“Vluchtelingen”: Rechtstreeks uit de gevangenis naar Europa?

(Door: Gerhard Wisnewski – Vertaling: E.J. Bron)

Wat is er toch gebeurd in Keulen in de Oudejaarsnacht 2015/2016? Hoe was het mogelijk dat honderden migranten vrouwen lastig vielen, betastten en beroofden? Een deel van de verklaring zou kunnen luiden dat Afrika zich van zijn onderlaag en zijn criminelen in Duitsland en Europa “ontdoet”. Enkele “vluchtelingen” kwamen rechtstreeks uit de gevangenis bij ons . . .

Een gevangene is lastig en duur bezet de plaats van iemand anders, vooral wanneer de gevangenissen overvol zijn en als er zware gevallen zijn die achter de tralies moeten. Dan laat men de “kleintjes” graag lopen of men laat ze voorwaardelijk vrij. Sinds kort bestaat er echter nog een heel andere optie.

Afrikaanse landen bijvoorbeeld ontdoen zich van een deel van hun criminelen in Duitsland en Europa. Samenzweringstheorie? Alles op z´n beurt. Over de Kongolese diplomaat Serge Boret Bokwango hadden we immers hier al een keer geschreven. Bokwango is lid van de permanente vertegenwoordiging van Kongo bij de Verenigde Naties in Genève. Op 8 juni 2015 publiceerde de Italiaanse nieuwssite “Julienews” een open brief van hem. Daarin staat:

“De Afrikanen die ik vaak in Italië zie zijn het uitschot van Afrika. Deze mensen, die als verkopers op de stranden werken en in de straten van de steden rondhangen, zijn in geen enkel opzicht representatief voor de Afrikanen in Afrika, die vechten voor de wederopbouw en de ontwikkeling van hun thuislanden. Gezien dit feit vraag ik me af waarom Italië en andere Europese landen evenals de Arabische landen het toestaan en tolereren dat zulke personen zich op hun nationale territorium ophouden. Ik heb een sterk gevoel van schaamte en woede tegenover deze Afrikaanse ´immigranten´, die zich gedragen als ratten die de steden overspoelen. Ik voel echter ook schaamte en woede tegenover de Afrikaanse regeringen, die de massa-exodus van hun afval naar Italië, Europa en Arabië ook nog ondersteunen.”

Impopulaire bevolkingsgroepen lozen?

Welnu – dat is uiteraard drastisch geformuleerd en denigrerend. De woede van deze Afrikaan op zijn landgenoten is echter duidelijk te merken. Dat is een ding. Het andere: veel Afrikaanse landen maken wellicht gebruik van de gelegenheid om hun bijzonder impopulaire bevolkingsgroepen kwijt te raken en zich van hen te “ontdoen” in Europa.

Laten we als voorbeeld de beide “vluchtelingen” Baba en Alhagie uit Gambia nemen, die het weekblad “Die Zeit” op Sicilië heeft ontmoet. Waarom ze precies naar dat land gevlucht zijn, hebben ze niet verteld. “Ik had een probleem met de regering”, verklaart Alhagie vaag tegenover “Die Zeit”. “Weet je, in Gambia heb je snel een probleem met de regering”, zegt hij heel algemeen. “Je stemt op de verkeerde man, je zegt iets verkeerds, en je zit al in de gevangenis. Vaak weet je niet eens wat je fout gedaan hebt en toch pakken ze je op. En geloof mij maar, in de gevangenis in Gambia overleef je niet lang.”

Daarbij valt op dat hij weliswaar de algemene omstandigheden in Gambia schetst, maar geen woord zegt over zijn eigen concrete geval – namelijk waarom hij daar weg moest of in de gevangenis belandde.

Plotseling vrijgelaten

Kortom, we zullen slechts heel zelden te weten komen waarom iemand in zijn land van herkomst problemen kreeg en wellicht zelfs in de gevangenis zat. Want niet alleen in Gambia, maar ook in Duitsland en in de rest van de wereld doen alle gevangenen traditioneel of ze van de prins geen kwaad weten. En uiteraard is iedereen, die graag opgenomen wil worden in een ander land, alleen maar een politieke gevangene geweest.

Bij de eerste de beste gelegenheid vertrok Alhagie dus uit Gambia en liftte met vrachtwagens mee naar Libië, waar hij opnieuw in de gevangenis belandde en zijn kameraad Baba ontmoette. Wie echter geld heeft, kan zich vrijkopen uit de gevangenis en bij mensensmokkelaars een overtocht naar Europa “boeken”.

De “Zürcher Tagesanzeiger” citeerde een deel van een telefoongesprek, waarin een Libische mensensmokkelaar zei: “Ik haal nu 150 vluchtelingen uit de gevangenis – 20 vluchtelingen per dag, dat valt niet zo op.” De 34-jarige Eritreeër kocht gevangenen vrij “om deze later naar Europa te kunnen verschepen. Daarmee verdient de mensensmokkelaar Medhane tweemaal aan de vluchtelingen: enerzijds voor het vrijkopen en anderzijds voor de overtocht.”

Gratis passage naar Europa

Baba echter lukte het te vluchten tijdens een gelegenheidsbaantje buiten de gevangenis. “Steeds opnieuw kwamen er rijke mensen naar de gevangenis die mensen nodig hadden voor kleine klusjes. Dan namen ze een paar van ons enkele dagen mee”, wordt hij door “Die Zeit” geciteerd. “Ik heb voor een man drie dagen lang het dak gedekt, toen ben ik in een pauze weggelopen.”

Zijn kameraad Alhagie echter kreeg een “First class ontslag” naar Europa. “Ik ben niet uit de gevangenis gevlucht”, zei hij volgens “Die Zeit”: “Op zekere nacht kwamen er soldaten. Ze hebben ons wakker gemaakt en 30 van ons op een vrachtwagen geladen. We wisten niet waar ze ons naartoe brachten. Ik dacht al dat ze ons zouden gaan doodschieten. Toen hebben ze ons naar de haven gereden. ´Dat is jullie boot´, zeiden ze. We moesten aan boord gaan.” Vijf dagen lang roeiden ze naar de Italiaanse kust, waar ze uiteindelijk door de kustwacht werden opgepikt.

In tegenstelling tot zijn vriend Baba, die $ 700,- voor de overtocht moest neertellen, kreeg Alhagie de overtocht gratis. Als dat klopt, moet iemand deze overtocht dus betaald hebben, want mensensmokkelaars staan nu niet echt bekend als liefdadige tijdgenoten. In werkelijkheid waren het volgens hem immers ook staatsorganen, namelijk soldaten, die Alhagie uit de Libische gevangenis ontslagen en op een vluchtelingenboot gezet hebben.

Gevangenis is geen reden tot wantrouwen

Terwijl bij een Duitser een gevangenisverblijf onmiddellijk tot verdenking of tot een reden tot wantrouwen zou leiden, wordt een “gevangenisverleden” bij een migrant door de mainstream media direct veranderd in een deel van zijn lijdensweg. Waarom hij in de gevangenis zat, wil men helemaal niet weten – men vraagt er in ieder geval niet op door. En dan kan men heel openlijk schrijven dat veel “vluchtelingen” uit de gevangenis komen. “Ze zaten in de gevangenis, werden door mensensmokkelaars mishandeld en zouden bijna zijn verdronken in de Middellandse Zee. De meeste vluchtelingen zijn getraumatiseerd door hun reis naar Duitsland”, schrijft bijvoorbeeld de “Süddeutsche Zeitung”. Een gevangenisverleden dient bij een migrant altijd en overal slechts deel te zijn van zijn onderdrukking. “Ze worden onderdrukt, vervolgd, enkelen zaten in de gevangenis”, schreef bijvoorbeeld ook de “Waiblinger Kreiszeitung”. “Hun enige uitweg: de vlucht als enige hoop – de hoop om te overleven.”

Of laten we bijvoorbeeld Yasser, Ivan en Hussam nemen, die volgens de “WAZ” uit Syrië zijn gevlucht. Yasser en Ivan zaten beide in de gevangenis. De een in Turkije, de ander in Bulgarije. Ook hun informatie is weinig concreet. “Over hetgeen ze in hun land van herkomst hebben meegemaakt, praten ze nog steeds niet graag, ze blijven eerder vaag”, bericht de site van de “Westdeutsche Allgemeine Zeitung”.

De beide migranten hebben het veelmeer over de “constante angst voor luchtaanvallen en bommen, over willekeurige arrestaties en bedreigingen, over doodsangst voor de bloedbaden van de Islamitische Staat”.

Waar is het persoonlijke verhaal?

Maar waar is hun persoonlijke verhaal? Zou een vervolgde of een oorlogsvluchteling niet veel concreter over zijn heel persoonlijke vreselijke belevenissen vertellen dan een beetje algemeen te kletsen?

Ook in het Zwitserse Chiasso is men bekend met Afrikaanse gevangenen – in dit geval met  gevluchte gevangenen. “Bewijzen hebben we niet. Maar het is behoorlijk duidelijk dat zich onder de asielzoekers die uit Tunesië komen ook criminelen bevinden, die na de val van staatschef Ben Ali uit de gevangenissen zijn gevlucht”, zei de chef van het opvangcentrum Chiasso, Antonio Simona, tegenover de “Weltwoche”.

“Velen gedragen zich heel agressief tegenover ons personeel. Ze schelden en dreigen. Het zijn geen echte vluchtelingen, en dat beweren ze niet eens zelf. Ze zoeken werk, geen bescherming. In het ondervragingsprotocol staats slechts zelden iets over vervolging.”

Inmiddels wonen Yasser, Ivan en Hussam in Duitsland overigens in een eigen woning en ze zouden het gevoel hebben “eindelijk tot rust te komen”, schreef de “WAZ”. Ze willen graag alle drie in Gladbeck blijven. “Ze vinden deze stad fijn, ´omdat we hier zoveel aardige mensen gevonden hebben die ons helpen, en omdat we ons hier welkom voelen´.”

“En ze zetten in op een toekomst zonder angst voor burgeroorlog en bommen”, aldus de “WAZ”. En uiteraard zonder gevangenis, mag je er aan toevoegen. Want delicten van “vluchtelingen” worden in Duitsland nu eenmaal graag onder het tapijt gestopt en gebagatelliseerd . . .

Bron:
http://info.kopp-verlag.de
Auteur: Gerhard Wisnewski

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)