Waarheen met de woede?

(Door: “Achim” – Vertaling: E.J. Bron)

Op het Griekse eiland Chios gooien eilandbewoners brandbommen naar de tenten van binnen gesluisde Arabische avonturiers en vagebonden (ambtelijk Nederlands: “vluchtelingen”). Merkwaardigerwijs richt zich de woede van de Grieken tegen de kolonisatie van hun eiland altijd nog altijd op de profiteurs – in plaats van op de verantwoordelijke politici, die halsstarrig blijven weigeren de Egeïsche eilanden eindelijk met militair geweld tegen smokkelaar-bendes af te sluiten. Denken de bewoners van Chios echt dat ze iets zouden kunnen veranderen aan deze halsstarrigheid als zij hun woede richten op de symptomen?

Of anders gevraagd: Waarom gooien de Grieken geen brandbommen naar gemeentehuizen – hoewel het toch zo klaar als een klontje is dat de Arabische kolonisten in hun tenten niet de wortel van het probleem zijn? Een analyse over het woedende gedrag van de Griekse eilandbewoners.

Het gaat er hier niet om vanuit Duitse zienswijze het gedrag van de Grieken op Chios te beoordelen. De propaganda-pers zal er wel voor zorgen dat de Grieken op Chios tot vervloekte racisten, bijna tot duivels in menselijke gedaante worden verklaard. Laten we daarom liever een andere vraag stellen, die de propaganda-pers niet zal stellen: Hoe moeten de mensen daar eigenlijk reageren? Ze moeten compleet machteloos toezien hoe hun eiland de politieke puinhoop van een smerige deal tussen Erdoğan en de grootste kanselier aller tijden wordt, hoe hun eiland in het kader van een Apocalyptische volksverhuizing voor hun eigen ogen iedere dag met honderden Arabische vagebonden overstroomd wordt – zonder dat ze zich hiertegen kunnen verdedigen.

Natuurlijk zit de verbittering van de eilandbewoners diep. Er werd over hun hoofden heen beslist in Ankara, Brussel, Berlijn en Athene. Wat moeten ze dus doen? Een blij gezicht trekken bij het kwaadaardige spel? Met hun handen in de schoot toekijken hoe men vanuit Berlijn, Brussel en Athene hun eiland verandert in een soort Arabische kolonie? Afwachten en thee drinken, terwijl men hen de eigen bodem stukje bij beetje onder de voeten wegtrekt?

Vermoedelijk hebben de Grieken op Chios al alles geprobeerd. Ze hebben waarschijnlijk al maandenlang met de politici gepraat, ze hebben vreedzaam tegen de toestanden gedemonstreerd, ze hebben heel veel brave en beschaafde demonstraties achter zich. Het resultaat van al deze inspanningen is – dat zouden wij Duitsers hen wel hebben kunnen voorspellen – nul. Dus, hoe nu verder?

Vanuit Duitsland lijkt het gemakkelijk om de Grieken te adviseren de zaken in eigen handen te nemen als de Griekse politici weigeren actief te worden. De Grieken moeten eindelijk zelf als echte mannen hun kusten verdedigen en ieder schip dat het waagt te dicht bij de kust te komen op niet mis te verstane wijze duidelijk te maken dat iedere meter verder richting de kust niet wordt getolereerd – dan zou de toestand weldra voorbij zijn, omdat de smokkelaars hun betalende klanten de landing op de kust niet meer kunnen garanderen. Het ligt toch voor de hand: Als de staat weigert de grenzen van een land met geschikte middelen te beschermen, omdat hij corrupt is of in handen van politieke misdadigers, dan moeten de mensen de grenzen van hun land gewoon zelf beschermen – dat gebiedt gewoon de vanzelfsprekende staatsburgerlijke verantwoordelijkheid van iedere individuele burger.

Maar wij hebben gemakkelijk praten. Waarom de Grieken van Chios niet al lang gewapend aan de kust van hun eiland staan – we weten het niet, en van hieruit zijn de achtergronden daarvoor ook niet gemakkelijk te beoordelen. Dat de woede van de Grieken nog altijd tegen de Arabische vagebonden gericht is, die op hun eilanden kamperen, in plaats van – zoals je zou verwachten – tegen de daders in de overheidskantoren, staat echter in ieder geval de conclusie toe dat de bewoners van Chios nog altijd hopen dat de politiek verantwoordelijken serieus werken aan een beëindiging van deze volksverhuizing. Als Duitsers weten we uiteraard uit tientallen jaren lange ervaring dat zo´n hoop vergeefs is – maar in Griekenland is het fenomeen van een door de staat bevorderde massale binnenkomst van mensen uit de Oriënt nog relatief nieuw.

Woede tegen de tenten van de kolonisten – en niet tegen de gemeentehuizen – toont dus aan: de mensen op Chios hebben nog vertrouwen in hun politici. Ze geloven hen nog. Ze denken dat de politici zouden reageren als ze een signaal afgeven, een hulpkreet – want precies dat zijn immers de brandende tenten van de vagebonden: hulpkreten aan de politiek. De mensen op Chios geloven nog steeds dat zulke hulpkreten gehoord worden, dat ze iets teweegbrengen en dat de politici de problematiek daadwerkelijk serieus nemen als de woede van de mensen zich richt tegen die personen die het meest profiteren van de politiek: Arabische vagebonden, gelukzoekers en avonturiers. Onder hen bevinden zich in homeopathische dosering misschien inderdaad een paar echte vluchtelingen uit de door de internationale gemeenschap goed verzorgde VN-kampen in Jordanië en Turkije.

Zolang de gemeentehuizen op Chios dus nog niet in brand staan, maar alleen de tenten van de symptomen, hebben de burgers van Chios nog steeds vertrouwen in hun politici. Voor de burgers op Chios – en voor onszelf – kunnen we alleen maar hopen dat zij zich hierin niet vergissen.

Bron:
www.pi-news.net
Door: “Achim”

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)