Je móet solidair zijn! Je móet van me houden! Je móet gewoon!

(Door: Karolina Stonjeková – Vertaling: Z.B.)

Ik ken geen  ander woord dat door de huidige nationale en internationale politici meer misbruikt wordt dan het woord solidariteit… Solidariteit, de onophoudelijke mantra van de linkse intellectuelen. Met het woord kan men alles staven en rechtvaardigen, van belastingverhoging tot de herverdeling de vluchtelingen. En dat terwijl het woord in zijn oorspronkelijke betekenis de meeste nobele beweegredenen in de mens naar boven brengt. In zijn oorspronkelijke vorm hield solidariteit in dat wanneer ik  iemand in nood zie verkeren, de behoefte voel om  hem of haar te helpen. Spontaan, uit eigen beweging en  zonder dat ik ertoe gedwongen word.

In de samenleving werkt deze oorspronkelijke vorm van solidariteit sinds mensenheugenis en wanneer dat nodig is. En  het werkt het nog steeds zo. Na het zien van een  reportage over een natuurramp of iemands lijden, ontstaat  er bij de kijkers een authentieke behoefte om te helpen. Precies zoals solidariteitsgevoel zou moeten werken.

In  de loop der tijd werd de natuurlijke spontaniteit helaas vervangen door het concept van de politieke, geïnstitutionaliseerde solidariteit. En die  werkt via een heel andere principe en heeft met de oorspronkelijke betekenis niets gemeen. Het gaat niet meer over de spontane  en vrijwillige hulp. Het gaat over dwang en recht hebben op iets. Het  concept van de politieke solidariteit werkt als volg: iemand bevindt zich in benaarde situatie, mijn situatie is ook niet geweldig, maar,  in vergelijking nog steeds gunstiger. Uit solidariteit tegenover hem sta ik mijn voordeel af. (In een erger scenario word ik gedwongen hem af te staan). Het resultaat is dan dat de noodlijdende er niet echt mee opschiet en ik wordt er slechter van. En het uiteindelijke effect ervan  is dat die andere niet meer alleen in penarie zit, maar ik met hem. Iemand met een gezond verstand zou dus zeggen dat dit soort solidariteit pure waanzin is. En hij zou gelijk hebben. Maar er is nog een wezenlijk onderscheid: het doel van de politieke solidariteit is NIET om iemand te helpen. Het doel is gelijkheid tot elke prijs. Simpel gezegd: wij kunnen het niet allemaal goed hebben, dus kunnen we  het beste allemaal even slecht hebben. Voordelen zijn uit den boze. En als we al een voordeel hebben, zouden we ons ervoor moeten schamen en niet ons er niet over moeten verheugen. Wij zouden zo snel mogelijk van het voordeel af moeten

Het klassieke voorbeeld is de huidige discussie over de migrantenquota: “Heeft jouw land niet zo´n rijke sociale steun en is het daardoor onaantrekkelijk voor de economische migranten?  Pech gehad! Wij sturen ze toch jullie kant op. Waarom zouden wij de lasten alleen moeten dragen? Je kunt best wel meedoen! Je moet solidair zijn! Als wij overstroomd worden door de migranten, dan  jij ook. Als wij tot onze oren in de stront zitten, dan jij ook, zodat wij er niet alleen in zitten”. En als kers op de taart krijgen we van de mediale ‘elites’ te horen dat als we voor de economische migranten ons land  niet zo aantrekkelijk vinden we hieraan  moeten werken (de economische zwakte is ons ‘voordeel’)

De interessante paradox van deze  politieke solidariteit is ook dat  de ‘helper’ soms in een slechtere uitgangspositie verkeert dan diegene die om hulp vraagt. Een voorbeeld kan de Griekse crisis zijn; het pensioengeld van een Slowaakse bejaarde is gemiddeld € 351,-. Hij moest ‘solidair’ zijn met de Griekse bijaarde, wiens gemiddeld pensioen het vijfvoud van dat van de Slowaak is. Hij zou solidair moeten zijn, ook al zou hij het geld zelf moeten lenen.

De geïnstitutionaliseerde solidariteit is vaak verbonden met het woord ‘moeten’ – jij moet solidair zijn! Maar werkelijke solidariteit is in de eerste plaats  een gevoel. Je voelt het of niet, het is er wel of het is er niet. Gevoelens kan men in principe niet afdwingen en er bestaat niet zoiets als recht op solidariteit. Om te zeggen dat je solidair moet zijn, is dezelfde onzin als om te zeggen dat je van me moet houden. Dat mag je wel, maar het hoeft niet!

De manier waarop het tegennatuurlijke concept van solidariteit zich heeft doorgezet, heeft het verstand  van de huidige politieke elites doorboord. Het is vernietigend en het zit achter de vele problemen die wij nu beleven. Het brengt gelijkheid daar waar die niet hoort en in principe ook niet mogelijk is.  En in plaats van een persoon te helpen, brengt het schade aan velen toe. Deze nieuwe definitie van solidariteit, deze quasi solidariteit, vernietigt en degradeert de werkelijke, authentieke en natuurlijke solidariteit. En juist deze vorm van solidariteit heeft de samenleving nodig.

Bron:
http://stonjekova.blog.idnes.cz
Karolina Stonjeková

Vertaald uit het Tsjechisch door:
Z.B.
(voor www.ejbron.wordpress.com)