Veranderende tendens. . . . en NIET ten goede

(Door: Theresa Geissler)

(Nabeschouwing van de zaak tegen Raffie Chohan op 28 september 2016, afgezet tegen het karakter van de twee zaken tegen Geert Wilders tot nu toe)

Dit wordt niet zozeer een verslag, maar een analyse. . . Een analyse, beste lezers van E.J. Bron, van het karakter van de rechtszaak tegen mevrouw Raffie Chohan, gehouden op de 28ste september van het jaar 2016, een goede vijf jaar na de beëindiging van het eerste Wilders-proces in 2011, en thans ongeveer gelijktijdig plaatsvindend met het tweede. Ik zal proberen dit nader uiteen te zetten:

We herinneren ons dat het OM ten tijde van de eerste aanklachten tegen Wilders in 2008/2009 nog zeer weinig animo aan de dag legde om de zaak metterdaad áán te spannen: De ‘steen des aanstoots’ waren destijds zijn uitlatingen in de pers geweest, almede het uitbrengen van zijn film “Fitna” en, behalve dat de algemene opinie luidde dat zeker een volksvertegenwoordiger zich het nodige moest kunnen permitteren, was men het er tevens over eens – tóen nog wèl – dat de vrijheid van meningsuiting een groot goed was. Die houding van het OM zou zich, ook nadat men het eerste proces-Wilders er tenslotte had weten door te drukken, niet meer wijzigen: nog vóórdat het zelfs ook nog gewraakt werd, had men al algehele vrijspraak geëist, zodat het bepaald geen verrassing mocht heten dat het ten langen leste, in 2011, tenslotte vrijspraak wèrd. Hoe anders was dat reeds drie jaar later, in 2014:

De aanleiding voor een nieuwe aanklacht tegen Wilders werd toen al niet eens meer gevormd door een uitspraak van hem, maar door een vráág, die letterlijk luidde: “Willen jullie meer of minder Marokkanen?”, waarbij nota bene het antwoord dus door hèm in het midden gelaten werd! Dat antwoord van het publiek, “minder! minder! minder!”, werd aldus de aanleiding voor het vervólgen van de vráágsteller. En, eveneens een onverwacht aspect: Deze keer werd die beslissing door het OM opvallend snel een gedecideerd genomen! Of het hele wanstaltige, hysterische media- en aangiftecircus dat er aan voorafging hier nog aan meegeholpen heeft, is moeilijk te zeggen en eigenlijk te krankzinnig om over te praten, maar het feit lag er plotseling. Ook heette het opeens dat “de vrijheid van meningsuiting niet onbegrensd was.” Achteraf bekeken een verre van gunstig voorteken, sluipenderwijs naderbij gekomen: het OM ziet thans zoveel méér in vervolging op dit gebied.

Dat zag men ook op de 28ste september bij de rechtszaak tegen Raffie Chohan, ex-woordvoerster van Pegida-NL, thans woordvoerster van de Dutch Defense League: zij had op 11 september van het voorgaande jaar, toen nog verbonden aan Pegida-NL, in een speech uitspraken gedaan die aan waarheidsgehalte feitelijk niets te wensen overlieten, maar die hier werden aangemerkt als “onnodig grievend voor bepaalde groeperingen – lees: moslims.” Ziedaar de reden dat zij niet in het openbaar uitgesproken hadden mogen worden. Het gevolg was dat zij hier nu zat. Wij, die met zo’n 30 man aanwezig waren om deze, overigens vredelievende vrouw, met absoluut geweldloze intenties morele steun te verlenen, moesten toezien hoe het OM bij deze gelegenheid een kille vastberadenheid aan de dag legde om haar veroordeeld te krijgen…..en de rechtbank hier in principe in meekreeg: reeds bij de aanvang namelijk probeerde Mr. Verweij, Raffie’s advocaat, met behulp van steekhoudende argumenten vormfouten, die bij het vooronderzoek door de politie gemaakt waren, sepot van de zaak te bewerkstelligen, maar na een relatief korte onderbreking werden die argumenten kordaat door de rechtbank van tafel geveegd met de mededeling, “dat het OM volgens haar zijn werk goed had gedaan.” Toegelicht werd dit nauwelijks. Wat hiervan te denken?

Tijdens de voortgang van de zaak handhaafde de officier van justitie, aldus in haar houding gestijfd, het argument van de “onnodig kwetsende grieven,” terwijl zij daarnaast tevens het argument “dat de vrijheid van meningsuiting niet onbegrensd was” meerdere keren aanhaalde. Zij besloot tenslotte haar requisitoir met het formuleren van de eis: een boete van € 1000,-, waarvan 500 voorwaardelijk – hetgeen ook al slecht anders kon, aangezien Raffie tot nu toe een blanco strafblad had. Niettemin bleek zij overduidelijk vastberaden om op dit vlak een vóórbeeld te willen stellen.

Het pleidooi van Mr. Verweij, dat alles bij elkaar meer dan een half uur in beslag nam, was weliswaar meesterlijk, ik kan het niet anders benoemen: het hele karakter van de aanklacht werd er in tot op het bót gefileerd, maar het is en blijft natuurlijk de vraag in hoeverre zelfs zo’n subliem betoog invloed uitoefent op de glasharde opstelling van tenminste twéé vrouwen (de officier èn de zittende presidente van de rechtbank), terwijl Raffie’s argumentatie, toen zij eenmaal zelf aan het woord kwam, enige zwakke plekken bleek te vertonen, in die zin dat een verzekering dat zij van nu af aan haar speeches door iemand anders liet nakijken of haar slechte jeugdervaringen in Indonesië met haar vader, zelf een moslim, gemakkelijk konden worden aangemerkt als verzachtende omstandigheden en dus in wezen als schuldbekentenis. En gerede kans dat ze ook als zodanig zúllen worden aangemerkt. Het zij haar vergeven, want je zult daar als vredelievende natuur, volmaakt tegengesteld aan de doorgewinterde crimineel, maar zítten! Ik durf te voorspellen dat het merendeel van ons, bezorgde burgers, bij een dergelijke ervaring door de knieën zou gaan! Echt de enige reden dat deze moedige vrouw in deze situatie verzeild was geraakt, was hier gelegen in de lange, islamitische tenen èn in de daarop steeds verder meeliftende goedmenschelijkheid van de Nederlandse samenleving en haar rechterlijke macht!

Men kán zich hooguit afvragen waarom haar raadsman, Mr. Verwey, haar tijdens voorafgaand overleg niet íets meer tot assertiviteit heeft gestimuleerd, waar hij overigens zijn werk zo voortreffelijk heft gedaan, maar ik sluit de mogelijkheid niet uit dat hij een beter inzicht gehad heeft in de mogelijkheden, ook gezien de persoonlijkheid van zijn cliënte.  Hoe dan ook, het is gegaan zoals het ging. En nu is het voorlopig wachten op de uitspraak over 14 dagen.

Het grootste probleem – al spreek ik hier uiteraard niet zuiver voor onze dappere Raffie als zodanig – is echter niet het eventuele vonnis, maar de daaropvolgende jurisprudentie: elke vorm van gelijk die het OM – dat zich langzamerhand meer en meer lijkt te ontwikkelen tot iets goedmenschelijks, waarin de Islamitische stem te duidelijk hoorbaar is – gelijk geeft, is er één te veel! Bij iedere volgende rechtszaak op dit vlak wordt dan slechts de mogelijkheid geschapen om deze weg verder te bewandelen, het net verder aan te trekken, totdat de islamisering van Nederland, zelfs in de rechtspraak, een feit is!

En onnodig te vermelden dat dit evenzeer, of nog sterker, geldt voor het tweede Wilders-proces, waarbij wij op dit moment óók nog op de uitslag wachten. Vrijspraak en nog eens vrijspraak, dat is de enige manier om deze ongunstige tendens – misschien – nog eens te keren; elke andere uitslag betekent hoe dan ook een stap in de verkeerde richting. Het is, alles bij elkaar, een veeg teken aan de wand waar wij alert op moeten blijven en wat wij aan de kaak moeten blijven stellen: Zeker Vrouwe Justitia moet gevrijwaard blijven – en zonodig worden genezen – van islamitische invloeden!

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)