Jihad: vergeving voor alle zonden

(Door: Ton Nijhof)

Geen druppel zweet, geen trillende lip, totaal geen spoor van spanning, maar juist volstrekte kalmte. Zo registreerden beveiligingscamera’s Khalid El ­Bakraoui in de Brusselse metro, alsof hij een toerist op stedentrip in Brussel was. En dan plots die ontploffing, en de totale ravage achteraf. De terroristen die zich in ­Parijs en Brussel lieten ontploffen, pleegden geen zelfmoord. Ze schonken zichzelf het eeuwige leven. Op het moment dat ze op de knop van hun bommengordel drukten, waren ze er honderd procent van overtuigd dat ze recht naar het paradijs gingen om daar te landen in de schoot van een wulpse dame, met nog 71 wachtenden daarna.

Opmerkelijk genoeg ging het hier vooral om ­criminelen, die verslingerd ­waren aan meisjes, casino’s, mooie auto’s. Tot ze naar Syrië gaan en terugkomen als ‘herboren moslims’. Uit de gesproken testamenten die op hun computers zijn gevonden, valt op hoe kalm de broers El Bakraoui zijn. In hun woorden zit geen teken van waanzin. Wat ze zeggen, is voor henzelf ook heel logisch. In de islam is zelfmoord verboden. Maar wie sterft in een gewettigde jihad, wordt shaheed, een ‘getuige van het geloof’. Zo noemt ook de IS-propaganda het, daar wordt niet gesproken over zelfmoordaanslagen.

Onder Franse islamologen woedt al maanden een hevige discussie over een verklaring voor de jihadistische daden. Gilles Kepel wijt de razendsnelle radicalisering aan het salafisme dat de banlieues is binnengedrongen. Zijn collega Olivier Roy zoekt de verklaring dan weer in de sociaal-economische achterstelling. Nog anderen verwijzen naar de geopolitiek: jongeren blijven ook hier niet ongevoelig voor het onrecht in het Midden-Oosten. De bredere context is dus ook geopolitiek van aard. In hun eigen ogen snellen de Syriëstrijders de moslims te hulp die door Bashar al-Assad vermoord worden. Maar niet toevallig zijn nu net de jongeren uit de banlieues vatbaar voor de opium van het salafisme. In België is er één banlieue, in een grote cirkel van 50 kilometer rond Brussel. Met Molenbeek, Anderlecht, Schaarbeek, maar ook Vilvoorde. In Frankrijk hebben ze rond elke grote stad zo’n grote banlieue. Daar wonen mensen letterlijk in de marge van de samenleving. En dat is de beste potgrond voor radicalisering, of het nu om de gangsters van de Amerikaanse getto’s gaat, of de jihadisten hier. Wie de guts heeft om naar het slagveld in Syrië te reizen, droomt maar van één ding: die blinde haat en dat geweld ook bij ons importeren.

De groep ‘Sharia for Belgium’ (S4B) fungeerde als een katalysator in België. Iedereen kent iedereen in die islamitische gemeenschappen. Het virus ging van school naar school, van bende naar bende. België leek de hofleverancier van IS, met die kanttekening dat zij al snel realistische cijfers boven water hadden. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Frankrijk, waar de sociale controle niet bestaat en niemand nog cijfers durft te geven uit angst als ‘radicaal’ gestigmatiseerd te worden. Tachtig procent van de ­Syrië-strijders mogen we geïslamiseerde radicalen noemen. Ze weten weinig of niets van religie en politiek. Ze vertrekken gewoon naar de meest wrede bende. Het doorsnijden van kelen oefent een morbide aantrekkingskracht uit. In Syrië ontmoeten ze dan mensen van een ander niveau, de ideologische leiders, de echte radicale islamieten. Wat ze bijna allemaal gemeen hebben, is dat ze uit gebroken families komen, zonder echte vaderfiguren. En ze zijn behekst door samenzweringsvideo’s, waarin wordt beweerd dat de Joden of de CIA de Twin Towers hebben laten ontploffen. Ze overtuigen zichzelf ervan dat ze in een wereld vol leugens leven en construeren daar een salafistische tegenhanger van. Een ander voordeel is, dat sterven in de strijd voor Allah vergeving van alle zonden betekent, met volop drank en lekkere wijven in de hemel. Een geweldige oplossing voor hun persoonlijke probleem van zondigheid.

De plannen worden gesmeed door mensen die heel goed weten hoe de politie hier in het Westen functioneert. De gebroeders Clain in Frankrijk, Abdelhamid Abaaoud in België, en in Nederland hebben zij zich nog niet aan het publiek voorgesteld. Ze kennen onze sterktes en zwaktes en voelen zich als vissen in het water in de moslimwijken. Er is ook een perfect huwelijk tussen het criminele milieu en het jihadistische. Zo konden de broers El Bakraoui heel gemakkelijk aan Kalasjnikovs komen. Daarnaast hebben ze een ongekende logistiek achter zich. Ze hebben specialisten in explosieven, in close combat en in encryptie. In Syrië hebben ze het geld maar voor het rapen, ze hoeven alleen maar te bukken. Dat schrijven ze dan weer over via de Western Union Bank. Combineer dit alles met een ambitie en motivatie die we nooit eerder hebben gezien en iedereen begrijpt hoe moeilijk het is hen te bestrijden.

Een garantie om jihadistische aanvallen te voorkomen valt onmogelijk te geven. Terreurbestrijding is een heel bijzondere vorm van politiewerk. Je moet mensen namelijk oppakken nog voor ze een misdaad plegen. Daar zijn veel bijzondere opsporingsmethoden voor nodig, zoals telefoontaps en afluistertechnieken. De politie probeert als het ware in het hoofd van iemand te kijken. Vaak botst dat met de terechte bezorgdheid van de maatschappij over privacy. ­Bovendien is zelfs de ontdekking van een Kalasjnikov bij bijvoorbeeld een ­El Bakraoui nog steeds geen afgerond bewijs dat hij een aanslag wil plegen. Maar ook andere landen hebben aanslagen niet kunnen voorkomen. Frankrijk, de Verenigde Staten, de Britten… Ook zij hebben Charlie Hebdo, Parijs, Brussel of zelfs Orlando niet zien aankomen.

Een probleem is dat we niet meer rationeel reageren, maar emotioneel. Wie vandaag op de Thalys een man met een rugzak ziet, beschouwt hem meteen als een potentiële terrorist. En op zijn beurt voelt die persoon zich dan weer scheef bekeken. Dat kan flinke maatschappelijke gevolgen hebben. Er bestond al een grote kloof tussen ons en de moslimmigranten, IS heeft die alleen maar groter gemaakt. In dat opzicht zijn ze wel degelijk aan het winnen. Eén ding staat vast: de politie kan niet altijd alles op tijd oplossen. Er wordt nog altijd te weinig geïnvesteerd in de inlichtingendiensten. Maar toch komen zij op de eerste plaats bij het bestrijden van terreur. Los daarvan biedt repressie nooit echte oplossingen. Daarvoor moeten we beter naar de opvoeding en het onderwijs kijken. Burgers moeten zich hechten aan de samenleving in plaats van er zich van af te wenden. Dat hoeft helemaal geen twee generaties te duren. Maar we moeten wel durven handhaven. Onze waarden gaan voor, simpelweg omdat ze beter zijn en kennelijk ook onweerstaanbaar voor de binnenkomende moslim-immigranten. Er staat ons dus niets in de weg van hen te verlangen dat zij zich dan ook perfect integreren.

Het is terecht dat de mensen op de ‘terugkeer-jihadi’s’ een vlot antwoord verwachten. Helaas echter ontstaat nu een de-radicaliseringsindustrie waar talloze ‘integratiedeskundigen’ een flinke boterham op hopen te strijken. Er zijn echter al genoeg sociale organisaties die goed werk verrichten met delinquenten en kansarmen. Geef hen dan de nodige middelen en instrumenten. Maar laat de-radicalisering geen marketing worden.

Veel Syriëstrijders zijn te ver heen om ooit nog van mening te veranderen. Wanneer die niet naar een land kunnen dat dichter bij hun waarden staat, hebben we een probleem dat keihard aangepakt moet worden. Desnoods de gevangenis in, maar op straat wil niemand ze hebben.

Ontleend aan een interview met de Belgische islamoloog Alain Grignard.

Door:
Ton Nijhof
(voor www.ejbron.wordpress.com)