechts de helft?Ik wist het niet. De officieren gooiden grond op mij, lachten en schreeuwden beledigingen. Iemand sprong naar beneden en kwam terecht op mijn borst. Iemand anders sloeg me met de kolf van zijn Kalasjnikov. Een officier stond erop dat ik op zijn vragen antwoordde door te schreeuwen, “Ik ben een stuk vuil, Sir!”

Dit zijn McCain’s gematigde, vriendelijke, seculiere rebellen die we financieel zouden moeten steunen. Maar dacht Padnos echt na al zijn studies van de islam dat een islamitische bemiddeling een islamitische macht een gevangene vrij zou laten? Dat zou zeer onislamitisch zijn en de FSA volgde de islamitische wet.

De FSA, zo bleek, had me aan het Nusra Front of Jebhat al Nusra gegeven, die het kinderziekenhuis in Aleppo als hoofdkwartier en als gevangenis gebruikte.

Al-Nusra is ook Al Qaida en momenteel ISIS.

Het leek mij dat ik rustig met Syrische vrienden tussen olijfbomen had gelopen en een scheur in de aarde zich had geopend, dat ik in de duisternis was gevallen en wakker was geworden in een onderwereld, het soort dat men tegenkomt in mythen of nachtmerries.

Het drong niet tot hem door dat hij nooit enige Syrische vrienden had gehad. De koran draagt moslims op geen niet-moslims als vrienden te nemen. Wat er met hem gebeurde werd veroorzaakt door de islam, door islamitische xenofobie, haat en suprematie. Dit waren goede moslims. Het probleem is dat goede moslims, net als goede nazi’s of goede communisten, verschrikkelijke mensen zijn.

… De leider – ik ben niet zeker wie het was, kon ik niet zien – droeg een zware stok en een prikstok voor vee. Terwijl ik daar lag, sloeg hij me achter op het hoofd, liep daarna de kamer rond, gebeden reciterend.

… Tijdens een verhoorsessie knikte de Koerd, die graag Sheik Kawa genoemd wilde worden, naar een gevangene wiens polsen aan een pijp net onder het plafond waren geboeid. Zijn voeten fietsten door de lucht. “Je moet me neerlaten, omwille van Allah! Omwille van Mohammed en Allah!” schreeuwde hij.

“Dit is onze muziek”, schreeuwde Kawa tegen me. “Hoor je het?”

… Wanneer religieuze autoriteiten of hogere leden van het Nusra Front – iedereen met bodyguards – bij mijn cel kwamen, reciteerde ik soms verzen uit de koran. Dit waren verzen waar ik van hield en de bezoekers leken tevreden. Maar het nettoresultaat van deze recitaties was. . . niets. Uiteindelijk legde een van de meer opgeleide bewakers me uit dat als een christen en Amerikaan ik zijn vijand was. Islam dwong hem me te haten.

“Doet hij dat werkelijk?”, vroeg ik.

Hoe dan ook, de koran verbiedt vriendschappelijke relaties: “O jullie die geloven!”, zou deze bewaker reciteren, “neem de Joden en de christenen niet tot vrienden. Zij zijn vrienden van elkaar. En wie onder u hen tot vriend neemt, is inderdaad een van hen”.

Daar ga je. Je hebt geen moslimvrienden. Je hebt moslimkennissen die je zullen ontvoeren of je keel doorsnijden op het moment dat het in hun belang is om dit te doen, omdat hun religie hen vertelt dat je niet echt een mens, een persoon bent.

Het bekeren tot de islam helpt niet, omdat de religie deels raciaal is. Moslims kijken neer op dhimmi-bekeerlingen.

Padnos in 2005 in Jemen, waar hij Arabisch en islam studeerde

“Het was januari 2013 toen de gevangenisadministratie begon met het aanbieden van de kans om me te bekeren tot de islam. Elke dag preekten de bewakers tot mij en reciteerden de koran. In het Arabisch hoef je je niet te bekeren tot de islam, je onderwerpt je. “Ya, Bitar” (“O, Peter”), zouden de strijders zeggen: “waarom heb je je nog niet bekeerd?” Voor een tijdje dacht ik dat als ik me bekeerde mijn leven zou verbeteren, maar ik leerde al snel dat zelfs een bekering me niet zou helpen …

Matt vroeg om een Engelstalige koran. Een bewaker gaf deze aan hem. Een paar dagen later zei Matt de magische woorden – “Ik getuig dat er geen god is dan Allah en Mohammed is zijn profeet” – in het bijzijn van getuigen. Toen rondom bekend werd dat Matt was bekeerd, zouden de jongere strijders naar hem wijzen en zeggen: “Jij, goed!” Dan zouden ze naar mij wijzen en zeggen: “Jij, slecht!”

Maar door te bekeren kreeg Matt geen beter voedsel en het bracht hem zeker niet naar huis. Eens sloeg een van de meer wispelturige bewakers hem toen we werden meegenomen naar de badruimte. “Jij, slecht!” zei hij tegen Matt. “Je liegt over religie.” De bewaker knikte naar mij. “Jij, jij christen”, zei hij. “Jij, goed”.

Maar hij had niets geleerd, want hij probeerde met het Vrije Syrische Leger contact te maken … ook al was hij door het FSA hier terecht gekomen.

Ik keerde terug naar de FSA. Men vertelde me dat zijn eenheid onlangs naar Jordanië was gereisd om training van Amerikaanse troepen te krijgen in de strijd tegen groepen als het Nusra Front.

“Echt waar?” zei ik. “De Amerikanen? Ik hoop dat het een goede training was.” “Zeker, zeer,” antwoordde hij. De strijders staarden me aan. Ik staarde naar hen. Na enkele momenten, vroeg ik, “Over die zaak van vechten tegen Jebhat al Nusra?” “O, dat”, zei er een. “We hebben daar tegenover de Amerikanen gelogen”.

En doen ze nog steeds. We bewapenen en trainen Al Qaida.

Ik luisterde naar de strijders hoe ze mijmeren over hun toekomst. “Hey, Abu Petra,”  vroegen ze me, “Hoe is het in Zweden?” Als ze er waren en zich aan de autoriteiten zouden presenteren als Syrische dissidenten, wat zou er dan vervolgens gebeuren? Of ik bekend was met de procedures in Zweden voor politiek asiel? En wat te denken van Berlijn, in de veronderstelling dat ze Duitsland zouden bereiken? Hoe lang zou het voor ze duren om Duits te leren?

Yep. Sommige van deze kerels komen naar een plek in uw buurt.

Op dit punt aangekomen, wist ik beter dan toevlucht te zoeken bij de “gematigden” van het Vrije Syrische Leger.

Dat was een vooruitgang … maar hij dacht nog steeds dat hij zijn toevlucht bij moslims kon vinden. Moslims, welke dan ook.

In het ziekenhuis werd ik begroet door een streng uitziende man. “Ik ben een journalist,” zei ik. “Uit Ierland. Alsjeblieft, u moet me helpen. Ik houd van het Syrische volk”.

“Maak je geen zorgen,” zei hij. “Ik ben de FSA.” Hij bracht me naar een binnenruimte. “Niemand komt hier zonder mijn toestemming”, zei hij. “Je kunt ontspannen. Je bent veilig.” Ik vroeg of ik contact met mijn familie kon maken. “Natuurlijk,” zei hij. De makkelijkste manier, zei hij, was voor mij om een email te sturen. Maar de man met het wachtwoord van de computer was weg. Het zou voor hem slechts een paar minuten duren om hem naar het ziekenhuis te krijgen. Wilde ik thee? Medische hulp?

De FSA-soldaat ging naar buiten. Tien minuten later kwam hij terug, wenkte me met de wijsvinger van zijn rechterhand. Hij leek dat in slow motion te doen, zoals een cipier een onschuldige gevangene naar zijn executie zou kunnen roepen.

In de voorste hal van het ziekenhuis stond een groep van ongeveer 15 strijders van het Nusra Front, Kalasjnikovs bungelend aan hun rechterhand. Niemand sprak. Een paar seconden gingen voorbij en toen zei iemand met een nauwelijks hoorbare stem: “Kom, Amerikaan”.

Op dit moment zouden we de FSA moeten bombarderen.

Eerder in maart zetten de commandanten van het Nusra Front in Deir al-Zour een paar commandanten van de Islamitische Staat in de cellen aan weerszijden van mij …  “Maar zeker”, zei ik, “is dit geweld niet goed voor de islam”. Ze namen de tijd … Assad moest wel verliezen, die is niet belangrijk. De strijd tegen zijn leger was gewoon een schermutseling in het grote wereldwijde gevecht dat zou komen, waarin de gelovigen tegen de ongelovigen zouden zegevieren.”Nadat we Jeruzalem hebben veroverd, zullen we Rome veroveren”, vertelde Abu Amran. “Niemand probeert te veroveren,” zei ik. “Waarom wil je iedereen veroveren?”
…
In de afgelopen 22 maanden ben ik opgehouden verrast te zijn als commandanten van het Nusra Front hun 8-jarige zoon aan mij introduceerden door te zeggen: “Op een dag zal hij een martelaar zijn, als Allah het wil”. De kinderen namen deel aan deze martelsessies. Rond de gevangenissen droegen ze grote zakken waar rode draden uit staken – blijkbaar zelfmoordgordels – en zongen hun “vernietig de Joden, dood aan Amerika” liederen in de gangen.
…
De hogeren in rang van het Nusra Front nodigen westerlingen niet zozeer uit aan de jihad in Syrië deel te nemen, niet omdat ze meer voetvolk nodig zouden hebben – dat deden ze niet – maar omdat ze de westerlingen willen leren om de strijd thuis in elke buurt en metrostation te brengen. Ze willen dat deze westerlingen hun 8-jarigen trainen om hetzelfde te doen. Na verloop van tijd, zeiden ze, zouden de Jihadisten mini-islamitische emiraten in de westerse landen instellen, zoals de Islamitische Staat in Syrië en Irak had gedaan. En zouden westerse moslims eindelijk waardig leven, in een echte opstelling/omgeving op basis van de koran.

En dat brengt ons terug naar de realiteit. Dit gaat over een Botsing van Beschavingen en het kostte hem enige jaren omringd door Jihadisten om dat te begrijpen. Ze willen echt veroveren, doden en ons in onze eigen landen tot slaaf maken.

De Man met Kennis vroeg me om naar de truck die hij reed te komen. “Hey Bitar,” zei hij. “Vertel over ons geen slechte dingen in de pers”. “Ik zal zeggen wat waar is”, zei ik. “Zeer goed,” zei hij. “Dat is prima.”

En eigenlijk deed hij dat. En het is een wonder dat de New York Times dit daadwerkelijk heeft geplaatst. De vraag is hoeveel hij echt heeft geleerd over wat de islam is.

Bron:
www.frontpagemag.com
Auteur: Daniel Greenfield

Vertaald uit het Engels door:
 Vederso
(voor www.ejbron.wordpress.com)