‘De Hoer van Babylon’

(Door: “Bolle Jan”)

Het Bijbelse verhaal van de Toren van Babel (Genesis 11:1-9) is wel de meest fameuze aanklacht tegen menselijke hoogmoedigheid en grootsheidwaanzin in de geschiedenis. Zoals vaker in de Bijbel wordt hier gebruik gemaakt van een geniaal woordspel: de inwoners noemden hun stad ’Bab-ili’, dat ‘Poort van/tot God’ betekent, maar in de Hebreeuwse Bijbel wordt zij ‘Babel’ = ‘verwarring’ genoemd – in het Griekse Nieuwe Testament vertaald met Babylon. Hoewel de verwarde mensheid dacht zich tot grote hoogten te kunnen verheffen, moest God juist ingrijpen om haar van de eigen ondergang te redden door de taal der mensen te verwarren en hen over de aarde te verspreiden. Hoe toepasselijk lijkt dit verhaal op de zichzelf verheffende kliek verwarde ‘revolutionaire wereldburgers’ die vandaag de dag onze bestuurselites vormen. Het zijn de Farizeeën van het heden: vanwege zelfvoldane machtspolitiek leggen deze immorele lieden hun gekunstelde moraal uit eigenbaat op aan derden, terwijl elke vorm van confronterende waarheid als polariserende ‘hatespeech’ aan het kruis wordt genageld.

Tot zover even de Bijbelse symboliek. We blijven echter bij het thema religie, want dat is precies wat het links-revolutionaire idealisme is. Sterker nog, ze bestaat uit meer subjectieve dogma’s dan dat de Rooms-katholieke kerk er in haar lange geschiedenis ooit heeft gekend. Buiten de ideologische vooronderstellingen van haar mens- en wereldbeschouwing kennen we ook de absolute waarheidsclaim van het socialisme als heilsleer, haar religieuze symbolen en rituelen (denk aan de georkestreerde parades en massabijeenkomsten), de idolatrie van haar politieke leiders, de intolerantie jegens afwijkend gedachtegoed, enzovoorts.

In het kader van het religieuze karakter van de links-revolutionaire wereldbeschouwing wil ik u nogmaals meenemen naar de 18e eeuw voor de ontmoeting met een persoon van symbolische significantie: Marie-Thérèse Maillard-Davoux (1766-1818), oftewel Mademoiselle (Mlle.) Maillard. Daar waar vele linkse leiders in de 20^e en 21^e eeuw als ware afgoden van het (nationaal-)socialisme zijn vereerd, was zij de allereerste officiële ‘godin’ van de ‘linkse kerk’.

 Mademoiselle Maillard

De Franse operazangeres Mademoiselle Maillard is heden bij het grote publiek onbekend, maar dat was aan het einde van de 18^e eeuw en het begin van de 19^e eeuw heel anders. Maillard was slechts 16 jaar toen ze debuteerde in de Grand Opéra van Parijs, alwaar ze tot 1813 een zeer succesvolle carrière als  zangeres en actrice zou opbouwen. Toen zij,  op 17 mei 1782 (scroll down), voor het eerst optrad in de “Devin du Village” van Jean- Jacques Rousseau, één van de geestelijke vaders van de latere Revolutie,  verklaarde men in de dagbladen dat “men nooit aanbiddelijker gelaat, noch prachtiger gestalte had aanschouwd.” Wij kunnen haar knappe gezicht vandaag de dag nog steeds aanschouwen, aangezien o.a. de schilder Jean-François Garneray (1755-1837) haar op het doek heeft vereeuwigd.

Godin van de Rede

De nieuwe revolutionaire machthebbers wisten Maillard te strikken om het gezicht te worden van het nieuwe ‘Verlichte’ Frankrijk. Op 10 november 1793 beleefde ze letterlijk het hoogtepunt van haar carrière. De Notre-Dame was het toneel van een bizar ritueel, de Culte de la Raison, dat het religieuze karakter van de Revolutie onderstreepte. Het hoofd van de aardse koning was reeds met het ‘revolutionaire scheermes’ in aanraking gekomen, nu was het ook tijd om de hemelse Koning formeel af te zetten. De beroemde kathedraal in de Franse hoofdstad was van haar heiligenbeelden ontdaan en aan de binnenkant opgebouwd met een aan de filosofie gewijde ‘Tempel der Rede’ die op een kunstmatige bergrots was geplaatst. Bovenop brandde de ‘fakkel der waarheid’ omringt door nieuwe ‘heiligenbeelden’ van filosofen, waaronder die van Voltaire en Rousseau. Te midden van deze twee nieuwe heiligen nam ze plaats: de ‘Godin van de Rede’, belichaamd door de schone Maillard.

Maximilien de Robespierre vond de cultus rond Maillard als vorm van radicale atheïsme-verheerlijking uiteindelijk maar niks: Hij zag liever een rol voor zichzelf als hogepriester weggelegd in een vernieuwde opgelegde cultus rond een verzonnen, deïstische godheid – mede door deze religieuze bezetenheid van Robespierre is zijn positie als aanvoerder van de Jakobijnen aan het wankelen gebracht en heeft hij zijn eigen gang naar de guillotine doen inleiden. De ‘godin’ Maillard bleef ook nadat haar cultus formeel was opgeheven echter een grote beroemdheid. Zo speelde ze in 1802 de hoofdrol in de opera “Sémiramis” van regisseur Charles-Simon Catel (naar een werk van Voltaire) over de befaamde koningin van Babylon. Ondanks het succes dat uiterlijk en zangstem haar brachten, moet ze onder het volk al jaren onder een minder fraaie bijnaam bekend zijn geweest: ‘la putain’ (= de hoer).

De schijn regeert…

Hoewel de uiterlijke schoonheid van Maillard onomstreden was, zo gold dat zeker niet voor haar zedelijke reputatie. Om het maar op zijn Hollands te zeggen: ze was niet vies van een ordinaire buitenechtelijke vrijpartij. Het was in Frankrijk een publiek geheim dat Maillard reeds als jonge dame trouw had deelgenomen aan de regelmatig georganiseerde seksorgies van de immer geile prins van Soubise. Toch heeft haar omstreden reputatie niet verhinderd dat ze tot ‘Godin van de Rede’ en daarmee tot het officiële gezicht van de Revolutie werd gekroond – zoals zo vaak is het de oppervlakkige schijn die regeert… De ‘vrijheidsstrijd’ van de revolutionairen ontaardde dan ook spoedig in een bloedige dictatuur van opgelegde ‘vrijheid’.

De symbolische waarde van Maillard

Mademoiselle Maillard symboliseert in meerdere opzichten de ‘linkse kerk’ die zij als ‘godin’ vertegenwoordigde. In de eerste plaats hebben we haar dubbelzinnige identiteit als beeldschone zondares die tot godin werd gekroond. Haar uiterlijke schoonheid verbloemde een ontspoord karakter, zoals de schijn van ‘oprechtheid’ en ‘moraal’  die de ‘linkse kerk’ bedient, haar onverzadigbare begeerte naar macht te maskeren. De linkse mens geeft zich uit als redelijk, vredelievend en tolerant, maar toont zich een onredelijk, intolerant en agressief monster wanneer zijn mening wordt weersproken of diens ideologische plannen worden gedwarsboomd. Links verheft zichzelf, d.w.z. de arrogante en normloze mens, tot nieuwe maatstaf – dat kan dientengevolge ook enkel halfslachtig en zondig beleid tot gevolg hebben, waarbij de eigen macht- en hebzucht de werkelijke boventoon voeren.

De verdere levensloop van Maillard is eveneens interessant te noemen. Er bestaan een officiële en een officieuze lezing over hoe het haar verder verging nadat ze in 1813 haar loopbaan bij de Grand Opéra beëindigde.

Er bestaan verhalen die vertellen dat Maillard zo gedesillusioneerd was door de bruutheden die de Revolutie heeft voortgebracht, dat ze zich door de revolutionaire machthebbers politiek misbruikt voelde. Ze zou Parijs zijn ontvlucht en op het platteland een priester hebben gesmeekt of de Heere Jezus haar in genade zou willen aanvaarden. Vervolgens zou ze in 1856 op de respectabele leeftijd van 90 jaar zijn overleden (scroll down). Dit is echter de officieuze lezing, waarin toch de nodige post-revolutionaire katholieke propaganda te bespeuren valt. De officiële lezing is minder fraai…

De ‘Godin van de Rede’ bleek helemaal niet zo goddelijk te zijn: Amper 25 jaar na haar kroning tot godin van het ‘Verlichte tijdperk’ stierf Maillard na een langdurig ziekbed aan een ongeneeslijke ziekte. Bovendien zou ze tijdens haar ziekbed worden geplaagd door allerlei familieconflicten – Hoe toepasbaar lijkt dit alles als een metafoor op de toestand van onze wereld, precies 250 jaar nadat Maillard ter wereld kwam.

In de Bijbel is Babel/Babylon tot een symboolwoord geworden voor elke anti-goddelijke macht. In het boek Openbaring wordt zij in verband gebracht met de uiteindelijke ‘heilstaat’ van de antichrist en wordt het oordeel en het vonnis over haar voltrokken. Bijbelse profetie of niet: het globalisme en de daarbij behorende centralisatie van internationale politiek en wetgeving zal zich sowieso doorzetten, aangezien de ‘gevestigde belangen’ hierbij gebaat zijn. Ook in de toekomst zullen politiek en media deze belangen blijven behartigen, omdat ze eenmaal een dik belegde boterham opleveren. Er zullen altijd ‘Babylonische hoeren’ aan de top  van politiek, bank- en bedrijfswezen blijven, die maar al te graag bereid zijn om ons land, ons volk en onze cultuur op het altaar van het globalisme te offeren om daarmee hun eigen loopbaan en portemonnee te dienen. De politiek-correcte ‘Babelcultuur’ heeft de westerse wereld ongeneeslijk ziek gemaakt – De vraag is niet meer of, maar wanneer deze ziekte hem zal doen bezwijken…

Hoelang duurt het nog voordat de bizarre hoogmoed, de misplaatste trots en de machtsconflicten van de bestuurselite ons naar de volgende wereldoorlog leiden? Hoelang duurt het nog voordat ons eens zo mooie land in complete chaos vervalt en de muezzin over elke buurt zal klinken?

Het lijkt een kwestie van tijd…

Door:
“Bolle Jan”
(voor www.ejbron.wordpress.com)