De linkse frustratie

(Door: “Taljaard”)

Links heeft nog nooit de meerderheid gehad in Nederland of in West-Europa en zal deze meerderheid ook nooit krijgen. Wat zij wel heeft, zijn agitatoren en apparatsjiks binnen de bestuurlijke ambtenarij, het onderwijs en de media. En deze mensen bezetten al sinds jaar en dag die posities waarbinnen zij de invloed van links op de samenleving kunnen laten gelden om daarmee hun gelijk te halen. Maar gezien het feit dat deze invloed geen afspiegeling is van de werkelijke ideologische en sociaal maatschappelijke verhoudingen in Nederland en West-Europa, en dat nooit is geweest en ook nooit zal worden, betekent dit dat zij dit gelijk dus ook nooit helemaal zullen krijgen. Net als de islam heeft ook links de neiging om iedereen te overschreeuwen, te dwingen en aan zich te onderwerpen. En omdat het socialisme in feite een geseculariseerde religie is in het gewaad van een politieke ideologie, en de islam een politieke ideologie in het gewaad van een religie, is het ook bepaald niet verbazingwekkend dat zij elkaar hebben gevonden in een monsterverbond. 

Er rest links ook niets anders. Want het morele en ethische failliet van links is zonneklaar aan het licht gekomen door de afschuwelijke ontwikkelingen in het Rusland en in het China van de 20^e  eeuw, waarin het socialisme rechtstreeks verantwoordelijk is voor meer menselijke ellende dan alle godsdienstoorlogen in de geschiedenis van de mensheid bij elkaar. En dan laten wij het Duitse nationaalsocialisme nog buiten deze feitelijke constatering.

Het economische failliet van links kwam aan het licht bij de val van de Sovjet-Unie en het voormalige Oostblok, evenals bij de radicale koerswijziging van China, dat alleen nog maar in naam socialistisch is. In Nederland en West-Europa is links er echter in geslaagd om binnen een tijdsbestek van minder dan 40 jaar de samenleving structureel te ontwrichten. En het is alleszins als frappant en opvallend te beschouwen dat de import van mohammedanen in West-Europa pas goed op gang kwam in de jaren `90 van de vorige eeuw; direct na de val van het Oostblok. Ondergetekende herinnert zich nog de ellenlange thema-artikelen uit de zaterdagse bijlagen van de Volkskrant en het NRC uit deze tijd. Hierin verzuchtten linkse schrijvers en intellectuelen dat de inwoners van dit voormalige Oostblok het socialisme bij het vuilnis hadden gezet, maar dat zij nu uit diezelfde vuilnisbakken van de geschiedenis verfoeilijke zaken als nationalisme opdiepten.

En dat zij zich daarmee dus op het verleden in plaats van op de toekomst richtten, terwijl deze toekomst volgens deze linkse schrijvers en opiniemakers, geheel getrouw aan de theoretische marxistische dialectiek, nog altijd en onontkoombaar aan het socialisme behoorde. Wat hen vooral een doorn in het oog was, was dat de Duitsers zich tot één volk verklaarden en dat ook openlijk en voor het oog van de hele wereld lieten horen. De conclusie die men, niet alleen in de linkse media, maar ook aan de door links beheerste universiteiten, hieraan verbond, was dat de autochtone Europese werkende klasse was ”verburgerlijkt” en daarom ”te decadent en te zeer aangetast door het consumentisme om nog langer een betrouwbaar en werkbaar sociaal-revolutionair potentieel te kunnen vertegenwoordigen om het socialisme in de praktijk te kunnen brengen.”

Men week uit naar het romanticisme van Rousseau en zijn ”edele wilde.” In die zin dat de Derde Wereld nog niet was bedorven door het kapitalistische consumentisme en tjokvol zat met ”onbedorven nobele bruine en zwarte zonnekinderen”, die nog niet waren vervreemd van de natuur en die bovendien hun leven lang al hadden ondervonden wat klassenstrijd precies inhield. Dit moest het nieuwe proletariaat worden, wat de verwezenlijking van de socialistische heilstaat op termijn zou bewerken. Het gevolg was een ongeëvenaarde import van mensen uit deze Derde Wereld, die bij voorkeur ook nog eens uit mohammedanen moest bestaan.

Dit gaat tot op de dag van vandaag door, maar wordt door de autochtone West-Europese bevolking steeds minder aanvaard. In de landen die voorheen tot het Oostblok behoorden, is de bevolking, vanwege het feit dat men daar meer dan 40 onder de knoet van de Sovjet-Unie heeft gezeten, veel alerter op dergelijke machinaties dan in West Europa. Vandaar dat men in Polen en Hongarije, maar ook in de voormalige DDR, om te beginnen al niets van een dergelijke ontwrichting van de samenleving moesten en moeten hebben. De meerderheid van de Europese bevolking zal zich ook beslist niet laten onderwerpen door deze zoveelste heilloze socialistische agenda, waarbinnen links nu met behulp van de islam probeert de door hem zo diep verfoeide kapitalistische status quo en de soevereine natiestaat te destabiliseren en omver te werpen.

Dat links zich voor de zoveelste keer maar al te graag vrijwillig in een kooi van ideologische en marxistische dogma’s wil laten opsluiten, en zich daartoe zelfs van de islam wenst te bedienen, betekent nog niet dat wij daar allemaal toe bereid zijn. En dat het politieke stelsel in West-Europa zodanig door het linkse elitarisme en zijn disproportionele invloed in de samenleving is verziekt dat de stem van de autochtone Europese bevolking, die zich tegen hem keert, er zogenaamd niet meer toe doet, betekent nog niet dat   links hiermee oppermachtig is.

Het socialisme is een geseculariseerde religie. En het ligt in de aard van religies (NB: religie is iets geheel anders dan geloof!) dat men de realiteit ontkent en in plaats daarvan tegen alles in blijft vasthouden aan vooraf bepaalde en onwrikbare dogma’s. Deze realiteit is volgens de socialistische dogmatiek maakbaar en daarom gelooft links ook rotsvast in de illusie dat men deze realiteit naar believen kan manipuleren. In de praktijk komt deze linkse dogmatiek er echter op neer dat men de realiteit op een religieuze wijze consequent gaat ontkennen en ook zal blijven ontkennen, want ”feiten zijn rechts” en ”wij moeten weer durven dromen.” Maar ook dat zal niets veranderen aan het feit dat de Europese bevolking zich niet zal onderwerpen aan deze neomarxistische agenda, en nog veel minder aan de islam.

Dat is waar links, tot zijn steeds groter wordende frustratie, nu op stuit. En daarom wordt men ook steeds fanatieker in het bestrijden van zijn ideologische tegenstrevers. Censuur, intimidatie, sociale uitsluiting, schelden met ”nazi’s”, ”racisten”, ”fascisten”, ”xenofoben”, ”islamofoben” etc. en psychopathologiseren behoorde en behoort vanouds al tot zijn arsenaal. Maar wanneer zal blijken dat zij ook hiermee hun zin niet kunnen doordrijven, zullen zij overgaan tot een poging tot het gewelddadig neerslaan van hun oppositie. Ook in de jaren `60-`70 van de vorige eeuw, die de geschiedenis in zullen gaan als een tijdperk van enorm moreel en cultureel verval, waren veel linkse wereldverbeteraars en vredelievende hippies binnen enkele jaren omgeslagen naar het terrorisme van de RAF, de Rode Brigades, de kraakbeweging, RARA, etc..

Het is bepaald geen nieuw verschijnsel dat wanneer de linksen hun zin niet kunnen krijgen zij overgaan naar de meest brute vormen van geweld, terrorisme en onderdrukking. Dit alles bezield met een religieus aandoend fanatisme. Want dat deden Lenin, Trotski, Stalin en Mao ook. Nieuw is echter dat het socialisme en de islam elkaar daarin gevonden hebben. Nu is er in Nederland ook een aantal, vooral Turkse, mohammedanen dat zich ook al niet langer meer aan deze socialistische agenda wil onderwerpen en die daarom zijn eigen politiek partij heeft gevormd en die nu zijn eigen islamitische agenda aan de samenleving tracht op te dringen. Vandaar dat DENK door links net zo hard wordt bestreden als de PVV en in hetzelfde frame wordt geplaatst. Want uit het ontstaan van een beweging als DENK blijkt eens te meer dat de socialistische dogma’s niets hebben uit te staan met de realiteit. En daarmee de linkse frustratie, en het rampzalige tekort van links waar het de realiteit betreft, eens te meer blootlegt.

Het Russische en het Chinese communisme toonden het morele en ethische failliet van links aan. De val van het Oostblok toonde het economische failliet van links aan. En de totale en rampzalige mislukking van het multiculturalisme toont het sociologische failliet van links aan. Het socialisme koerst daarom aan op de afgrond en de definitieve vuilnisbelt van de menselijke geschiedenis. Maar voordat het zover is, zal links Europa eerst, en voor de derde keer, in een orgie van bloed en geweld storten.

Door:
“Taljaard”
(voor www.ejbron.wordpress.com)