De Russische tragedie

 

(Door: “Taljaard”)

 Deze maand zal het 99 jaar geleden dat het grootste volk van Europa in de maalstroom van een rampzalige, bloedige burgeroorlog werd gesleurd, die uiteindelijk uitmondde in een alles verstikkende en een al even bloedige en rampzalige rode dictatuur die 74 jaar aanhield. Deze burgeroorlog was een reactie op de machtsovername van de bolsjewieken, die slechts ondersteund werden door hoogstens 25% van de bevolking. Maar omdat zij ijverden voor vrede met de Centrale mogendheden werden de bolsjewieken krachtig financieel ondersteund door het toenmalige Duitse Rijk, dat er ook voor had gezorgd dat Vladimir Iljich Uljanow, alias Lenin, met zijn aanhang vanuit diens Zwitserse verbanningsoord naar St. Petersburg kon reizen.

Dankzij deze Duitse gelden wisten de bolsjewieken een uitgebreid propaganda-apparaat op te zetten, waarmee zij vooral veel invloed konden verkrijgen in de twee grote westelijke steden van Rusland: St. Petersburg en Moskou. Maar in de rest van het land waren de bolsjewieken beslist niet populair. En hoewel het afzetten van de tsaar en de democratische februari-revolutie wel op een relatief brede steun kon rekenen onder de bevolking en het merendeel van het leger was dit bepaald niet het geval met de communistische oktober-revolutie. Het gevolg was een burgeroorlog, die zich tot 1922 voortsleepte en aan een onvoorstelbaar aantal van 15 miljoen mensen het leven kostte, wat meer was dan het aantal slachtoffers van de hele Eerste Wereldoorlog.

Het Duitse keizerrijk wist, ten koste van grote Russische concessies, vrede met de communistische regering te sluiten en daarmee troepen vrij te maken voor de oorlog in het Westen. Men hoopte hiermee de overwinning te behalen. Later zou dan men wel orde op zaken stellen in Rusland en Lenin en zijn kliek uitschakelen, zo veronderstelde men in Berlijn. In de lente van 1918 leek het er ook even op dat een Duitse overwinning niet ver meer was, maar de Amerikaanse deelname aan het Westelijke strijdtoneel deed in de zomer van dit laatste oorlogsjaar de balans definitief en beslissend in het voordeel van de toenmalige Geallieerden doorslaan. Een gevolg hiervan was dat Rusland eerst verzonk in een ongeëvenaard bloedige chaos en daarna aan een rode dictatuur onder Stalin werd overgeleverd, die erger was dan welke tsaar dan ook ooit had kunnen verzinnen. Het is een nogal populaire misvatting onder voornamelijk linkse westerse historici dat Lenin en Trotski veel humaner zouden zijn dan Stalin en dat zij als het ware diametraal tegenover elkaar stonden. Maar het Rode Leger onder Lenin en Trotski roeide tijdens de burgeroorlog hele dorpen uit. En zij waren de feitelijke stichters van beruchte Tsjeka onder hun Poolse stroman Felix Dherzjinski.

De terreur die door de Tsjeka en het Rode Leger, met expliciete goedkeuring van Lenin en Trotski en met actieve medewerking van Stalin, onder de Russische bevolking tijdens de burgeroorlog werd uitgeoefend, deed zelfs die van de latere SS-Einsatzgruppen nog verbleken. De moord op het gezin van de voormalige tsaar geschiedde ook op uitdrukkelijk bevel van Lenin zelf, een met haat vervulde fanaticus, middels een gecodeerd telegram aan de Ural Sowjet. Maar deze moord is slechts een flauwe afspiegeling van de Rode terreur onder de bevolking. Vooral Russisch Orthodoxe priesters, monniken en nonnen en christenen in het algemeen moesten het ontgelden. Maar ook officieren en soldaten van de antibolsjewistische zgn. Witte coalitie konden op een vaak gruwelijke dood rekenen wanneer zij het ongeluk hadden om levend in handen van de Roden te vallen.

Niet alleen geestelijken, christenen en anticommunisten hadden te lijden van deze Rode terreur. Het loutere feit dat iemand kon lezen en schrijven, een bril droeg, of een andere taal dan alleen Russisch kende, maar niet bij de communistische partij hoorde, was vaak al voldoende reden voor de Roden om tot executie over te gaan, omdat zo iemand een bourgeois en geen proletariër was. Het zal niemand verbazen dat de Witte coalitie hierdoor soms tot net zulke wreedheden als haar communistische tegenstanders vervielen, wat het moorddadige karakter van dit conflict nog versterkte. En het waren op hun beurt, waar het de burgerbevolking betrof, vooral de Joden die het van de zijde van de Witten moesten ontgelden. Met als reden dat een aantal prominente bolsjewieken, waaronder Trotski, Joods waren.

De Witte coalitie werd ondersteund door de Westelijke mogendheden. Maar Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk waren oorlogsmoe en de Verenigde Staten hadden bij nader inzien geen belang bij een stabiel en op den duur weer sterk Rusland. Daarom was de Westerse militaire assistentie volstrekt onvoldoende om het Rode tij te kunnen keren. Bovendien werd deze buitenlandse inmenging door een groot deel van de bevolking allerminst op prijs gesteld, wat aanmerkelijk bijdroeg aan een verbrokkeling van het draagvlak en de populariteit van de Witte coalitie. De enige toenmalige Geallieerde mogendheid die nog wel in staat was om een aanzienlijk aantal troepen naar Rusland te sturen, was het Japanse keizerrijk. Maar velen van deze Japanse manschappen kwamen om door kou en honger in de Oost-Siberische taiga, omdat zij volstrekt onvoldoende voorbereid waren op een oorlog in een dergelijk enorm en onherbergzaam gebied. En ook omdat zij door de hele plaatselijke bevolking van welke partij dan ook werden gehaat en veracht. De Russische ressentimenten van de oorlog met Japan tussen 1904-1905 waren, vooral in deze regio, namelijk nog steeds sterk. Deze Japanse militaire interventie in de Russische burgeroorlog draaide dus uit op een fiasco. Het uitblijven van voldoende en beloofde steun van Amerikaanse zijde zorgde daarna ook voor een grote verslechtering van de wederzijdse relaties tussen Japan en de Verenigde Staten. De gevolgen daarvan zijn bekend, maar dat is een ander verhaal.

Nadat de burgeroorlog door de Roden was gewonnen, lag het land in puin, waren hele regio’s op het platteland feitelijk ontvolkt dan wel ontdaan van nagenoeg de hele volwassen mannelijke bevolking, en bestond er eigenlijk geen infrastructuur meer. Het gevolg daarvan was voedselgebrek in de steden. De oplossing die door Stalin, Lenin´s opvolger sinds 1924, voor dit probleem werd gevonden, was een totale en meedogenloze plundering van alle voedselreserves op het platteland ten gunste van de steden. Dit had dan weer catastrofale hongersnoden op het platteland tot gevolg, met name in de Oekraïne, waardoor er naar schatting nog eens 2 miljoen mensen omkwamen.

De nog overgebleven boeren werden enkele jaren nadien als ”koelakken” bestempeld en van hun land beroofd tijdens de collectivisatie van de landbouw, waarmee Stalin het weerbarstige Russische platteland aan het Rode regime wilde onderwerpen. De boeren werden naar Siberische dwangarbeidkampen gedeporteerd, waarbij opnieuw honderdduizenden het leven lieten. Het land en de productiemiddelen kwamen in handen van zgn. Kolchozen; agrarische collectieve staatsbedrijven. Hoewel er een actieve politiek van mechanisatie en rationalisatie werd doorgevoerd, bleef de voedselvoorziening gedurende de jaren `30 in de Sovjet-Unie precair en gebrekkig en moest men daarom noodgedwongen graan uit de Verenigde Staten importeren om nieuwe hongersnoden te voorkomen.

Intussen werd de Sovjet-Unie onder Stalin en communistische partij in één groot dwangarbeidskamp veranderd, waarin absoluut niemand zeker was van zijn of haar leven en relatieve vrijheid. Geen tsaar, ook geen Iwan de Verschrikkelijke of een Peter de Grote, kon zich met Stalin meten waar het massale dwangarbeid, onderdrukking en een niets en niemand ontziende terreur van staatswege betrof. Pas omstreeks halverwege de jaren `30 werd het leven voor de gewone Rus materieel iets beter. Men hoefde niet meer direct bang te zijn om te verhongeren. Maar daar stond tegenover dat er wel een gerede kans bestond om, zonder enige aanwijsbare reden, in handen van de Tsjeka en later de NKVD te vallen en dan spoorloos te verdwijnen in de Siberische goelag´s of gewoon te worden vermoord of doodgemarteld in een gevangenis.

Het slaan van een kruis, het bezit van een Bijbel of een ander verdacht boek, het fluiten of het zingen van een tsaristisch liedje, een grapje over Stalin etc. was vaak al voldoende om te worden aangebracht door een verklikker en dan te worden gearresteerd. Slechts in de meest afgelegen gebieden was men nog in staat om van een dergelijke terreur gevrijwaard te blijven. Ironisch genoeg was men in ballingsoorden daarom vaak nog het veiligste en deed het oude gezegde uit de tsarentijd, “Petersburg en Moskou zijn ver weg” opnieuw opgeld. Ondanks alles leek zich het leven in de Sovjet-Unie te stabiliseren. De schade van de burgeroorlog was hersteld. De industrie kwam gaandeweg weer op het peil van voor 1914 en overtrof deze sinds 1938. En ook de voedselvoorziening was redelijk geworden.

Maar een blunderende Stalin meende Hitler te kunnen vertrouwen. En dankzij de nazi’s een deel van Polen, alle Baltische staten en Finland onder Sovjet heerschappij te kunnen brengen. Waar het Finland betrof, mislukte dit bijna door de onverwacht sterke tegenstand van het Finse leger. Op 22 juni 1941 viel een enorme Duitse legermacht de Sovjet-Unie binnen; iets waar Stalin helemaal niet op had gerekend. De Sovjet troepen in oostelijk Polen waren een bezettingsmacht, die niet berekend was op oorlogsvoering. Zij werden binnen enkele weken omsingeld, onder de voet gelopen, dan wel gevangen genomen. En ook de rest van het toenmalige Rode Leger was onvoorbereid op een dergelijke invasie. Daar kwam nog bij dat Stalin enige jaren daarvoor de hele legertop had geëlimineerd van alle commandanten en hoge officieren, die ook in de tsarentijd al militair waren geweest, en die dus ervaring hadden in het leiden van troepen in oorlogstijd. Het leger deed daarom denken aan een enorme kudde schapen zonder herders. En de Duitsers konden daarom met relatief gemak vele honderden kilometers oprukken en honderdduizenden manschappen omsingelen en gevangen nemen. Op sommige plaatsen werd er verbeten en heldhaftig tegenstand geboden, maar daar wist de Duitse oorlogsmachine wel raad mee.

De Duitsers gedroegen zich tegenover de bevolking in de veroverde gebieden als veroveraars, plunderaars en moordenaars in plaats van als bevrijders. Had men dit laatste gedaan, dan zouden de kansen voor Stalin klein zijn geweest. Maar nu was hun terreur minstens zo erg als tijdens de nog vers in het geheugen liggende burgeroorlog. Met als gevolg dat vrijwel de hele Russische bevolking, enkele uitzonderingen daargelaten, zich tegen hen keerde met een verbetenheid en een doodsverachting die hun weerga in de geschiedenis niet kennen. Stalin was dan weliswaar een “swinja” (varken), maar hij was HUN “swinja”. En Hitler was nog veel erger. De Duitse invasie liep vast voor de poorten van Moskou en Leningrad/St.Petersburg. Mede door de, ook voor Russische begrippen, strenge winter van 1941-1942 moesten de Duitsers zich bij Moskou terugtrekken en was de Wehrmacht voor het eerst verslagen.

Het jaar daarop verschoof het Duitse aanvalsplan zich naar het zuiden. Men wist de hele Oekraïne te veroveren en ver door te dringen naar het oosten en het zuiden, tot aan Stalingrad en de oevers van de Wolga, en tot aan de Krim en de Kaukasus toe. Maar het Rode Leger, dat nu de facto het Russische volksleger was geworden, had zich van de aanvankelijke schok van 1941 hersteld en bleek volkomen tegen de Wehrmacht te zijn opgewassen. En naarmate de oorlog zich voortsleepte, kreeg het de overhand. Stalin had, na de bijna-ramp van 1941, het commando overgedragen aan competente generaals als Zhukow en Rossokowski. Ten koste van enorme offers en een voor moderne Nederlandse begrippen onvoorstelbare moed, volharding en opofferingsgezindheid werden de Duitsers uit Rusland verdreven en tot aan Berlijn achtervolgd, waar men er tenslotte genadeloos mee afrekende.

Deze overwinning had een prijs in bloed en mensenlevens die nauwelijks te bevatten is. Niet alleen waren miljoenen Russische soldaten gesneuveld, maar de Duitsers waren in de bezette gebieden als beesten tekeer gegaan en hadden minstens 10 miljoen mensen gedood en laten verhongeren. Daar komt nog bij dat het Rode Leger onder toezicht van de NKVD stond. Elke officier vanaf de rang van kapitein had een politieke officier naast zich aan wie hij in de praktijk ondergeschikt was op straffe van degradatie of arrestatie en executie. Deze NKVD´ers deelden in feite de lakens uit, maar wisten vaak niets van oorlogsvoering. Dit had tot resultaat dat talloze soldaten onnodig een zekere dood in werden gejaagd. Alleen generaals met een gevestigde reputatie en de eenheden onder hun commando konden zich aan de verwurging door deze incompetente, maar op macht en bloed beluste rode bureaucraten in uniform onttrekken.

De schattingen van het aantal slachtoffers dat de Tweede Wereldoorlog in de Sovjet-Unie heeft geëist, lopen uiteen van 20 tot 27 miljoen slachtoffers, waarvan de meesten burgers. Deze zeer duur betaalde overwinning heeft het Russische volk en het Rode Leger niet behaald dankzij Stalin en de communistische partij, maar ondanks Stalin en de communisten. En de hoogbejaarde en steeds minder in getal zijnde Russische mannen en vrouwen, die zich op gedenkdagen tooien met hun medailles, krijgen en verdienen daarom dan ook veel respect.

Een lugubere optelsom kan de Russische tragedie van 1914-1945 samenvatten:

Slachtoffers Eerste Wereldoorlog: 1,5 miljoen.
Slachtoffers revolutie en burgeroorlog: 15 miljoen.
Slachtoffers hongersnoden en Stalin-terreur (bij benadering): 3 miljoen.
Slachtoffers Tweede Wereldoorlog: ca. 25 miljoen.

Totaal: 44,5 miljoen doden!

Is het een wonder dat het merendeel van de hedendaagse Russen niets wil weten van het socialisme? En is het een wonder dat zij wantrouwig en afwijzend staat tegenover westerse inmenging en buitenlandse overheersing? Wat wel een wonder mag heten, is de schier ongelooflijke veerkracht van het Russische volk. Na al deze onvoorstelbare ellende is Rusland, ook al onder de Sovjets, als een Feniks uit haar as verrezen. En heeft het volk, na de val van het rode beest, ook nog zijn trotse geschiedenis, zijn identiteit en zijn prachtige culturele erfgoed hervonden. Rusland leeft nog. God zij dank. Want wij in West Europa zullen dit volk en deze mensen in de nabije toekomst nog hard genoeg nodig hebben in de strijd tegen de islam. En het zal ons niet in de steek laten. Al was het alleen maar omdat zij nooit een geïslamiseerd Westen naast zich zal dulden. Want dat is nog gevaarlijker.

Ben ik een Russofiel? Ja, onverbeterlijk. En ook nog eens erfelijk, want mij door wijlen mijn vader met de paplepel ingegoten. Wie mijn geschriften hier een beetje kent, weet waarom. Hij is door de Russen in februari uit een Duits werkkamp in Silezië bevrijd en heeft daarna met het Rode Leger meegevochten tot aan het einde van de oorlog. Mijn jongere broer heeft zijn orde van de rode vlag in bezit. Mijn vader was fel anticommunistisch. Maar over de Russen zelf wilde hij geen kwaad woord horen. Hij was van mening dat er op de hele wereld geen betere mensen zijn te vinden. En toen “Dr. Zhivago” op de Duitse tv werd uitgezonden, zag ik deze harde man als puber voor het eerst in mijn leven huilen als een kind.

Door:
“Taljaard”
(voor www.ejbron.wordpress.com)