Het Turkse kruitvat

Nachtelijke demonstratie in Stuttgart: Erdoğan´s vijfde colonne.

(Door: Michael Paulwitz – Vertaling: E.J. Bron)

De militaire putsch in Turkije was blijkbaar tot mislukken gedoemd. Wanneer het het doel van de putschende militairen was om de verandering van Turkije in een radicaalislamitische presidentiële dictatuur op te houden, dan hebben ze deze keer te lang gewacht. Turkije als laïcistisch en seculier land is sinds twee dagen verleden tijd. Westerse politici, de EU, de NAVO, de VS, die zich demonstratief achter Erdoğan hebben geschaard en de putsch-poging hebben veroordeeld, schijnen zich hier blijkbaar schouderophalend bij te hebben neergelegd.

Nu zal Erdoğan gewetenloos het laatste verzet en de laatste machtsfactoren uit de weg ruimen die de verandering van Turkije in een radicaalislamitische staat nog in de weg staan. Zijn grote mond dat de putsch een “godsgeschenk” zou zijn, omdat deze de “zuivering” van het leger zou toestaan, spreekt boekdelen: bij de islamisering van Turkije wordt nu overgeschakeld naar de turboversnelling.

Nog meer integratiedebatten kan men zich besparen

En daarmee ook met de verdere islamisering van de hier levende Turken. Erdoğan beschouwt hen als zijn vijfde colonne – volledig terecht. Met duizenden zijn ze in Berlijn, Hamburg, Stuttgart, Wenen en talrijke andere Duitse en Oostenrijkse steden zijn oproep gevolgd om de straat op te gaan, tegen de putsch te protesteren en diens mislukking te vieren.

Wie de beelden heeft gezien hoe voor de Brandenburger Tor Turkse demonstranten door een politiemegafoon “Allahu Akbar!” schreeuwen, kan zich nog meer rituele integratiedebatten besparen. De “integratie” van grote delen van de Turkse bevolking in Duitsland heeft niet plaatsgevonden en zal niet plaatsvinden. In ieder geval niet door abstracte “integratiewetten” en onnozele “integratieovereenkomsten”. Een groot deel van de in Duitsland levende, hier geboren en opgegroeide Turken beschouwt zichzelf, welk paspoort ze ook bezitten, niet als “Duitsers”, maar als Turken. Erdoğan beschouwt hen als zijn onderdanen en zij hem als hun leider.

Erdoğan´s aanhangers zijn ook bij ons een machtsfactor

En deze leider wil een islamitische God-staat. Als hem dat lukt in Turkije, waarom zou hij dan niet ook Duitsland in deze richting veranderen? Zijn aanhangers zijn een maatschappelijke machtsfactor, zijn religieautoriteit mag hier in het land sowieso naar believen floreren, moskeeën exploiteren en haar clientèle indoctrineren. Merkel´s groteske koehandel met Turkije in de asielcrisis heeft Erdoğan´s invloedsmogelijkheden in Duitsland nog uitgebreid.

Duitsland heeft met de overstroming door islamitische asiel-immigranten moedwillig een nieuw islamiseringsprobleem in huis gehaald, dat zou kunnen volstaan om de staat en de samenleving tot ontploffing te brengen. Dat de miljoen-voudige Turkse immigratie in de afgelopen halve eeuw al zo´n probleem heeft gecreëerd, dat tot op de dag van vandaag niet is opgelost, is daarbij tijdelijk helemaal naar de achtergrond verdwenen.

Door de mislukte militaire putsch in Turkije en de reacties daarop van de kant van de al in Duitsland levende Turken worden we ons daarvan weer bewust. Met de nieuwe vlucht- en emigratiestromen uit Turkije, die onvermijdelijk zullen volgen op de putsch en Erdoğan´s wraak, worden ook de interne conflicten van Turkije naar Duitsland geïmporteerd.

Naïef applaus in de partijen

Het is nauwelijks aan te nemen dat er ook maar één van de naïeve applaudisserende politici in het partijestablishment, die blij zijn dat de putsch-poging mislukt en de “democratie” in Turkije gered zou zijn, heeft nagedacht over het kruitvat waar we op zitten.

Bron:
https://jungefreiheit.de
Auteur: Michael Paulwitz

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)