Hiroshima en Nagasaki

(Door: H. Numan)

Op 6 augustus werd de eerste atoombom afgeworpen op Hiroshima, en op 9 augustus werd de tweede afgeworpen op Nagasaki. Naarmate deze bombardementen verder in het verleden raken, wordt er steeds meer politieke onzin uitgekraamd dat zoiets helemaal niet nodig was en dat de perfide kapitalistische Verenigde Staten dit deden uit puur eigen gewin. Dat is complete nonsens, maar wordt vandaag de dag als zoete koek verkocht. Dit stukje legt u uit hoe het in elkaar zit.

De achtergrond:

Japan viel op 7 december 1941 Amerika aan door Pearl Harbor te bombarderen. Dat moge bekend zijn. Vandaag de dag zou men een shinto-tempel bouwen boven op het wrak van de Arizona en de Japanners ereburgerschap verlenen, maar toen niet. Amerika verklaarde de oorlog en vocht terug. Admiraal Yamamoto was de architect van de aanval, maar hij was geen voorstander. Hij wist dat Amerika aanvallen uiteindelijk zou lijden tot een nederlaag en hij had zijn keizer gezegd dat hij hooguit een half jaar voor overwinningen kon zorgen. Dat is bijna tot op de dag correct gebleken. Japan verloor de meeste van haar carriers en aanvalskracht tijdens de slag bij Midway, een half jaar nadat ze de oorlog begonnen.

Dat wilde niet zeggen dat Japan verslagen was, verre van dat. Amerika begon met het langzaam te verdrijven van de vele Japanse eiland garnizoenen in de Grote Oceaan om uiteindelijk Japan zelf aan te kunnen vallen. De Grote Oceaan heet zo, omdat die oceaan zo ontzettend groot is. Japan kon niet direct aangevallen worden vanuit Amerika zelf, en Japan had vanaf de Eerste Wereldoorlog een hoop eilanden gekoloniseerd en gemilitariseerd. Veel van die eilanden moesten ingenomen worden alvorens de aandacht op Japan zelf gericht kon worden.

Dat was een stuk moeilijker dan verwacht. Planners hadden geen rekening gehouden met de Japanse mentaliteit die het woord ‘overgave’ niet kende en dat ronduit verbood. Het was moeilijk genoeg de eerste keer, maar elk nieuw eiland was moeilijker te veroveren. De Amerikanen moesten leren hoe je het beste amfibische aanvallen kunt doen, maar de Japanners leerden tegelijkertijd hoe je die het beste kunt afslaan.

Echt tegenhouden was compleet onmogelijk en dat probeerden de Japanners niet eens. De bedoeling was om een landing zo kostbaar te maken dat de Amerikanen het zouden opgeven en Japan zouden uitnodigen zich over te geven aan de onderhandelingstafel. Natuurlijk zou Japan dan ook de oorlog verliezen, maar op die manier kon men nog iets proberen te redden. In ieder geval hun eer, en dat was het voornaamste.

Tegelijkertijd voerde Amerika een onbeperkte duikbootoorlog exact zoals de Duitsers dat deden. Maar met veel betere onderzeeboten, en veel effectiever. Vrijwel de gehele Japanse vloot, zowel de handelsvloot als de marine, was aan het einde van de oorlog ofwel gezonken of opgesloten in hun havens.

We zijn nu aangekomen op Iwo Jima, het is maart 1945. Duitsland is bijna verslagen en iedereen weet dat het een kwestie van tijd is voor Japan ook gaat vallen. Rusland zou, volgens afspraak, grote troepenconcentraties verplaatsen om Mantsjoerije in te nemen, na de val van Duitsland. Maar Japan wilde zich nog steeds niet overgeven.

De opties:

Niets doen
De Japanse vloot bestond niet meer. De garnizoenen in de Grote Oceaan die nog niet veroverd waren, konden genegeerd worden. Japan had geen olie, geen grondstoffen en was bezig te verhongeren. Letterlijk. Maar het zou tot zeker juli 1946 duren voor Japan zich dan zou overgeven, en de algemene verwachting was dat dit zou gebeuren pas nadat er vele miljoenen van honger omgekomen waren. Ondertussen was Amerika zelf oorlogsmoe aan het worden en er was grote kans dat men uiteindelijk dan toch maar naar de onderhandelingstafel zou gaan. Amerika zag dat niet zitten, grotendeels omdat ze niet het stigma wilde hebben om tussen de 5 en 15 miljoen burgers opzettelijk te laten verhongeren.

Japan plat bombarderen
Daar waren ze allang mee bezig. Toen Japan eenmaal binnen het bereik van de B-29 bommenwerper kwam, werden de grote steden dagelijks gebombardeerd. Niet een paar bommetjes gooien, er werd zeer methodisch gewerkt. Vrij snel ontdekte men dat met brandbommen de grootst mogelijke schade aangericht kon worden en gebruikte men die op grote schaal. Tijdens één zo’n bombardement werd 12 vierkante kilometer van Tokio volledig verwoest. Alle grote steden van Japan veranderden in rokende puinhopen. Niet een paar, maar allemaal. Vele honderdduizenden kwamen daarbij om het leven. Even zo goed weigerde Japan zich over te geven.

Operatie Downfall
Uiteindelijk bereidde men zich voor op de grootste maritieme invasie in de wereldgeschiedenis. Een maritieme invasie van Japan, genaamd Operatie Downfall. Operatie Overlord was daarbij vergeleken een bescheiden actie… Daarover meer. De verwachting was dat er een half miljoen Amerikanen zou sneuvelen tijdens de landingen zelf, en 2,5 miljoen Japanners. Dat was onaanvaardbaar.

Laat de Russen het maar doen
Dat was ook een mogelijkheid. De Russen gingen Mantsjoerije innemen, en ach, die keken niet op een gesneuvelde soldaat meer of minder. Dus laat die dat maar doen. Natuurlijk was Amerika niet zo idioot (Hillary Clinton was nog niet geboren) om de Russen het vuile werk op te laten knappen en ze dan de Volksrepubliek Japan te laten uitroepen. Er zouden minstens zoveel Russen als Japanners bij een Russische invasie om het leven komen. Vrijwel zeker veel meer, omdat Rusland bijna geen ervaring had in grootschalige landingen. Ook dat stigma wilden de Amerikanen niet dragen. Natuurlijk maakt iedereen zich een stuk drukker over eigen verliezen, maar achterover zitten en de Russen meer dan miljoen soldaten te laten offeren is inhumaan.

Oké, het werd dus Operatie Downfall. De atoombom was in ontwikkeling en kwam gereed tijdens de planning. Het Manhattan-project was streng geheim en heel weinig militairen wisten er van. Verder was vrijwel niemand bekend met radioactiviteit en de gevolgen van een nucleaire aanval. Wat we nu als afgrijselijk onverantwoordelijk en levensgevaarlijk zien, was toen min of meer normaal. Op een gegeven moment was er zelfs een idee om de landing te openen met atoombommen die op de stellingen aan de kust gedropt zouden worden, direct gevolgd door de landing zelf, waarbij troepen dan onbeschermd door zwaar radioactief terrein zouden gaan.  Men wist doodeenvoudig niet hoe gevaarlijk dat was.

Operatie Downfall was verdeeld in twee landingen: Operatie Olympic en Operatie Coronet. Olympic was gepand voor 1 november 1945. Er zouden drie landingen op Kyushu uitgevoerd worden. Later zou dat bruggenhoofd versterkt worden met landingen op Hunshu in Operatie Coronet, gepland voor 1 maart 1946. Let op het tijdsverschil van vijf maanden. Die tijd zou niet besteed worden aan duimendraaien of Japanse apothekers een uitkering te geven, maar aan bittere strijd.

Japan had alle gelegenheid om zich voor te bereiden op die landingen, en deed dat ook. Verder was er nog een probleem. Japan is erg bergachtig en het aantal stranden waar je een grootschalige landing op kunt uitvoeren is niet zo groot. Japan had de paar beschikbare stranden zwaar versterkt en was volledig voorbereid. Verder wisten de Geallieerden dat de tegenstand die ze tot nu toe ondervonden hadden niets was met wat hun te wachten stond. Men wist dat de Japanse regering van plan was om zelfs moeders en kinderen, gewapend desnoods met stokken, in te zetten.

Een van die voorbereidingen was het aanmaken van purperen harten. Het purperen hart is een gewonden onderscheiding, die je kunt verdienen (liever niet natuurlijk) als je aan het front gewond raakt. Men liet er een half miljoen slaan. Alle purperen harten uitgereikt tot op de dag van vandaag komen uit die voorraad. Dus alle Amerikaanse gewondenkruisen van al hun oorlogen na WO II komen uit die voorraad, en voorlopig hoeft er nog niets extra’s aangemaakt te worden. Er zijn er meer dan genoeg voor nog een paar flinke oorlogen. Zoveel purperen harten zijn er toen geslagen.

Ik ga u verder niet vervelen met een opsomming van droge feiten. Enkel dat generaal MacArthur bijzonder ambitieus was en dolgraag de geschiedenisboekjes in wilde gaan als de leider van de grootste maritieme operatie in de wereldgeschiedenis. Zijn probleem was de verliescijfers. Hij moest dat idee ‘verkopen’ aan de politieke leiding, en die zag het verlies van miljoenen kiezers echt niet zitten. Dus MacArthur’s staf manipuleerde de getallen zo positief mogelijk en zo oppervlakkig mogelijk. Op een gegeven moment gingen ze zelfs over tot het gebruik van percentages, want ‘we verliezen tijdens deze operatie slechts 250.000 man’ verkoopt minder goed dan ‘we verliezen tijdens deze operatie slechts 15% van onze sterkte’.

Ik heb veel documenten gelezen over Operatie Downfall en ik denk persoonlijk dat de verliescijfers daarin de grootst mogelijke ONZIN zijn. Waarom? Omdat generaal MacArthur hoe dan ook die landing wilde uitvoeren en persoonlijk opdracht gaf om alle getallen naar beneden bij te stellen om dat mogelijk te maken. Hij wist dat er bij verliescijfers boven het half miljoen er geen Operation Downfall zou komen. Dus zorgen we ervoor dat die getallen er onder zitten. Ook al weten we dat ze vrijwel zeker het drievoudige bedragen. Of het tienvoudige. Zolang hij maar in de geschiedenisboekjes kwam.

Stel dat de Duitsers wisten dat de invasie zou plaatsvinden in Normandië en op welke stranden precies. Alleen niet de exacte datum, maar wel dat het bijna elke dag kon zijn. Denkt u dan dat de invasie geslaagd zou zijn? Ik denk het niet. Operatie Overlord was op punten (Omaha) kantje boord en Operation Double Cross, waarbij de Duitsers op het verkeerde been gezet werden, een enorm succes. Veel beter dan verwacht zelfs. Operation Double Cross was een spionageactie waarbij de Duitsers werd wijsgemaakt dat de invasie bij Calais zou plaatsvinden. Duitsland hield veel troepen daar ter beschikking, met name tankeenheden, die niet of te laat ingezet werden in Normandië.

Dat probleem hadden de Japanners totaal niet. Ze wisten precies waar de landingen zouden plaatsvinden, want ergens anders was gewoon onmogelijk. Dat maakt de voorbereiding een stuk gemakkelijker. Als Japanners zich doodvochten op kale koraalbanken zoals Tarawa en Iwo Jima, tot hoever zouden ze dan gaan bij de verdediging van het vaderland? Antwoord: totdat de laatste Japanse moeder, kind, of bejaarde gesneuveld was.

Ik ben geen expert, maar als ik de getallen in Operation Downfall verdrievoudig, denk ik dat ik nog steeds veel te optimistisch ben. Erg jammer dat 75 jaar na de oorlog die getallen nog steeds gemasseerd zijn. Mijn schattingen zijn, optimistisch, tenminste 1,5 miljoen geallieerde doden en meer dan 7,5 miljoen Japanners. Militairen en (grotendeels) burgers. Gruwelijke cijfers.

Gelukkig was president Truman geen Clinton of Obama. Hij liet zich niet foppen en moest een waar Salomonsoordeel vellen. Hij heeft, naar mijn idee, de minst afgrijselijke optie gekozen.

We zijn er nog niet. Japan wilde zich nog steeds niet overgeven, ook niet toen Hiroshima en Nagasaki verdampt waren. Het kabinet was in een langdurige vergadering bijeen of men zich zou overgeven na het nieuws van Nagasaki. De stemming was gelijk: evenveel voor- als tegenstanders voor overgave. Tijdens die vergadering kwam het bericht binnen dat de USSR en masse Mantsjoerije was binnengevallen en het ingenomen had. Dat laatste bericht gaf uiteindelijk de doorslag. Kabinetsoverleg na Hiroshima resulteerde in doorvechten. Dit overleg zou denkelijk tot dezelfde conclusie gekomen zijn, ware het niet dat de grootste en belangrijkste kolonie nu ook verloren was. En zelfs na dat nieuws was er nog een aantal militairen dat zich hoe dan ook dood wilde vechten en probeerde een coupe te plegen. Die coupe was beperkt en werd snel afgeslagen, maar tekent wel de situatie.

Japan gaf zich over niet na Hiroshima, zelfs niet na Nagasaki, maar pas na het verlies van Mantsjoerije (zelfde dag, overigens). De verliescijfers van Operation Downfall die u online kunt vinden, zijn veel te laag. Zo erg was een echte invasie van Japan geweest. Gelukkig hoefde het zover niet te komen.

Ook een leuk weetje: Duitsland had geluk dat Hitler zijn verstand er uit schoot en dat ze net op tijd de oorlog verloren. Want de Geallieerden hadden een ‘Germany First‘ beleid. De eerst beschikbaar gekomen atoombom was gepland voor Duitsland, en niet voor Japan. Als Duitsland nog doorgevochten had tot in augustus was Neurenberg de stad die we nu zouden herdenken, en niet Hiroshima. Neurenberg was namelijk uitgekozen als eerste doelwit. Alleen was de atoombom toen nog niet beschikbaar, en toen de eerste bom uiteindelijk gereed was had Duitsland zich al overgegeven.

De Japanse strategie was destijds: we weten dat we de oorlog aan het verliezen zijn. Maar we gaan het zo kostbaar maken voor de Amerikanen om te winnen dat ze gedwongen zijn om te onderhandelen. De Geallieerden waren tot exact dezelfde conclusie gekomen, maar hadden een wapen waar Japan niet op had gerekend. Zowel Duitsland als Japan waren zelf ook bezig om atoomwapens te ontwikkelen, maar die waren het ontwikkelingsstadium nog lang niet uit.

En dat is het laatste punt waar linkse mensen ook graag mee schermen: de Amerikanen hadden Japanse geleerden gewoon moeten uitnodigen om een proefexplosie bij te wonen, dan had Japan zich gelijk over gegeven. Nee dus. Ten eerste, zie boven, omdat overgeven niet in het woordenboek stond. En ten tweede, omdat ze zelf ook bezig waren om atoombommen te ontwikkelen en hun wetenschappers wisten misschien niet in detail wat die wapens konden, maar kenden wel degelijk de grote lijnen. Als twee echte explosies nog tot hevige debatten leidden, dan had een demonstratie dat echt niet veranderd. Nog afgezien van het feit dat Japanse wetenschappers nog geen halve cent aan politieke invloed hadden.

Dus als u linksgekkies hoort reutelen dat Hiroshima en Nagasaki helemaal niet nodig waren, heeft u nu de argumenten om ze mee om de oren te meppen.

Door:
H. Numan
(voor www.ejbron.wordpress.com)