Zuid-Afrika; U weet wel waarom

Martin Bosma

(Door: eg regs)

Naar verluidt is Geert Wilders blij dat Martin Bosma’s ongepubliceerd manuscript precies dát is gebleven: ongepubliceerd. Maar of dit terecht is, is nog maar zeer de vraag. Hans Janmaat vatte het vroeger aldus samen: “Vol is vol”. Maar zelfs deze voorzichtig uitgesproken vanzelfsprekendheid bleek niet verfijnd genoeg om te kunnen ontglippen aan de mazen van ons strafrecht. En dus werden de bedoelingen voortaan maar overgelaten aan de verbeelding van de doelgroep; “Stem CD. U weet wel waarom”. Een hele slimme leus die door Geert Wilders helaas, om begrijpelijke redenen, niet te recyclen was. Maar deze laatste was ook niet van gisteren en bedacht een al even slim handigheidje: Het ging hem zogenaamd niet om de buitenlanders – het was hem om de islam te doen. En met de racismezoekers uit evenwicht gebracht, op het verkeerde been en buitenspel gezet, kon zodoende wat ruimhartiger voort geborduurd worden op de oude CD-thema’s. De nuttigheid van deze tactiek kent echter z’n grenzen en op z’n minst één PVV’er schijnt dit ook te hebben ingezien: Martin Bosma. In het thema ‘Zuid-Afrika’ lijkt hij zo zijn eigen, ongrijpbaar vehikel ontdekt te hebben waarmee eveneens een onderliggend streven,omfloerst en verhuld, aan te snijden is.

Bovenstaande impliceert niet enige onoprechtheid van de kant van de betrokkenen doch veronderstelt – hopelijk niet ten onrechte – dat er meer achter zit dan wat een eerste aanblik doet vermoeden. Geert Wilders zal toch wel inzien, zo mag je aannemen, dat zijn achterban niet zit te wachten op ‘nieuwe Nederlanders’, punt! Hoegenaamd niet en in geen enkele vorm of gedaante -moslim of niet-moslim. En als deze ziening correct is, dan was dus bijvoorbeeld het pleidooi voor een ‘kopvoddentax’ niet meer dan een manier om in codetaal (en nog net binnen de wettelijke marges) tegen de Marokkanen en Turken te zeggen: Jullie horen hier niet (niet uitsluitend vanwege de ‘religie’, maar ten diepste omwille van de etniciteit).

Maar hoe handzaam deze ‘anti-islam kaart’ ook maar zijn mocht, het is alles behalve het universele paneceum dat sommigen er in menen te zien. Simpel gezegd: het gaat niet ver genoeg. Want als we ons morgen op de één of andere wonderlijke wijze konden ontdoen van alle moslims in Nederland, dan zouden we nog steeds zitten met die ándere proeven van modelimmigratie. Die ándere ‘nieuwe Nederlanders’ dus, en dus ook met hun ongeëvenaarde wetsgetrouwheid, hun voortreffelijk arbeidsethos en hun veelvoudige blijken van blankenliefde. Zoals daar bijvoorbeeld zijn de Antillianen, de Surinamers en de diverse ‘Afrikaanse gemeenschappen’. Bovenal zouden we nog steeds niet dat ene fenomeen kunnen ontlopen waar we – als het goed is – geen van allen op zitten te wachten: de ‘verkleuring’.

De verkleuring is echter politiek niet tegen te gaan zolang er geen sprake is van een ‘blanke belangenbehartiging’. Want hoe is verkleuring te bestrijden met ‘afvallige Iraniërs’ en ‘atheïstische Somaliërs’ binnen je gelederen? Overigens zou een ‘gedecideerd blanke politiek’ ook een veel alomvattender oplossing zijn voor alles. ‘Anti-islamisme’ kan nooit – fundamenteel – de bijl aan de wortel van ons ‘kleurrijk Nederland’ leggen. Maar omgekeerd is de dag dat we weer een ‘blank Nederland’ hebben ook de dag dat we weer een ‘Nederland zonder islam’ hebben.

Probleem hierbij is dat het blanken eenvoudigweg niet toegestaan is zich langs etnische, raciale lijnen te organiseren. Niet-blanken mogen dan wel hun eigen ‘religieuze instellingen’, sportclubs, arbeidersverenigingen en muziekfestivals hebben – allen opgezet op etnische grondslag – maar iets soortgelijks is de blanken ten ene male niet vergund. Nog afgezien van de Nederlandse wetgeving (en de Europese jurisprudentie)is het maatschappelijk – vooralsnog – een onhaalbare kaart. Maar dit is dus waar ‘het onderwerp Zuid-Afrika’ om de hoek komt kijken.

De pogingen van Martin Bosma om aandacht te vragen voor de benarde positie van de blanken in Zuid-Afrika zijn ongetwijfeld eerbaar en welgemeend. Maar tegelijkertijd zal het deze schrandere ideoloog niet ontgaan zijn dat er partijpolitiek voordeel uit te halen valt. Vermoedelijk heeft hij heel scherpzinnig ingezien dat ‘Zuid-Afrika’ in feite de handzame kapstok is waar ‘blank rassenbewustzijn’ dankbaar aan op te hangen is. En dit op tamelijk onverdachte wijze.

Als er in Nederland immers een beroep wordt gedaan op ‘onze historische banden met Zuid-Afrika’, kan er gelukkigerwijs geen twijfel over bestaan wie met ‘ons’ wordt bedoeld – dit zijn dan niet de ‘Surinaamse Nederlanders’ of de ‘Marokkaanse Nederlanders’, maar dat zijn vanzelfsprekend wij blanken; de ‘autochtone Nederlanders’. Zo bezien is ‘Zuid-Afrika’ dus één groot appèl aan blank raciaal bewustzijn – maar dan wederom in een soort van geheimtaal.

Naast ‘apartheidnostalgie’ bestaat er ook het nodige aan ‘apartheid-memorabilia’. Zoals dit politielogo bijvoorbeeld. De verschillen met hoe wíj de zaken aanpakken is frapant. Het conservatieve, serieusheid en krachtdadigheid uitstralende blank-Zuid-Afrikaanse ontwerp versus óns politiek correcte fantasiedesign: de onooglijke suggestie van onbeholpenheid, iedere herinnering aan ‘orde en gezag’ nauwgezet weggepoetst, het wetboek als onverholen vingerwijzing naar het onvolprezen ‘discriminatieverbod’, en de vlam als vermoedelijke aansporing tot voortdurende waakzaamheid (ten aanzien van het ‘racisme’ ongetwijfeld).

Maar ‘Zuid-Afrika’ is meer dan alleen een banier of een instrument tot zifting. Het is feitelijk een schatkist aan rechtse inspiratie. Tenminste als je bereid bent ‘apartheid’ als een inspiratiebron te aanvaarden. Want Martin Bosma had zijn ongepubliceerde boek ‘Handlangers van de ANC-apartheid’ net zo goed kunnen sieren met de titel ‘Het postume eerherstel van de NP-apartheid’ -ware het niet voor de politiek correcte gedachtepolitie uiteraard. Iedere ontleding en dus ontlédiging van het ‘regenboog Zuid-Afrika’ moet namelijk onafwendbaar neerkomen op een verdediging van het oude apartheidsstelsel. Dit wordt misschien niet met zoveel woorden gezegd, maar de logische conclusies zijn niettemin onontkoombaar.

Immers: Ben je gekant tegen de gevolgen van ‘zwart bestuur’ en de inherente incompetentie en corruptie die er hand in hand mee gaan – dan ben je dus een voorstander van apartheid. Erken je dat ondanks desinvesteringen en boycots die blanken er toch maar mooi in slaagden een nucleair ruimtevaartprogramma uit de grond te stampen – dan dient zich als vanzelf  het scherpe contrast aan met wat de zwarten ‘gepresteerd’ hebben – en dat mét alle globale welwillendheid. Keur je de ‘Plaasmoorde’ af – dan moet je erkennen dat de ‘groepsgebiedewet’ dus kennelijk zo’n slecht idee nog niet was. Met andere woorden: Óf je accepteert de huidige bedeling óf je wordt bevangen – zoals een toenemend aantal zwarten – door een overweldigend gevoel van ‘apartheidnostalgie’. Meer smaken zijn er niet.

‘Zuid-Afrika’ herinnert ons dus aan het belang van blanke raciale saamhorigheid en aan wat de gevolgen kunnen zijn wanneer dit principe eenmaal geabdiceerd wordt. Het spreekt ook ronduit van het uitzonderlijke zwarte talent om te vernietigen, hun ongeëvenaarde zelfoverschatting, hun slachtoffercomplex, hun geneigdheid tot extreme gewelddadigheid, hun onvermijdelijke blankenhaat en hun intellectuele en culturele inferioriteit.

Maar het drukt ons ook met de neus op de onwerkbaarheid van het hele multiculturele denken. Momenteel bevinden we ons in Nederland nog in de slowmotion-fase van onze eigen ‘regenboogrevolutie’, maar we zijn gewaarschuwd en we mogen onderhand weten waar dit uiteindelijk op zal uitdraaien. Er is kortom alle reden om Martin Bosma’s ‘bewustwordingsproject’ van harte te ondersteunen.

Door:
eg regs
(voor www.ejbron.wordpress.com)