Voor een vrouw is het leven in Duitsland alleen nog spitsroeden lopen

(Door: Petra Raab – Vertaling: Theresa Geissler)

Vandaag wil ik het eens hebben over een heel normale dag voor een vrouw in Duitsland sinds Duitsland werd overspoeld met overwegend mannelijke vluchtelingen en migranten. Vóór deze toestroom was het leven in Duitsland voor een vrouw héérlijk. Men kon onbekommerd het huis verlaten, zonder elke paar meter een bloedgeile, volkomen primitieve en absoluut ongecultiveerde man tegen te komen, die denkt dat hij vrouwen er ook nog een plezier mee doet als hij ze ongegeneerd en zonder enig fatsoen aanstaart. Zodra men de woning verlaat, begint voor een vrouw in Duitsland reeds het spitsroeden lopen.

In het openbaar vervoer ga ik altijd zó zitten dat zo weinig mogelijk mannen zó kunnen gaan zitten dat ze me voortdurend en onafgebroken kunnen begluren. In de regel is dat de plaats vlak achter de buschauffeur. Helaas zat er vandaag vlak achter me een vrouw, die een rochelende, kuchende hoestaanval had en die mij ertoe bracht mijn lievelingsplaats te verlaten en in de bus naar achteren te gaan. Ik zocht een plaats uit waar slechts een Duitse man tegenover me zat, van wie men in de regel weet dat ze geleerd hebben zich tegenover een vrouw te gedragen en respect te hebben. Het duurde echter slechts één bushalte, tot er van achteren een vluchteling naderbij sloop en rechtstreeks vóór me ging zitten, zodat mijn blik precies de zijne kruiste. Onvoorstelbaar, zo primitief sommige mannen zijn!

In plaats van niet recht vooruit te kijken, zodat hij mij niet aankeek, draaide hij elke vijf seconden zijn hoofd in mijn richting en keek dan wéér rechtstreeks. In dit ritme deed hij dat ongeveer 20 keer achter elkaar, tot ik me weer omdraaide. Daarna ging ik naar het postkantoor om daar een pakket af te geven. Ik stond op een plek waar men zijn pakket gereed kan laten maken. Een Duitser weet het, normaal gesproken, als zo’n kleine plaats door iemand bezet is, en zoekt voor zichzelf één van de andere vrije plaatsen uit, die, zoals in mijn geval, nog in het postkantoor voorhanden zijn. Zo niet bij mij vandaag. Alle andere plaatsen waren vrij, maar de vluchteling ging 30 cm van mij vandaan direct tegenover mij zitten op de plek waar ik mijn pakket in orde maakte. Dat heb ik gedurende de laatste ruim 50 jaar zo met een Duitse man geen enkele keer meegemaakt! Het probleem met zulke mannen is dat ze hun primitieve opdringerigheid nog mannelijk en geweldig vinden óók in plaats van zich te realiseren dat ze eenvoudig, primitief en weerzinwekkend bezig zijn. Dus verliet ik vanwege deze primitiviteit maar weer mijn plaats en ging naar een vrije plaats.

Op straat loop ik in principe steeds zo dat ik niet direct langs vluchtelingen hoef. Toen mij na mijn bezoek aan het postkantoor er één tegemoet kwam, ging ik aan de andere kant van de straat lopen. Wat deed deze vluchteling echter? Hij zag mij, wachtte, keerde zich om en ging vervolgens parallel met mij, in hetzelfde tempo als ik, de straat langs. Absoluut primitief! Hij liep dan ook met mij over straat tot het me te gek werd. Ik bleef staan en wachtte, wat hem zichtbaar irriteerde. Hij draaide zich nog een paar maal om, om te zien wat ik nu deed, maar ik bewoog me geen meter meer. Zo raakte ik ook deze vluchteling weer kwijt. De laatste meters naar mijn woning redde ik dan Godzijdank zonder de opgedrongen begeleiding van een bloedgeile, primitieve mannelijke “verrijker.”

Bron:
http://petraraab.blogspot.nl
Door: Petra Raab

Vertaald uit het Duits door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)