Duitsers, houd op met van de hele wereld te houden, maar houd van jezelf

(Door: Petra Raab – Vertaling: Theresa Geissler)

Mensen die niet van zichzelf houden, denken dat ze goede mensen zijn als ze in plaats daarvan alle anderen “liefhebben.” Dat “liefhebben” staat hier tussen aanhalingstekens, omdat niemand kan liefhebben als men zichzelf niet liefheeft. Men bedrijft slechts deze vermeende liefde jegens anderen om het eigen gevoel van eigenwaarde op te krikken. In werkelijkheid gebruikt men die anderen slechts daarvoor, die op hun beurt iemand net zo gebruiken. Hier ontstaat een gemeenschappelijk doel, dat met ware menselijkheid, naastenliefde en behulpzaamheid niet echt iets te maken heeft, want vóór men menselijkheid, naastenliefde en behulpzaamheid kan bedrijven, moet men ze primair voor zichzelf hebben.

Heeft men dat niet, dan zijn deze “menselijkheid,” deze “naastenliefde” en deze “hulpvaardigheid” voorzien van aanhalingstekens. Ware menselijkheid, naastenliefde en hulpvaardigheid kunnen pas ontstaan als men ze voor zichzelf heeft gevormd. Daarvan is echter bij de Duitsers nog niets te zien.

Zouden de Duitsers ècht menselijkheid, naastenliefde en hulpvaardigheid bezitten, dan zouden ze ook reeds bij voorbaat hun eigen landgenoten zo vorstelijk het hof gemaakt hebben als thans de zogenaamde “vluchtelingen.” Maar dat hebben ze niet. In plaats daarvan geven ze hun eigen land weg en behandelen hun gepensioneerden, kinderen, vrouwen en mannen in dat land slecht. Aldus ontwikkelt de naastenliefde in Duitsland zich niet tot een liefde voor zichzelf, maar tot een haat voor zichzelf. De Duitsers die vóór het overspoelen van hun land met andere volkeren zijn, leven in een absolute zelfverloochening. Ze geloven niet dat ze dit land hebben verdiend. Ze geloven niet dat de Duitsers het hebben verdiend.

Met deze zienswijze laten zij zien dat zij niet alleen geen achting en geen respect voor zichzelf hebben, maar dat zij op deze manier ook de bijdrage van iedere rechtschapen Duitser, die medeverantwoordelijk is voor hun welstand, met voeten treden. Aldus maken zij zich schuldig jegens hun eigen volk. Zij maken zich schuldig jegens alle mensen die Duitsland met hun vlijt en hun kunnen opgebouwd hebben.

Zij maken weliswaar gebruik van de voordelen, die zo voor henzelf zijn ontstaan, verachten echter de mensen aan wie zij dit voordeel te danken hebben. In plaats daarvan wensen zij hun eigen land te overspoelen met mensen die in hún landen getoond hebben dat zij tot een dergelijke bijdrage nog totaal niet in staat zijn. Deze houding toont aan hoe ver deze Duitsers nog van zichzelf verwijderd zijn. Hoe ver zij nog verwijderd zijn van de liefde voor zichzelf.

Daarom zijn zij in Duitsland niet de góeden, maar de slèchten. Zij zijn verder van zichzelf verwijderd dan de mensen die zij als slechter beschouwen. Daarom zijn het in Duitsland de “goedmenschen” en niet de ‘goede mensen’ die Duitsland vertroebelen.

Bron:
http://petraraab.blogspot.nl
Door: Petra Raab

Vertaald uit het Duits door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)