HET NADEREND EINDE. . .

(Door: Driek)

Nu, in deze kille voorjaarstijd, van koningsfeest, herdenking en bevrijdingsfeest, wordt mijn ziel belaagd met zwartgalligheid. Ik wil er hier niet te lang bij stil staan. Ik wil den lezer niet aansteken met mijn loodzwaar gemoed. Edoch, trouwe lezer van E.J. Bron, u mag het gerust weten, het zit mij hoog. Zeer hoog. Maar moet ik mij kwellen met zorgen die nog in de toekomst verborgen zijn? Neen. Maar ik kan het niet laten wederom een schot voor den boeg te geven. Want let wel, straks, onverwachts, zal het geschieden. Het zal geschieden op een kuise lenteochtend, wanneer de prille ochtendschemer ons slaapvertrek verlicht en wij de slaap uit onze ogen wrijven. Dan breekt aan die dag der verschrikking. De dag dat het uur der waarheid zijn doffe slagen laat horen en den burger, verkrampt van angst, het gejoel en gekrijs der moordenaarsbende hoort naderen. Het zal zijn een onbarmhartig ontwaken. Er is in dat uur geen tijd om hand of wang te strelen. Geen tijd elkander in de ogen te zien of een blik nog te werpen in het vertrouwde slaapvertrek.

“Zij hadden zich nog niet ter ruste gelegd, of de mannen der stad, de mannen van Sodom, omsingelden het huis, van jong tot oud, de gehele bevolking, niemand uitgezonderd.”
(Genesis 19,4)

We zijn nu wel zover heen, met dat achterlijke islamgedoe, dat terugkeer naar ons vertrouwde Vaderland bijkans onmogelijk is geworden. Tenzij dappere strijdvaardige lieden den wapenen grijpen en ons land ontdoen van die Mohammedanen. Want die islam is ons leven aan het verzieken. Die verderfelijke ideologie breidt zich met den dag verder uit. Het is net een virus. En de regeringen aller landen kijken toe hoe hun onnozele burgers alsmaar ongelukkiger worden. Doch die gewetenloze sujetten gaan onbekommerd door met het te gronde richten van hun burgers.

Het Nederlandse volk slaapt rustig verder. Die kaaskoppen zijn nog te beroerd om naar de stembus te gaan. En straks klagen. Over den woningnood. En over al die buitenlanders. En over dat halal-voedsel. Nou, burgers van Nederland, jullie zijn genoeg gewaarschuwd. Straks, reken er gerust op, worden jullie wakker door het geschreeuw vanaf een minaret. En die schreeuwtoren staat vlak naast je huis. Dat huis dat misschien wel eens je droompaleis was.

De goede tijden zijn voorbij. En de hoopvolle gedachte dat onze bewindslieden, die verzameling narren, nog eens hun gerechte straf ondergaan in donkere onderaardse gewelven, slechts verlicht door walmende druipkaarsen, karig voedsel en de leesmap uit 1950 – die hoopvolle gedachte heb ik laten varen. Die angsthazen, die praatjesmakers, die gaan zich straks installeren op een paradijselijk eiland. Ergens heel ver weg. Een plek waar niemand ze ooit nog kan vinden. Het zal weer net zo gaan als in mei 1940.

Maar ja, helaas, ik kan hier niet met donderende stem in de vermetelste zinnen het volk toespreken. En ik ben te oud om mij nog op te werpen als een leidende waarheidsapostel. Doch het feit dat wij niet op onze regering kunnen vertrouwen wanneer die catastrofe ons overvalt, is een beangstigende gedachte. Want wij zijn weerloos tegenover die woeste, bebaarde, met zwaarden gewapende krijgers van de profeet Mohammed.

En al die opgetogen feestvierende burgers die maandag 27 april lallend en vretend en rotzooi makend door Amsterdam banjerden, die zullen nog eens raar op hun neus kijken. Weg koningshuis. Weg regering. Niks geen bier drinken meer en bootje varen in de grachten. Denken jullie er maar eens goed over na. Veel tijd  is er niet meer. Ik wens u allen nog een prettige dag.

Door:
Driek
(voor www.ejbron.wordpress.com)