Oud- en nieuwkomers

(Door: “eg regs”)

Vintage-Telegraaf is het:modieus geklede asielzoekers met een i-Phone in de hand, prominent prijkend op de voorpagina. Niet dat de Telegraaf iets heeft tegen ‘gekleurde’ profiteurs of ‘exotische’ zwendelaars natuurlijk, maar uit marketingoogpunt is deze façade wel zo bruikbaar. Weer een kans om even achteloos als cynisch de naïeve dwazen hun dagelijkse portie aan nietszeggende kruimeltjes toe te werpen; “eindelijk wordt eens gezegd waar het op staat”. Voor geen moment komt het bij deze manipuleerbare schapen op dat zij bezig zijn om gemakzuchtig en vrijblijvend bespeeld te worden. En dan nog wel door een redactie die in besloten kring hun overtuigingen ongetwijfeld hooghartig afdoet als ‘onderbuik gevoelens’.

Want de ‘gekleurde sport- en mediapersoonlijkheden’ waar de Telegraaf zo gewillig haar kolommen voor inruimt, wat zijn zij anders dan de verpersoonlijking van een al decennialang proces van volksvreemd bedrog en geparasiteer? Dat wij Ali B’s en Humberto Tans hebben in dit land is immers in niet geringe mate hiertoe te herleiden.

Toen Suriname in de jaren zeventig de banden met Nederland verbrak, was het werkelijk zo logisch dat vervolgens meer dan de helft van alle Surinamers besloot om de onafhankelijkheid te beleven in het moederland – en dat wij dit toelieten? Toen een klein aantal gastarbeiders in de jaren zestig hier neerstreek, verkeerden wij toen echt allemaal in de veronderstelling dat zij hier 40 jaar later nog steeds zouden zitten – en met hun aanhang zelfs? En als wij kritische vragen stellen bij de actuele ´asielzoekers´; in welk opzicht verschillen zij dan van de ‘collega’s’ die voorgingen? Van de Afghaanse, de Nigeriaanse, de Ghanese en de Somalische ‘asielzoekers’; hoefden zij dan níet honderden of duizenden Euro’s neer te tellen voor de overtocht, ging hun reis dan níet via diverse ‘veilige landen’? Was hier dan géén bedrog in het spel, dan géén overlast, dan géén cultureel kolonialisme? Was hier dan wél dankbaarheid?

Als Nederlanders is ons een veelrassigheid opgedrongen waar wij nooit om hebben gevraagd, nooit ons fiat aan hebben gegeven en waar wij onder valse voorwendselen zijn ingeluisd. De Surinaamse onafhankelijkheid impliceerde een afstand nemen, een scheiding der wegen, maar wat wij opgedist kregen was het compleet tegenovergestelde. Op vergelijkbare wijze doet het woordje gast in gastarbeider, en het woordje asiel in asielzoeker, veel meer dan slechts het suggereren van een tijdelijke hoedanigheid; deze begrenzing -in idealiter- ligt al in de definitie besloten.

De huidige asiel-tsunami biedt kortom de nauwelijks te missen gelegenheid om onze volksvreemde import breder tegen het licht te plaatsen. Als de aanmatigende arrogantie van de nieuwste ‘tranche’ aan ‘Nieuwe Nederlanders’ ons tegen de borst stuit, hoe kijken we dan aan tegen de ‘verrijkers’ die we al veel eerder over de vloer kregen? En als we de ‘nieuwkomers’ eigenlijk liever kwijt dan rijk zijn, zijn de ‘oudkomers’ dan wél op de juiste plek hier? Tot slot en als een á propos: Wat is nou erger; de brutaliteit van een asielzoeker die klaagt over ‘traag internet’ of het bredere plaatje van volksvreemde etnische overwoekering, waar deze ondankbare hond slechts de meest minuscule en de meest recente manifestatie van is?

Door:
“eg regs”
(voor www.ejbron.wordpress.com)