Jetset asielzoekers: het vervolg

(Door: Udo Ulfkotte – Vertaling: E.J. Bron)

Nadat ik er hier onlangs over bericht heb dat steeds meer afgewezen asielzoekers  op kosten van de belastingbetalers met Learjets en andere privévliegtuigen vervoerd worden, kreeg ik veel post van mensen die zulke private chartervluchten met machteloze woede begeleiden en als belastingbetaler ook nog moeten meefinancieren.

Het artikel: “Jetset asielzoekers: de upper ten van de lucht” heeft blijkbaar ook in vakkringen veel opzien gebaard. Medewerkers van een veiligheidsinstantie uit Luxemburg stuurden me documenten, waaruit blijkt dat het terugbrengen van afgewezen asielzoekers met kleine privéjets al vijf jaar lang een van de best bewaarde geheimen is. Want wanneer openlijk bekend zou worden dat – zoals in het geval van een Marokkaan – ondertussen zelfs een complete privéjet inclusief stewardessen voor de retourvlucht van één enkele afgewezen asielzoeker op kosten van de belastingbetalers gecharterd werd, dan is de schreeuw van verontwaardiging groot bij het publiek.

Nog groter zou deze schreeuw van verontwaardiging vermoedelijk zijn als het publiek erachter komt dat “vluchtelingen” geenszins alleen maar over zee of over land uit Noord-Afrika en het Nabije Oosten naar Europa komen, maar sinds de “Arabische revoluties” ook regelmatig in privéjets die ze gecharterd hebben.

Dan laten ze echter hun landgenoten liever achter en vliegen ze met grotendeels lege vliegtuigen, zoals tien asielzoekers, die met een privéjet vanuit het Libanese Beiroet in Zweden aankwamen.

Eveneens interessant is de aanwijzing van een lezer, die schrijft: “Ik houd me sinds 1994 met repatriëring bezig en heb deze maatregelen persoonlijk in Learjets begeleid. De achtergrond is altijd dezelfde. De afgewezen personen zijn via normale lijnvluchten, ondanks begeleiding door drie ambtenaren van de federale politie, het land niet uit te krijgen. In de meeste gevallen mislukten de maatregelen op grond van geschreeuw en gewelddadigheden van de persoon die gerepatrieerd moest worden. Omdat wij als begeleidende ambtenaren geen soevereine rechten op lijnvluchten hebben, worden we er na zulke gebeurtenissen toe opgeroepen het vliegtuig te verlaten. Vooral “Lufthansa” is hier zeer gevoelig voor. Het zou immers kunnen zijn dat een passagier zich teveel lastig gevallen voelt en de volgende keer een vlucht bij een goedkope maatschappij boekt.

Dit mislukken van een repatriëring ging uiteraard als een lopend vuurtje door de uitzetinstellingen. Daarom was het aan de orde van de dag dat in de regel Nigerianen nauwelijks meer via een lijnvlucht gerepatrieerd konden worden. Om deze reden is men op het idee gekomen om ze met Learjets te repatriëren. Normaal gesproken worden in één vlucht ongeveer drie tot vier personen vervoerd, plus het desbetreffende aantal begeleidende ambtenaren, en als het moet, is er ook een dokter aan boord. Deze individuele maatregelen worden sinds enige tijd in het kader van FRONTEX-repatriëring uitgevoerd. Dat is goedkoper, omdat dan meerdere landen hun ´probleemgevallen´ het land kunnen uitzetten.”

Hoe dit alles er in de praktijk uitziet, komen de belastingbetalers vaak in heel kleine berichtjes te weten – dan vliegen er 21 politieagenten met 30 asielzoekers naar het zuiden. Steeds meer Duitse deelstaten charteren vliegtuigen voor afgewezen asielzoekers. De rood-groene regering van de deelstaat Baden-Württemberg biedt asielzoekers zelfs wekelijks chartervluchten naar hun land van herkomst aan. Steeds meer asielzoekers nemen het aanbod graag aan – en komen al na enkele weken met een andere identiteit terug. Dat maakt de asielindustrie blij.

Veel buitenlanders verklaren ons voor gek. Per slot van rekening krijgen afgewezen asielzoekers zelfs nog geld van de Duitse belastingbetalers als zij bijvoorbeeld wegens poging tot moord in de gevangenis zitten – daar kunnen Duitse moordenaars alleen maar jaloers op zijn.

Volgens paragraaf 3 van de asielzoekerswetgeving heeft een asielzoeker, ook als hij “in voorarrest zit of in de gevangenis om uitgezet te worden” recht op “een individueel geldbedrag om de noodzakelijke persoonlijke behoefte te dekken”. In Mekka-Duitsland vinden we blijkbaar niets duur genoeg voor asielzoekers, inmiddels zelfs niet een een Learjet.

Bron:
http://info.kopp-verlag.de
Auteur: Udo Ulfkotte

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)