Steun Hongarije!

(Door: “Schweinegulasch” – Vertaling: E.J. Bron)

Weliswaar ben ik, net als Heinrich Heine, slechts voor een vierde deel Hongaars, maar dit vierde deel Hongaars brengt mijn bloed tot koken als ik in de pers geconfronteerd wordt met de dagelijkse hetze tegen Hongarije. Een land heeft besloten om, zoals dat een soevereine natie betaamt, in een extreme situatie zijn grenzen te verdedigen. Duizenden stromen het land binnen zonder acht te slaan op internationale overeenkomsten, grenscontroles en tol-bepalingen. Wat is dat? Dat is niets anders dan een invasie, een oorlogsdaad, ook al probeert men dit nog zo zeer mooi te praten en te etiketteren als vluchtelingenbewegingen.

De volkeren van Oost-Europa, die historisch gezien altijd al een bepaalde grenssituatie bezaten, hebben dit veel eerder begrepen dan de Duitsers, voor wie de Dertigjarige Oorlog te lang is geleden, en die de periode na de Tweede Wereldoorlog met een gigantisch schuldgevoel beplakt en hun ervaringen in die oorlog volledig verdrongen hebben. Op grond van deze verdringing zijn de Duitsers vaak niet meer in staat hun eigen geschiedenis en historische situaties over het algemeen objectief te bekijken en te beoordelen.

Op de Hongaarse scholen is het boek “Sterren van Eger” van Géza Gárdonyi verplichte lectuur. Het gaat over het leven van twee kinderen tijdens de Turkse bezettingstijd. Uit deze tijd resulteert ook het bewustzijn van de Hongaren dat de confrontatie met de islam niet via sociaalpedagogen geregeld kan worden, maar dat zij een existentiële kwestie van europa vormt. Er bestaat geen vergelijkbare handelwijze in westelijk Europa. Ja, om het toenemend aantal Turkse leerlingen niet op de teentjes te trappen, worden de Turkenoorlogen, waarin de vrijheid van Europa verdedigd werd, zelfs vaak helemaal niet behandeld. Als het zover komt, weten wij dat we hebben verloren! We hebben zelf besloten deze strijd om onze cultuur en onze vrijheid uiteindelijk op te geven. Maar niet de Hongaren. En wel daarom, omdat zij, anders dan de Duitsers, aan den lijve hebben ondervonden hoe het leven aanvoelt onder de islamitische knoet. En ook al is dat eeuwen geleden, het wordt als collectieve herinnering en als trauma van alle generaties doorgegeven en is aanwezig. Ik citeer nu uit het boek “Hungary, a short History” van de Britse historicus C.A. Macartney, die professor voor internationale betrekkingen aan de Universiteit Edinburgh was:

Het gedeelde Hongarije

De Slag bij Mohács vormde het voorspel tot de meest ongelukkige periode van Hongarije: de twee eeuwen durende deling, waarin de Turken over het kernland heersten en het bijna in een woestenij veranderden. […] Tot op de dag van vandaag zijn in Hongarije de diepe wonden uit die ongelukkige tijd niet helemaal genezen. […] De bij het Ottomaanse rijk ingelijfde deel had het meest te lijden. In iedere veldtocht werden dorpen platgebrand, steden verwoest en grote hoeveelheden mensen tot slaaf gemaakt. Een lot dat de onderdanen van de sultan ook in vredestijd trof.

Ongelukkig genoeg werden Hongaarse slaven bijzonder gewaardeerd in Anatolië en werden er hoge prijzen voor hen betaald. […]

Na de beëindiging van de veldtochten werd het veroverde gebied eerst in vier delen en daarna in vijf delen opgedeeld. Alle voormalige eigendomsakten werden nietig verklaard. Vier vijfde deel van het land ging als kleine leengebieden naar Turkse ambtenaren en soldaten, die als nieuwe landeigenaren in de plaats kwamen van de oude adel en veel hogere lasten oplegden aan het land. De leenheren persten er, zolang ze het land in bezit hadden, zoveel mogelijk winst uit. […]

De Turkse heerschappij was onuitputtelijk. De enige door hen nagelaten bouwkundige monumenten zijn enkele badhuizen en minaretten in de grotere steden. De door de turken verwoeste gebouwen werden nooit meer opgebouwd.

De belangrijkste bijverschijnselen voor het Hongaarse volk waren de door de oorlogen veroorzaakte ontvolking door slavenhandel, de vluchtelingenstromen en de zich uitbreidende pest. […] dit vroeger rijkste gebied van Hongarije (in het huidige zuiden van Hongarije bij Pécs – opm. vertaler) werd het eerst door de gevechten verwoest en zijn bevolking werd praktisch uitgeroeid. […] Met de mensen verdween ook alles wat ze opgebouwd hadden. De muren van leem vervielen, de van duurzaam materiaal opgerichte gebouwen stonden erbij als verlaten ruïnes, vruchtbare velden verdorden en werden overwoekerd door struikgewas.

Ik heb hier absoluut niet met opzet de meest vreselijke passages uitgezocht. Het gaat gewoon om een heel normale ontmoeting met een krijgscultuur, die het veroveren en uitbuiten van de autochtone bevolking uitvoert, niet echter de opbouw van een politiek en economisch functionerende civilisatie. En hoe verwoestend de vernietigingen geweest moeten zijn, kan men aflezen aan de bouwsubstantie respectievelijk aan het volledige ontbreken ervan. Er bestaan namelijk nauwelijks nog gebouwen uit de tijd voor de Turkse bezetting. De verliezen aan mensenlevens zijn te achterhalen via de kerkboeken en het is huiveringwekkend om vast te stellen (ook na te lezen bij Wikipedia) dat vaak 80 tot 90% van de bevolking vermoord of weggevoerd werd. Na het wegvoeren en uitroeien van de Hongaarse bevolking in veel gebieden van het Hongaarse rijk kwam het overigens tot de vestiging van Donauschwaben door keizerin Maria-Theresia, die het land met Duitse vlijt en Duitse bekwaamheid (vroeger waren de Duitsers in ieder geval zo) weer opbouwden. Het kwam echter ook tot de eerste immigratiebewegingen van Roemenen uit Walachije, die uiteindelijk leidde tot het verlies van Transsylvanië aan Roemenië.

Een historische ontwikkeling, waaraan men in Duitsland meer aandacht zou moeten schenken. Het gaat er namelijk om op welke wijze men een land kwijtraakt, namelijk daardoor dat er op een bepaald moment een volksgroep immigreert. Eerst als goedkope arbeidskrachten (door de Hongaarse grootgrondbezitters) ingezet wordt en het daarna tot eigendom kan maken. De geschiedenis van Transsylvanië heeft wat dit betreft enkele zeer informatieve aanwijzingen te bieden.

Dat de Hongaren de vrijheid hoog in hun vaandel hebben geschreven, hebben ze ook bewezen tijdens de Hongaarse opstand. In 1956 heeft de wereld met hen gesidderd. In 1989 hebben ze er een beslissende rol bij gespeeld om de vrijheid te schenken aan de Duitsers in het Oosten en de hereniging van Duitsland mogelijk te maken. Daarom is het een fatsoenskwestie om niet op te hitsen tegen Hongarije. Je mag alles kritisch bekijken, maar wat onze pers zich permitteert, vaak journalisten die over geringe politieke of historische kennis beschikken, is onacceptabel.

Help Hongarije! Koop in ieder geval Hongaarse salami of ga er naartoe met vakantie. De Hongaren zijn niet perfect en veel dingen zijn een beetje ouderwets of functioneren nog niet op ons niveau, maar ze zijn in de regel aardig en doen hun best. Knijp een oogje toe en help dit prachtige, dappere kleine volk, dat ook altijd voor ons en onze vrijheid heeft gevochten!

Bron:
www.pi-news.net
Auteur: “Schweinegulasch”

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)