“VERGEET DE SLACHTOFFERS NIET!”

Treurmars in Londen ter herdenking van de vermoorde soldaat Lee Rigby. 

(Door: “Young German” – Vertaling: E.J. Bron)

Belachelijke straffen voor verkrachters en moordenaars zijn de hoogste straffen voor de familieleden. Een appèl aan politiek en samenleving om de slachtoffers niet te vergeten.

Dat zal moeilijk worden. Iedere dag vinden er verschrikkelijke dingen in de wereld plaats. Welk mens heeft immers echt medeleven voor de individuele lotgevallen van 7 miljard mensen? We zetten de tv aan, slaan de krant open of lezen op onze mobiel de nieuwste berichten. Het is zelden goed nieuws, nietwaar? Treinongelukken, natuurrampen, moorden en verkrachtingen. Is het dan gek dat een mens met zoveel gruwelijke lotgevallen afstompt? Hoeveel empathie kan ik geven zonder zelf uitgeput te raken?

Onlangs heb ik gelezen dat ISIS kleine kinderen van Jezidi´s en christenen in een deegmachine zou hebben gegooid. Ik heb video´s gezien, waarin ze mensen in kooien in brand steken, jonge meisjes onthoofden en gevangen genomen soldaten castreren. Ik ben niet vergeten dat de slachtoffers van Bataclan in Parijs door de terroristen verminkt werden. Dat de politie heel lang het bericht achterhield dat ons zou moeten informeren over de vreselijke details van deze slachters. Hoe ze de genitaliën van meisjes kapot sneden, die in hun eigen bloed lagen, en hoe ze zonder enige scrupules moordden. Waarom vertel ik u deze gruwelijke details? Ik heb geen fetisj voor monsterachtige details of bloed. Ik zou mezelf ook niet als bijzonder gevoelloos en keihard beschouwen, alhoewel ik mijn deel emotionele hardingsproces al heb doorstaan.

Ik vertel dit, omdat wij ons er aan zouden moeten herinneren dat deze dingen gebeurd zijn. Dat is het ware en werkelijk plaatsgevonden lijden en het lot van echte mensen geweest, die wij niet kenden, maar wellicht gekend zouden kunnen hebben. Raakt het ons niet, omdat het onbekenden waren? Toen de medewerkster van het Arbeidsbureau en moeder Irene N. door haar aanvaller Achmed S. met een mes werd doodgestoken, heb ik dat tot op de dag van vandaag niet vergeten. Dat was in het jaar 2013 en ik zou me haar onmiddellijk weer herinneren, hoewel ik haar niet gekend heb.

Of dat knappe jonge meisje, dat pas enkele maanden geleden ontvoerd werd en op brute wijze door de afpersers werd vermoord? Ze was 17 jaar oud. Ik weet niet wat u daarbij voelt. Maar dat gaat mij niet in de koude kleren zitten. Ze had haar hele leven nog voor zich. Net zoals Lee Rigby, de Engelse soldaat die door beide terroristen met een hakbijl werd afgeslacht. Gewoon, omdat hij toevallig op de verkeerde plaats stond en als soldaat herkenbaar was geweest. Hij was verloofd, wilde trouwen, een gezin stichten . . . toen was hij dood. Mij staan nog steeds de gezichten van de huilende familieleden voor ogen en ik herinner me steeds opnieuw gelijksoortige beelden van andere gevallen. Moeders die huilen om hun kinderen, vaders die woedend tekeergaan voor de rechtbanken en rechters, omdat zij geen gerechtigheid hebben gekregen. En ik vraag me vaak af – “Hebben jullie geen medeleven?” Die vraag is gericht aan de politici, de functie-elites, de media en justitie. Welke rechter kan nog in de spiegel kijken, nadat hij opnieuw een schandalig vonnis aan de lange lijst van schandalige daden heeft toegevoegd.

“Heren rechters! Hebt u geen medeleven met de slachtoffers?”

De verkrachters, die er vanaf komen met voorwaardelijke straffen. De moordenaars, die na enkele jaren weer vrijkomen. Wat voor onbeschrijflijke en traumatische belasting moeten de familieleden en slachtoffers ondergaan, die te weten komen dat hun beulen gewoon weer vrij rondlopen of nooit veroordeeld werden? Daaraan zijn ook zulke vertegenwoordigers van onze justitie schuldig, die zulke monsters sparen. Niet genoeg dat Anelli vermoord werd. Voor deze ongelooflijke misdaad hoeven de daders maar 4 jaar achter de tralies! 4 jaar! Alleen al bij de aanblik van dit cijfer schiet mijn bloeddruk omhoog en kan ik de van woede schuimbekkende vader begrijpen. Van deze staat is geen gerechtigheid meer te verwachten. Anneli had gemiddeld nog 70 jaar van haar leven kunnen hebben. Nog niet eens een derde deel van haar leeftijd zou nu de straf voor haar moordenaars zijn?

Ik appelleer eraan de vele mensen niet te vergeten die van ons zijn heengegaan. Om het even om welke reden. Maar vooral niet zulke mensen die van ons werden weggerukt door geweld, omdat hun tijd nog niet gekomen was. Het zijn de banden van de menselijkheid die onze samenleving in de kern bijeenhoudt. Zoiets begint in het klein. Het begint met het met elkaar van buur tot buur, in de alledaagse interactie met de medemensen. Eindigen doet het in de grote verantwoordelijkheid van de gekozen politici tegenover het volk, dat zij bescherming, welvaart en gerechtigheid beloofd hebben.

Hannah uit Königswinter, Anneli Marie Riße, Lee Rigby, Johnny K. – en al die anderen.

Ik zal jullie niet vergeten. En ik weet dat ik niet alleen ben en dat velen met mij deze lotgevallen niet in de koude kleren zijn gaan zitten. Ik bid niet. Maar ik hoop en span me er voor in dat andere mensen deze dingen niet hoeven overkomen en er wellicht op zekere dag ook sprake zal zijn van echte gerechtigheid.

Bron:
www.freiezeiten.net
Door: “Young German”

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)