Cor S. overleden. . .

Een oud medestrijder, een goed mens, en een vriend is ons ontvallen. Rust zacht LIEVE COR
———————————————————————————————————-

Een wandeling met de dood

Een bizarre titel voor een minder bizar verhaal, want de dood wandelt met ons mee, gedurende ons hele leven, want 2 dingen in een mensenleven zijn zeker: de geboorte, want je bent er, en uiteindelijk gaan we dood. De dood is altijd aanwezig, we verliezen, net zoals bomen in de herfst de bladeren laten vallen, ons hele leven mensen om ons heen. Soms is de dood een barmhartige die een zieke verlost van zijn pijn, of hij verlost de manisch depressieve patiënt van het eeuwige negatieve levensbeeld, maar dan weer is hij gruwelijk en komt de dood in de gedaante van verwrongen ledematen, pijn en ellende. Soms waart hij rond tijdens een epidemie, of sluipt op kousenvoeten en wordt men niet meer wakker uit de slaap, dan weer is hij druk bij een ramp, of in oorlogsgebied en verdwijnen mensen er als sneeuw voor de zon of als bladeren in een herfststorm. 

Als kind herken je hem veelal niet, dan zie je bij volwassenen onbegrepen verdriet en zegt men dat opa of oma is heengegaan, voor gelovigen schijnt dat de hemel te zijn, wat in je geheugen blijft is dat zij van de éne op de andere dag verdwenen zijn en dan voel je als kind vaak een vreemde, onbegrepen pijn.

Later, naarmate je ouder wordt, zie je de dood rondwaren, vrienden die plotsklaps door ziekte of ongeval zoals men immer zegt te vroeg zijn gestorven. Een leven in de knop staat ineens abrupt stop, maar wie kent niet de schrijnende pijn van de moeder die haar pasgeboren kind nooit zal zien opgroeien en opbloeien tot een volwassen mens.

In de loop der levensjaren verandert de dood van een vreemd fenomeen tot een getrouw metgezel, bij ieder afscheid wordt deze magere Hein, zoals men hem ook wel noemt, meer en meer een bekende klant. Ach, wie leest niet de overlijdensberichten in de lokale krant. Leven en dood, het is als water en brood, ze lopen hand in hand en wie dat beseft, leert de dagen dat men leeft extra te waarderen, want ouder worden is geen verdienste, maar wel iets om naar uit te zien, het verleden is voorbij en een toekomst ligt altijd in het verre verschiet, blijven lachen is mijn credo, want een garantie voor morgen of overmorgen is er niet.

Geniet van die kleine dingen die het leven zoveel waard maken, koester de momenten van liefde en troost, pluk de dag zolang het van de dood mag, want hij waarschuwt zelden of nooit, soms kan je hem even ontlopen, enkelingen lukt het van hem tijdelijk wat tijd te winnen, maar de echte winnaar is hij, dus maak je met een dode mus niet blij.

Nee ik ben zelden depressief, ik heb het leven juist uitzonderlijk lief, pijn en verdriet gaan teloor aan al die mooie momenten waarvan ik geniet, maar juist het besef aan die vreemde wandelaar die mijn leven lang naast me loopt, maakt dat ik het leven extra waardeer en van ieder moment (nog steeds) leer.

Vroeg of laat klopt hij dwingend ook op mijn of jouw deur, soms in een flits wordt je weggegrist, soms krijg je tijd en respijt om afscheid te nemen, maar juist dat besef van het eindige van dit mooie leven, doet mij genieten van ieder moment dat mij is gegeven. Je ziet, wandelen met de dood kan soms een korte sprint zijn, of een lange marathon, of een duurloop met heuvels en dalen, maar nimmer kunnen we pochen de dood zal mij niet halen, allemaal zullen we uiteindelijk de ferryman moeten betalen.

Geloof me maar, de dood is soms barmhartig, dan weer laag en gemeen, maar altijd hoe je het wendt of keert, heeft het leven mij geleerd, dat de dood altijd naast me loopt en ondanks dat ik hem soms bespot, op de hak neem en hem vurig bestrijdt, eens komt voor ieder van ons de eindtijd.

Geef liefde, zaai het waar je kan, toon wat begrip, kijk niet zo sip, het leven, kort of lang, is het waard geleefd te worden, je wandeling met de dood is begonnen met je geboorte, de tijd die je gegund is onbekend, maar iedere dag dat je leeft is een feest, vol onverwachte wendingen, geen garantie voor rijkdom aan geld of succes, maar wel een avontuur waar jezelf inhoud aan moet geven, dat noem ik het leven.

De dood beangstigt me niet, hij is juist de reden dat ik van ieder moment dat ik leef geniet, al diverse malen kwam hij me halen, maar kreeg ik respijt en leef in extra tijd, maar uiteindelijk wint altijd hij de strijd en daar heb ik vrede mee, mijn credo voor ieder mens die de dood heeft leren kennen, je kunt hem niet ontlopen, je zult aan zijn aanwezigheid moeten leren wennen en accepteren dat hij ons leven beheerst.

Laat het leven vol en waard zijn, denk aan hen die je node mist, hoe ze leefden en inhoud aan jouw leven hebben gegeven, ze leven voort in onze herinnering, dat is wat de dood ons niet kan ontnemen, dat, mijn beste mensen, is mijn wandeling met de dood, begonnen op de dag van mijn geboorte en eindigend ergens in het (ver) verschiet, ik kan alleen maar zeggen: laat de dood je niet regeren, maar een kameraad zijn die je begeleidt op je levensweg.

( Door Cor zelf geschreven in het jaar 2004)

—————————————————————————————————
Vaarwel lieve Cor… wat zullen wij  je  missen.

Ps.: Wilt U een condoleance naar zijn vrouw sturen, vraag dan het adres op bij r.steg22@ziggo.nl

GEEN EMAILS VERSTUREN. WORDEN NIET GELEZEN!

http://cor-columns.blogspot.be

Geplaatst door:
E.J. Bron
(h/t joopklepzeiker)