“Dat herinnert aan de Holocaust”

Hamed Abdel-Samad

(Interview: Dieter Löffler – Vertaling: E.J. Bron)

De Egyptische politicoloog Hamed Abdel-Samad over de islam, het geweld en de rol van de profeet.

Meneer Abdel-Samad, kan men als moslim eigenlijk uit de islam uittreden?

Wie de islam verlaat, wordt met de dood bedreigd – dat zie ik aan mijn eigen situatie. Dat is terug te voeren op de beginperiode van de islam. De islam verlaten, betekende destijds zich aan te sluiten bij het vijandelijke kamp, eventueel met medeneming van militaire geheimen. Zoiets was destijds zoiets als wat we nu hoogverraad zouden noemen. Tot op de dag van vandaag leeft een ieder die de islam verlaat met deze angst. Hij kan niet alleen van de kant van de staat, maar ook door iedere gelovige gedood worden. Daarom zijn er veel ex-moslims die niet zeggen dat zij ex-moslims zijn, omdat ze bang zijn voor deze consequentie.

Bent u een ex-moslim?

Ik kom uit de islamitische cultuurkring, maar ik definieer mezelf niet via een religie waartoe ik behoor of die ik heb verlaten. Ik ben geen ex, maar een mens. Identiteiten zijn veelzijdig.

U wordt rondom de klok door twee lijfwachten bewaakt. Hoe is uw leven door deze bedreiging veranderd?

Ik kan niet meer zo leven als vroeger. Ook in Duitsland kan ik me niet meer vrij bewegen. Het is een zeer stressige situatie. Geen mens wil echt zo leven, vooral als men familie heeft.

Hoe houdt u dat vol? Wat is uw drijfveer?

De islam heeft een probleem met zichzelf. Hij heeft kritiek nodig. Bagatelliseren en zogenaamd begrip brengen ons niet verder, zoals de aanwijzing dat men de koran in de historisch-kritische context zou moeten begrijpen, hoewel men de koran als het woord van Allah beschouwt. Ik zeg: men moet de koran eerst van de macht ontdoen, dan kan men hem historiseren. Een misdaad blijft echter een misdaad, ook als we de context begrijpen. Daarom moeten we teruggaan naar de bron en vragen wat er in de islam vanaf het begin fout gelopen is.

Veel mensen benadrukken dat de koran een boek van de vrede zou zijn. niet alle soera´s roepen tot geweld op, maar sporen aan tot geweldvrij samenleven.

Dat klopt, er staan veel vreedzame passages in de koran. Daarbij gaat het vooral om de vroege soera´s. De islam was een vreedzame religie zolang de profeet in Mekka leefde en geen leger had. Hij was aangewezen op de tolerantie van naderen en zei: jullie je geloof, ik mijn geloof. Toen hij echter naar Medina ging, begon hij met geweld en viel karavanen aan. Toen hij daarna in Mekka terugkwam, heeft hij alle afgodsbeelden vernietigd en zijn geloof met het zwaard doorgedrukt. Waar zijn de vreedzame passages toen gebleven?

Waarom vinden veel moslims het zo moeilijk om kritische uitspraken over Mohammed te verdragen? Hij is immers, anders dan Jezus in het christendom, slechts een mens zonder goddelijke eigenschappen.

De islamitische theologie zegt dat Mohammed niet vergoddelijkt mag worden. In werkelijkheid wordt hij dat echter wel. Men mag geen kritiek op hem hebben, men mag hem niet uitschelden, men mag hem niet uitlachen. Veel van hetgeen hij gedaan heeft, is moreel verwerpelijk – niet alleen vanuit het standpunt in onze tijd. Ook de critici in zijn tijd hebben dat zo gezien. Mohammed liet bijvoorbeeld 600 joodse krijgsgevangenen onthoofden, weerloze mensen, allemaal in één dag. Dat was in die tijd op het Arabisch schiereiland absoluut ongebruikelijk. Krijgsgevangenen liet men vrij tegen losgeld of men verkocht hen als slaven. Maar men vermoordde hen niet collectief. Dat was vanuit toenmalig oogpunt een monsterachtige misdaad.

Dat herinnert aan de onthoofdingen van de IS in Syrië en Irak . . .

. . . dat herinnert aan de Holocaust. Om 600 Joden in één dag te vermoorden, om een groep mensen om ideologische redenen uit te roeien, dat was de eerste voorloper van de Holocaust. Daarbij kwamen verlossingsfantasieën: pas wanneer de laatste Jood uit Arabië verdreven of vermoord wordt, dan komt het heil van Allah. Mohammed maakte daar een visioen voor de eindtijd van. De dag van het laatste oordeel zal niet eerder komen voordat de moslims tegen de Joden vechten en hen doden. Dat herinnert aan de verlossingsfantasieën van het Derde Rijk. Pas wanneer de Joden uitgeroeid zijn, begint de nieuwe tijd.

Daarmee zijn we bij de belangrijkste these in uw boek aangeland. Zij luidt, dat de islam daar waar hij politiek wordt een fascistische ideologie is. Is de vergelijking er niet een beetje bij de haren bijgesleept? Men kan Mohammed toch niet serieus vergelijken met Hitler.

Beide, Mohammed en Hitler, hadden een gelijksoortige haat tegen Joden. Beide wilden ongebreideld geweld uitoefenen. De Joden stonden tegenover hen met hun morele voorstellingen, met de tien Geboden, met de zin “Gij zult niet doden”. Ook de indeling van de wereld in goed en kwaad is in beide ideologieën dezelfde, en wel vanaf het begin. De IS zou nooit zo sterk zijn zonder de geestelijke kracht die uit die tijd komt. Het Jihad-principe in de islam is bijna identiek aan het gevechtsprincipe van de fascisten. Men vecht niet om te leven. Men leeft om te vechten.

Hoe kan het dan dat de grote meerderheid van de moslims in de wereld niet in de Jihad trekt, maar liever thuisblijft en rustig wil leven?

Natuurlijk, er zijn veel vreedzame moslims. Ze zijn echter niet vreedzaam, omdat zij moslims zijn, maar hoewel zij moslims zijn. Ze oriënteren zich niet bij iedere vraag op de koran. De koran is niet te hervormen – de moslims echter wel. De koran beschouwt zichzelf als de laatste boodschap van Allah. Daar valt vanuit islamitisch oogpunt niet aan te tornen en men kan als zwak mens Allah niet corrigeren.

De Duitse bondskanselier zegt: De islam hoort bij Duitsland. Wat zegt u?

Men moet onderscheid maken tussen mensen en ideologie. Moslims zijn burgers van dit land, ze hebben hun rechten, zoals de vrijheid van godsdienst. Daarvoor kom ik op, net zoals tegen racisme. De islam kent echter veel aspecten die niet met de democratie verenigbaar zijn, bijvoorbeeld het idee dat Allah de wetgever is en niet de mens. Daarbij komen de lichamelijke straffen, de houding tegenover vrouwen, de opvoedingsmethodes. Dat alles heeft niets te maken met democratie. Ik had liever gehad dat de bondskanselier gezegd zou hebben: Niet de islam, maar de moslims zijn een deel van dit land. Zolang de islam zich manifesteert zoals hij nu doet, is hij geen deel van Duitsland.

Wat onderscheidt u van een PEGIDA-aanhanger die tegen de islamisering van het Avondland demonstreert?

Dé PEGIDA-aanhanger bestaat niet, net zomin als dé moslim of dé Duitser bestaat. Ieder gaat demonstreren vanuit een ander motief. We zouden ermee moeten ophouden om mensen in een vakje te proppen. Dat geldt voor moslims, maar ook voor mensen die bezorgd en met twijfel naar de islam kijken.

Bron:
www.suedkurier.de
Interview: Dieter Löffler

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)