The Atlantic: De Islamitische Staat is islamitisch, zeer islamitisch

(Door: Graeme Wood – Vertaling: “Vederso”/Martien Pennings)

Dit is een nogal indirect stuk. Het is mijn vertaling uit het Engels van een selectieve weergave van een artikel. De selectieve weergave is van Robert Spencer en het originele artikel werd geschreven door Graeme Wood en verscheen in The Atlantic van maart 2015. Wat het belang is van dit stuk van Graeme Wood legt Spencer uit op zijn weblog “Jihad Watch”:

“Dit is een buitengewoon stuk, want het is een van de eerste, zo niet dé eerste erkenning door de mainstream media dat het absoluut correct is geweest wat ik al die jaren gezegd heb en in detail heb toegelicht in dertien boeken, honderden artikelen en tienduizenden postings op deze website: dat jihadisten gebruik maken van de teksten en de leer om hun acties te rechtvaardigen en om te rekruteren, zich sterk maken voor een zaak die duidelijk veel jonge moslims overtuigt, dat zij de ware en meest authentieke expressie van de islam vertegenwoordigen.

Zal Graeme Wood nu worden besmeurd en bespot als een ‘islamofoob’ en een ‘onverdraaglijke fanatiekeling’ voor het verklaren van deze voor de hand liggende waarheden? ( . . .) In ieder geval is dit een gedenkwaardig artikel: het kan een scheur in het bouwwerk betekenen, een grasspriet die een weg zoekt door het beton, een late overgave van ten minste een bastion van politiek-correct wensdenken aan de overweldigende kracht van de werkelijkheid. We zullen zien.”

En vervolgens citeert Spencer de belangrijkste delen uit Graemes stuk:

“Wat ISIS echt wil” door Graeme Wood, The Atlantic, maart 2015:

“( . . .) De realiteit is dat de Islamitische Staat islamitisch is. Zeer islamitisch. Ja, hij heeft psychopaten en avonturiers aangetrokken, grotendeels afkomstig uit de ontevreden bevolking van het Midden-Oosten en Europa. Maar de religie zoals gepredikt door zijn meest vurige aanhangers komt voort uit coherente en zelfs geleerde interpretaties van de islam.

Vrijwel elke belangrijke beslissing en wet afgekondigd door de Islamitische Staat houdt zich aan wat het noemt – in zijn persverklaringen en op zijn billboards, kentekenplaten, briefpapier en munten – ‘de Profetische methodologie’, wat betekent dat de profetie en het voorbeeld van Mohammed punctueel tot in detail gevolgd wordt. Moslims kunnen de Islamitische Staat verwerpen; bijna allemaal doen ze dat ook.

Maar door te doen alsof het niet echt een religieuze, millenaristische groep is, met een theologie die moet worden begrepen om te kunnen worden bestreden, heeft de Verenigde Staten de groep al onderschat en dwaze programma’s ondersteund om de groep te bestrijden. We zullen vertrouwd moeten raken met de intellectuele genealogie van de Islamitische Staat als we op een manier willen reageren die IS niet zal versterken, maar in plaats daarvan zal helpen zichzelf op te branden in zijn eigen overmatige ijver . . . .

Het ontkennen van de heiligheid van de Koran of de profetieën van Mohammed is rechtstreekse afvalligheid. Maar Zarqawi en de staat hij voortbracht, staan op het standpunt dat er vele andere handelingen zijn die een moslim van de islam kan verwijderen. Deze omvatten in bepaalde gevallen de verkoop van alcohol of drugs, het dragen van westerse kleding of het scheren van je baard, stemmen in een verkiezing – zelfs op een moslimkandidaat – en slap zijn in het benoemen van andere mensen als afvalligen. Sjiiet zijn, zoals de meeste Irakese Arabieren, voldoet ook aan de norm van afvalligheid omdat Islamitische Staat de shia beschouwt als vernieuwing en vernieuwing van de Koran is de Korans oorspronkelijke perfectie ontkennen. (De Islamitische Staat beweert dat gewone sjiietische praktijken, zoals de eredienst bij de graven van imams en publieke zelfkastijding geen basis hebben in de Koran of in het voorbeeld van de Profeet.) Dat betekent dat grofweg 200 miljoen sjiieten ten dode zijn opgeschreven. Zo ook de staatshoofden van elk moslimland, die door de mens opgestelde wetten boven de sharia hebben verheven door zich kandidaat te stellen voor een politieke functie of door de handhaving van wetten die niet gemaakt zijn door Allah.

In navolging van de takfir-doctrine is de Islamitische Staat vastbesloten om de wereld te zuiveren door het doden van grote aantallen mensen. Het gebrek aan objectieve berichtgeving vanaf het grondgebied van IS maakt dat we de ware omvang van de slachting niet kennen, maar berichten op sociale media vanuit dat grondgebied suggereren dat individuele executies  min of meer continu gebeuren en massa-executies om de paar weken. Moslim ‘afvalligen’ zijn de meest voorkomende slachtoffers. Christenen worden niet automatische geëxecuteerd zolang die zich niet verzetten tegen hun nieuwe regering. Baghdadi laat hen leven, zolang ze een speciale belasting betalen, bekend als de jizya en hun onderwerping erkennen. Dat deze praktijk zich kan beroepen op de autoriteit van de Koran wordt door niemand betwijfeld . . . .

Zonder erkenning van deze factoren kan geen enkele verklaring voor de opkomst van de Islamitische Staat volledig zijn. Maar zich uitsluitend richten op deze ideologische factoren weerspiegelt een ander soort westers vooroordeel: dat als religieuze ideologie in Washington of Berlijn niet veel uitmaakt, het zeker net zo irrelevant moet zijn in Raqqa of Mosul. Wanneer een gemaskerde beul Allahu Akbar zegt bij het onthoofden van een afvallige, doet hij dat soms om religieuze redenen.

Vele mainstream moslimorganisaties zijn zo ver gegaan te zeggen dat de Islamitische Staat in feite onislamitisch is. Het is natuurlijk geruststellend om te weten dat de overgrote meerderheid van de moslims helemaal geen interesse heeft in het vervangen van Hollywood-films door openbare executies als avondvermaak. Maar moslims die de Islamitische Staat onislamitisch noemen zijn meestal – zoals me verteld werd door de Princeton geleerde Bernard Haykel, de toonaangevende experts van de theologie van IS –  ‘beschaamd en politiek correct, kijken met een roze blik naar hun eigen religie’, een blik die negeert ‘wat hun religie historisch en wettelijk heeft gevraagd’. Veel ontkenningen van de religieuze aard van de Islamitische Staat, zei hij, zijn geworteld in een ‘interreligieus-christelijke-nonsens-traditie’.

Elke wetenschapper die ik vroeg over de ideologie van de Islamitische Staat stuurde me naar Haykel. Gedeeltelijk van Libanese afkomst groeide Haykel op in Libanon en de Verenigde Staten en als hij door zijn Mefisto-sik praat, is er een hint van een niet te plaatsen buitenlands accent.

Volgens Haykel zijn de gelederen van de Islamitische Staat diep doordrenkt met religieuze kracht. Korancitaten zijn alomtegenwoordig. ‘Zelfs het voetvolk verkondigt dit spul voortdurend’, zei Haykel. ‘Ze ratelen dit af voor hun camera en herhalen hun fundamentele leerstelling op een stereotiepe manier en ze doen het de hele tijd.’ Hij beschouwt de bewering dat de Islamitische Staat de teksten van de islam heeft vervormd als belachelijk, alleen vol te houden door moedwillige onwetendheid. ‘Mensen willen de islam vrijpleiten’, zei hij. ‘Het is die de-islam-is-een-religie-van-de-vrede-mantra. Alsof er zoiets bestaat als ‘islam!’ Islam is wat moslims doen en hoe ze hun teksten te interpreteren.’ Die teksten worden gedeeld door alle soennitische moslims, niet alleen de Islamitische Staat. ‘En deze kerels hebben net zoveel legitimiteit als wie dan ook.’

Alle moslims erkennen dat de vroegste veroveringen van Mohammed geen nette affaires waren en dat de oorlogswetten, zoals ze zijn doorgegeven in de Koran en in de overleveringen van de heerschappij van de profeet, pasten in een ​​turbulente en gewelddadige tijd. Volgens Haykel’s inschatting zijn de strijders van de Islamitische Staat authentieke voorbeelden van de vroege islam en houden ze zich trouw aan de oorlogsnormen van die tijd. Dit gedrag omvat een aantal praktijken die moderne moslims liever niet erkennen als behorend tot hun heilige teksten. ‘Slavernij, kruisiging en onthoofdingen zijn niet iets dat rare jihadisten selectief uit de middeleeuwse traditie halen’, zei Haykel. Strijders van de Islamitische Staat ‘staan pal in het midden van de middeleeuwse traditie en brengen het op grote schaal naar de huidige tijd’.

De Koran noemt kruisiging specifiek als een van de enige straffen toegestaan ​​voor vijanden van de islam. De belasting op christenen vindt duidelijke ondersteuning in de soera Al-Tawba, het negende hoofdstuk van de Koran dat moslims opdraagt ​​om christenen en joden te bevechten ‘tot ze in vrijwillige onderwerping de jizya betalen en zich onderworpen voelen’. De Profeet, die alle moslims als een voorbeeld beschouwen, heeft deze regels opgelegd en bezat zelf slaven.

Leiders van de Islamitische Staat zien nabootsing van Mohammed als strikte plicht, en hebben tradities die al honderden jaren slapend zijn geweest nieuw leven ingeblazen. ‘Wat aan hen opvalt is, is niet alleen dat ze de teksten letterlijk nemen, maar ook de ernst waarmee ze deze teksten lezen’, zei Haykel. ‘Er is een fanatieke ijverige, obsessieve ernst die moslims normaal niet hebben.’

Vóór de opkomst van de Islamitische Staat had in de afgelopen eeuwen geen enkele groep radicalere trouw aan het profetische model betoond dan de wahabieten van het 18e-eeuwse Arabië. Ze veroverden het grootste deel van wat nu Saoedi-Arabië is en hun strikte praktijken overleven daar in een verwaterde versie van de sharia. Toch ziet Haykel een belangrijk onderscheid tussen de groepen: ‘De wahabieten werden niet zinloos in hun geweld. Ze werden omringd door moslims en ze veroverden landen die al islamitische waren; dat remde hen. ISIS is daarentegen echt bezig de vroege periode te doen herleven’. De vroege moslims werden omringd door niet-moslims en de Islamitische Staat vindt vanwege zijn takfiri-neigingen van zichzelf dat het zich in een zelfde situatie bevindt.

Als Al-Qaida de slavernij had willen doen herleven, heeft het dat nooit gezegd. En waarom zou het? Zwijgen over de slavernij weerspiegelt waarschijnlijk strategisch denken, rekening houdend met de sympathie van het publiek: toen de Islamitische Staat begon mensen tot slaaf te maken, heeft zelfs een aantal aanhangers geprotesteerd. Niettemin bleef het kalifaat slavernij en kruisiging zonder verontschuldiging omhelzen. ‘Wij zullen uw Rome veroveren, uw kruisen breken en uw vrouwen tot slaaf maken’, beloofde Adnani, de woordvoerder van IS, in een van zijn periodieke Valentijnsboodschappen aan het Westen. ‘Als we dat nu niet bereiken, dan zullen onze kinderen en kleinkinderen dat bereiken en zij zullen uw zonen verkopen als slaven op de slavenmarkt’.

In oktober publiceerde Dabiq, het magazine van de Islamitische Staat, ‘The Revival of Slavery Before the Hour’, een artikel dat de vraag bespreekt of Yezidi’s (de leden van een oude Koerdische sekte die elementen aan de islam ontleent en aangevallen waren door troepen van de Islamitische Staat in Noord-Irak) afvallige moslims zijn en dus ter dood gebracht dienden te worden, of alleen maar heidenen waren en dus bestemd voor slavernij. Een studiegroep van geleerden van de Islamitische Staat was in opdracht van de regering bijeengekomen om dit probleem op te lossen. Als ze heidenen zijn, zo schreef de anonieme auteur van het artikel:

‘Yezidi vrouwen en kinderen moeten volgens de Sharia verdeeld worden onder de strijders van de Islamitische Staat die deelnamen aan de Sinjar-operaties in Noord-Irak . . . Het in slavernij brengen van de families van de kuffar (ongelovigen) en het nemen van hun vrouwen als concubines is een stevig gevestigd aspect van de Sharia. Dat te ontkennen of te bespotten, zou het ontkennen of het bespotten zijn van de verzen van de Koran en de overleveringen van de profeet  . . . en daarmee afvallen van de islam ( . . . )’ “

Bron:
www.jihadwatch.org
Auteur: Graeme Wood, samengevat door Robert Spencer

Vertaald uit het Engels door:
“Vederso”, geredigeerd door Martien Pennings
(voor www.ejbron.wordpress.com)