“Vluchtelingen” eisen “baseball-hal met airconditioning”

(Door: Udo Ulfkotte – Vertaling: E.J. Bron)

Veel van de in hun Afrikaanse thuislanden zogenaamd zo bedreigde “vluchtelingen” komen uit landen zoals Somalië of Eritrea. Hebt u wel eens een bezoek gebracht aan een vluchtelingenkamp in de Hoorn van Afrika? Nee? Dan is het beter dat u er nu even bij gaat zitten.

Bijna 20 jaar geleden (in januari 1996) heb ik voor het eerst een kamp met Somalische vluchtelingen in het Ethiopisch-Somalische grensgebied bezocht. Destijds begeleidde ik de Duitse president Roman Herzog op een reis naar Afrika. De Duiitse president werd – dat hadden we al snel in de gaten – voor een nauwelijks te geloven perfect geënsceneerde propagandatour van de hulporganisaties misbruikt. In 1998 had men met Duitse hulpgelden voor 12.000 Somaliërs het “vluchtelingenkamp” Camaboker gebouwd.

Er werd ook een kliniek gebouwd, die veel beter was dan alles in een omtrek van 1000 kilometer – gefinancierd door goedhartige Duitsers. De in de omgeving wonende Somalische halve nomaden van de stam van de Issaks voedden hun families al eeuwenlang in de droge savanne met veeteelt. Al eeuwenlang woonden ze in ronde hutten, die hen tegen de zon beschermden. En al eeuwenlang liepen ze tot 20 kilometer naar de dichtstbijzijnde waterbron. Al eeuwenlang was er ruzie tussen de grote rondtrekkende families, de ene keer vanwege kuddes vee, dan weer om water of religieuze kwesties.

En toen kwamen de internationale hulporganisaties. Ze verklaarden halve nomaden tot “vluchtelingen”en bouwden in Camaboker een waterbron. Daarmee lokten ze steeds meer halve nomaden van de stam van de Issaks en noemden hun traditionele van takken en huiden gemaakte ronde hutten “mensonwaardig”. Zo ontstond er vanaf 1998 in het Ethiopisch-Somalische grensgebied een van de typische vestigingen voor voortaan “vluchtelingen” genoemde halve nomaden, die veel buitenlanders verzekeren van een nauwelijks voorstelbaar inkomen. Duidelijk is: medewerkers van “hulporganisaties”, die vooral oog hebben voor hun eigen inkomen, hebben zulke kampen nodig. En ze hebben “goedmenschen” nodig, aan wie ze hun werk als “succes” kunnen verkopen.

En nu kwam in januari 1996 de Duitse president Herzog om te bezichtigen wat er met het Duitse geld gedaan was. Op 30 januari 1996 heb ik er in de “Frankfurter Allgemeine Zeitung” over bericht wat we daar meemaakten. De hulporganisaties hadden spandoeken beschilderd, die de “vluchtelingen” in de lucht hielden. Er stond op: “nieuwe huizen voor ons allemaal”, “Wij hebben een school voor voortgezet onderwijs nodig”en “Vrouwen eisen onderwijs”.

Later kwam de president te weten wat de hulporganisaties tegen de halve nomaden gezegd hadden: “Hoe harder jullie schreeuwen, des te meer zullen jullie krijgen.” En zo eisten de jonge, krachtige mannelijke halve nomaden, die men tot “vluchtelingen” had verklaard, van Herzog heel serieus een “baseballhal met airconditioning”. En ze eisten “een tennisbaan, een voetbalstadion en een bodybuilding studio.” Roman Herzog wist niet of de hitte de jongeren naar het hoofd was gestegen, toen ze hem ook nog zeiden wie voor de bouw verantwoordelijk zou zijn: de Duitse GTZ.

En heel serieus eiste men van de Duitse president om een van de twee Transall-vliegtuigen, waarmee zijn team gekomen zou zijn, op de zandpiste in Camaboker achter te laten, opdat de mensen hier een keer zouden kunnen vertrekken. Dat alles is na te lezen in het artikel in de “Frankfurter Allgemeine Zeitung” van 30 januari 1996, goed geïllustreerd en er zijn veel getuigen voor deze ongelooflijke ontmoeting.

Sindsdien is er veel geld naar dit kamp gestroomd. De halve nomaden hebben geen kuddes vee meer, ze hebben nu hulporganisaties die hen voeden. In kampen zoals Camaboker is sindsdien een generatie opgegroeid, voor welke het volledig vanzelfsprekend is dat ze eist, eist en nog eens eist. De internationale medewerkers van de “hulporganisaties” moedigen hen hier immers toe aan. In kampen zoals Camaboker heeft men veel tijd. En het enige dat daar 24 uur per dag geproduceerd wordt, zijn nakomelingen. Die zijn alles – maar zeer zeker geen “vluchtelingen”. Maar de hulporganisaties hebben bij hen verwachtingen gewekt en ze er steeds opnieuw toe aangemoedigd om naar landen zoals Duitsland te trekken.

Volgens officiële informatie van de Duitse regering is de overweldigende meerderheid van die mensen, die door de politiek en de media voortdurend “vluchtelingen” worden genoemd, alles – maar zeer zeker niet hetgeen een mens met een helder verstand een “vluchteling” zou noemen. Het overgrote deel van de zogenaamde “vluchtelingen” geniet in Duitsland volgens onderzoek, controles en opnameprocedures geen bescherming volgens de vluchtelingenconventie van Genève.

Er bestaan veel groepen mensen, die om verschillende redenen naar ons toekomen: bijvoorbeeld steeds meer nakomelingen van halve nomaden, ook in terreur geschoolde IS-strijders, die vanuit Somalië, Eritrea en Noord-Afrika naar ons toegestuurd worden en niet kunnen begrijpen hoe domme goedmenschen hen compleet verzorgen, terwijl zij zich hier op terreuraanslagen moeten voorbereiden. Overal in Europa wordt hierover heel openlijk bericht, alleen niet in Duitsland.

Wij Duitsers staan per slot van rekening open voor alles, accepteren bovendien graag mannen achter de schermen van bloedbaden in Afrika als “vluchtelingen. We houden vooral van deserteurs, die met duizenden uit Eritrea en Somalië komen. Het zijn mensen, die men in een normaal functionerend staatsbestel eerst een heel goed zou bekijken.

Wist u dat de nieuw aankomende asieleisers bij Duitse autoriteiten die over buitenlanders gaan tegen de wettelijke voorschriften in nu ZONER controles 18 maanden in plaats van de voorgeschreven drie maanden geduld worden? Nog erger: voor de verstrekking van een vestigingstoestemming wordt nu in heel Duitsland afgezien van een ondervraging door de veiligheidsautoriteiten.

In heldere taal: er wordt niet meer gecontroleerd of er criminelen met een strafblad of militante radicale islamieten als asieleisers het land binnenkomen. Samengevat en te controleren betekent dit alles: men weet dat er IS-strijders als “vluchtelingen”gecamoufleerd naar ons toe komen – en men verbiedt de veiligheidsautoriteiten desbetreffende controles en verlengt tegen de bestaande wetten (!) in ook nog de periode van dulden. Alles helder? De politiek en de media capituleren voor asieleisers, waarvan de overweldigende meerderheid zeer zeker geen “vluchteling” is.

Wij Duitsers zijn er nu trots op dat we gek zijn. Dat vindt in ieder geval sinds geruime tijd de Afrikaanse VN-diplomaat Serge Boret Bokwango. De man bezit diplomatieke onschendbaarheid en hoeft in Duitsland niet bang te zijn voor vervolging. Hij uit zich heel openlijk over de vluchtelingengolf uit Afrika en zegt dat hij “een sterk gevoel van schaamte en woede tegenover deze Afrikaanse ´immigranten´ voelt, die zich gedragen als ratten die de steden overvallen.” Het zou volgens hem gaan om een “massale exodus van afval naar Europa.” Stel je eens voor dat een Duits of Oostenrijks politicus de dagelijks in steeds grotere aantallen bij ons aankomende medeburgers “uitschot”, “afval” en “ratten” zou noemen. Afrikaanse diplomaten mogen zoiets over hun landgenoten zeggen.

Zoiets mag je als Duitsers zelfs niet eens denken. Maar wat er gebeurt wanneer je als Duitser om redenen van politieke correctheid niet meer mag denken, kun je op dit moment in het multiculturele Duisburg-Marxloh zien. Het stadsdeel moest het summum en centrum van een nieuw multicultureel Duitsland worden. Nu stuiten daar bergen afval op migranten, ellende en criminaliteit, ziekte en gebrek aan perspectief. De welkomstcultuur in Duisburg-Marxloh is afgelopen. Zelfs de medische verzorging stort daar op dit moment in elkaar. Maar dat wil niemand van diegenen horen die nog meer “vluchtelingen” het land willen binnenlaten. Iedereen moet zich hier per slot van rekening lekker voelen – totdat de bom barst.

Bron:
http://info.kopp-verlag.de
Auteur: Udo Ulfkotte

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)