Integratie: waarom ze zo slecht functioneert

(Door: Marcello Dallapiccola – Vertaling: E.J. Bron)

Na ruim acht maanden van excessieve, grotendeels illegale en ongecontroleerde instroom van “mensen die bescherming zoeken” uit allerlei landen treedt er steeds meer een dringend probleem op de voorgrond: namelijk het gebrekkige integratievermogen van veel (niet alle!) “nieuwe burgers”. Een groot deel van de migranten lukt het in beginsel nog niet eens zich aan te passen aan de gewoonten van zijn gastland. Daarvoor bestaan verschillende redenen.

Factor cultuurshock

Een vermoedelijk vaak onderschat fenomeen is de cultuurshock. Wie al eens in vreemde verre landen met een andere cultuur was, kent dit fenomeen: alles is anders dan men van thuis gewend is – compleet anders. De mensen, hun taal, de manier waarop ze met elkaar omgaan, zeden en gebruiken, het eten, de manier van leven, de dagelijkse beslommeringen, ja zelfs de geuren in de lucht zijn ongebruikelijk en komen exotisch over. Dat kan de eerste paar dagen een diepe indruk op iemand maken, ook als men zich hierop heeft voorbereid – de meeste Europeanen lezen zich namelijk van tevoren in, voordat ze naar Latijns Amerika, Azië of Afrika vertrekken. Maar om “live” ter plaatse te zijn en je blootgesteld te zien aan al die vreemde indrukken is toch iets heel anders dan in een boek of op blogs erover te lezen.

Zo weten bijvoorbeeld de meeste toeristen die voor het eerst naar Thailand gaan, dat 99,9% van alle Thai behoorlijk gevoelig reageren als het om hun bijna als god vereerde koning Bhumibol gaat; als Europeaan kun je daar natuurlijk je kritische mening over hebben, maar die kun je beter voor jezelf houden zolang je op Thais grondgebied verblijft. Per slot van rekening is dat hun land en de Thai hebben het godverdommese recht om de toepassing van hun regels en waarden op hun grondgebied van iedere gast te eisen – wie dat niet past, kan immers gewoon wegblijven. Om precies deze reden zou ik er persoonlijk ook nooit maar over nadenken om naar een islamitisch land te gaan.

Dit voordeel van het jezelf kennis verschaffen over het gastland hebben veel van de migranten die naar ons toe komen niet. Velen, vooral Afrikanen en Afghanen, zijn analfabeet, kennen het “gouden Europa” alleen maar via diverse tv-series en hebben daarom een volledig vals beeld van hun gastland. Maar ook de heftigste cultuurshock verdwijnt uiterlijk na enkele weken; men raakt langzamerhand gewend aan de nieuwe omgeving en hoe de autochtonen hun dingen doen, hun beslommeringen regelen. Dan wordt het een kwestie van wil en kwestie van vermogen of men het lukt zich in de nieuwe samenleving te integreren of niet.

Factor overbelasting

Alleen als men hiertoe bereid en ook in staat is, zal iemand dat tot op zekere hoogte lukken. Niemand eist tenslotte volledige assimilatie – dat zou teveel gevraagd zijn, aangezien het gewoon onmogelijk is. Ook een Braziliaan, die hier al meer dan 20 jaar woont, met iemand autochtone kinderen heeft en perfect (hoewel met een charmant accent) Duits spreekt, is nog altijd een Braziliaan, en dat is ook goed – maar hij zou nooit op het idee komen om zijn gastheren ook maar een flintertje van hun eigen cultuur te willen betwisten.

Van dit punt is bij veel van de nieuwe immigranten geen sprake: de barrières zijn voor de meesten van hen gewoon te hoog, de verschillen in vergelijking met het thuisland waarin ze opgroeiden, te groot.

Heel hard gezegd, hoe moet iemand die zijn leven lang zijn grote boodschap in een gat in de grond deed, begrijpen dat men hier in Duitsland zijn afval volgens de DI-norm moet scheiden? Hoe moet iemand, die alleen maar stoffige voetpaden kende waarop ossenwagen schommelden, zijn weg vinden de hyper geïndustrialiseerde metropolen met hun glimmende kantoorgebouwen? – Iedere immigrant uit de meest ellendige regio´s ter wereld krijgt uiteindelijk toch mee dat iedere 12-jarige na de basisschool veel beter is dan hij wat betreft cultuurtechniek.

Dan nog al die formulieren, bezoeken aan instanties, de moeilijkheden met het geld, als men er voor het eerst achter komt dat men met een jaarsalaris uit het oude vaderland hier maar net een paar nieuwe gymschoenen kan kopen . . . dat alles, in combinatie met andere onverwachte moeilijkheden, leidt in het begin tot overbelasting, om daarna direct over te gaan in de volgende factor.

Factor frustratie

Men is dus in een nieuw land, waarin alles radicaal anders is dan gebruikelijk. Men werd men honderden anderen onvrijwillig in een of ander onderkomen samengepropt, heeft weinig geld tot zijn beschikking, het eten smaakt niet en men weet niets te doen met de vele vrije tijd. Na weken en maanden realiseert men zich dat dit gedoe met de welkomstcultuur schijnbaar een brutale leugen was; in plaats van een eigen huis, een auto en een comfortabele arbeidsplaats, die zorgt voor een goed inkomen, moet men meedoen aan cursussen Duits en gedragscursussen en men komt alleen met de autochtone bevolking in contact in de vorm van overwerkte maatschappelijk werkers – logisch dat dit tot frustratie leidt.

Bij moslims komt daar nog bij dat zij over het algemeen afwijzend staan tegenover onze cultuur; vrouwen respectvolle personen zoals machinist, politieagent of zelfs als cheffin van een instantie is tegenstrijdig aan alles wat hen ooit werd bijgebracht. Veel van deze jonge mannen hebben alleen maar Koranscholen bezocht of hebben al als kindsoldaat in een van de vele Afrikaanse oorlogen gevochten; vrouwen kennen ze alleen maar volledig versluierd en ze nemen hen, volledig in overeenstemming met hoe ze dit van kinds af aan leerden, waar als rechteloze wezens die de man moet gehoorzamen.

Over het algemeen moet een vrije manier van leven, met openbaar gevierde homoseksuele en alcohol-excessen, met varkensvlees en karig geklede tienermeisjes, in een voor hen mateloze rijkdom en overvloed, op de meeste nieuwkomers als een moderne poel van verderf. En als je dan ook nog veel tijd hebt om naar radicale idioten te luisteren en op vreemde gedachten te komen, dan is de gedachte niet meer veraf dat iedereen hier daarom alleen maar in de vermeende luxe kunnen zwelgen, omdat de eigen landen thuis de afgelopen tientallen jaren er de prijs voor betaalden dat het de Europeanen zo goed gaat. Waarmee velen zelfs niet eens ongelijk zouden kunnen hebben . . . daarop volgt dan de volgende, fatale gedachte om gewoon hetgeen te halen wat jou volgens jezelf toekomt. Desnoods met geweld, zoals de met sprongen toegenomen roofovervallen in de stedelijke gebieden bewijzen.

Dat al deze omstandigheden bij elkaar genomen, bij een massa van inmiddels bijna twee miljoen meest jonge mannen, binnen korte of lange tijd tot enorme problemen zal leiden, daarvoor hebben zogenaamde “rechts-populisten” al jarenlang gewaarschuwd. Dat juist de integratie van moslims zo goed als überhaupt niet functioneert, weet men uiterlijk sinds de derde generatie van de hier wonende Turken vroegtijdig de school verliet en definitief een parallelsamenleving vestigde. Dan heeft het ook zo indringend presenteren van de weinige prachtexemplaren die wel geslaagd zijn weinig nut meer: het experiment is grotendeels mislukt, en wel duurzaam.

Integratie kan nooit lukken als de gastheer zijn eigen welwillendheid afhankelijk maakt van dat van de gasten; het is veelmeer een brengschuld, waarvoor zowel desbetreffende kennis evenals bepaalde beschavings-culturele vaardigheden nodig zijn; in ieder geval vereist ze een behoorlijke portie goede wil. Dat juist deze goede wil door zo velen demonstratief wordt geweigerd, zou aanleiding tot grote zorgen moeten zijn. De onder het dom-drieste eufemisme “integratie” aangerichte bende is echt een augiasstal, die eindelijk uitgemest moet worden. We hebben als samenleving al lang het kritieke punt bereikt waarop onze manier van leven serieus bedreigd wordt. Wie dat nog steeds niet wil begrijpen, weigert de realiteit onder ogen te zien.

Bron:
www.contra-magazin.com
Auteur: Marcello Dallapiccola

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)