Jean Raspail: “De migranten zoeken het zelf maar uit”

Jean Raspail, schrijver van “Le Camp des Saints”

(Vertaling: “delamontagne”)

Zijn boek “Le Camp des Saints”, dat in 1972 verscheen, lijkt her en der op dit moment profetisch. Wat hem betreft zijn het geen migranten, het is gewoon een invasie. Hij is al een man op leeftijd, gekleed in een ruiterjasje met groene  epauletten, die zich bij voorbaat excuseert als hij niet uit zijn woorden kan komen en voor zijn geheugen dat hem zo nu en dan in de steek laat. Hij straalt een beetje bezorgdheid uit om het boek van zijn leven te bespreken. Lichamelijk ziet hij er vitaal uit, zo staande een beetje met gebogen benen en een opvallende snor. Voordat hij ons aan tafel uitnodigt, wil hij ons zijn bibliotheek laten zien, die een hele kamer beslaat van zijn appartement in het 17^e  arrondissement van Parijs.

Giono, Modiano, Cau, Camus, Volkoff… Jean Raspail, hij heeft de titel van “Consul Generaal van Patagonië”, verzamelt boeken zoveel als hij kan. Honderden zijn het er en dan nog niet meegeteld die in de kelder liggen. Ook miniatuurscheepjes en kleine tinnen soldaatjes uit de Vendée.

Zijn boek:”Le Camp des Saints”, wordt in het Duits vertaald – na een herdruk  (Robert Laffont)  in Frankrijk in 2011 – en is er volgens de auteur goed ontvangen. Zo sprekende over “ontvangst” komen we op het onderwerp, namelijk de crisis met migranten, de hoop en vrees van sommigen, hoe zijn boek is ontstaan, dit ware “profetische werk” voor een deel van Frans Rechts………….

Le Point.fr : Het boek “Le Camp des Saints”, in 1972 gepubliceerd, dat de massale aankomst van migranten aan de kusten van de Middellandse Zee beschrijft,wordt door sommigen, zeker van “extreemrechts”, gezien als “visionair”… Wat bracht U ertoe dit te schrijven ?

Jean Raspail: Deze “migrantencrisis” betekende voor mij het einde van 30 jaar van beledigingen en laster. Ik ben als een racist behandeld wegens deze roman, die als “racistisch”werd gezien.

Bent  u dan racist ?

Nee, natuurlijk niet! Je kunt niet je hele leven hebben gereisd, lid zijn van de Franse vereniging van  ontdekkingsreizigers, en ik weet niet hoeveel volken ontmoet hebben die op het punt staan te verdwijnen en dan racist zijn. Dat lijkt voor mij toch wel heel moeilijk. Sinds de publicatie van mijn boek in 1972 heeft dit voor enorme beroering gezorgd en met reden. Er was een periode, en dan vooral onder het bewind van Valery Giscard d´Estaing, dat er een waar intellectueel terrorisme tegen schrijvers van rechts werd gevoerd.

Een intellectueel terrorisme? Toen al?

Ja. Ik ben beledigd, men heeft mij door de modder gesleurd, maar dat is allemaal langzamerhand afgenomen. Want beetje bij beetje  is men hetgeen ik in het boek beschrijf mee gaan maken. Een aantal intellectuelen, waaronder ook die van links, heeft toegegeven dat er waarheid zit in dat wat ik heb voorspeld. Bertrand Poirot-Delpech, die mij in de krant “Le Monde” omlaag haalde bij de uitgave van het boek, heeft in een artikel in dezelfde krant in 1998 verklaard dat ik toch gelijk heb.

“Le Camp des Saints” gaf, net zoals de vermelding van uw naam, aanleiding  tot afwijzing.

Onder de “onvoorwaardelijke anti-Raspaillers” blijft eigenlijk alleen Laurent Joffrin (baas  van de linkse krant “Liberation”) over. Met hem is niets aan te vangen, hij blijft maar doorgaan mij te bespuwen, het gaat z´n macht te boven. Maar mijn vriend Denis Tillinac staat klaar om hem respons te geven. Maar ik ben niet rancuneus, ik heb m´n plek gevonden.

Als dit boek niet racistisch is, hou zou u het dan kwalificeren?

Het is een boek dat verwondering oproept.

Verwondering? 

Dit boek is op een vreemde manier ontstaan. Voorheen had ik reisgidsen en romans geschreven, zonder veel succes. Op een dag was ik aan de  kust van de Middellandse Zee bij een tante van mijn vrouw, dat was vlakbij Saint-Raphaël te Vallauris. Ik had een kamer met uitzicht op zee en zei tegen mezelf: “En wat als ze er aankomen?” Dat “ZE” had in allereerste zin geen betekenis. En toen kwam bij me op dat de “DerdewWreld” zich op dit gezegende land Frankrijk zou storten. Het is een verrassend boek. Het heeft een tijd geduurd het te schrijven, maar toen was het er. In de avond hield ik me bezig met schrijven om er de volgende ochtend mee door te gaan, niet wetende waarheen het me zou leiden. Er zit een bezieling in dit boek dat vreemd is aan mijzelf. Ik zeg niet dat die “goddelijk” is, maar vreemd.

Er is iets dat u niet had voorzien; de afwijzing door dit boek veroorzaakt.

Toen mijn uitgever, Robert Laffront, een “apolitiek”  iemand, het manuscript gelezen had, was hij erg enthousiast en vond geen komma om te veranderen. Daarom heb ik het zo gelaten.

Is het een boek dat vandaag de dag mogelijk zou zijn geweest?

Vanaf het begin liep het boek niet. Een jaar of 5/6 stagneerde het. Het werd weinig verkocht. Na 3 jaar ging het verkoopcijfer abrupt omhoog. Het succes kwam door mond op mond reclame en dankzij de waardering  die de schrijvers van rechts kregen. Op een dag in 2001 liep een boot vol vluchtelingen aan de grond bij Boulouris, dichtbij Saint Raphael, op een paar meter van de plek waar ik “Le Camp des Saints” had geschreven! Dit zorgde voor veel opschudding in de streek. Plotseling had men het weer over mijn boek en het bereikte een groot publiek. En het was tegelijkertijd de start van de komst van overzee, van mensen van elders. Ik schaam me een beetje, want sinds er een stortvloed van migranten is, wordt het boek herdrukt. Het is “een geheel” met hetgeen er nu plaatsvindt.

Is het een politiek boek?

Misschien een beetje, ja.  De laatste der getrouwen en combattanten bestaan  uit patriotten die gehecht zijn aan de identiteit van hun land. Ze verzetten zich tegen de zgn. “broederschap” en etnische vermenging.

U verdedigt uzelf door te zeggen niet extreemrechts te zijn, maar uw boek heeft soms “afstotende” uitdrukkingen in bepaalde xenofobe zinnen. Heeft u daar spijt van?

U heeft het over “extreem” van extreemrechts! Het kan zijn dat die er in voorkomen, die buitensporige uitdrukkingen. Ik kan er niets aan doen. Ik heb trouwens geen internet, ik ben nog niet tot de 21ste eeuw toegetreden en ik weet niet waar men het daar over heeft. Ik vind zelf dat ik rechts ben en daar schaam ik me niet voor om dat te zeggen. Ik ben zelfs “recht rechts”.

Wat wil dat zeggen?

Laten we zeggen, rechtser dan politicus Juppé. Maar ik ben in de eerste plaats “vrij man”, niet ondergeschikt aan een partij. Ik verken de uitersten.

 Gaat u stemmen?

Niet altijd, ik ben een “royalist”. Ik stem alleen in de laatste ronde van de Presidentsverkiezingen. Nooit stem ik links, dat is zeker.

Heeft u nog overwogen om een vervolg op het boek te schrijven?

Er komt er beslist nog wel een, maar niet van mij. Of dat er komt voor de algehele onlusten? Dat weet ik niet zeker.

In uw boek heeft u het over het “woeste karakter” van de migranten, maar we zien nu toch dat mensen die uit Syrië of elders komen geen mes tussen de tanden hebben.

Wat er op het moment gebeurt, is niet zo belangrijk. Het is anekdotisch, want we zijn pas bij het begin. Op het ogenblik heeft iedereen het over dit onderwerp van de migranten. Er zijn duizenden “specialisten”  wat de migrantenkwestie betreft, er is een chaos aan commentaren. Niemand kan zich verplaatsen in de komende 35 jaar. De situatie waarin wij ons nu bevinden, is toch niet te vergelijken met wat ons in 2050 te wachten staat. Er zullen dan 9 miljard mensen op aarde zijn. Afrika is van 100 miljoen naar één miljard inwoners gegaan in een eeuw tijd. En in 2050 kan dit het dubbele zijn. Zal de wereld dan nog bewoonbaar zijn? De overbevolking en oorlogen maken de situatie alleen maar erger. En dat veroorzaakt die onvermijdelijke invasies. De migranten komen in overgrote meerderheid uit Afrika, het Midden-Oosten en de randen van Azië.

Moet je het kwaad bij de wortel aanpakken en strategische punten van de IS bombarderen, zoals Frankrijk dat nu gaat doen?

Het zijn hun problemen, niet de onze. Dat gaat ons niets aan. Wat hebben wij in dit geheel gedaan? Waarom willen wij er een rol in spelen? Laten ze het zelf opknappen! We zijn vroeger uit die contreien weggegaan, waarom zouden we er terugkeren? We moeten de migranten tegenhouden, ze beletten Frankrijk binnen te komen. De politiek heeft hier geen oplossing voor. Het is net als met schulden, we dragen ze aan onze kinderen over. Het zullen onze kleinkinderen zijn die de problemen van de massale migratie moeten oplossen.

De katholieke kerk zit helemaal niet op dezelfde “golflengte”. Zij nodigt haar gelovigen vooral uit om “genereus” te zijn . . .

Ik schreef al eerder dat de christelijke naastenliefde een beetje moeite heeft om met de grote toestroom van migranten om te gaan. Men moet  wat “hard” zijn en proberen het medelijden te onderdrukken. Zo niet, dan zullen onze landen verzwolgen worden.

(Koop hier de Nederlandse vertaling van “Le Camps des Saints”)

Bron:
www.lepoint.fr
Interview: Saïd Mahrane

Vertaald uit het Frans door:
“delamontagne”
(voor www.ejbron.wordpress.com)

h/t Koos S.