De Marrakesh Declaration: operatie misleiding

(Door: Wim van Schaik)

‘Een belangrijke stap voorwaarts’, jubelt de Vaticaanse krant “Osservatore Romano”. ‘Met deze verklaring laten moslimleiders zien dat ze geloven in een toekomst van gelijke rechten, wederzijdse zorg en respect’, zegt Dr. Tveit van de Wereldraad van Kerken. De Nederlandse kerken en uiteraard ook de media jubelen mee. Vorige week vond in de Marokkaanse stad Marrakesh het congres ‘Religieuze minderheden in moslimlanden’ plaats, georganiseerd door de regering van Marokko. Tweehonderdvijftig moslimwetenschappers en –geestelijken en vijftig vertegenwoordigers van andere religieuze tradities kwamen bijeen. In een verklaring – Marrakesh Declaration – laat men weten dat islamitische landen de vrijheid van godsdienst dienen te waarborgen en christenen moeten beschermen tegen vervolging. Zien we hier een tolerante islam? Is er reden om te juichen?

Dr. Parker, onder meer docent kerkgeschiedenis aan het Evangelical Theological Seminary in Caïro, woonde het congres bij. Hij schrijft  dat we niet te snel moeten juichen over de Marrakesh Verklaring. Het door moslimgeleerden uit meer dan 120 landen gepubliceerde document zal waarschijnlijk vooral door gematigde moslims worden gebruikt, en ‘uitsluitend voor retorische doeleinden’.

Parker wijst erop dat alleen in het openingswoord van Mohammed VI van Marokko jihad ter sprake is gekomen en dan nog in de betekenis van verdedigingsstrategie. Maar ‘onbevangen lezen van de heilige boeken van de islam kan tot geen andere conclusie leiden dan dat jihad ook geweld inhoudt. En ook in die vorm deel uitmaakt van de islamitische traditie’.

Ook over de rechten van niet-religieuze minderheden rept de Marrakesh Declaration met geen woord. Net zomin als over het vraagstuk dat cruciaal is voor het garanderen van godsdienstvrijheid binnen de islam: hoe om te gaan met moslims die de islam verlaten. Afvalligheid is verboden binnen de islam en in een islamitische staat een misdrijf waar de doodstraf op staat.

De Marrakesh Declaration blijft dus gewoon om de hete brij heen draaien als het gaat over de rechten van minderheden in islamlanden. Gematigde moslims zullen deze verklaring echter gretig aangrijpen om de islam voor te stellen als een religie van vrede en tolerantie en om zich te distantiëren van extremisten. Maar de belangrijkste vraagstukken blijven toch echt onbenoemd. Dat zijn de door islamitische staten gesanctioneerde ongelijkheid van minderheidsgroepen en het feit dat de koran en de tradities van de islam wel degelijk onderdrukking en geweld ten opzichte van niet-moslims legitimeren.

Hoeveel zijn die mooie statements over bescherming en rechten van minderheden waard, wanneer deze minderheden islamitische landen in groten getale verlaten en het zeer de vraag is of hun gemeenschappen in het Midden-Oosten zullen overleven? Wat hebben we eraan als in Turkije (nog steeds flirt de EU met die schurkenstaat) vandaag minderheden de noodklok luiden over toenemende repressie? Is het al niet te laat?

Onbedoeld slaat Bob Roberts, voorganger van een megakerk in Texas, in zijn misplaatst enthousiasme de spijker op de kop: ‘duidelijke taal’ over religieuze vrijheid voor minderheden. ‘De geestelijken verklaren dat geweld niet mag worden gepleegd in naam van de islam.’ Kijk, daar draait het om. Die gasten in Marrakesh zitten niet echt met dat geweld. Ze zijn er in deze fase van de verovering slechts bezorgd over dat steeds duidelijker wordt dat geweld wel degelijk te maken heeft met de islam. Dat moet gecamoufleerd worden. Daarom kwamen hete hangijzers als jihad, afvalligheid en de behandeling van niet religieuzen niet ter sprake. Die Roberts laat zich gewoon inpakken. Hij is vast vergeten dat de islamitische mooipraterij van Khomeini en zijn volgelingen voor 1979 ook zo democratisch, rechtvaardig en bevrijdend klonk. Maar het bleek uiteindelijk allemaal functionele retoriek om te komen tot de vestiging van een horror islam staat.

Er bestaat geen tolerante islam.

Door:
Wim van Schaik
(voor www.ejbron.wordpress.com)