Tussen Blauwbrug en Waterlooplein……Oftewel: De blokkering van de demonstratie van Pegida in Amsterdam op 6 februari 2016 onder verdachte omstandigheden

(Door: Theresa Geissler)

Allereerst dit: voordat ik gister, na thuiskomst van de Pegida-demonstratie te Amsterdam aan dit artikel begon, wierp ik om te beginnen een blik op NU.nl. Het was zoals ik verwachtte: Halve leugens, verdraaiingen en valse suggesties. Maar laat mij dan thans een poging doen om ónze zijde van het verhaal te vertellen:

Omdat ik op deze dag, ter gelegenheid van deze demonstratie, oorspronkelijk twee ontmoetingen had gepland, één met onze mede-reageerster Helena en echtgenoot Ton in Café Loetje op het Amsterdamse Stationsplein en één met D.G. Nerée en verdere Pegida-gangers in het Stopera-café de Amstelhoeck op het Waterlooplein, vertrok ik op zaterdagmorgen al om 11.12 uur uit Alkmaar. Die tweeledige afspraak was ditmaal de enige reden voor het relatief vroege tijdstip: Met een reistijd van niet meer dan 36 minuten zonder overstap was de afstand peanuts in vergelijking met wat ik de afgelopen maanden op dit gebied had meegemaakt. Een relatief gemakkelijke onderneming dus? Het tegendeel zou nog voor het einde van dag blijken!

Overigens in het begin nog niet: Aankomst gewoon om 11 uur 48, rechtdoor naar Loetje en daar de komst afgewacht van Ton, Helena, alsmede die van mede-reageerster op “E.J. Bron” Berthe met vriendin, die allemaal verschenen zonder onvoorzien oponthoud. Met het oog op de tweede afspraak verontschuldigde ik me om ongeveer kwart voor een – we zouden elkaar bij de demonstratie terugzien – waarna ik alvast lijn 9 nam richting Waterlooplein. Aldaar om ongeveer 13.10 uur gearriveerd, ontmoette ik vrijwel onmiddellijk de familie Kuipers; mede-reageerster José, echtgenoot Piet en hun dochter Ellen. Zoals ik eigenlijk nog D. G. Neree verwachtte, zo verwachtten zij onze mede-reageerder Jack Terrible, die hen de vorige avond telefonisch had verzekerd dat hij bijtijds zou arriveren. We besloten binnen te gaan zitten in de buurt van de ingang, zodat we hun eventuele aankomst meteen zouden opmerken. In het café zou geen van beiden echter het daaropvolgende uur aankomen; achteraf bekeken een voorbode van wat ons verder te wachten stond.

Behalve wij met z’n vieren kwam kort na ons nóg een groep Pegida-gangers binnen, een tamelijk grote groep zelfs, maar daarbij bleef het. Er arriveerden zelfs geen anderssoortige gasten meer. Piet, die er al spoedig het zijne van dacht, liep een paar maal naar buiten om poolshoogte te nemen en kwam terug met de boodschap dat het hele terrein leeg was en door de politie afgezet. Er leek nu al niemand meer door te mogen. Ook onder de andere groep “Pegida’s” aan de belendende tafel begonnen de geruchten de ronde te doen. Om ongeveer kwart voor twee kreeg het nieuws gestalte dat er sprake was van een bommelding: Het afsluiten van het terrein, zo werd er medegedeeld, was louter geschied in het kader van “onze veiligheid.”

Om en nabij vijf voor half drie werd het groene licht gegeven om naar buiten te gaan, teneinde ons te verzamelen. Ook diegenen, die eerder buiten waren tegengehouden, mochten zich bij ons voegen. Onder hen bevonden zich onder meer Torsten Frank, Asje Bello, André van Delft, Anand Soekhoe alsmede woordvoerder Edwin Utrecht himself, Raffie Chohan, Helena, Ton en Berthe, die inmiddels waren gearriveerd en Jack, welke laatste echter alleen ik tegen het lijf liep, doordat ik even eerder naar buiten was gegaan dan Piet, José en Ellen: Tijdens onze korte poging om naar de eigenlijke locatie te lopen, raakte hij op de één of andere manier achterop en noch de familie Kuipers noch ikzelf zijn hem de rest van de middag nog tegengekomen.

Dat had misschien te maken met het feit dat we reeds op die korte gang naar de demonstratieplek – ter plaatse alweer gewijzigd, officieel met het oog op de “veiligheid” – werden belaagd door AFA’s , die door de overigens, als steeds, ruimschoots aanwezige politie veel te dichtbij gelaten werden en ons belaagden met vuurwerk, voor de vorm nu en dan werden teruggedreven, maar dat zeker niet afdoende. Sommige vrouwelijke demonstranten kregen het er van op hun zenuwen. Hoewel ik mezelf op dit gebied evenmin een held wil noemen, moet onwillekeurig een zekere verbeten weigering om tegenover deze klootzakken kamp te geven bezit van me genomen hebben, want ik verbaasde me er over hoe goed ik het verdroeg.

Na zo’n goede twintig minuten aanhoudend geschermutsel, waarbij de AFA ’s – hoe groot hun aantal was, viel voor mij niet vast te stellen, maar waarschijnlijk waren ze, zoals gewoonlijk, eerder agressief dan omvangrijk in aantal – regelmatig werden teruggedrongen, maar telkens weer kwamen opzetten, had Edwin er genoeg van, zodat hij door een microfoon opriep om op eigen houtje naar de Dam te lopen, aangezien wij ons niet aan de gemaakte afspraken hoefden te houden als de politie dat, wat betrof het op afstand houden van de AFA, evenmin deed! Dat werd opgepikt: Nagenoeg de hele verzameling demonstranten – en men kan mij geloven dat het aantal inmiddels aanzienlijk was – maakte zich en bloc op om hieraan gehoor te geven. Maar natuurlijk liet de Hermandad zulks niet toe: Binnen de kortste keren vormden zich zowel voor – als achter ons een versperring , gevormd door twee rijen politie te paard.

We stonden daar met zijn allen zogezegd klem tussen het Waterlooplein en de Blauwbrug op de hoek van de Amstel. En we zouden geen stap verder meer komen. Niet, dat we ons lieten kennen:  Er kan weliswaar op geen enkele manier worden beweerd dat ook maar iemand van de demonstranten agressief werd tegen de politie (Als dat tóch nog in de media gesuggereerd mocht gaan worden, is het niets meer of minder dan een leugen), maar we hielden ons overeind door spreekkoren aan te heffen; tussendoor werd met behulp van een microfoon het gedicht “Denkend aan Holland” voorgedragen; Asje sprak tussendoor, evenals Edwin; we begeleidden het met het nodige gejoel toen de ‘kit’ op een gegeven moment voor haar fatsoen tóch wel even op het AFA-tuig los moest gaan en er een aantal inrekende en hielden ons overigens onledig met gedachtewisselingen over en weer. Zo bezwoer Raffie mij onder andere dat dit oponthoud volgens haar aantoonde dat de bommelding vals was geweest, “anders hadden ze ons hier nooit al die tijd laten staan.” Nu heb ik eerlijk gezegd geen syllabe verstand van het bereik van een bomexplosie, maar de nog steeds geringe afstand tot het eigenlijke Waterlooplein werkte inderdaad wel ten gunste van de geloofwaardigheid van deze stelling. Het was, hoe dan ook, vreemd allemaal, heel vreemd. En het laatste woord hierover mócht eenvoudig nog niet gesproken zijn!

Vér na vier uur ’s middags nam Edwin definitief het woord met de mededeling dat hij te horen had gekregen dat er bussen gestuurd zouden worden “om ons naar het station terug te brengen.” (wat dat zou inhouden, zouden we nadien nog ondervinden) Tevens benadrukte hij dat Amsterdam nog niet van ons af was: Er zou een nieuwe demonstratie worden aangevraagd. “Intussen blijven we ons gedragen, zoals we de hele tijd gedaan hebben,” stelde hij met klem, “en voorlopig concentreren we ons op de geplande demo’s in Almere en op Schiphol!” Algehele bijval. Omdat de bussen toch nog geruime tijd op zich lieten wachten en we intussen zochten naar een manier om een nieuw soort intimidatiepoging van de AFA te overstemmen – ze waren inmiddels vanuit de verte begonnen met tromgeroffel als indianen op het oorlogspad – borrelde er spontaan een liedje op, dat prompt door praktisch alle aanwezigen werd overgenomen en zelfs uitmondde in een complete polonaise, waaraan enthousiast deelgenomen werd. Als melodie fungeerde het alom overbekende “Van je Aja-jippie-jippie-jee”:

“En wat doen we met die Arabieren hier”
“En wat doen we met die Arabieren hier”
“Want die zijn niet te vertrouwen”
“Met onze mooie vrouwen”
“Wat doen we met die arabieren hier!”

Verdomd, dat creëerde de bekroning van de saamhorigheid die middag – die tóch al niet aflatend aanwezig was geweest “tussen Blauwbrug en Waterlooplein!”

Toen zo tegen half vijf ten langen leste de bussen begonnen voor te rijden en de massa zich langzaam begon te reguleren en op te lossen, zagen D.G. Nerée en ik elkaar nog op de valreep: “Theresa!” “D. G!” Werktuiglijk hield ik een ogenblik de pas in. “Kwam je er niet door, buiten, vanmiddag?” “Nee. Niet van voren en niet van achteren; alles afgesloten.” Hij zuchtte. “Stap maar in, we spreken elkaar nog wel.” Ik volgde de raad op: Het werd tijd, dat er eens een einde aan gebreid werd zo langzamerhand.

Dat duurde toch nog langer dan voorzien: Met tjokvolle bussen werden we via de meest onmogelijke omwegen niet naar Amsterdam Centraal, maar naar Amsterdam-Sloterdijk gereden, waarna de meesten onder ons – waaronder ook ik – er tóch nog de voorkeur aan gaven nog even met de eerstkomende trein naar Centraal terug te keren om de draad op te pakken met de treinen vanaf de perrons, die we van tevoren hadden ingecalculeerd: Klinkt misschien gek, maar werkte in de praktijk minder verwarrend. En verwarring was er die middag alles bij elkaar al genoeg geweest. Om 17.41 uur had ik tenslotte vanaf perron 8a de intercity naar Alkmaar.

Terwijl ik gedurende de 36 minuten dat de reis duurde wat aantekeningen wist te maken voor het verslag, drong, eenmaal thuis, steeds duidelijker het besef tot me door: Hier klopte iets niet. Het klopte zelfs van geen kant! In Utrecht en Rotterdam werden we geconfronteerd met de meest uiteenlopende methodes om zowel de opkomst als de uitwerking van de Pegida-demonstraties te drukken – Apeldoorn was de gunstige uitzondering geweest – en thans drong zich de vraag op in wélke mate Van der Laan c.s. een complete trukendoos hadden opengetrokken, met het uiteindelijke oogmerk de hele demonstratie te blokkeren, zodat zelfs de geplande sprekers niet aan het woord hadden kunnen komen en er geen enkele locatie was bereikt! Bewijzen kon je in deze niets, maar alles deed vermoeden…..

“Eén ding kunnen jullie in elk geval níet verhinderen,” dacht ik op dat moment vastbesloten, “en dat is dat wij dit laten weten aan wie het maar horen wil! En ook kunnen jullie niet verhinderen dat dit alles ons des te meer stijft in ons voornemen om dóór te gaan! Vechten tegen de bierkaai? Prima, dan zal het hele Nederlandse volk ook vernémen van die bierkaai!”

“Amsterdam is nog niet van ons af,” had Edwin in zijn slotrede verzekerd. En inderdaad is dat de enige juiste houding: Slechts met dóórgaan kun je bereiken dat bepaalde werkwijzen vroeg of laat aan het licht komen!

Oh ja, nog even dit: Gezien de vier propvolle bussen, die elk naar schatting toch wel in totaal zo’n 100 passagiers kunnen bevatten, was het aantal deelnemers bij deze demonstratie vanmiddag…..400….? 450….? Dókken, jongens!

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)