Nederlandse kinderen op school gediscrimineerd

(Door: Wim van Schaik)

Tijdens de zomervakantie was er een couppoging in Turkije. Een onderwerp dat mogelijk ter sprake komt op school. Daarbij kunnen verhoudingen op scherp komen te staan tussen kinderen met ouders die zich met verschillende groepen associëren, waarschuwt de PO-Raad, sectororganisatie voor het primair onderwijs.

‘Gelukkig’ hebben we Stichting School & Veiligheid, die scholen ondersteunt bij het bevorderen van een sociaal veilig klimaat. Denk aan: tegengaan van grensoverschrijdend en ongewenst gedrag zoals pesten, agressie, geweld, discriminatie, racisme, (homo)seksuele intimidatie, radicalisering en extremisme. (Vallen onder dat laatste ook extremiteiten zoals een moeder in boerka en een vader die voor jongens en meisjes gescheiden onderwijs wil?) Stichting School & Veiligheid ligt aan het subsidie-infuus van het Ministerie van OCW en grijpt natuurlijk elke gelegenheid aan om zich te profileren. Dus snel de impact van die echte of zogenaamde coup in Turkije opgeblazen en ‘het probleem’ op het bordje van de leraar gedumpt!

Leraren zijn daar niet blij mee. Net als de meeste Nederlanders (77%; peiling Standpunt.nl) vinden zij dat het helemaal niet de taak van leraren is om conflicten tussen Turks-Nederlandse leerlingen te voorkomen. Maar Klaas Hiemstra van School & Veiligheid denkt daar vanachter zijn bureau anders over: “Het is goed als de scholen zich voorbereiden. Je moet je openstellen voor wat de kinderen vinden. Van professionals verwachten we dat ze emoties kunnen kanaliseren. Je moet er iets mee.” En dan komt het: “Maar het is wel belangrijk dat de leraar neutraal blijft” en “Wij kunnen wij niet richting één waarheid”. Klaas ziet de school als een waardevrij instituut, en (of vooral?) westerse waarden brengen we daar maar liever niet ter sprake…

Bij Standpunt.nl had Hiemstra het alsmaar over Turkse kinderen. Nu zal het meestal gaan om de wat oudere scholieren, maar kinderen erbij halen levert meer empathie op. Met dat Turkse raakt Hiemstra – vast ongewild – wel de kern van het probleem. Als Nederlanders met Turkse wortels zich zo verbonden voelen met ‘hun’ Turkije dat ze in de publieke ruimte en in Nederlandse schoolklassen hun ruzies uitvechten, dan hebben we het niet meer over ‘Turkse-Nederlanders’ of ’Nederlanders van Turkse afkomst’ of hoe we die rare en eeuwig durende eerste loyaliteit met het verre moederland van opa en oma of zelfs van de overgrootouders ook noemen. Nee, dan hebben we het inderdaad gewoon over Turken en de desintegratie van onze samenleving.

Ondertussen mogen Nederlandse kinderen (zonder ouders met twee paspoorten) toezien hoe de kostbare lestijd meteen al aan het begin van het schooljaar verkruimeld wordt. Meemaken hoe de sfeer verziekt wordt. Aanzien hoe hun leraar op advies van Hiemstra zich in allerlei bochten wringt om toch vooral niet het westerse standpunt in te nemen dat we elkaar niet de hersens inslaan of de keel afsnijden om een politiek conflict. En zo krijgen ze mee dat sommigen in dit land weer eens met fluwelen handschoentjes worden aangepakt en dat de westerse waarden – wat daar van over is – niet voor iedereen hoeven te gelden. Zeg maar, ze zien de praktijk bevestigd zoals die in Nederland en dus ook in het onderwijs al tientallen jaren heerst: je kunt in Nederland prima een parallelle samenleving opbouwen! De overheid subsidieert wel…

Zover is het gekomen, dat onze kinderen zelfs op school niet meer in een ontspannen en veilige omgeving verkeren. Dat verlengstuk van het Ministerie van Onderwijs, dat Stichting School & Veiligheid heet, vindt het heel gewoon dat Nederlandse kinderen, vaak al minderheid op eigen school, achtergesteld, zeg maar gediscrimineerd worden. Of is het geen achterstelling dat zij het maar voor lief moeten nemen dat hun onderwijs verziekt wordt, dat hún emoties er niet toe doen en dat hún veiligheid helemaal niet ter sprake komt?

Door:
Wim van Schaik
(voor www.ejbron.wordpress.com)