Getraumatiseerde vluchtelingen? Zo wordt u verneukt!

(Door: Udo Ulfkotte – Vertaling: E.J. Bron)

In een rechtsstaat zijn zogenaamd alle mensen gelijk. Maar sinds het nieuwe Duitse volkslied “Flüchtling, Flüchtling über alles” schijnt te heten, worden autochtonen tweederangs mensen. Je kunt dat goed zien bij de omgang met diegenen die getraumatiseerd zijn.

Onlangs heeft een “vluchteling” in het Oostenrijkse Graz meerdere mensen gedood. De vluchteling was afkomstig van de Balkan, genoot in Oostenrijk asiel, gold vanwege de oorlogsgevolgen in zijn vaderland als “getraumatiseerd”. De man wordt ook in de gevangenis volledig verzorgd. Heel anders vergaat het een ambulancier, die als een van de eersten op de plaats delict was en tientallen zwaargewonde mensen heeft geholpen die het slachtoffer geworden waren van de getraumatiseerde vluchteling.

Omdat de Oostenrijkse ambulancier sinds de gebeurtenis in Graz slaap- en angstproblemen heeft, werd hij ontslagen met de motivering dat hij nu immers getraumatiseerd en arbeidsongeschikt was. Wie als Oostenrijker getraumatiseerd is, wordt dus voor de deur gezet. Het Oostenrijkse Groene Kruis vindt dat blijkbaar heel normaal. Laten we onthouden: geen sprake van solidariteit. De getraumatiseerde ambulancier heeft echter geluk gehad. Na een openbare schreeuw van verontwaardiging zal hij wellicht toch weer worden aangenomen.

In Duitsland is het nog veel erger. Wie zich als Duitser met getraumatiseerde vluchtelingen bezighoudt of vluchtelingen beschermt en daarna zelf getraumatiseerd is, krijgt hoogstens een kwetsende behandeling. Daarvan bestaan bewijsbare voorbeelden, die door onze leugenmedia volledig verzwegen worden. U wilt een paar voorbeelden?

De elitesoldaat Robert Sedlatzek-Müller had veel geluk toen hij vluchtelingen beschermde en als door een wonder een raketexplosie in Afghanistan overleefde. Sindsdien is zijn leven fundamenteel veranderd. In zijn boek “Soldatengeluk” beschrijft hij gevoelig hoe hij – geplaagd door enorme angsten en agressies – in toenemende mate van zijn familie en zijn omgeving vervreemdde. Sindsdien lijdt hij aan een trauma (PTTS). En toen begon voor hem een heel nieuw gevecht, waarin in de handboeken van het Duitse leger niet is voorzien – het gevecht terug naar het leven, het gevecht om de erkenning van zijn trauma als beroepsziekte en het gevecht tegen de ignorantie in de politiek en de samenleving.

De elitesoldaat Robert Sedlatzek-Müller is geen op zichzelf staand geval. Het Duitse leger heeft op dit moment – blijkbaar wordt dit niet opgemerkt door de samenleving – een geweldig probleem met de gevolgen van de vele buitenlandse acties. Maar bij Duitse soldaten worden bewijsbaar in het buitenland voor getuigen meegemaakte gruwelijke situaties, die bij asieleisers vanzelfsprekend zonder onderzoek als trauma en vluchtreden worden erkend, compleet anders beoordeeld.

Een “vluchteling”, die geen getuigen hoeft te hebben, krijgt een standaardverzorging in Duitsland, omdat zijn trauma uiteraard onmiddellijk wordt erkend. Daartegenover heeft het Duitse leger nog niet in één enkel geval de meest zware traumatische ervaringen van Duitse soldaten in het buitenland als beroepsziekte erkend.

Niet anders is het bij Duitse ontwikkelingswerkers. De rechtbank voor sociale zaken in de Duitse deelstaat Baden-Württemberg had in 2009 eerst een trauma als beroepsziekte bij een ontwikkelingswerker erkend. Na een jarenlang verblijf in een crisisgebied zou zo´n psychische ziekte mogelijk zijn, beslisten de rechters in 2009. Beroepsgroepen zoals politieagenten, brandweerlieden of ambulancepersoneel, die steeds opnieuw blootgesteld zouden staan aan existentiële psychische belastingen, zouden “in aanzienlijk hogere mate dan de gemiddelde bevolking blootstaan aan het desbetreffende ziekterisico”, stond er in de motivering.

In dit concrete geval zou de ontwikkelingswerker ter plaatse met executies, geweld, dood, verkrachting, oorlog en zware verkeersongevallen geconfronteerd zijn geweest. Dit zou gezorgd hebben voor meerdere trauma´s. Vanwege de principiële betekenis van de beslissing was beroep echter mogelijk. De Duitse landelijke sociale rechtbank heeft de beslissing opgeheven.

De Duitse ontwikkelingswerker, die bewijsbaar executies, martelingen en de meest gruwelijke belevenissen heeft meegemaakt, probeert al sinds 2006 erkenning te krijgen voor zijn trauma.

Tot nu toe tevergeefs, want zijn succes voor de sociale rechtbank van Baden-Württemberg was slechts van korte duur. Per slot van rekening heeft hij een Duits paspoort. De asieleisers, die door de man in Afrika verzorgd werden, hebben geen getuigen en ook geen rechtbankprocedure nodig. Ze worden hier als “getraumatiseerd” erkend en vanzelfsprekend liefdevol verzorgd.

Alle journalisten en politici eisen nu meer hulp voor “getraumatiseerde vluchtelingen” – hebt u ooit gehoord van een Duitse journalist of politicus die zich inzet voor deze getraumatiseerde Duitse ontwikkelingswerker of in Afrika getraumatiseerde Duitse soldaten? Nee? Geen wonder, want zulke politici en journalisten bestaan immers niet.

Iedereen eist in koor politiek correct en gelijkgeschakeld hulp voor getraumatiseerde vluchtelingen. Per slot van rekening is een op de twee van hen zogenaamd getraumatiseerd. Wat is het dan toch fantastisch dat er Duitse sukkels zijn die hun mond houden, werken en braaf hun belastingen betalen om dat alles te financieren.

De krant “Rheinische Post” berichtte onlangs dat de steden- en gemeentebond van de Duitse deelstaat Nordrhein-Westfalen de extra ziektekosten voor asielzoekers alleen al in Nordrhein-Westfalen op duidelijk meer dan 100 miljoen euro zou schatten, en noemde ook concrete voorbeelden: “Zo worden uit Bergisch Gladbach drie gevallen gemeld, waarin dokterskosten van € 50.000,- tot € 100.000,- per asielzoeker zijn ontstaan. In Meerbusch is sprake van minstens twee gevallen waarbij de uitgaven voor ieder van de beide personen boven de € 100.000,- bedragen.

De fractievoorzitter van de CDU in het parlement van Nordrhein-Westfalen, André Kuper, verwees bovendien naar Raesfeld (district Borken), dat voor de therapie van twee vluchtelingen € 90.000,- moest betalen. In Balve (Märkische district) bedroegen de kosten voor de behandeling van een asielzoeker zelfs meer dan € 140.000,-” Ter vergelijking: wanneer Duitsers na ongevallen, overvallen of gruwelijke ervaringen getraumatiseerd zijn, dan moeten ze vele maanden lang op een afspraak bij een therapeut wachten en krijgen ze van de ziektekostenverzekering alleen maar enkele uren van de gesprekken met traumatologen vergoed.

Nu gaat Baden-Württemberg bij de sociale steunverlening voor getraumatiseerde vluchtelingen zelfs nog een stap verder en haalt 650 mensen, die zichzelf in vluchtelingenkampen in het Nabije Oosten “getraumatiseerd” hebben genoemd, op kosten van de deelstaatregering naar Duitsland, verdeelt ze over instellingen in heel Baden-Württemberg en ondersteunt ze per persoon met tot € 30.000,- Het gaat om een bij het brede publiek nauwelijks bekend “speciaal programma voor traumaslachtoffers” dat door de belastingbetaler vooral voor Irakese vrouwen wordt gefinancierd.

Misschien kunt u nu eens aan de getraumatiseerde Duitse elitesoldaat Robert Sedlatzek-Müller of de getraumatiseerde Duitse ontwikkelingswerker, die allebei nog steeds op erkenning wachten, wat zij van deze toestanden in Duitsland vinden. Wedden dat niet alleen die twee zich behoorlijk verneukt voelen?

In Zwitserland krijgen de burgers op dit moment overigens informatie dat de “vluchtelingen” uit landen zoals Eritrea in de eerste plaats te lui zijn om te werken en hun traumatische belevenissen heel handig zelf bedenken. In Duitsland is dat politiek niet correct. Daar kijkt men liever de andere kant uit.

Bron:
http://info.kopp-verlag.de
Auteur: Udo Ulfkotte

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)