Meer dan twintig jaar na Oslo: Israël´s toekomst

(Door: Dr. Manfred Gerstenfeld – Vertaling: E.J. Bron)

Op de lange termijn zal de door de Arabische hetze tegen Israël veroorzaakte schade vermoedelijk groter zijn dan het totale nut voor  Israël van de Oslo-akkoorden. De belangrijkste verandering van de Palestijnse en Arabische politiek in de loop van de afgelopen twintig jaar heeft bestaan uit de poging om politiek de doelen te bereiken die zij niet met militaire middelen bereikt hebben – door ophitsing. Daarom is een van de belangrijkste ontwikkelingen van de afgelopen twintig jaar de toename van de inspanningen tot de wereldwijde demonisering van Israël geweest.

De Palestijnen hebben in de loop der jaren een groot aantal westerse bondgenoten voor dit doel weten te mobiliseren. Dat heeft tot de langzame, maar gestage groei van de BDS-beweging (Boycot, Desinvesteren en Sancties) tegen Israël geleid.

Er komt veel meer ideologische criminaliteit uit delen van de islam dan uit enige andere belangrijke religie van de wereld. Het percentage Palestijnen met een extreem criminele ideologische denkwijze is waarschijnlijk niet erg verschillend van andere maatschappijen in het Nabije Oosten zoals Syrië, Irak of Egypte. Het is een groot succes van de Palestijnen dat zij volkomen onterecht een imago hebben ontwikkeld dat zich onderscheidt van de andere, van geweld doordrongen, moslimculturen.

Westelijke bondgenoten van de Palestijnen negeren bewust de verheerlijking van de moordenaars van Israëlische burgers door Mahmoud Abbas en andere leiders van de Palestijnse Autoriteit. Velen sluiten hun ogen voor het genocidale platform van Hamas. Heel wat Europeanen die met de extreme Palestijnse ophitsers collaboreren, verbergen zich ten onrechte achter een humanitair masker.

Mijn boek Israel´s New Future – Interviews werd in 1994 gepubliceerd. Het registreerde, op basis van interviews, de verwachtingen van 16 vooraanstaande Israëli´s over de ontwikkelingen na de officiële ondertekening van de Oslo-akkoorden in 1993. Daardoor veranderden de perspectieven ten opzichte van Israëls toekomst aanzienlijk. Een gedeelte van de door verschillende geïnterviewden gebezigde voorspellingen in het boek kwam uit; vele anderen niet. De optimisten vergisten zich bijzonder sterk.

De voormalige Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Abba Eban merkte in zijn interview op dat ‘Israël rechtstreeks met Syrië, Jordanië en Libanon onderhandelt’ alsmede met hetgeen hij ‘de Palestijnse mainstream beweging’ noemde. Hij voegde er aan toe: ‘We zijn gewenste gasten in Marokko en Tunesië’, evenals: ‘Er zijn contacten met Saoedi-Arabië en de Golfstaten. Bovendien bevindt de Arabische boycot zich in zijn eerste fase van ontbinding.’

Eban merkte op dat deze ontwikkelingen een totale verandering in de Arabische beginselen aanduidden: ‘Nog nooit hebben Israëli´s en Arabieren elkaar op zoveel verschillende manieren in Washington, Tokio, Moskou, Ottawa, Rome en onze regio ontmoet. Militair gezien hebben de Arabieren weinig of geen succes behaald tegen Israël. Nu willen ze zich bevrijden van het trauma van de nederlaag. Voor de ineenstorting van het communisme en de Golfoorlog, de belangrijkste ontwikkelingen van de afgelopen jaren, heeft niemand voorspeld dat dit zou gebeuren.’

De politieke dynamiek in het Nabije Oosten verschuift snel en in meerdere richtingen. De huidige politieke situatie in het Nabije Oosten is ver verwijderd van hetgeen Eban enkele maanden na de ondertekening van de Oslo-akkoorden waarnam. De afgelopen 20 jaar hebben er veel belangrijke militaire en politieke ontwikkelingen in Israëls directe omgeving plaatsgevonden. Bij enkele was Israël rechtstreeks betrokken, vooral vanaf het begin van de tweede intifada in het jaar 2000.

Ook Israël heeft het initiatief genomen tot belangrijke stappen, zoals de eenzijdige terugtrekking uit de Gazastrook in het jaar 2005. Er waren vele andere belangrijke gebeurtenissen zonder Israëlische deelname, zoals de onterecht ‘Arabische Lente’ genoemde revoluties in Arabische landen. Israël is tot nu toe slechts zijdelings betrokken bij de Syrische burgeroorlog.

Israëlische optimisten, die met bijna Messiaans enthousiasme in de Oslo-akkoorden geloofden, zagen het radicaal verkeerd. De Palestijnen zijn niet veranderd in hervormde democraten. Het politieke concept van ‘land voor vrede’ kan na Israëls eenzijdige terugtrekking uit de Gazastrook in 2005 en de machtsovername daar door Hamas in het jaar 2007 eveneens als een grote mislukking gekwalificeerd worden. Wat de pessimisten betreft, die de Oslo-akkoorden als ‘het begin van het einde van Israël’ beschouwden, zal de toekomst ons leren in hoeverre dat juist is.

De onrust in het Nabije Oosten gaat veel verder terug dan de datum van de Oslo-akkoorden. Gebeurtenissen die mogelijke veranderingen in Israëls toekomst kunnen veroorzaken, vinden intussen veel vaker plaats dan aan het eind van de vorige eeuw. Als ik vandaag de actuele situatie en mogelijke toekomstige ontwikkelingen zou hebben moeten becommentariëren, dan had ik al veranderingen aangebracht in de nieuwe  inleiding van de in de zomer van 2013 gepubliceerde heruitgave van mijn boek getiteld Israel´s New Future Revisited. 

Kan men in zo´n instabiele snel veranderende realiteit de toekomst van Israël überhaupt voorspellen? Wat werd er uit de Oslo-akkoorden en de ontwikkelingen sindsdien geleerd? Een belangrijke les bestaat erin dat een vredesovereenkomst met de Palestijnen in de loop der jaren waarschijnlijk grotendeels een stuk papier wordt. Als dat gebeurt, zullen de schijnheilige westelijke ‘humanisten’ opnieuw Israël de schuld geven, zoals ze dat bij een groot deel van het criminele gedrag van de Palestijnen gedaan hebben.

Waar zou Israël naar moeten streven? Ten eerste moet de binnenlandse politieke situatie van Israël niet uit de hand lopen. Belangrijke economische vraagstukken dienen zorgvuldig bestudeerd en interne sociale onvrede moet binnen verstandige grenzen gehouden worden.

Het zou gerechtvaardigd kunnen zijn om verstrekkende concessies te doen voor een echte vrede met de Palestijnen en de Arabische wereld. Om dit echter voor een overeenkomst op papier met weinig relatie tot de realiteit in het Midden Oosten te doen, zal zich in de loop der jaren als onverantwoordelijk bewijzen. Dit des temeer in een instabiele zich snel veranderende omgeving en een grotendeels onberekenbare wereld.

Bron:
https://heplev.wordpress.com
Auteur: Dr. Manfred Gerstenfeld

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)