Wil niemand mij verlossen van die lastige priester?

(Door: H. Numan)

Dat waren de woorden van Henri II. Ze maken deel uit van de Britse geschiedenis, en zijn sinds 2002 ook een belangrijk onderdeel van de Nederlandse geschiedenis. In 2002 werd Pim Fortuyn vermoord, op de vooravond van verkiezingen die hem premier zouden maken. Het was de eerste politieke moord in eeuwen in ons land. Die kwam niet als een donderslag bij heldere hemel. Fortuyn wist dat hij in groot gevaar verkeerde. Hij had gevraagd om bodyguards, maar dat verzoek was afgewezen. Politici in die nu  voorbije en relatief rustige tijd kregen geen bodyguards.

Fortuyn werd gedemoniseerd door linkse (lees: alle) politici en alle media (we hebben vrijwel geen conservatieve of rechtse media in ons land) op een epische wijze. Alles kan. Noem hem wat je wilt, zolang het maar slecht is. De meest uitgesproken tegenstander van Fortuyn was Ad Melkert. Kort na de moord op Fortuyn ging Melkert met pensioen. Niet geheel vrijwillig, hij probeerde later vergeefs terug te keren in de politiek.

Zie het als een vorm van schadebeperking: Ad Melkert was oud, hij kon gemakkelijk en pijnloos als zondebok fungeren om meer schade te voorkomen. Melkert had Fortuyn dusdanig gedemoniseerd dat hij zich voor de rechter zou moeten verantwoorden als hij het nu zou doen. Hij was zeker niet de enige, maar wel de meest belangrijke tegenstander van Fortuyn. Melkert was destijds partijleider van de PvdA en lijsttrekker. Zoals Hans Spekman dat nu is, minus lijsttrekker.

Die moord raakte ons land harder dan de moord op John F. Kennedy in Amerika. Het was de eerste politieke moord in vele eeuwen. Ik ben heel aardig thuis in vaderlandse geschiedenis, maar buiten de moord op Willem de Zwijger en de gebroeders de Witt kan ik me geen politieke moorden herinneren. Alle linkse politici, behalve koningin Beatrix, huilden krokodillentranen. Nee, zo hadden ze het niet bedoeld.  Dat ze Fortuyn de reïncarnatie van Hitler hadden genoemd, was bij wijze van spreken. Gewoon, een onschuldige vergelijking.

Dat onoprechte excuus werd echter niet geaccepteerd door het volk. Vrijwel alle politici en alle media, zonder veel uitzonderingen, hadden Fortuyn in een bloeddorstig monster gedemoniseerd. Natuurlijk kun je je verontschuldigen voor gemaakte fouten. Alleen ging dit vele malen verder. Uniek in onze geschiedenis werd Fortuyn vanuit het graf tot minister-president verkozen. Letterlijk. Zijn partij won de verkiezingen, maar het gevormde kabinet moest haar ontslag aanbieden vanwege de vele interne partijverwikkelingen en chronische onbekwaamheid van de LPF.

Daarom wordt het demoniseren van Wilders nu heel serieus genomen. Het is al gebeurd, en dat willen we niet nog een keer meemaken. Vandaar dat Spekman zijn apparatsjik in Katwijk moest ontslaan. De PvdA staat er bepaald niet best voor. Op een idioot die staat te kwijlen dat hij Wilders dood wil zien, zitten ze echt niet te wachten. Het allerlaatste wat ze willen horen vanuit hun krimpend electoraat is: daar gaan we weer! Natuurlijk kan Spekman zeggen dat hij Wilders een gevaar voor de democratie vindt, maar het wordt flink wat enger als een van zijn onderdeurtjes direct verbaal gaat masturberen over zijn woorden.

Den Hertog zei “We hopen natuurlijk allemaal dat Wilders sterft aan een hartaanval in bed (al dan niet tussen de benen van een links Kamerlid)” en “Maar als er dan toch een kogel aan te pas komt, dan groot genoeg om er ´Van het dankbare Nederlandse volk´ op te graveren”. Dat zijn woorden die je van een jochie van twaalf verwacht. Niet van een volwassen vent, en al helemaal niet van iemand die op lokaal niveau partijvoorzitter is. Je verwacht dat hij zich gedraagt naar zijn maatschappelijke status, niet naar zijn persoonlijke fetisj.

Natuurlijk zou Spekman hem rustig laten raaskallen. Tenminste, als Spekman zelf niet flink over het maatschappelijk aanvaardbare was gestapt. Tezamen met zijn nummer twee Diederik Samson, die vond dat Wilders niet moet lopen zaniken om extra aandacht. Als Spekman zich niet versproken had, dan was den Hertog gewoon partijbaasje gebleven. Het was net iets te veel op het verkeerde moment.

Eigenlijk ben ik een beetje verbaasd: ik had nooit verwacht dat Den Hertog op staande voet ontslagen zou worden comfortabel op wachtgeld kan gaan relaxen. Een onoprecht excuus had ik verwacht, of op z’n allerbest dat Den Hertog zijn ontslag nam ‘om persoonlijke redenen’. Niet dat hij ontslagen zou worden. Dat is een heel duidelijk signaal dat de PvdA zich realiseert dat ze diep in de problemen zit.

En dat feit is hoopgevend voor iedereen die de PvdA niet zo ziet zitten. Spekman zal het nooit hardop zeggen, maar door een relatief onbelangrijke partijbaas te ontslaan geeft hij indirect toe dat de gedachte aan verkiezingen voor hem een nachtmerrie is.

Die verkiezingen verwacht ik ergens in april of mei. Het kabinet loopt op z´n laatste benen, struikelend van crisis naar crisis. Hopend en biddend (naar welke god …?) om een wondertje dat het redt. In maart staat Wilders voor de tweede keer terecht voor een kangoeroe gerecht. Tijdens of vlak na dat showproces wordt het nationale referendum gehouden. Ongeacht de uitslag van dat proces, of Wilders nu wel of niet veroordeeld wordt, de PVV gaat hier veel (virtuele) zetels winnen. De uitslag van het referendum is nu al een zekerheid. De peilingen geven aan dat 70-80% tegen gaat stemmen. Een van die twee crises zou het kabinet met veel moeite kunnen overleven, maar niet allebei. Ik verwacht dat het kabinet na het verlies van het referendum zijn ontslag zal aanbieden.

En als cadeautje voor het zeventigjarig bestaan van de PvdA vertelt Kamerlid Jacques Monasch dat hij Aboutaleb of Van der Laan graag als lijsttrekker ziet. Dat wordt dan een afscheidscadeautje. Dat de PvdA de weg kwijt is, weten we. Maar zo ver van het padje af, dat is een prestatie. Met Aboutaleb als lijsttrekker, en dus potentieel minister-president, hoeft Wilders eigenlijk geen campagne te voeren. Daar is de PvdA al druk mee bezig. Voor hem!

Door:
H. Numan
(voor www.ejbron.wordpress.com)