Herdenking Theo van Gogh – Toespraak door Theresa Geissler (02-11-2016)

(Klik op de afbeelding voor groter beeld)

(Door: Theresa Geissler)

Geachte aanwezigen, Vrienden van Pim Fortuyn, geestverwanten van Theo van Gogh,

Vandaag herdenken wij hier een mens. De Mens Theo van Gogh. Nu, 12 jaar geleden, stierf hij, zo’n 2,5 jaar na de politicus en beoogd premier van Nederland, Pim Fortuyn. De verschillen tussen beide moordaanslagen, zijn zij de moeite waard om te benoemen? Tèllen zij überhaupt? Mijns inziens zijn de overeenkomsten belangrijker: Beiden werden met voorbedachte rade van het leven beroofd. Beiden vielen ten prooi aan de thans nog onderhuidse, voortwoekerende strijd die de samenleving teistert, met als inzet: De westerse identiteit, het westerse normen- en waardestelsel, het vrije woord.
Om mij nu even te bepalen tot Theo, wiens sterfdag het hier tenslotte is, die wij herdenken: Theo was een artistieke geest. Een artiest, een geslaagd cineast, een “Bekende Nederlander.” Alleen al hierdoor werd hij, bijna onvermijdelijk, opgenomen in het ‘Grachtengordelmilieu.’ Economisch behoorde hij tot dat milieu. Cultureel behoorde hij tot dat milieu. Hij bleef evenwel voldoende zichzelf om nooit te verbergen dat hij mentaal gezien níet tot dat milieu behoorde. Dat hij té veel Realist was om zich aan dat milieu te conformeren. Dat hij de realiteit niet wenste te verloochenen om maar onvoorwaardelijk tot die bepaalde kring te kunnen behoren, in welke men algemeen zijn blik juist àfwendt van die realiteit en hem daarentegen richt op verbondenheid met de bevoorrechte elite, tot en met een sprankje aandacht van het zogeheten koningshuis aan toe.

Zo was Theo niet, dat ambieerde hij niet en die boodschap is dan ook overgekomen: Zowel bij zijn overlijden als bij de herdenkingen in de jaren daarna heeft de familie Von Amsberg consequent geschitterd door afwezigheid. Steunbetuiging verlenen aan die kringen, uit welke de móórdenaar van Theo afkomstig was, bleek voor hen aanmerkelijk belangrijker. En niet alleen voor hèn: Want hetzelfde valt te constateren met betrekking tot al diegenen – afkomstig dus uit datzelfde Grachtengordelmilieu – die de begaafde, succesvolle cineast Van Gogh door de jaren heen gráág tot hun vriendenkring rekenden. Evenwel vraag ik U: Nu, bij de herdenking van zijn sterfdag, waar zijn deze mensen nú? Waar waren zij bij eerdere herdenkingen gedurende de voorgaande jaren?

Het is waar: Twee jaar geleden werd het antwoord gegeven in Volkskrant Magazine door mevrouw Katja Römer-Schuurman, thans weer Katja Schuurman, die daarin toegaf niet naar deze herdenkingen te gaan, omdat zij en de haren “Theo liever herdachten in hun eigen, intieme kring.” Die behoefte aan ‘intimiteit’ verhinderde haar echter niet om het volgende ogenblik enige laatdunkende schimpscheuten ten beste te geven, gericht aan het adres van de vriendinnen die Theo tijdens zijn leven had gehad. Schimpscheuten, die ik hier niet zal gaan herhalen, aangezien w i j er hier althans naar zullen streven om déze herdenking een respèctvol karakter te geven, maar die veel zeggen over het diepte-gehalte en de mentaliteit van hen, die zichzelf tot Van Gogh’s “own pople” rekenden.

(Klik op de afbeelding voor groter beeld)

Zij vergisten zich daarin: Theo van Gogh was níet één van de hunne: Hij was een Realist. In tegenstelling tot vrijwel de gehele rest van die kliek van BN’ers met een hoog D66-gehalte was hij zich bewust van de gevaren die de Nederlandse samenleving ook tóen al bedreigden, vanwege het ‘islam voor olie’-beleid van de bestuurlijke elite, had hij oog voor het verwerpelijke van de islam….en stak dat niet onder stoelen of banken. Hij bracht dat onder meer tot uiting door het uitbrengen van zijn werk “Submission I en II”, in samenwerking met Ayaan Hirsi Ali. Hij nam hiermee een groot risico, iets, wat hij vrijwel zeker ook beseft heeft, maar Theo was een bevlogen mens, die deed wat hij móest doen.

Tenslotte heeft hem dit het leven gekost: Hij viel ten prooi aan de vergeldingsdrang van een vertegenwoordiger van de fundamentalistische islam, of ik kan beter zeggen: Aan een vertegenwoordiger van de ISLAM. Want als Erdoğan, een van de meest verachtelijke islamitische dictators van het ogenblik, tenminste één keer niet gelogen heeft, dan is dat geweest op het moment dat hij ronduit stelde: “Er bestaat geen gematigde islam: Islam=islam.”

Maar in plaats van dat Theo’s vrienden uit het grachtengordelmilieu deze realiteit erkenden en zich nadrukkelijk distantieerden van alles wat met diezelfde islam te maken had, vergáten zij liever. Algemeen trokken zij zich wederom terug in het politiek-correcte denken en vergaten hiertoe de plek waar hij zo lafhartig om het leven werd gebracht, het monument, dat te zijner ere werd opgericht….. Zij kozen, kortom, voor het wegkijken en de vergetelheid. Teneinde ongestoord de islamisering van onze maatschappij te kunnen blijven omarmen.

(Klik op de afbeelding voor groter beeld)

Zij, die dit níet verkozen, die deze twee plaatsen níet wensten te vergeten, die de jaarlijkse herdenkingen in ere zijn blijven houden en hier vandaag dan ook weer aanwezig zijn, deden en doen dit, omdat ZIJ de ware, realistische geestverwanten zijn van Theo. Tijdens zijn leven hebben zij hem vaak niet eens persoonlijk gekend en hebben zij nooit tot de BN-kringen behoord waartoe hij behoorde. Maar juist daaraan ziet men dat er nog ándere banden bestaan dan die welke het eerst in het oog springen: Banden, die op den duur de meest waardevolle en sterke blijken te zijn. Theo, jij was de witte raaf onder de BN’ers, die ons voorging in het patriottisme. Moge het offer, dat jij gebracht hebt ons de kracht geven om deze strijd voort te zetten. Als dan jouw officiële naaste vrienden zich hiertoe niet geroepen voelen, als zij de wil, de kracht en het zelfbewustzijn blijken te ontberen om op te komen voor de Nederlandse, humanistische normen en waarden, om, zogezegd, de westerse identiteit te blijven verdedigen, laat dan jouw gééstverwanten het doen, niet in de laatste plaats ter nagedachtenis aan jou.

Rust in vrede, Broeder: In de harten van allen, die het patriottisme, het verzet tegen de islamisering zijn toegedaan, leef jij voort tot in Eeuwigheid.

Ik dank U voor de aandacht.

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)

Foto´s: “Jack Terrible”