Het wordt tijd dat we het hoofd bieden aan onze vijanden in eigen land

(David Horowitz en Daniel Greenfield – Vertaling: “Wachteres” en “Henk V.”)

“Dit is niet de eerste aanval en het zal niet de laatste zijn”.

Het doden van vijf ongewapende militairen op twee militaire rekruteringscentra is een voorteken en een waarschuwing: De “oorlog tegen het terrorisme” heeft ons land bereikt. Dankzij het feit dat Obama de Amerikaanse troepen uit Irak en het Midden-Oosten heeft teruggetrokken, wordt de Jihad, die gevoerd wordt door islamitische terroristen, nu uitgevochten op Amerikaanse bodem, in plaats van op een slagveld in Fallujah en Anbar. Dankzij de opheffing van de controle aan de Amerikaanse grenzen door Obama en de komst van tienduizenden legale immigranten heeft het Witte Huis ervoor gezorgd dat er mensen uit terroristische regio’s binnenkomen; de vijand is onder ons. Dankzij Obama’s ontkenning dat we zelfs maar in oorlog zijn, wordt de islamitische Jihad nu gevoerd in Chattanooga en Fort Hood, in het land dat alleen vanuit de lucht wordt waargenomen en dat liberalen en progressieven altijd hebben veracht.

Dit is niet de eerste keer dat een militair wervingsbureau in het zuiden werd aangevallen door een moslimterrorist. In 2009 – Obama’s eerste jaar als president – opende Abdulhakim Mujahid Muhammad het vuur op een militair wervingsbureau in Little Rock, Arkansas, in opdracht van Al Qaeda in Jemen, en doodde de soldaat William Long. Het schot had in het hele land moeten worden gehoord, maar dat gebeurde niet, omdat de opperbevelhebber van Amerika ons vertelde dat Mohammed een eenzame verwarde moordenaar was, geen islamitische soldaat die als voorhoede dienst deed. Volgens Obama was er geen oorlog met islamitische fanatici. De fanaat zelf verwierp die leugen. “Dit is niet de eerste aanval, en het zal niet de laatste zijn,” waarschuwde Mohammed. “Ik ben maar één Mohammed. Er zijn buiten mij nog miljoenen Mohammeds. En ik hoop en bid dat de volgende nog dodelijker zal zijn dan Mohammed Atta!”

De volgende aanval – deze aanval – was zeker dodelijker dan de zijne. De aanval van Mohammad Youssduf Adulazeer in Chattanooga kopieerde de tactiek van Mohammed door het vuur te openen vanuit een auto op een militair rekruteringscentrum, voordat hij naar het volgende doel reed. In 2009 werd Abdulhakim Mohammed niet beschuldigd van terrorisme. De opperbevelhebber [Obama] noemde hem “een eenzame schutter” en de plichtsgetrouwe media deden zijn militaire missie af als het resultaat van een persoonlijke depressie en een mentale instabiliteit in plaats van een daad van dienstbetoon aan Allah’s oorlog.

Het eerste jaar van Barack Obama als president was ook het jaar van de Fort Hood slachting, toen een zelfverklaarde islamitische strijder, terwijl hij “Allahu Ahkbar” schreeuwde, 13 Amerikaanse militairen neerschoot – die ook nog, in opdracht van hun regering, ongewapend waren. De regering Obama bestempelde zijn oorlogsdaad officieel als “geweld op het werk” en weigerde om de islamitische vijand te identificeren of zelfs maar stappen te ondernemen om zich tegen diens vijandige intenties te verdedigen.

Vier ongewapende mariniers en een ongewapende matroos stierven deze week vanwege de weigering van onze ‘Commander-in-Chief’ opperbevelhebber om te leren van de aanslagen van 2009 of zich voor te bereiden op volgende aanslagen. In plaats daarvan bedekte hij die met een psychologisch jargon en bleef hij onze militairen de wapens ontzeggen die hun leven hadden kunnen redden. Obama’s strategie in deze oorlog, die bedoeld is om ons doelwit na doelwit  te vernietigen, is om de Amerikanen te doen geloven dat er geen oorlog is, dat islamitische terroristen “niet islamitisch” zijn en dat “de toekomst niet moet toebehoren aan degenen die de profeet van de islam belasteren”. Het resultaat van Obama’s ontkenning is dat de oorlog ons land heeft bereikt en we vechten geblinddoekt in ons eigen land met onze handen vastgebonden op onze rug.

Alle islamitische aanvallen van de laatste decennia zijn mogelijk gemaakt, omdat de verdedigers goedpraters van terrorisme onder ons alles hebben gedaan wat ze konden om datgene wat duidelijk en voor de hand liggend was te ontkennen, om de handen van de eerst aangewezenen om ons te verdedigen te binden en om de opdrachten van onze zogeheten vernietigers veel gemakkelijker te maken. Terwijl Mohammeds na Mohammeds Amerikanen in een heilige oorlog voor Allah doden, voeren de linkse verdedigers van islamitische fanatici een heilige oorlog tegen hun critici. Ze doen dit al sinds 9/11, te beginnen met president Bush. Acht jaar lang heeft de regering Bush ervoor gezorgd dat onze islamitische vijanden in Afghanistan en Irak moesten vluchten, maar dankzij het ‘appeasement’ [verzoeningspolitiek, in het bijzonder met opoffering van eigen principes] van Obama en de Democraten, zijn ze er eindelijk in geslaagd om het terreurfront van Tikrit naar Tennessee te verplaatsen.

Ons militaire apparaat is niet in staat om onze kusten tegen de islamitische heilige oorlog te verdedigen als zijn opperbevelhebber dat niet toestaat. Door zich terug te trekken uit Irak en de handen van het leger te binden, heeft Obama het vaderland tot een doelwit laten worden. Omdat hij de Irakezen overliet aan de genade van de moellahs heeft hij chaos en een vacuüm in de regio geschapen, die zich uitstrekt van Afghanistan tot aan de Levant. De resultaten zijn gruwelijk: honderdduizenden christenen en moslims zijn door ISIS afgeslacht, terwijl dit nauwelijks door het Witte Huis van Obama genoemd is, laat staan dat er een reactie op volgde. Twee miljoen christelijke en islamitische vluchtelingen werden uit hun huizen verdreven uit angst voor kruisiging en onthoofding, moord en verkrachting. De wreedheid van ISIS leidde tot een “Islamitische Staat”. De reactie van Obama? “De Islamitische Staat is niet islamitisch”.

Obama is de leider van Amerika’s vijfde colonne – de binnenlandse medeplichtigen van de vernietigers van Amerika. Deze colonne op zich vormt het gevaar waaraan wij het hoofd moeten bieden. Zelfs toen de as van 9/11 nog smeulde, haastten Saoedi’s en Koeweiti zich om Amerikaanse advocatenkantoren en PR-bureaus op te kopen, om de moordenaars te verdedigen en hen te transformeren tot slachtoffers; al lang bestaande anti-Amerikaanse organisaties als de ACLU  gingen aan de slag om honderden Amerikaanse steden ervan te overtuigen geen toezegging te doen om te gaan samenwerken met de Binnenlandse Veiligheidsdienst om de Patriot Act [een wet tegen terrorisme] uit te voeren;  door de Democraten geregeerde “Sanctuary” cities,  steden die als toevluchtsoord dienden, werden tot veilige havens voor criminele vreemdelingen, die op zoek waren naar een basis in Amerika; een coalitie van groeperingen die opkomen voor burgerrechten, die het erop aanlegden om Amerika’s defensie te saboteren, terwijl ze beweren dat er een totalitaire staat op de loer zou liggen als de Amerikanen het terrorisme met strengere veiligheidsmaatregelen durfden aan te pakken. Met toestemming van het Witte Huis schiep de Moslimbroederschap vanachter zijn façade het beeld van een crisis, van een islamitische “vervolging” en spande zich in om de woorden “islamist” en “Jihad” uit de handleidingen en uitspraken van de federale overheid te verwijderen. Zijn doel? Om de handen te binden van de wetshandhavers, die als eersten de terroristische dreiging het hoofd moeten bieden. Omdat het Witte Huis stilzwijgend meewerkte, bereikte hij zijn doel.

Hoe staan we ervoor? De heilige oorlog tegen de Amerikanen – tegen atheïsten en gelovigen, tegen christenen en Joden – wordt met het uur gevaarlijker, terwijl de president en zijn volgelingen elk excuus bedenken om de ontkenning van het gevaar voor de Amerikaanse natie te propageren en het steeds moeilijker voor Amerika te maken om zichzelf te verdedigen. De verdediging van Amerika wordt veroordeeld als “islamofobie” – en dit gebeurt zowel door “liberalen” van het ‘Center for American Progress’ als door de New America Foundation’, alsmede door agenten van de Moslimbroederschap, die eigenlijk verantwoordelijk is voor het uitvinden van de term.

De oorlogsvlag van onze interne aanvallers is groen en rood. De groene kant van de onheilige alliantie is de politieke arm van de islamitische Jihad, de Moslimbroederschap en de daaraan verwante organisaties. De rode kant is politiek links en die omvat het spectrum van liberaal tot progressief (met uitzondering van patriotten, zoals de senatoren Lieberman en Menendez). De top van deze onheilige samenwerking bevindt zich in Washington DC, waar de president steeds meer innovatieve manieren bedenkt om de islam af te beelden als het slachtoffer en om de voor de hand liggende bedreiging te ontkennen. Hij trekt onze militaire grondtroepen terug uit de frontlinies van de slagvelden, die op een veilige afstand van de oevers van Amerika liggen. Hij heft zijn vinger op tegen de christenen, maakt diagrammen over morele gelijkwaardigheid tussen islamitische fanatici en hun ongelovige slachtoffers. Hij keert zijn bondgenoten in Israël en Egypte de rug toe, terwijl hij zijn politieke steun biedt aan de Moslimbroederschap in Cairo en de radicale islamieten in Teheran. De Democraten is een partij van collaborateurs geworden en hun leider de Pétain van Vichy Amerika, dat in het geheim dekmantels verschaft aan een vijand die probeert ons te vernietigen.

Het is tijd om op te houden met net te doen alsof Obama en zijn handlangers zich echt zorgen maken als christenen genadeloos worden afgeslacht of Joden met uitroeiing worden bedreigd. Wat wordt er gedaan om deze genocides te stoppen?

Als de opperbevelhebber af en toe soms via drones een terroristische leider uitschakelt, is dit niet een oorlogsdaad of een vergeldingsmaatregel, maar een schijnbeweging om de aandacht af te leiden van het feit dat hij  Amerika aan het ontwapenen is. En daarmee verzwakt hij onze militair apparaat, zelfs nu de bedreiging voor onze burgers steeds meer toeneemt.

Het is tijd om vast te stellen dat Obama niet genoeg liefde voor Amerika heeft om op te treden tegen onze vijanden en om onze kusten te verdedigen.

Het is tijd voor de patriotten onder ons om wakker te worden en in beweging te komen. Het is tijd om de spelers bij hun echte naam te noemen. Radicale islamieten zijn radicale islamieten en terroristen zijn terroristen. Maar dat is slechts een begin.

Het is tijd om al diegenen ter verantwoording te roepen die helpen om de oorlog naar dit land te brengen. Dit is van wezenlijk belang als we onszelf willen verdedigen tegen de volgende ronde van terroristische aanslagen. Laten we beginnen met hen bij de juiste naam te noemen:

Een ontkenner is een ontkenner.

Een ‘appeaser’ is een ‘appeaser’. [Iemand die aan verzoeningspolitiek doet, met opoffering van eigen principes].

Een ‘enabler’ is een ‘enabler’. [Iemand die een foute situatie in stand houdt]

Een verrader is een verrader.

En dit gaat allemaal op voor president Obama. En dus gaat dit ook op voor degenen die zijn voorbeeld volgen.

Bron:
www.frontpagemag.com
Auteurs: David Horowitz & Daniel Greenfield

Vertaald uit het Engels door:
“Wachteres” en “Henk V.”
(voor www.ejbron.wordpress.com)