Er is geen samenzwering. De EU is volledig open over haar plan om een superstaat te vormen

(Door: Boris Johnson – Vertaling: “Wachteres” en “Henk V.”)

De Europese bureaucratie verzamelt elk laatste beetje macht dat zij in handen kan krijgen en zij sleept Groot-Brittannië daarin mee. Wij maken ten minste één fatale fout als we met onze geliefde vrienden en partners in de Europese Unie omgaan. En dat is dat we volharden in de misvatting dat zij niet echt menen wat ze zeggen. Om de zoveel tijd publiceren de hiërarchen van Brussel een manifest of programma waarmee zij de route op weg naar verdere integratie schetsen. Zij zetten hun ambitie  om een monetaire unie, een politieke unie en een sociale unie te creëren  zwart op wit uiteen: die komt erop neer dat men een hoop ongelijksoortige landen in beslag neemt en probeert die tot één land samen te smelten, met een gemeenschappelijk staatsburgerschap en loyaliteit aan een ‘Europese’ gedachte.

Maak het even, zeggen wij. Dat zal nooit gebeuren – het is gewoon de gebruikelijke oude opgeblazen Euro-retoriek. Ik herinner me nog goed hoe wij  – met een soort van goedaardig ongeloof – reageerden op het nieuws dat zij de euro in het leven wilden roepen. Ik heb zojuist het beroemde artikel van onze voormalig premier Sir John Major in The Economist van 1993 herlezen, waarin hij kritiek uitte op de tekst van het Verdrag van Maastricht: “Ik hoop dat mijn collega-staatshoofden en regeringsleiders de verleiding zullen weerstaan om de mantra van de volledige economische en monetaire unie te reciteren. Als ze dat wel doen, zal dat alles het eigenaardige van een regendans hebben, en ongeveer net zo veel invloed. Het is een vaststaand feit dat een economische en monetaire unie in de huidige omstandigheden niet kan worden gerealiseerd”.

Sir John stond bepaald niet alleen in zijn opvattingen. In het hele politieke spectrum dreven mensen de spot met het idee. Het tartte het gezond verstand dat een ‘one-size-fits-all’ monetair beleid aan zulke uiteenlopende economieën als Duitsland en Griekenland zou kunnen worden opgelegd. Welnu, de sceptici waren verbijsterd: ze gingen door met de euro – en het is een totale ramp gebleken.

Nu sloven EU-leiders zich uit om de gebreken in dat project te herstellen en ze hebben een rapport opgesteld waarin zij uiteenzetten wat ze willen gaan doen. Het heet het “Five Presidents’ Report”, het kwam vorig jaar uit en werd al snel begraven in de nasleep van de algemene verkiezingen. De geschiedenis leert ons dat we gek zouden zijn als we deze tekst negeerden. De vijf presidenten in kwestie zijn de presidenten van de Europese Commissie, de Raad, het Europees Parlement, de Europese Centrale Bank en een lichaam genaamd het “Europees Stabiliteitsmechanisme”. Ze willen de euro overeind houden door het creëren van een alles beheersende economische regering van Europa.

Ze willen een ministerie van Financiën voor de eurozone met een verdere bundeling van een fiscaal en budgettair beleid. Ze willen het insolventierecht, het ondernemingsrecht, de eigendomsrechten, de sociale zekerheidstelsels harmoniseren – en het is onmogelijk dat het Verenigd Koninkrijk niet door dit proces zal worden beïnvloed. De vijf presidenten stelden het als volgt: “Er kan al veel worden bereikt door middel van een verdieping/uitbreiding van de interne markt, wat belangrijk is voor alle 28 EU-lidstaten”. Dus, hoewel Groot-Brittannië buiten de euro staat, is er niets dat we kunnen doen om onze vrienden te stoppen de wetgeving van de “interne markt” te gebruiken om centraliserende maatregelen, die zullen helpen bij het overeind houden van de euro (dat nemen ze tenminste aan), door te drukken, door het economische, sociale en fiscale beleid van de EU gelijk te trekken.

Voor zover het recente “UK-Agreement” ook maar enige kracht bezit, staat die overeenkomst uitdrukkelijk toe dat deze maatregelen zullen worden nagestreefd en stemt die ermee in dat het Verenigd Koninkrijk niet zal proberen om zijn veto te gebruiken. Met andere woorden, we zullen tegen wil en dank worden meegesleurd, ondanks alle tegengestelde verklaringen. De zogenaamde maatregelen van de “gemeenschappelijke markt” hebben net zoveel invloed op ons als ze invloed hebben op de eurozone – en de vraag is dan ook wat we bedoelen met “gemeenschappelijke markt”. Het antwoord is een mysterie – omdat de gemeenschappelijke markt onherkenbaar is veranderd.

Twintig jaar geleden was er een duidelijk begripsmatig verschil in de EEG tussen de zaken die werden geregeld op intergouvernementeel niveau – tussen de lidstaten, zonder [tussenkomst van] de Commissie, het Europees Parlement en het Hof van Justitie – en zaken die deel uitmaakten van de “interne markt”. Samenwerking op het gebied van buitenlandse zaken en defensie werd intergouvernementeel geregeld, en hetzelfde gebeurde als die te maken had met politie of justitie, of met de grenzen, of met binnenlandse zaken of met asielbeleid of immigratie, of alles wat te maken had met de mensenrechten. Verder waren er allerlei gebieden die onder de EEG-bevoegdheden vielen: het gemeenschappelijk handelsbeleid, het gemeenschappelijk landbouwbeleid, het mededingingsbeleid, het milieubeleid, en ga zo maar door. [Intergouvernementeel is een samenwerkingsverband, waarbij de nationale regeringen van de deelnemende landen elke beslissing moeten goedkeuren].

Sinds Maastricht is dat allemaal veranderd. Opeenvolgende verdragen hebben de gebieden waar de EU-organen opereren enorm uitgebreid, zodat er vrijwel geen enkel aspect van het overheidsbeleid onaangeroerd is gebleven. De EU houdt zich nu bezig met het energiebeleid, met humanitaire hulp, met het onderwijs, met de gezondheidszorg en met allerlei mensenrechten. Er is een gemeenschappelijk Europees ruimtevaartbeleid. Bij al deze beleidsterreinen zijn de Europese Commissie, het Europees Parlement, en vooral het Europees Hof van Justitie betrokken. En vergeet niet – zodra er iets binnen de bevoegdheid van de EU komt, wordt het in Luxemburg gevestigde Europees Hof van Justitie de hoogste rechterlijke instantie; en elke keer als dat gebeurt, als het binnen de bevoegdheid van de EU komt, wordt er macht weggezogen uit dit land.

We hebben onlangs gezien hoe de minister van Binnenlandse Zaken geen bevoegdheid meer heeft om moordenaars te deporteren, of om toezicht te houden op terroristen ‘in de dop’, omdat dit het Verenigd Koninkrijk in strijd met het Handvest van de Grondrechten van de Europese Unie zou kunnen brengen. Wat heeft dat te maken met de “interne markt” zult u vragen, en het antwoord is: “Helemaal niets”. Maar iedere slimme advocaat kan gemakkelijk de grenzen laten vervagen: het is een korte sprong van  een gemeenschappelijk beleid inzake vrij verkeer van werknemers naar een gemeenschappelijk beleid op het gebied van het deporteren van terroristen.

Het idee van de interne markt is zo ruim dat het een dekmantel voor de volledige politieke en economische unie is geworden. Momenteel komt de helft van onze wetgeving uit de EU (sommigen zeggen twee derde); en als de vijf presidenten hun zin krijgen, gaat het proces van centralisatie gewoon verder – een groot deel daarvan gaat door in naam van de “interne markt”. Het wordt tijd dat we onze les leren. Het is de federalisten ernst wanneer zij deze programma’s schetsen. Het tandwiel van de machinerie van de eenwording is afgesteld op vooruitgaan. Wanneer u gaat stemmen, wordt er geen status quo aangeboden.

Bron:
www.telegraph.co.uk
Auteur: Boris Johnson

Vertaald uit het Engels door:
“Wachteres” en “Henk V.”
(voor www.ejbron.wordpress.com)