“THAT ‘S MY HOME!”

(Door: Theresa Geissler)

(Over de manifestatie – die voor mij als een “thuiskomen” was – van Pegida-NRW op 5 september 2016 in Duisburg met als gastspreker Michael Stürzenberger.)

Het was om en nabij 10 uur ’s ochtends, de zesde september 2016 en mijn trein terug naar Nederland zou pas om vier minuten voor half twee ’s middags vertrekken. Op een stenen zitplaats in een mooi stadspark in Duisburg, niet ver van het Hauptbahnhof genoot ik van de zon en sloeg een groep “Penner” (daklozen/alcoholici) gade die van deze plek zo te zien alweer hun ontmoetingsplaats hadden weten te maken. Had één van hen me aangesproken, desnoods om een vuurtje gevraagd of wat dan ook, dan zou ik het gesprek hebben aangeknoopt: ik kende dit soort mensen immers: twintig jaar eerder in Neurenberg had ik er genoeg gekend. Er zijn in Duitsland van die specifieke elementen die zich niet laten uitroeien en dat zag je niet alleen hieraan, maar waarachtig ook aan zoiets als de Pegida-demonstratie van de afdeling Pegida-Nordrhein-Westfalen, de voorgaande avond. Maar laat ik dit verhaal in de goede orde vertellen:

Wat betekent de komst van Michaël Stürzenberger als gastspreker bij déze manifestatie voor een Nederlandse bewonderaarster, die het eerder zowel aan het geld als aan de gelegenheid ontbroken heeft om hem in zijn woonplaats München eens ‘live’ te gaan beluisteren? Juist: Een must! Onmiddellijk de aanwezige mogelijkheden nagaan: Nu of nooit! Mijn oudste zoon, zodra ik hem ervan vertelde, toonde zich zo genereus om te willen bijdragen aan de kosten, niet alleen die van de reis, maar ook voor een overnachting in een hotel, wat volgens hem beter was dan “dat gedoe met de nachttrein in de late avond.” Het werd het IBIS-Hotel aan het Hauptbahnhof Duisburg, qua ligging uitmuntend, omdat dit tevens de locatie was waar de manifestatie zou plaatsvinden. Bovendien nam hij de zorg voor de digitale boekingen op zich, voor zijn, nog steeds, half-digibete moeder eveneens van onschatbare waarde.

Ik had het nieuws van de deelname van Stürzenberger aan de manifestatie voor het eerst gelezen op de Facebook-pagina van Dutch Defense League. Toen ik woordvoerster Raffie Chohan, dolblij, mailde om haar het goede nieuws te vertellen, had ze eigenlijk niet meer dan een paar dagen nodig om te besluiten dat zij en echtgenoot Maarten Hoekwater mijn voorbeeld zouden volgen, zij het per auto en nog dezelfde avond retour. Raffie verkeert met betrekking tot Pegida in vergelijkbare omstandigheden als ik: onmin met de organisatie van Pegida-Nederland vanwege het gevoerde interne beleid, wat echter volkomen los staat van haar gevoelens voor de beweging in het algemeen, die zich nooit hebben gewijzigd. Met mij dus, zoals gezegd, precies hetzelfde, hoewel ons beiden inmiddels gebleken is dat verschillende mensen er moeite mee hebben om dat onderscheid te begrijpen en ik hoop dan ook dat dit artikel iets kan bijdragen om één en ander te verduidelijken. Eén van de weinigen die het wèl begrijpt, is mede-Pegida-ganger Andreas, die, hoewel hijzelf geen reden had voor een breuk, Raffie’s beslissing in deze wèl respecteert en haar steeds is blijven steunen in haar streven om DDL nieuw leven in te blazen. Zelfs had hij thans voor een nieuwe DDL-vlag gezorgd, die hij haar nu en passant zou overhandigen, want ook hij en zijn vrouw zouden naar Duisburg komen. De ontmoetingsplaats werd MacDonalds op het Hauptbahnhof zo rond half vijf ’s middags -de manifestatie zou om 19.00 uur beginnen.

Andermaal een makkie: De ingang van de MacDonalds bleek zich te bevinden aan de Mercatorstrasse no. 17, één deur verwijderd van de hoofdingang van het Hauptbahnhof en de ingang van het IBIS weer één deur verder op no. 15! Na om drie uur te hebben ingecheckt had ik werkelijk alle tijd om me uitgebreid op te knappen en te verkleden, waarna ik rond de afgesproken tijd dus eens twee deuren verder ging kijken en waarachtig: De Hoekwaters waren al aanwezig. Erg dapper van vooral Maarten: sinds enige tijd kampt hij met ernstige problemen met zijn voeten, loopt in verband daarmee ziekenhuis in- ziekenhuis uit en is zelfs sinds kort aan de rollator Maar hier zat hij toch maar, stralend en vol goede moed. Alleen aan de geplande mars zou hij niet deelnemen: gedurende die tijd zou hij teruggaan naar MacDonalds en daar afwachten, want Raffie wou persé wel meelopen; daarover had ze vanaf het begin geen twijfel laten bestaan! Gelukkig was het er niet al te druk, daarom troffen we elkaar ook zonder enige moeite. Andreas en partner arriveerden zo’n goede 20 minuten later.

Toen we met zijn vijven zo tegen half zeven op zoek gingen naar de exacte locatie bleek die nog niet eens zo gemakkelijk te vinden. Aanvankelijk leek het zelfs wel of er nog niets was opgebouwd Wat trouwens wèl het geval bleek, maar het was, in tegenstelling tot het podium dat Pegida-NL pleegt te benutten, geen hoge stellage met een trapje, maar een onopvallend, laag, bijna gelijkvloers platform, dat pas enigermate opviel zodra de banner was bevestigd. De aanblik ervan was het eerste dat bij mij de gedachte opwierp: “Zo kan het dus ook,” wat later bevestigd zou worden, doordat het aantal toehoorders zou oplopen tot zeker 350 (Pegida NL, kóm er eens om) en wat er op dat lage platform naar voren werd gebracht even duidelijk overkwam. Al moet ik toegeven dat wij de hele tijd praktisch vooraan stonden, maar gezien het algehele enthousiasme hadden de achterste regionen duidelijk evenmin te klagen. Nu ja, microfoons doen dan ook wonderen, natuurlijk.

Wat hier belangrijker is, was het feit dat ik nog wel een paar keer vaker reden had om in gedachten de constatering “Zo kan het dus ook” de vrije loop te laten: dat Raffie hier geen onbekende was, wíst ik natuurlijk. Het begon ermee dat een organisatielid, die Marco bleek te heten, haar in de gaten kreeg en allerhartelijkst begroette (iederéén trouwens, na het nodige voorstellen) waarop hij onmiddellijk belangstellend informeerde: “Gehst du auch noch sprechen, Raffie?” En kijk, lezer, dát trof mij onmiddellijk, zoals mij die avond méér zou treffen: Raffie, die geen lid van de organisatie van Pegida-NRW wás, die hier onverwachts was gearriveerd, omdat ze nog gedurende de voorgaande dagen zorgvuldig had moeten afwegen of de reis naar dit evenement voor haar en vooral voor Maarten wel dóenlijk was, en die dus als spreker totaal niet ingepland kón zijn, had hier zonder meer mogen spreken, louter op grond van het feit dat ze hier inmiddels een bekènde was! We komen er nog op terug, waarde lezers; laat mij eerst maar verder uitwijden over de hierop vólgende indrukken:

We ontmoetten méér bekenden – van Raffie – waaronder Pegida-NRW-organisator Michael Diendorff, die – ongelogen – óók al met die vraag kwam! Ook hij maakte trouwens zo’n gemakkelijk bereikbare, allersympathiekste indruk, welke eenvoudigweg ontstaat als de betreffende persoon uitgebreid de tijd neemt om alle aandacht op één gesprekspartner te richten, zonder er vanuit te gaan dat hij en hij alléén overal en bij alles tegelijk aanwezig dient te zijn. Van dat laatste ging deze Diendorff overduidelijk helemáál niet uit. Hoewel hij vanzelfsprekend wel zelf die avond een openings- en slotrede hield, liep hij later tijdens de mars niet eens vooraan, om er maar van te zwijgen dat hij van een megafoon gebruik zou maken: de spreekkoren – waaronder trouwens hele mooi, ik kom daar nog op terug – werden spontaan gevormd, dan uit díe en dan uit díe hoek, zonder een leidinggevende figuur die ze inzette. Maar voor een dergelijke dominante rol was deze natuurlijk-beminnelijke man dan ook niet echt het type. Liever onderhield hij zich geruime tijd op dezelfde ontspannen wijze met de eigenlijke ‘ster’ van de avond, Michael Stürzenberger in eigen persoon, die zich geenszins verborgen hield tot het moment surprême!

Nadat Raffie mij er op attent maakte, had ik zeker enige minuten lang ruim genoeg aan het feit dat ik mij ophield vlakbij deze ‘kleine, dappere man uit Múnchen,’ zoals ik hem na deze avond nóg steeds noem, inderdaad niet vanwege zijn fysieke lengte, maar, zoals steeds, figuurlijk bedoeld vanwege zijn hartverwarmende, onopgesmukte bereikbaarheid en menselijkheid! Zodra ik tenslotte, aangespoord door Raf, de moed vond (want ik durf er bijna nooit tussen te komen zolang een ander met wie dan ook in gesprek is), was ik blij dat ik de woorden kon vinden: “Es freut mich, es freut mich wirklich: Es ist ja wunderbar um Sie jetzt mal ‘live’ zu begegnen!” Hij reageerde hartelijk genoeg en we wisselden nog enige woorden, waarop Raffie, gemakkelijker als dat voor haar was, omdat ze natuurlijk in Frankfurt al samen met hem gespeecht had, hem uitgebreid haar perikelen met Pegida-NL – en de zorgen over haar komende proces – uiteen begon te zetten. Hoofdzakelijk in het Engels, waarin ze gelijk had, omdat ze die taal het beste beheerst. Maar ik was allang content erbij te kunnen blijven staan luisteren en er zo nu en dan in het Duits iets ondersteunends als “Sicher!” of: “Na, und wie!” aan bij te kunnen dragen. Michael Stürzenberger luisterde opmerkzaam…..en deed iets gedenkwaardigs: bijna direct ná de aanvang van zijn rede vestigde hij de aandacht van het publiek op de aanwezigheid van de kleine delegatie, die hier aanwezig was ter vertegenwoordiging van “den Niederländen” en de momentele positie van Raffie Chohan “die angeklagt ist, weil sie die Wahrheit gesagt hat!”

Dat volstond: wat hij verder ook allemaal naar voren gebracht heeft op zijn eigen, onnavolgbare manier, het was allemáál memorabel, maar het feit, dat hij de moeite nam om hier nadrukkelijk aan te refereren, was voor mij het meest ontroerende en ik zal het niet gauw meer vergeten. Ik was blij dat Raffie aan het eind van zijn rede onverwachts naar voren trad om hem een medaille aan een rood-wit-blauw lint om zijn hals te hangen. Van tevoren had ze er met geen woord over gerept dat ze zulks van plan was, tenminste niet tegen mij, maar het was niet minder dan welverdiend! Behalve hij en Michael Diendorff waren er in totaal nóg twee of drie sprekers, allemaal goed, vond ik: Krachtig en strijdbaar van toonzetting, zodat je dat óók weer alleen in Duitsland vindt, en tussendoor was er de mars: niet eens al te lang, maar ik genóót ervan! Van de meeste leuzen, zoals bijvoorbeeld “Merkel muss weg!”, maakte het al helemaal niet uit of je Duitser of Nederlander was, omdat we “dankzij” de EU immers allemáál met het Takkenwijf te maken hadden, en voor de speldenprikkende ‘Antifa’ – die overigens door de politie voorbeeldig op afstand gehouden werd – bleek er een verrassend melodieuze leus voorhanden, die ongeveer neerkwam op: “Holodiodia Antifa, Hu-ren-söh-ne!” die, dat moet men van mij geloven, gezongen werd op een wijs met een móóie uitgang, waarbij het fantasieloze Nederlandse “Antifa ha ha ha” gedoemd was te verbleken tot iets ronduit nietszeggends. Ook dát was Duitsland, realiseerde ik mij opeens weer ter plekke: de kracht van het poëtische, het muzikale, waaraan de nuchtere Nederlandse geest zoveel minder belang hecht, maar die ik , ook al jaren geleden in Neurenberg, altijd al zo wist te waarderen.

Trouwens: was er tot nu toe in Nederland ooit sprake van geweest dat een manifestatie tenslotte werd afgesloten met een gemeenschappelijk gezongen lied? Maar dan ook geen moment. Terwijl dat hier de natuurlijke gang van zaken bleek: een oud, Duits volkslied, “Die Gedanken sind frei,” oorspronkelijke herkomst bijna vergeten, maar rond 1865 opnieuw bewerkt door Gustav Mahler. Ook dàt kende ik wel; niet de hele tekst, maar zéker de melodie, die vroeger immers ook wel in Neurenberg tijdens de “Altstadtfeste” gezongen werd. Hoe mooi, hoe toepasselijk vooral! En hoe indrukwekkend dat het nu hier door àlle aanwezigen meegezongen werd, uit volle borst! Noem het pathetisch of sentimenteel, maar wat hád ik dit gevoel van verbondenheid met oude folklore, dat de Duitsers zo eigen is, jarenlang gemist In Nederland nooit meer teruggevonden, bij niets, ook zéker bij Pegida-NL niet. En nu opeens, hier in Duisburg, vlak over de grens……

Het was intussen later geworden en zeker voor degenen onder ons die dezelfde nacht nog terug moesten naar Nederland werd het tijd om op te breken. We namen dus van enkele mensen afscheid. Tegenover Michael Diendorff liet ik mij onwillekeurig ontvallen: “Auf Wiedersehen!” en was een ogenblik verrast over de dankbare hartelijkheid waarmee dat beantwoord werd. Pas later realiseerde ik me dat “tot ziens” in de regel betekent dat degene die het zegt ervan uit gaat dat er een weerzien zal z i j n en dat hij het ook zo had opgevat. En hij had gelijk, besefte ik: Deze avond, deze kennismaking met Pegida-NRW, waar ik toch echt nooit eerder was geweest dan nu, had me in één klap het gevoel van verbondenheid met de bewéging Pegida terug gegeven, die ik de afgelopen maanden door tal van omstandigheden voor een belangrijk deel was kwijtgeraakt:het besef dat er binnen Pegida nog afdelingen bestaan, waarin men níet in principe tot de organisatie hoeft te behoren om met voorrang een podium te krijgen, waarin leden van de organisatie níet op Facebook sneren uitdelen naar de achterban, wier woordvoerder er níet naar taalt om persé maar alles in “eigen hand” te houden en iedereen die zich níet minutieus aan de door hèm uitgestippelde koers houdt, er maar uit werkt – zoals onder meer Raffie overkomen was, in wiens hoofd het niet zou ópkomen om de hele achterban meerdere maanden in de zomerstop te dumpen teneinde in zonnige streken zèlf de heldenrol te gaan spelen, samen met een protégé, vrijwel de enige, die hij metterdaad naar voren schuift en vooruit helpt, waarin alles, kortom, éérlijk gaat en de beweging er één is van iederéén……Ik wíst dat ze er moesten zijn en die avond van de vijfde september in Duisburg heb ik het aan de lijve moge ondervinden. Plus dan nog al die andere aspecten die ik zo lang had gemist sinds ik niet meer in Neurenberg geweest was….. Ik was blij met de button van Pegida-NRW, die iemand – ik meen Andreas – mij gegeven had, omdat ik mij opeens realiseerde: als ik in de toekomst regelmatig naar Pegida-manifestaties wil….dan hoeft dat toch niet persé van Pegida-NL te zijn! De aanwezigheid van Michael Stürzenberger heeft ervoor gezorgd dat ik deze afdeling nu heb ontdekt, dat ik, geheel toevallig, “thuis” gekomen ben. “That’s my home,” zoals Louis Armstrong al zo sfeervol wist te zingen…..

Auf Wiedersehen, Pegida-NRW; Ich komme ja bestimmt zurück!

Video Pegida-NRW in duisburg (05-09-2016):

 

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)