Het Nieuwe Nederland; naar waarheid en zonder commentaar

Stadscafé “De Waag” in Delft

(Door: Martin van Vliet)

Stadscafé de Waag op de markt in Delft is in de zomer een goede plaats om te vertoeven. Als het warm is, staan de deuren van het café open en de bezoekers zitten op rieten stoelen onder een parasol wijn of meestal bier te drinken. Van dat laatste is de keuze ruim. Het paar zat ingeklemd tussen een Hongaarse echtpaar met twee dochters en een prachtige jachthond die naar de naam Olivier luisterde. Toen de vrouw van het echtpaar haar koffie kreeg, probeerde Olivier haar koekje te pakken. Zij schrok even, maar de baas van Olivier hield hem tegen, verontschuldigde zich in het Nederlands en legde uit dat Olivier bij hen gewend is om zich het koekje dat bij de koffie hoort, toe te eigenen.

Voor de rest viel de Hongaarse familie op, omdat zij zacht praatte en bescheiden om zich heen keek. De hond zat keurig bij zijn baas en kinderen spraken zacht en respectvol met hun ouders.

Achter het paar zaten drie Iraniërs van middelbaar leeftijd. Zij waren keurig gekleed en zoals veel Iraniërs in Nederland goed gesitueerd en geïntegreerd. De man droeg een grijs pak en de vrouwen wat kleurige doch saaie kleren. Geen hoofddoek of boerka. Zij spraken Farsi of als je wilt Perzisch. Het Perzisch is de officiële taal van Iran (Perzië), Afghanistan en Tadzjikistan en wordt door miljoenen mensen in Oezbekistan gesproken. Het Farsi behoort tot de Indo-Europese taalfamilie en daarbinnen is het een onderdeel van de tak van de Iraanse of Arische talen. Het Perzisch is een van de oudste talen ter wereld. De oudst bekende voorbeelden van deze taal stammen uit de 6e eeuw voor Christus.

De man en een van de vrouwen spraken zacht en weinig, maar de Iraanse vrouw die tegenover het Nederlandse paar zat op anderhalf meter afstand zat, sprak veel en hard. Zij had duidelijk last van verbale diarree. Ook is Farsi een wat zangerige en langdradige taal en die Iraanse mevrouw produceerde voortdurend geluid, hetgeen bij veel cafébezoekers duidelijk irritatie veroorzaakte.

De man irriteerde zich aan het lawaai dat de Iraanse vrouw produceerde en liet dat merken door dat tegen zijn vrouw te zeggen en zelf onnodig hard te gaan praten. Niets hielp. De koffie en het eten smaakte hen niet en voordat zij besloten te vertrekken, besloot de vrouw een poging te wagen. Zij wendde zich tot de Iraanse heer en zei: “Meneer, zou u de mevrouw die met u is kunnen vragen om zachter te praten. Wij hebben er last van.” De Iraanse meneer antwoordde gedecideerd en snel en zei: “Dat kan ik niet doen. In onze cultuur is hard praten toegestaan.”

De Nederlandse vrouw verontschuldigde zich snel en was van plan om het hierbij te laten, maar haar man draaide zich om en zei tegen de Iraanse meneer: “Mijn vrouw hoeft geen sorry tegen u te zeggen. We zijn in Nederland. In onze cultuur is hard praten, en ook nog in een vreemde taal, niet gewenst. Wij praten zelf ook zachtjes om u niet te storen.”

Op dat moment vroeg de verbale diarree wat er aan de hand was en de meneer vertaalde. Mevrouw begon onmiddellijk zachter te praten. Dat hield ze twee minuten vol. Cultuur en geloof wint altijd van moderniteit.

Door:
Martin van Vliet
(voor www.ejbron.wordpress.com)